Μια μέρα σαν τις άλλες.

Πριν από αρκετά χρόνια κι ενώ ήμουν βέβαια ακόμη φοιτήτρια, ο τότε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Κωστής Χατζηδάκις, με είχε στείλει να μιλήσω σε μια ημερίδα του Τμήματος Γυναικών της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είχα καμία διάθεση να νταραβεριστώ με το Τμήμα Γυναικών του κόμματος αλλά το πάνελ των ομιλητών ήταν παραπάνω από αξιολογώτατο ( Αλίκη Μαραγκοπούλου, Χρήστος Γιανναράς, Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου κ.α) και το είδα ως τιμητική για μένα παρουσία.

Στη σύντομη ομιλία μου, λίγο πολύ τους είπα, με όσο πιο λεπτό τρόπο μπορούσα αλλά πάντα όμως α λα μανιέρ ντε λα Σπινόζα- ότι το Τμήμα Γυναικών έπρεπε να αυτοδιαλυθεί ενώ δήλωσα με περίσσια ειρωνία πως δεν καταλάβαινα τη σημασία της Εορτής της Γυναίκας. Η πλάκα ήταν πως τότε δούλευα --σχεδόν ως ανιδίκευτη εργάτρια-- σ'ενα χώρο κατεξοχήν ανδροκρατούμενο ( επαγγελματική κουζίνα) κι ενώ βίωνα από πρώτο χέρι τί σημαίνει να είσαι γυναίκα εργάτρια, θεωρούσα πως όλα αυτά που συνέβαιναν απλά, ήταν μέρος του παιχνιδιού.

Αναμφισβήτητα, στην αίσθηση αυτή συντελούσε το γεγονός ότι σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο σε ένα κατεξοχήν ελιτίστικο τμήμα οι φοιτητές του οποίου στην πλειοψηφία τους ήταν γυναίκες, έτσι θεωρούσα πως όλη αυτή η κουβέντα περί ανισότητας δεν είχε κάποια σοβαρή βάση.

Ναι, ανισότητα υπήρχε, στον Τρίτο Κόσμο ίσως αλλά στις Δυτικές Κοινωνίες;

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τον πολιτικό φιλελευθερισμό το κομμάτι που με κέρδισε δεν ήταν τόσο οι οικονομικές θεωρίες όσο οι απόψεις και ο αγώνας των φιλελευθέρων παγκοσμίως για τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα ένας αγώνας βέβαια που δεν είναι δυνατόν να διαχωρίζεται από τη συζήτηση για την οικονομία. Έτσι, μοιραία συνειδητοποίησα κάποια πράγματα για την κατηγορία των πολιτών που λέγονται γυναίκες. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω πως οι λέξεις "άνδρας και γυναίκα" ως προσδιοριστικές του ανθρώπινου είδους, έχουν κάποιο νόημα μόνο στο κρεβάτι γιαυτό και συνήθως χρησιμοποιώ τις λέξεις "άνθρωπος" και "πολίτης". Για την κοινωνία, δεν πρέπει να υπάρχουν άνδρες και γυναίκες παρά μόνο πολίτες γιαυτό και δεν πρέπει να μένει κανείς αδιάφορος όταν βλέπει τα δικαιώματα μιας ομάδας πολιτών να παραβιάζονται άμεσα ή έμμεσα.

Στη χώρα μας, χάρις στην αναμόρφωση της νομοθεσίας από το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 και χάρις στη συμμόρφωσή μας προς τις επιταγές της Ε.Ε. οι γυναίκες απολαμβάνουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με τους άντρες. Παρ'ολα αυτά όμως, μια σειρά από προβλήματα που η πολιτεία δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει μέχρι τώρα με επιτυχία, καθιστούν μια σημαντική μερίδα πολιτών σε δεύτερη μοίρα.

Η έλλειψη σοβαρής κοινωνικής πολιτικής που θα προστατεύει και θα ενισχύει τη μητρότητα, η ατιμωρισία της οικογενειακής και όχι μόνο βίας ( εξάλλου σε αυτή τη χώρα ισχύει η ατιμωρισία γενικώς...), η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και κατανόησης προς τη μητέρα εργαζόμενη, η ανεργία, είναι κάποια μόνο από τα προβλήματα που έχει ν'αντιμετωπίσει η σύγχρονη Ελληνίδα. Παράλληλα, αφού στη χώρα μας ανθεί το αίσχος του trafficking γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάφωρης παραβίασης ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είναι σαφές, πως όσο αργούμε να προσδόσουμε στην έννοια "κοινωνικό κράτος" την πραγματική λειτουργική της σημασία, όσο το κοινωνικό κράτος το νέμονται οι επιτήδειοι και ο ιστός της διαπλοκής, τόσο μια σεβαστή μερίδα συμπολιτών μας θα υφίσταται την πολιτική των διακρίσεων με βάση το φύλο. Όσο δεν δραστηριοποιούμαστε για να αφυπνίσουμε την ελληνική κοινωνία για το δράμα των χιλιάδων αλλοδαπών γυναικών που πέφτουν θύματα δουλεμπορίας, η ελληνική κοινωνία θα είναι το θέατρο τέτοιων αισχών.

Σε παγκόσμια επίπεδο, φέτος ο ΟΗΕ έχει αφιερώσει τη Μέρα της Γυναίκας στην ευαισθητοποίηση των πολιτών του κόσμου στο θέμα της βίας που υφίστανται οι γυναίκες και τα κορίτσια στις εμπόλεμες ζώνες, μιας βίας που παραμένει ατιμώρητη.

Ακούω και διαβάζω διάφορες σαχλαμάρες από το πρωί. Κάτι "χρόνια πολλά κορίτσια" που μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι, κάτι συζητήσεις για γυναικομαζώξεις το βράδυ στα μπουζούκια που δεν επιθυμώ ούτε να τις σχολιάσω.

Αν ο αγώνας για την αναγνώριση και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων είναι καθημερινός, τότε αυτή η μέρα δεν διαφέρει καθόλου από τις άλλες απλά, από το πρωί αισθάνομαι πως οι ιδέες του Φιλελευθερισμού είναι τελικά πιο επίκαιρες από ποτέ και ότι ο αγώνας για την υλοποίησή του ίσως τελικά μόλις να άρχισε, ίσως τελικά να αρχίζει και σήμερα, μια μέρα σαν τις άλλες.