Τα νέα στην Ελλάδα σήμερα: Επελεξά πριν κοιμηθώ να δω ποια είναι η καταστάση στη χώρα ώστε να είμαι ενημέρος. Εμάθα για την κατάσταση στο θέμα με τον βόρειο γείτονα(ο οποίος είναι γνωστός de facto από την διεθνή κοινότητα ώς Μακεδονία), για τις εκλογές στο πασόκ, για καταλήψεις, για διαμαρτυρίες και πορείες!
Το flash.gr έχει στην κεντρική σελίδα μια ψηφοφορία για την ονομασία του βόρειου γείτονα. Την στιγμή που η Ελλάδα πέφτει σταθερά στο θέμα ανταγωνιστηκότητας ασχολείται η κοινωνία με θεμάτα που χτυπάνε στον πατριωτισμό, στην μη πρόοδο και κυρίως στην ελλειψή διεθνής συνείδησης.
Όπως έχουν δηλώσει αρκετοί πριν από μένα: Οι σοφοί λαοί ετοιμάζονται για αλλαγές και ποτέ δεν μπαίνουν σε κρίση(δες Φιλανδία και Αγγλία), οι αργοί μπαίνουν σε κρίση και αλλάζουν έστω και αργά, και τέλος υπάρχουν οι αναίσθητοι που περιμένουν παθητικά το πιστοποιητικό θανάτου.
Είναι εγκλημά κατα την αποψή μου οι συμπεριφορά της κοινωνίας(όπως την βλέπω από την σκοπία μου) στα εξής θέματα. Εάς αρχίσω από το πιο απλό. Οι Ελληνές πολίτες είναι οι μόνοι πολίτες της ΕΕ15 που χρειάζονται βίζα για να επισκεφτούν της ΗΠΑ. Να προσθέσω ότι κάποιες πρώην κομμουνιστικές χώρες έχουν φθάσει σε σημείο και αυτές να μην χρειάζονται(Σλοβενία). Γιατί αυτό? Για ρωτήστε τους Αμερικάνους. Νομίζετε ότι τους αρέσει πώς τους φερομάστε σαν λαός? Κάθε νόμισμα έχει 2 πλευρές. Οι Αμερικάνοιν δεν έχουν ανάγκη την Ελλάδα. Ο «μάγκικος» αντιαμερικάνισμός έχει κάποιες συνέπειες που ο απλός πολίτης δεν τις υπολογίζει ή δεν γνωρίζει. Π.χ. λιγότερες επενδύσεις στον χώρο της Ελλαδός, λιγότεροι τουρίστες κ.α. Αλλώστε ποίος Αμερικάνος θα είχει καλή εντύπωση για την Ελλάδα όταν ο γραφικός Καζάκος «δικάσε» και καταδίκασε λαικά τον Κύριο Κλίντον?
Παιδεία! Ενά θέμα που ματώνει την καρδιά μου. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω? Η παιδειά απότελει τον κορμό της ανταγωνιστηκότητας. Όποιος υποστηρίζει ότι στην Ελλάδα η ανωτερά και ανώτατη εκπαιδευσή είναι καλή συγκρίνει μάλλον γνωρίζοντας το τι συμβαίνει εντός Ελλάδος. Ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Μαθητές/σπουδαστές που κάνουν καταληψή συνεχώς και χωρίς λογικό υπόβαθρο. Φοιτητές που αποφοιτούν μετά από 6,7 έτη. Τα πανεπιστήμια έχουν γίνει φρούρια των κομμάτων και των υποχειριών τους. Οι φοιτητές και οι νέοι προτιμούν ένα σύστημα γνώσης, όχι για να μάθουν να σκέφτονται και να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία, αλλά για να αποκτήσουν ένα απλό χαρτί και τίποτε παραπάνω. Η αντιδράση των καθηγητών σε αξιολόγηση και υψιλότερα στάνταρντς είναι αδικαιολόγητη. Η επιθυμία των φοιτητών να παραμείνει το status quo μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με τον Κουμμουνισμό: Εάν εγώ δεν έχω καλή παιδεία, κανένας άλλος δεν θα έχει. Εάν ρωτήσετε διαφορούς φοιτητές τι να γίνει με το πανεπιστήμιο θα δηλώσουν με απόλυτη σιγουριά ότι πρέπει να επενδυθούν περισσότερα λεφτά. Ωραία! Πού να επενδυθούν? Σε καθηγητές? Κτίρια? Βιβλία?
Τέλος να προσθέσω ένα τελευταίο σχόλιο. Η Ελλάδα είναι μέλος της διεθνούς κοινότητας. Υπάρχουν κανόνες, υποχρεώσεις και συμμαχίες σε αυτό το παιχνίδι. Στα θέματα διαπραγματεύσεων απόλυτες θέσεις καταστρέφουν αξία. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που για το μέγεθος της έχει αρκετά ανοιχτά μέτωπα: Την ονομασία της γείτονας, τα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, το θέμα της Κύπρου και τέλος διάφορες διαφωνίες με την Αλβανία. Η τακτική του μάγκα θα πουλήσει μια, άντε δυο. Την Τρίτη φορά η διεθνής κοινότητα θα αδιαφορήσει για την απόψεις του «μάγκα». Η ευκαιρία για το κυπριακό χάθηκε. Υπάρχει κίνδυνος να καταστεί η Ελλάδα ως γραφική.
Το κύριο νόημα του παραπάνω κειμένουν είναι ότι κάθε πράξη έχει και την συνέπεια της. Κάθε δράση συνοδεύετε από μια αντίδραση. Είναι καιρός να γίνει σαφές ότι η Ελληνική κοινωνία είναι υπευθύνη για τις επιλογές της και δεν είναι θύμα κανενός. Οι πράξεις πρέπει να βασιζόνται σε λογική και σε αναλύση των γεγονοτών και πιθανών αποτελεσμάτων και όχι σε ανεξήτες αντιδράσεις βασισμένες στο αχαλήνωτο συναίσθημα.
5 σχόλια:
Δεν είναι τόσο απλά, όσο τα παρουσιάζεις, τα πράγματα. Στο θέμα της προξενικής θεώρησης (βίζας) για παράδειγμα, οι ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει πριν λίγα χρόνια ένα πιλοτικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα επέτρεπε σε πολίτες από χώρες που είχαν χαμηλό ποσοστό απόρριψης αιτήσεων για βίζα, να μην χρειάζονται θεώρηση πριν το ταξίδι τους στις ΗΠΑ. Η Ελλάδα δεν ήταν μια από αυτές τις χώρες.
Με το πέρασμα του χρόνου τα στατιστικά της Ελλάδας βελτιώθηκαν. Αλλά μας προέκυψε η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Οι ΗΠΑ σταμάτησαν την επέκταση του πιλοτικού προγράμματος. Στο μεταξύ έπεσε και η αξιοπιστία του Ελληνικού διαβατηρίου.
Οι ΗΠΑ προσανατολίζονται στην οριστική κατάργηση του πιλοτικού προγράμματος για όλες της χώρες. Θα το αντικαταστήσουν με ένα σύστημα το οποίο δεν θα απαιτεί βίζα αλλά θα πρέπει ο ταξιδιώτης να υποβάλλει, μέσω διαδικτύου, τα στοιχεία του 1-2 μήνες πριν το ταξίδι. Οι ΗΠΑ προσδοκούν πως το 95% των ηλεκτρονικών αιτήσεων θα εγκρίνονται σε δευτερόλεπτα, με το υπόλοιπο ποσοστό να χρειάζεται παραπέρα εξέταση.
Οι ΗΠΑ δεν εκδικούνται την Ελλάδα, κρατώντας την εκτός πιλοτικού. Είναι υποτιμητικό και για την Ελλάδα αλλά και για τις ΗΠΑ κάτι τέτοιο.
Η Ελλάδα μας πάσχει από χρόνια έλλειψη ηγεσίας. Ουδείς ηγείται, αλλά όλοι ακολουθούν μέσω δημοσκοπήσεων τις διάφορες κομματικές σκοπιμότητες.
Στην Ελλάδα η ηγεσία είναι κουφή. Δεν είναι σε θέση να αφουγκραστεί τι πράγματι θέλει ο λαός. Από τον λαό αποζητά μόνο την ψήφο του, την οποία χρησιμοποιεί - εκτός των άλλων - και σαν μια κολυμπήθρα Σιλωάμ για να ξεπλένει τις ανομίες της.
Στην Ελλάδα η ηγεσία αποτελείται – εκτός κάποιων εξαιρέσεων - από ξερόλες τενεκέδες ξεγάνωτους, οι οποίοι έχουν το ακράδαντο πιστεύω ότι μπορούν μέσω δικών τους επεμβάσεων να λύσουν όλα τα προβλήματα με τα λεφτά άλλων (αυτά των φόρων ή αυτά που δανείζονται για να τα πληρώσει στο μέλλον ο λαός). Επειδή βέβαια δεν γνωρίζουν την τύφλα τους, εκείνο που συμβαίνει είναι με την παρέλευση δεκαετιών εννέα στις δέκα τρέχουσες ενέργειές τους να αφορούν την λύση προβλημάτων που η ίδιοι δημιούργησαν προσπαθώντας να λύσουν τα αμέσως προηγούμενα προβλήματα που πάλι οι ίδιοι πάλι είχαν στο παρελθόν δημιουργήσει.
Στην Ελλάδα η ηγεσία δεν πάει στο λαό να τον ενημερώσει ειλικρινά – να του πει τα δυσάρεστα νέα – και να αντλήσει δύναμη και νομιμοποίηση για να προχωρήσει στις επώδυνες λύσεις, που είναι η μόνες δυστυχώς που πλέον υπάρχουν. Φοβάται να πει την αλήθεια και να σοκάρει, διότι αυτό πιθανόν να έχει σαν άμεσο βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την απώλεια της εξουσίας. Συνεπώς η «ηγεσία» γι’ αυτούς υπάρχει αποκλειστικά και μόνον για να είναι στην εξουσία. Πιστεύει ότι δεν είναι δυνατόν να είναι ηγεσία χωρίς να είναι εξουσία. Βέβαια οι Γκάντι, O’Connel, ο δικός μας Μακρυγιάννης, ο Μαντέλα και πολλοί άλλοι, αποτελούν απόδειξη περί του εναντίου.
Αυτή η «ηγεσία» έχει υποβάλλει τον λαό σε ένα είδος Μιθριδατισμού. Τον έχει συνηθίσει σταδιακά στην ήσσονα προσπάθεια, στην δουλειά «στον ευρύτερο δημόσιο τομέα», στις επιδοτήσεις των αγροτών και της Ολυμπιακής, στα κεκτημένα και σε όλα τα άλλα ωραία που βλέπουμε και ζούμε καθημέραν γύρω μας. Έτσι ο λαός είναι εξαρτημένος από την «ηγεσία – εξουσία» όπως ο ναρκομανής από το ναρκωτικό του.
Με τον τρόπο αυτό η «ηγεσία – εξουσία» έχει σταδιακά δημιουργήσει μια άδικη και άρρωστη κοινωνία ανίκανη να έχει τα αντανακλαστικά που χρειάζονται για τις άμεσες προσαρμογές που απαιτεί το διεθνές παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Το ωραίο είναι ότι έχει και το θράσος να μιλάει για ανταγωνιστικότητα και κοινωνική συνοχή και κοινωνική δικαιοσύνη και όλες αυτές τις ωραίες λέξεις, οι οποίες στερούνται οποιουδήποτε περιεχόμενου στο περιβάλλον αυτό.
Το πρόβλημα είναι πλέον γνωστό στους περισσότερους που έχουν λίγο μυαλό. Απλά ίσως μερικοί να πιστεύουν ότι η παραπάνω περιγραφή να αφορά στο άδειο μισό του ποτηριού όπως λένε. Ίσως ορισμένοι αισιόδοξοι να πιστεύουν, ότι η δυναμική του γεμάτου ποτηριού θα λειτουργήσει έτσι ώστε να «γεμίσει» και το άδειο μισό. Αυτό ίσως να ήταν υπό προϋποθέσεις εφικτό. Υπάρχουν όμως – για μένα – δύο τουλάχιστον ανυπέρβλητες δυσκολίες. Πρώτο το κενό μισό είναι πάνω από το 50% της οικονομίας μας, που νομίζω πρέπει να είναι ρεκόρ στις οικονομίες του ΟΟΣΑ. Είναι λοιπόν πάρα πολύ μεγάλο για να εκτοπισθεί από την όποια δυναμική του γεμάτου μέρους του ποτηριού. Άλλωστε το γεμάτο μέρος καλείται να ανταγωνισθεί διεθνώς με το κενό μισό στην πλάτη του. Δηλαδή είναι σαν τον αθλητή που πρέπει να συναγωνισθεί τους άλλους με έρμα κολλημένο στην πλάτη του. Δεύτερο και θάλεγα κυριότερο, για να υπάρξει έστω και καθυστερημένα πλήρωση του κενού αναγκαία τουλάχιστον προϋπόθεση είναι να έχουμε ανταγωνιστικές αγορές μέσα στην Ελλάδα. Αυτές όμως δεν υπάρχουν. Αντ’ αυτών υπάρχουν «ρυθμίσεις» που δημιουργεί καθημέραν το αρρωστημένο μυαλό των επεμβατιστών (interventionists) του Δημόσιου Τομέα. Η τάση αυτή ρυθμίσεων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την όποια (υπάρχει;) τάση απελευθέρωσης των αγορών. Συνεπώς και αυτοί που υπάρχουν στο γεμάτο μέρος του ποτηριού θα αγκομαχούν και νέοι δυναμικοί παίκτες δύσκολα θα αποφασίσουν να μπούνε σ’ αυτό με νέες επενδύσεις. Κορόιδα είναι;
Συνεπώς τι μπορεί να αναμένει κανείς; Λογικά μόνο μια δυνατή κρίση, που μέσα από πολύ πόνο θα φέρει την κάθαρση και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τις αναγκαίες αλλαγές. Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι θα περιέχει αυτός ο πόνος!
Συνεπώς τι μπορεί να αναμένει κανείς; Λογικά μόνο μια δυνατή κρίση, που μέσα από πολύ πόνο θα φέρει την κάθαρση και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τις αναγκαίες αλλαγές. Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι θα περιέχει αυτός ο πόνος!
Αυτήν ακριβώς την αίσθηση έχω κι εγώ. Δυστυχώς.
Η Ελλάδα σα χώρα έχει δυστυχώς μερικά δομικά χαρακτηριστικά τα οποία είναι απαγορευτικά για οποιονδήποτε επιθυμεί να επενδύσει με τις προσωπικές του δυνάμεις σε αυτή.
Πολλοί θα μιλήσουν για το ασφαλιστικό αλλά ελάχιστοι για το ότι η δυσμενής αναλογία μεταξύ παλαιών και νέων εργαζομένων και συνταξιούχων οφείλεται στην απροθυμία πολλών ζευγαριών να κάνουν παιδιά, όσων δηλαδή καταφέρουν να επιβιώσουν και να μη πάρουν διαζύγιο κατάκοποι μετά δύο χρόνια και με σπασμένα από τη δοκιμασία του να ζεις στο πλέον αφιλόξενο θεσμικά, πολιτισμικά και διαδικαστικά κράτος της Ευρώπης.
Πολλοί θα μιλήσουν για τα προβλήματα της παιδείας αλλά ελάχιστοι θα στηλιτεύσουν τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της μείζονος ή της ελάσσονος αντιπολίτευσης οι οποίοι στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία της ελίτ των πλουσίων που τόσο μισούν.
Δύο είναι τα προβλήματα της Ελλάδος σήμερα:
1. Το ότι δεν υπάρχουν άφθονοι πόροι ώστε να υπάρξει μια δυνατότητα "αυτόματης" ταχείας ανάπτυξης εξ' αρχής.
2. Το ότι οι υφιστάμενοι πόροι πλουτισμού ελέγχονται από ομάδες συμφερόντων οι οποίες είτε ανήκουν στην κατηγορία των "προσοδοθηρών" που έχει αναλυθεί πάμπολλες φορές εδώ πέρα, είτε –ακόμα χειρότερα- στην κατηγορία των λεγόμενων "gatekeepers", δηλαδή εκείνων που στην ουσία ελέγχουν τις προσβάσεις στις δυνατότητες επαγγελματικής εξέλιξης, κοινωνικής ανόδου και χρήσης των διατιθέμενων πόρων οι οποίοι για το λόγο αυτό είναι διαθέσιμοι σε όσους είναι "συστημένοι" και διαθέτουν εχέγγυα εισόδου είτε λόγω συγγένειας ή γνωριμιών με κάποιον "gatekeeper".
3. Το ότι οι προσοδοθήρες κρατικοδίαιτοι ιδιώτες ή οι κρατικοδίαιτες συντεχνίες αντιπαλαίουν με λύσσα την είσοδο νέων παικτών στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι, εξ ου και η διατήρηση των 36478239 πιστοποιητικών που απαιτούνται για την έναρξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, οι συστηματικοί διωγμοί των μικρομεσαίων που πρέπει να πληρώνουν κάθε είδους συνάφειες, μπαξίσια και άλλα νταβατζιλίκια, η εξ ευωνύμων ιδεολογική απέχθεια προς το επιχειρείν όπου στην Ελλάδα θεοποιείται το χρήμα αλλά ο σκληρά εργαζόμενος για να το αποκτήσει θεωρείται είτε μαλάκας, είτε "νεοφιλελέυθερος" whatever this means για τους εγκεφάλους που σκέφτονται έτσι, και ως προς το πρώτο μάλλον μπορεί και να είναι διότι στην Ελλάδα ως γνωστόν, τίμιο χρήμα υπό αυτές τις συνθήκες δεν βγαίνει εύκολα…
Φυσικά για αυτό το λόγο παρατηρούνται διάφορα φαιδρά φαινόμενα στην περίεργη και εξωτική νεοΕλληνική "αγορά" όπως η υπερισχύουσα οικογενειοκρατία ακόμα και σε επιχειρηματικούς "κολοσσούς" και βλέπετε σε όλες τις Ελληνικές οικογενειοκρατικές εταιρείες να μην υπάρχει ούτε ένας εκτός γνωριμιών της οικογένειας και των παραφυάδων της (ανίψια, ξαδέρφια, κουμπάροι, you name it…) ενώ στις μη οικογενειοκρατούμενες πολυεθνικές πολλάκις παίζει ρόλο το μέσον αν και υπάρχει μια μικρή κατηγορία στην οποία κυριαρχεί η αξιοκρατία κυρίως λόγω του φόβου προς τους εντός ή εκτός Ελλάδος "αποπάνω". Αλλά και πάλι πόσες ευκαιρίες να δώσουν και αυτές;
Οπότε, για μια ακόμα φορά το ζητούμενο είναι να υπάρξει απόλυτη και πραγματική ελευθερία. Μόνο τότε θα εξυγιανθεί το παιχνίδι και θα μπουν νέοι και ανεξέλεγκτοι παίκτες οι οποίοι θα εμφορούνται από υγιέστερες αρχές από τους υπάρχοντες.
Αλλά αυτό φοβούνται όλοι τους κατά βάθος, έτσι δεν είναι;
Διαβάστε αυτό για νέα:
Στη Θεσσαλονίκη, 800 πολίτες, μεταξύ των οποίων ο νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο δήμαρχος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και ο μητροπολίτης Ανθιμος, υπέγραψαν κείμενο, με το οποίο ζητούν από την κυβέρνηση την άσκηση βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στις ευρωατλαντικές δομές και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το θέμα.
«Εμείς 2,5 εκατομμύρια Έλληνες Μακεδόνες, απαιτούμε από την κυβέρνηση μας να ασκήσει το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto) σε κάθε ενταξιακή διαδικασία της FYROM στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ατλαντική Συμμαχία, καθώς επίσης να προσφύγει σε δημοψήφισμα, μέχρις ότου η FYROM συγκατατεθεί σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση», αναφέρεται στο ψήφισμα.
Προσέξτε το φοβερό καπέλωμα: τα 800 άτομα από μόνα τους(;!) αντιπροσωπεύουν τις απόψεις 2,5 εκατομμυρίων.Αν έχεις δίκιο, έστω κι ένας δεν φτάνει; Γιατί να πρέπει να επικαλείσαι τους αριθμούς για το δίκιο των απόψεών σου; Για να παραφράσουμε τους αριστερούς, είστε 800, είμαστε 10,5 εκατομμύρια! (8,5 εκατομμύρια οι υπόλοιποι Έλληνες-μη Μακεδόνες και 2 εκατομμυρια οι κάτοικοι της FYROM).
Στο ψήφισμα σημειώνεται ακόμα, ότι η ΠΓΔΜ παραβιάζει συστηματικά την Ενδιάμεση Συμφωνία, ασκεί αλυτρωτική προπαγάνδα σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, προκαλεί με διάφορες ενέργειες τον ελληνικό λαό και αρνείται να αποδεχθεί μια αμοιβαία αποδεκτή διεθνή ονομασία.
Ε, και; Πότε θα καταλάβει κανείς ότι στην πραγματική ζωή οι άλλοι δεν υπάρχουν για να κάνουν ότι θέλεις εσύ προσωπικά; Με το κράτος μπαμπά που ζούμε όμως μια ζωή θα ψάχνουμε για σωτήρες, είτε ελληνικό κράτος λέγεται αυτό, είτε ΟΗΕ, είτε ΗΠΑ, κι επειδή οι ΗΠΑ έχουν και πιο σοβαρά πράγματα να κάνουν από το να ασχολούνται με εμάς(όπως το να κατέχουν στρατιωτικά ξένες χώρες) θα τις βρίζουμε ως ανθελληνικές:
μπαμπά, τα Σκόπια με προκαλούν, μπαμπά, τα Σκόπια κάνουν αλυτρωτική προπαγάνδα, μπαμπά, τα Σκόπια αρνούνται να δεχθούν μια συμφωνία που να μου αρέσει
Το κείμενο θα μεταφραστεί στα αγγλικά και θα κοινοποιηθεί σε όλες τις ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα.
in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Είσαι πολίτης της Σουηδίας, του Βελγίου, της Ισπανίας και πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί βλέπεις ένα φυλλάδιο - ούτε καν στη γλώσσα σου - που γράφει ότι πρέπει να στηρίξεις τον αγώνα των Ελλήνων ενάντια στα Σκόπια γιατί καπηλεύονται το όνομα Μακεδονία (αφού Σκόπια δεν ονομάζονται στο φυλλάδιο;) που ανήκει στους Έλληνες από των καιρό των ΕΛ και των Νεφιλίμ. Τότε λες: δώσαμε, δώσαμε, πέρασε το πρωί ο Ερυθρός Σταυρός και έδωσα 10 ευρώ. Έχουμε γεμίσει με οργανώσεις μαϊμούδες τώρα τελευταία... Ή, αν πιστέψουμε αυτό που προσδοκούν οι συντάκτες του φυλλαδίου, θα πωρωθείς, θα εγκαταλείψεις την οικογένειά σου και ως νέος φιλέλλην θα έρθεις να πολεμήσεις στο πλευρό των Ελλήνων, ενάντια στην αλυτρωτική προπαγάνδα των Σκοπίων.
Υ.Γ. Πέρα από την πλάκα, κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν οι κάτοικοι της Ελληνικής Μακεδονίας ότι αυτοί κατοικούν δίπλα στην FYROM, άρα και αυτοί πρέπει να βρουν τρόπο να λύσουν τις διαφορές τους. Δεν πρέπει να περιμένουν μια ζωή να ασχολείται η υπόλοιπη Ελλάδα με κάτι που το αξιολογούν προσωπικά ψηλά μόνο αυτοί. Αυτοί έχουν συμφέρον από την λύση του προβλήματος, όχι οι νοτιοελλαδίτες. Αυτοί δημιουργούν και πρόβλημα με τη λύση του προβλήματος, όχι οι νοτιοελλαδίτες. Ας πάψουν να κοιτάνε το ελληνικό κράτος-μπαμπά και ας δούνε κι αυτοί πόσο μετράνε όταν εμφανίζονται τα δύσκολα.
Δημοσίευση σχολίου