O Πολύδωρας έφυγε, η απαξίωση όχι

Μπορεί ο κ.Πολύδωρας να μην είναι πια υπουργός Δημόσιας Τάξης, τα προβλήματα όμως παραμένουν (δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν είναι προβλήματα προσώπων ή ηγεσίας). Η περίπτωση ενός Ιρανού ομοφυλόφιλου που κινδυνεύει με απέλαση στο Ιράν (μιας χώρας όπου ο ισλαμικός νόμος καταδικάζει την ομοφυλοφιλία με θάνατο, ποινή που εφαρμόζεται, με έναν ανεκδιήγητο πρόεδρο να ισχυρίζεται δημοσίως ότι δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι!) είναι χαρακτηριστική. Μάλιστα φαίνεται ότι οι ελληνικές υπηρεσίες κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τον πρόεδρο του Ιράν, αφού η Επιτροπή Ασύλου αρνείται να δεχθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος (άρα να υπαχθεί στις προστατευτικές διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης του 1951) ή ότι κινδυνεύει στο Ιράν (παρά το ότι έχει βασανιστεί στο Ιράν και τα βασανιστήρια έχουν πιστοποιηθεί από το Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων).

Η πολιτική στο ζήτημα θα έπρεπε να είναι αυτονότητη: Αναγνώριση του κινδύνου που υφίσταται ένας/μία πρόσφυγας με ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό όταν στη χώρα προέλευσης μπορεί να φυλακιστεί ή να εκτελεστεί εξαιτίας του προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου (πχ Ιράν, Πακιστάν κα) και χορήγηση ασύλου. Ακόμα και σε μια τέτοια ξεκάθαρη κραυγαλέα περίπτωση το ελληνικό κράτος αδιαφορεί προκλητικά για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και την εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων.

Γενικότερη απορία: Είναι δυνατόν αυτό το κράτος με αυτήν την ευαισθησία και αυτήν την απαξιωτική αντιμετώπιση του ατόμου, να εμπιστευόμαστε για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, την εκπαίδευση των παιδιών μας ή την διαχείριση των φόρων μας;