Άλλη μια ελληνική ασυνέπεια

Στις 20 Οκτωβρίου έληξε η προθεσμία που έθετε η κοινοτική οδηγία 2005/36/ΕΚ της 7ης Σεπτεμβρίου 2005 που κατοχυρώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων διαθέτουν πτυχία ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, ανεξάρτητα από τον τόπο των σπουδών τους. Η οδηγία αυτή αποτελεί αναθεώρηση και συμπλήρωση της παλαιότερης 89/48/ΕΟΚ της 21ης Δεκεμβρίου 1988, η μη έγκαιρη εφαρμογή της οποίας οδήγησε στην καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου C-365/93 κατά της Ελλάδας στις 23 Μαρτίου 1995.

Με κουτοπόνηρη λογική η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί ότι επειδή η παλιά δικαστική διαμάχη για τη μη εφαρμογή της προηγούμενης οδηγίας διήρκεσε τέσσερα χρόνια, έχει αντίστοιχη πίστωση χρόνου και για τη νέα. Στη πολιτική παραβίασης του κοινοτικού δικαίου, οι “ευρωπαϊστές” της Νέας Δημοκρατίας έχουν τη συμπαράσταση όλων των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, με στόχο να μην αποκτήσουν ποτέ επαγγελματικά δικαιώματα στην Ελλάδα όσοι Έλληνες πολίτες διαθέτουν πτυχία πανεπιστημίων του εξωτερικού και ιδίως παραρτημάτων τους που λειτουργούν νόμιμα στη χώρα. Έτσι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στο όνομα της “δημόσιας δωρεάν παιδείας”, δεν διστάζουν να παρανομούν για να μη ξεφύγει η ελληνική παιδεία από τον διακομματικό έλεγχο των καθηγητικών και φοιτητικών συντεχνιών που λεηλατούν τους πόρους της εκπαίδευσης.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι φόροι που διαθέτει ο έλληνας φορολογούμενος για την παιδεία αποτελούν δική του περιουσία, την οποία και θα πρέπει να είναι ελεύθερος να διαθέτει στο εκπαιδευτικό ίδρυμα (κρατικό ή μη) που αυτός, και μόνο αυτός, επιλέγει να εμπιστευτεί την μόρφωση των παιδιών του. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο εφόσον κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ανεξαρτητοποιηθεί από το κράτος και η χρηματοδότηση του εξαρτηθεί αποκλειστικά από την απόφαση κάθε γονέα να το επιλέξει για την εκπαίδευση των παιδιών του. Η χρηματοδότηση αυτή μπορεί να γίνεται μέσω ενός κουπονιού εκπαίδευσης που θα διατίθεται κατ΄ έτος, από το κράτος, στον κάθε γονέα φοιτητή ή μαθητή και το οποίο θα είναι εξαργυρώσιμο για να καλύψει τα “δίδακτρα” του εκπαιδευτικού ιδρύματος που ο ίδιος επέλεξε. Με σημερινούς υπολογισμούς, κάθε γονέας θα δικαιούνταν για κάθε του παιδί ένα κουπόνι αξίας 4.000 ευρώ, όσο δηλαδή κοστίζει η “δωρεάν” δημόσια εκπαίδευση για κάθε μαθητή και φοιτητή της χώρας μας. Με αυτό το προτεινόμενο σύστημα θα εκτοξευόταν, λόγω του ανταγωνισμού, η ποιότητα των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών χωρίς καμιά επιπλέον επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.

Ένα σύστημα βέβαια που δύσκολα θα γνωρίσουν οι νέοι Έλληνες, αφού ζούμε σε ένα κράτος που προτιμά να συγκρούεται με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να πληρώνει πρόστιμα με τα χρήματα των φορολογουμένων, παρά να συγκρουστεί με τις κατεστημένες συντεχνίες και πληρώσει σε πολιτικό κόστος των κομμάτων εξουσίας!