Who pays the Ferryman?

Ασχοληθήκαμε πρόσφατα με το ζήτημα της εθελουσίας εξόδου των εργαζομένων του ΟΤΕ (που ο θεός να τους κάνει εργαζόμενους όλους αυτούς τους υπαλλήλους με μηδενική παραγωγικότητα, τεράστια προνόμια σε σχέση τους συναδέλφους τους των ιδιωτικών επιχειρήσεων και που τώρα εμφανίζονται να έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν τη δουλειά στα 48 ή τα 52 τους, με σύνταξη άνω των 2.000 ευρώ και δώρο ένα εφάπαξ δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ!) και της πρόκλησης που συνιστά για όλους τους σκληρά εργαζόμενους και φορολογούμενους πολίτες. Ποιός πληρώνει αυτούς τους τζαμπατζήδες;

Από τον άλλη στο χρηματιστήριο έκανε πάρτυ. Απόλυτα λογικά αφού βρέθηκαν θύματα (οι φορολογούμενοι) να σηκώσουν τα βάρη της εξυγείανσης μια ιδιωτικής επιχείρησης δίχως κόστος για τους επενδυτές. Προφανώς, όταν άλλος πληρώνει τον λογαρισμό, όλοι αισθάνονται ότι μπορούν να φάνε αστακό. Και σ'αυτό είμαστε πρώτοι αφού είμαστε η χώρα των τζαμπατζήδων .

Αν όμως, αντί για τον φορολογούμενο, τα χρήματα για την εθελούσια έξοδο η διοίκηση του ΟΤΕ τα ζητούσε από την αγορά (με αύξηση κεφαλαίου πχ) θα είχε τέτοια θερμή αντίδραση; Είναι άλλο να να επενδύεις με την σιγουριά ότι τα θύματα θα πληρώσουν τον λογαριασμό και άλλο να ξέρεις ότι ρισκάρεις τις δικές σου οικονομίες. Αν η αγορά έκρινε ότι το σχέδιο δεν είναι βιώσιμο και δεν αξίζει την επένδυση, ποιός εγκληματίας είπε ότι αξίζει την σπατάλη των χρημάτων του ελληνικού λαού (αφού εδώ έχουμε την στήριξη μια ΑΕ που δεν έχει κανένα κοινωνικό όφελος); Ποιός είπε ότι μπορεί ο καθένας να σπαταλά τα χρήματά μας εκεί που δεν θα σπαταλούσε τα δικά του; Αν πάλι είναι συμφέρον το σχέδιο, γιατί να μην στηριχθεί σε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια που βλέπουν κέρδος στην υπόθεση και γίνεται με τα λεφτά του κράτους που δεν θα έχει ποτέ το παραμικρό κέρδος; Και για ποιό λόγο να στηρίζεται μια ιδιωτική εταιρία στον ανταγωνισμό της με τις άλλες ιδιωτικές εταιρίες; Γιατί να πληρώνουμε εμείς τα ναύλα των τζαμπατζήδων;

Μια κυβέρνηση δεν είναι δημοκρατική μόνο όταν εκλέγεται με νόμιμες και δημοκρατικές εκλογές. Δεν έχει μόνο σημασία πώς πήρε την εξουσία, αλλά και το πόση εξουσία έχει και το πώς την διαχειρίζεται. Τετραετείς ασύδοτες διακυβερνήσεις με ενδιάμεσες εκλογές, όπου οι πολίτες κατευθύνονται από τον εκλογικό νόμο να ψηφίσουν κόμματα εξουσίας, δεν είναι ακριβώς πρότυπο δημοκρατίας, ούτε πρέπει να μας ικανοποιεί.

Και στη χώρα μας η κυβέρνηση έχει υπερβολική εξουσία. Όχι μόνο νομοθετικά, αλλά κύρια μέσω της υψηλής φορολογίας και του ελέγχου του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας (πάνω από 50% του ΑΕΠ) άμεσα ή έμμεσα. Και αυτή η εξουσία χρησιμοιείται σε βάρος των παραγωγικών τάξεων ώστε να διατηρούνται τα προνόμια (που εξασφάλισε η επιχειρηματική συναλλαγή και ο διαπλεκόμενος συνδικαλισμός) κάποιων τζαμπατζήδων. Ποιός είπε ότι είναι δημοκρατικό ο κ.Καραμανλής να παίρνει 1,6 δις ευρώ από τον φορολογούμενο και να τα ανακατανέμει προς όφελος 6000 αργόσχολων εκβιαστών τζαμπατζήδων;



Και δεν είναι αυτοί, η οι υπόλοιποι μόνιμοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ. Είναι και οι διαπλεκομενοι προμηθευτές του Δημοσίου, που διαφθείρουν την εξουσία και απαξιώνουν την πολιτική και οι αντιπαραγωγικοί επιδοτούμενοι εκβιαστικά αγρότες. Και ο κατάλογος συνεχίζει με όλους αυτούς που αποσπούν πόρους από τον φορολογούμενο μέσω εύνοιας και πολιτικών επιλογών και όχι μέσα από την ανοιχτή αναμέτρηση στην ελεύθερη αγορά, όπου πρέπει να τους κερδίσουν με την αξία τους. Όσους περισσότερους πόρους έχει η εξουσία, τόσο περισσότερο διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη είναι.

Άλλωστε δεν τους βάζει από την τσέπη της, από την δική μας τους βάζει. Από το άνεργο που δεν μπορεί να βρει δουλειά επειδή η ψηλή φορολογία, που χρειάζεται να για πληρωθούν αυτά τα προνόμια, δεν αφήνει να γίνουν παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα (το 2003 είχαμε μόλις 50εκ$ άμεσες ξένες επενδύσεις όταν η Ιρλανδία είχε 19.000εκ$!) και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Από τον μικρομεσαίο, που δεν μπορεί να μεταφέρει την επιχείρησή του στο εξωτερικό, και που η βαριά φορολογία τον γονατίζει και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό με τα προϊόντα του εξωτερικού. Από τον ιδιωτικό υπάλληλο που δουλεύει σα σκυλί δίχως καμία νομική προστασία για να πληρώνει φόρους και εισφορές που ταϊζουν τους αντιπαραγωγικούς και πληρώνουν τα ναύλα των τζαμπατζήδων (εξασφαλίζοντάς τους προνόμια που οι ίδιοι δεν θα δουν ποτέ μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς). Αυτές τις ανισότητες τις δημιουργεί ο κρατικισμός, γιατί έχει ανάγκη την πολιτική δύναμη των τζαμπατζήδων.

Ποιός είπε ότι όλοι αυτοί δέχονται να πληρώσουν τα προκλητικά προνόμια μιας μειοψηφείας, μόνο και μόνο επειδή κάποιος που κέρδισε πριν χρόνια κάτι εκλογές έτσι γούσταρε; Αυτή είναι άλλη μια μικρή (και πικρή) υπενθύμιση ότι δίχως οικονομική ελευθερία δεν υπάρχει ουσιαστικά πολιτική ελευθερία. Η ιστορία της ελευθερίας είναι η ιστορία του περιορισμού της εξουσίας του κράτους στην κοινωνία, όχι το αντίθετο (όπως εξωφρενικά παλεύουν να αποδείξουν οι υπερασπιστές των τζαμπατζήδων).

Το σκάνδαλο του ΟΤΕ, όπως και κάθε αντίστοιχο σκάνδαλο (ρύθμιση χρεών Ολυμπιακής, χαριστικές αναθέσεις έργων, φωτογραφικές προκυρύξεις, χάρισμα χρεών αργοτικών συνεταιρισμών κτλ κτλ) δεν είναι μόνο κλοπη των χρημάτων των πολιτών, αλλά και προσβολή των δικαιωμάτων τους και περιορισμός των ελευθεριών τους.

Όποιος όμως τολμήσει να θίξει τα προνόμια των τζαμπατζήδων αμέσως λοιδωρείται. Γιατί στη χώρα μας έχουμε μάθει ότι δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά .ποιός το λέει.