The "Right" That Should Not Be

Όταν καταπατούνται τα ατομικά δικαιώματα αισθάνομαι πάντα την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ (1,2) αλλά το ίδιο συμβαίνεί και όταν κάποιοι διεκδικούν «δικαιώματα» που στην ουσία είναι καταπάτηση των δικαιωμάτων των αλλων ατόμων. Δεν είναι δικαίωμα των αγροτών να αγοράσουμε με το ζόρι τα αδιάθετα τους αγαθά, δεν είναι δικαίωμα των μη-καπνιστών (είμαι ένας από αυτούς) να τους διαθέσουν τα άλλα άτομα την ιδιωτική τους περιουσία.

Λοιπόν διαβάζοντας αυτό το άρθρο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων βλέπω άλλη μια περίπτωση «δικαιωμάτων» που δεν είναι δικαιώματα. Μιλάει για μια περίπτωση όπου "η εταιρεία είχε εγκαταστήσει λογισμικό σύστημα επιτρέποντας στους εργοδότες να έχουν πρόσβαση στην οθόνη, στους αποθηκευτικούς χώρους των υπολογιστών, αλλά και να χειρίζονται τους υπολογιστές των εργαζομένων μέσω δικτύου (remote control)."

Βγήκε λοιπόν η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και απαγόρευσε:

- Τον έλεγχο του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου των υπαλλήλων
- Την καταγραφή των ιστοσελίδων που επισκέπτονται οι υπάλληλοι
- Την συλλογή και η επεξεργασία δεδομένων σχετικά με τις κλήσεις και την ηλεκτρονική επικοινωνία των εργαζομένων.

Ωραία και καλά ακούγονται αυτά, το πρόβλημα είναι όμως ότι η εργοδοσία είχε πρόσβαση στους υπολογιστές της εταιρίας όχι στους προσωπικούς υπολογιστές των υπαλλήλων. Δηλαδή είχε πρόσβαση στην ιδιοκτησία της. Ο υπολογιστής στον χώρο εργασίας είναι ένα εργαλείο και οι υπάλληλοι πληρώνονται για να κάνουν μια συγκεκριμένη εργασία με αυτόν, όχι να χαζολογούν στο δίκτυο. Είναι σαν να λέμε ότι δεν έχει δικαίωμα ο αρχιξυλουργός να ελέγχει τι κάνει το πριόνι ή κάποιο άλλο εργαλείο ο βοηθός του. Δεν έχουν δικαίωμα να surfάρουν στο δίκτυο, ούτε να χρησιμοποιούν τους ηλ. υπολογιστές της εταιρίας λοιπόν πέρα από την εργασία που τους έχουν αναθέσει. Είναι ξένη ιδιοκτησία και δεν έχουν κανένα δικαίωμα πάνω σε αυτήν. Δεν είναι σε net-café όπου στην ουσία συνάπτουν συμβόλαιο με τον μαγαζάτορα να τους παρέχει έναν ηλ. υπολογιστή με την εγγύηση της προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων.

Μια γνωστή μου εκεί που εργαζόταν δεν είχαν και πολύ δουλειά και αγόραζε κάρτες πρόσβασης internet γιατί δεν ήθελε να χρεώνει την εταιρία και καθόταν με τις ώρες να surfάρει. Όμως δεν ήξερε ότι αυτές οι κάρτες σου δίνουν μονάχα την πρόσβαση 10 ωρών και ότι τα 8 ευρώ που κόστιζαν δεν περιλάμβαναν και τις τηλεφωνικές μονάδες όπως πίστευε! Ο πατέρας μιας φίλης μου που δουλεύει στο δημαρχείο της Νέας Φιλαδέλφειας μας είχε διηγηθεί ότι κάθονται και παίζουν πασιέντζα (των windows) με τις ώρες στο γραφείο... Μια άλλη φίλη μου δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο και με έπαιρνε τηλέφωνο από την δουλειά της.... στην Ιταλία! Και αυτές είναι μονάχα μερικές από τις περιπτώσεις που ξέρω από πρώτο χέρι. Στην Αγγλία η χρήση του διαδικτύου και των e-mail υπηρεσιών για προσωπικούς λόγους στον χώρο εργασίας στοιχίζει πάνω από 10 δισεκατομμύρια στερλίνες κάθε χρόνο και έχει υπολογιστεί ότι οι μισοί σχεδόν εργαζόμενοι χάνουν πάνω από τις 3 ώρες* στο Δίκτυο.
Ο σκληρός ενός υπολογιστή μιας εταιρίας πρέπει να περιέχει εταιρικά δεδομένα, σχετικά με την δουλειά, είναι ιδιοκτησία της εταιρίας και βάση αυτού του γεγονότος ο ιδιοκτήτης πρέπει να έχει πρόσβαση, δεν έχει δικαίωμα ο υπάλληλος να βάζει προσωπικά του δεδομένα μέσα. Ο εργοδότης έχει δικαίωμα να ελέγξει αν ο υπάλληλος σερφάρει σε τσοντοσελίδες ή σε οτιδήποτε άλλο άσχετο με την δουλειά. Με αυτήν την απόφαση καταπατούμε ένα νόμιμο ιδιοκτησιακό δικαίωμα υπέρ ενός «δικαιώματος» που δεν έπρεπε να ήταν.

*σύμφωνα με την μελέτη web@work από όπου πήρε τα στατιστικά το BBC για το άρθρο με τις 3 ώρες.
Εδώ θα βρείτε συνοπτικά μερικά συνοπτικά στατιστικά και εδώ ολόκληρο το paper της μελέτης για το 2004.