Τρίτη, Δεκεμβρίου 27, 2005

Jazz, the music of individualism

O ατομισμός (individualism) είναι μια σημαντική, αν και όχι τόσο προβεβλημένη, πτυχή της τζαζ. Για την ακρίβεια η βάση της τζαζ είναι ο ατομισμός. Στα τραγούδια της τζαζ υπάρχουν πάντα ατομικά σόλο (φωνητικά ή οργάνων), σχεδόν πάντα οι τζαζ μπάντες έχουν μια ηγετική φυσιογνωμία που συνήθως δίνει και το όνομά του στην ονομασία της, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις πρόκειται για ανεξάρτητα άτομα που απλά μαζεύουν υποστηρικτικά όργανα σε κάθε σταθμό τους.

Ο ατομισμός όμως στην τζαζ δεν αναφέρεται τόσο στην ιδέα του one-man show όσο στην ικανότητα του ατόμου να διαφέρει. Η διαφορετικότητα είναι βαθιά ριζωμένη στην παράδοση της τζαζ και είναι η κινητήρια δύναμη της διαρκούς της εξέλιξης. Και είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας που δίνει η τζαζ στο μουσικό να εκφράσει τις ατομικές του δεξιότητες ή την προσωπική του άποψη για τη μουσική. Αν δεν ήταν στα αρχικά της στάδια για μερικά εμπνευσμένα, δημιουργικά, ανεξάρτητα άτομα με πάθος να διαφοροποιηθούν από το πλήθος και να ακολουθήσουν νέους δρόμους η τζαζ δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Η πρόκληση μιας τζαζ μπάντας είναι να μπορέσει να συνδυάσει επιτυχήμενα τόσο ανεξάρτητους χαρακτήρες.

Εverybody who's had anything to say in this music -all the way back- has been an individualist.
Duke Ellington

If a musician isn't going to be an individualist, why bother playing jazz?
Charlie Parker

ΥΓ. Οι νύχτες στην Αθήνα θα ήταν πολύ πιο κρύες χωρίς τον Εν Λευκώ 87,7

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν διαφωνω για την τζαζ αλλα εγω προτιμω heavy metal.ιδιαιτερα power metal kai progressive.επισης ενδιαφεροω ειναι και ο συνδυασμος μεταλ με τζαζ!!!!

S G είπε...

σαν φαντασματα μεσα απο τις ομιχλες του χρονου μας ερχονται οι ηχοι της τζαζ και του μπλουζ

(ατακα απο τον εν λευκω)

η τζαζ ειναι οντως μοναδικη μουσικη, αν και μερικοι λενε οτι μοιαζει λιγο με το ρεμπετικο (δεν κανω πλακα, βεβαια μαλλον μιλανε για μπλουζ).
Σιγουρα μαρεσει οχι μονο μουσικα, αλλα και σαν νοοτροπια. Ο καθενας γινεται οσο καλυτερος μπορει στον τομεα του και το προσφερει μετα απλοχερα παιζοντας με αλλους, χωρις ομως να θυσιαζει την ιδιαιτεροτητα του...

Thrasos είπε...

Θα χρειαστεί να διαφωνήσω με το ποστ καθώς πιστεύω πως η τζαζ είναι συλλογική μουσική και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι αντι-ατομικίστικη μουσική που παράγεται απο ταλαντούχους μουσικούς με άξονα την διαρκή μεταβολή των χρόνων. Το κάθε μέλος της μπάντας πρέπει να ακούει το σύνολο της μουσικής που παράγεται απο τους συναδέρφους του και παράλληλα το κάθε μέλος ξεχωριστά. Για παράδειγμα δεν μπορεί ο μπασίστας να παίζει Χ χρονο και ο τύπος στα κρουστά να είναι αλλού. Έτσι λοιπόν πετυχαίνουν οι μουσικοί να συνεργάζονται μεταξύ τους και να τζαμαρουν. Φυσικά όμως όλα ξεκινάνε από κάποιον και οι υπόλοιποι ακολουθούν και μετά ο κύκλος γυρνάει και όλοι σιγοντάρουν κάποιον άλλον η άλλους στην περίπτωση δυσολίας κλπ. Μου φαίνεται πως οι δηλώσεις των Duke Ellington και Charlie Parker είναι μάλλον άστοχες, φαντάζεστε να πάιζαν μουσική καθαρά ατομικά ; τοτε η μουσική θα ακουγόταν λές και παιζόταν από κουφούς :-)
Οσο για το comment του Πάνου πιστεύω πως το ρεμπέτικο και η τζάζ έχουν μόνο κοινά χαρακτηριστικά μονο όσον αφορά την ταξική και κοινωνιολογική προέλευση τους ,μουσικά είναι η μέρα με τη νύχτα 9/8 η μια και σταθερά και η άλλη (σχεδόν)"randomness" αυτοσχεδιασμός.

Ανώνυμος είπε...

Αν η ατομικότητα είναι στοιχείο της τζαζ είναι σίγουρα και για όλα τα είδη της μουσικής. Σκέψου πόσοι σολίστ έχουν περάσει από την κλασική μουσική ,πόσοι σπουδαίοι κιθαρίστες από τη ροκ κλπ κλπ. Όλοι αυτοί όμως αναδείχτηκαν μόνο όταν πλασιώθηκαν από σπουδαίους συνεργάτες.
Με λίγα λόγια κάθε όργανο στην ορχήστρα της τζαζ έχει εξίσου σημαντικό ρόλο -στοιχειώδες αγαπητέ Γουάτσον-.

Roark είπε...

Κανείς δεν είπε thrasoi, ότι ατομικιστές δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους. Την απάντηση την δίνεις ο ίδιος στο τέλος με τον αυτοσχεδιασμό.

Για να καταλάβεις την διαφορά της φιλοσοφίας που διαπνέει μια τζαζ ορχήστρα, σύγκρινέ την με μια συμφωνική ορχήστρα, όπου ο μουσικός είναι απόλυτα υποταγμένος στο σύνολο.

Δέχομαι ότι και η ροκ και άλλα ήδη έχουν στοιχεία ατομικισμού, πουθενά όμως δεν είναι τόσο κυριάρχα όσο στην τζαζ.

Τέλος, μη χάσετε αυτές τις μέρες τους Σουλτάνους του Σουίνγκ στο Half Note, νομίζω τελειώνουν αύριο!

Thrasos είπε...

Oταν οι ατομικιστές συνεργαστούν μεταξύ τους παυουν να δρούν ατομικά και δρουν ομαδικά(τζαζ) ή αν θέλεις συλλογικά(πχ συμφωνική ορχ.)

Ατομικιστής(individualist) είναι ο "one man band" , ο σολίστ ή ακόμα κάποιος με ενα μηχάνισμα καραόκε(lol)

Roark δεν μπορείς να συγκρίνεις αυτά τα δύο γιατί απλά το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό ετσι λοιπόν διαφέρει και η μεθοδολογία που θα χρησιμοποιήσεις.

Οσο αυτό που λές για υποταγή στο σύνολο, συγνώμη αλλα πιστεύω πως όλοι κοιτάνε τον μαέστρο.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock