Ελληνικά ΜΜΕ vs. Ισραήλ

Αντιλαμβάνομαι ότι διαπράτω μέγα ύβρη διατυπώνοντας μια θέση που έρχεται σε αντίθεση με τη κοινά αποδεχτή αλήθεια στην Ελλάδα για το Παλαιστινιακό ζήτημα. Ως Έλληνας υποχρεούμαι κατά κάποιο τρόπο να ακολουθήσω την κοινή γραμμή που βλέπει πάντοτε το Ισραήλ ως θύτη και τους Παλαιστίνιους ως θύματα.
Αρνούμαι να ακολουθήσω αυτή την "λογική".

Δεν ξέρω αν η θέση μου θεωρείτε ακραία, πιστεύω όμως ότι το Ισραήλ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκτήσουν την δική τους πατρίδα. Πιστεύω και ελπίζω ότι αυτή την θέση, έστω και κρυφά, την ενστερνίζεται η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύω επίσης ότι από τότε που ανέκυψε το Παλαιστινιακό ζήτημα και οι δύο πλευρές, Ισραηλινοί και Άραβες, έχουν διαπράξει λάθη και αδικίες.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και δεν επιδέχεται τις εύκολες και πωρωμένες αναλύσεις.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η απίστευτα μονομερής και εχθρική στάση των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι στο Ισραήλ. Στην ιστοσελίδα του το Πρώτο Θέμα δίνει την εντύπωση ότι το όλο θέμα δημιουργήθηκε λόγο των επικείμενων εκλογών στο Ισραήλ, λέγοντας "Το προεκλογικό παιχνίδι στο Ισραήλ για τις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου παίζεται με φρίκη και αίμα, ενώ ο υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπάρακ δήλωσε κυνικά ότι «υπάρχει εποχή ηρεμίας και εποχή για μάχη και τώρα βρισκόμαστε σε εποχή μάχης»."

Ενώ η Ελευθεροτυπία παρουσιάζει ως αιτία τις κρίσης την θέληση των ΗΠΑ-Ισραήλ να καταστρέψουν την Χαμάς, "Το 2006, στα παλαιστινιακά εδάφη, η δημοκρατία φαίνεται ότι ξέφυγε από τις προδιαγραφές όταν έφερε στην εξουσία την ισλαμική οργάνωση/κόμμα Χαμάς." Το Έθνος με την σειρά του αρχίζει το ρεπορτάζ του με την εξής πρόταση "Συνεχίζεται για τρίτη συνεχή ημέρα το αιματοκύλισμα στη Λωρίδα της Γάζας από τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές. " Ο τίτλος του ρεπορτάζ είναι "Η εκδίκηση του Δαυίδ".

Στο κατά τα άλλα σοβαρό δελτίο του Mega ο κατά τα άλλα "ανταποκριτής" από την Ουάσινγκτον Μ. Ιγνατίου βρισκόταν σε πραγματικό παραλήρημα μιλώντας συνεχώς για δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ και για την κατ΄αυτόν απίστευτη θέση της Ουάσινγκτον να μην τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ του Ισραήλ και της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς. (Την ίδια στάση τηρεί και η Γερμανία, αλλά οι ΗΠΑ είναι ο μεγάλος σατανάς, και έτσι επιλεκτικά παραβλέπουν την στάση της Γερμανίας) Η πρώτη ερώτηση του παρουσιαστή κ. Στραβελάκη προς την υπουργό των Εξωτερικών κ. Μπακογίανη ήταν γιατί η Ελλάδα φαίνεται να τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ των δύο πλευρών.

Μπορεί η Χεσμπολάχ και ακόμα και η κυβέρνηση του Ιράν να κριτικάρουν την Χαμάς για την κρίση, τα ελληνικά ΜΜΕ όμως τηρούν στάση βασιλικότερη του βασιλέως.

Παρακολουθώντας τα έχεις την εντύπωση ότι μια ωραία πρωία οι Ισραηλινοί αποφάσισαν, έτσι επειδή δεν τους αρέσει η Χαμάς, να ανοίξουν νέο λουτρό αίματος. Υπάρχει κοινό μέτωπο ΚΚΕ - ΣΥΝ - ΜΜΕ στο θέμα.

Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση το φταίξιμο ανήκει αποκλειστικά στην Χαμάς.

1) Η Χαμάς αποφάσισε μονομερώς την παύση της εκεχειρίας με το Ισραήλ στις 19 Δεκεμβρίου.
2) Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκεχειρίας η Χαμάς έριχνε ρουκέτες μέσα στο Ισραήλ.
3) Υπήρχαν επί μακρόν, συνεχείς και ακατάπαυστες εκκλήσεις του Ισραήλ να σταματήσουν αυτές οι επιθέσεις που ποτέ δεν εισακούσθηκαν.
4) Η Χαμάς σκοπίμως έχει τοποθετήσει τις στρατιωτικές τις υποδομές και τους εκτοξευτήρες ρουκετών σε πυκνοκατοικημένες περιοχές.
5) Αυτό που δεν ακούμε στα ελληνικά ΜΜΕ είναι ότι το Ίσραήλ στέλνει τρόφιμα, ιατρικές προμήθειες, και ασθενοφόρα στη Λωρίδας της Γάζας. Η Χαμάς αντίθετα εμποδίζει τους τραυματίες να φύγουν από την Γάζα προς στην Αίγυπτο, βάζοντας στην Αίγυπτο όρο που ξέρει ότι δεν μπορεί να αποδεχτεί, δηλαδή να δεχτεί όλους τους Παλαιστίνιους, τραυματίες και μη.
6) Η Χαμάς, και επίσημα, δεν αποβλέπει στην δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους/έθνους αλλά καταρχήν στην καταστροφή του Εβραϊκού.

http://www.meticslexicon.blogspot.com

Το Kristallnacht του Συστήματος

Λυπάμαι αλλά όσοι νομίζουν ότι τα επεισόδια ήταν/είναι κάποιο ξέσπασμα των νέων, έστω και χωρίς σχεδιασμό και συγκεκριμένα αιτήματα, ενάντια σε μια περιρρέουσα και διεφθαρμένη κατάσταση κάνουν μεγάλο λάθος. Τα επεισόδια είναι δημιουργήματα του συστήματος, προς όφελος του συστήματος.

Όταν πριν από μέρες έγραψα το πως είναι δυνατόν μια νεολαία, και γενικότερα μια κοινωνία, να παραμένει βουβή και μάλλον αδιάφορη για τον άδικο θάνατο 80 ατόμων (βλέπε Σάμινα) ή 65 ατόμων (πυρκαγιές 2007) και μετά καίει το σύμπαν πριν ακόμη εξακριβωθούν οι συνθήκες κατά τις οποίες πεθαίνει ένας, ουδείς από όλους αυτούς που υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις ή λένε ότι τις καταλαβαίνουν μπόρεσε να μου δώσει έστω και μια εξήγηση.

Όταν λογικά και προφανή ερωτήματα μένουν αναπάντητα - ερωτήματα που η απάντηση τους θα προσδιόρισε τον χαρακτήρα της υπάρχουσας κρίσης - τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο μεγάλος αριθμός αναλύσεων βρίσκετε εκτός στόχου.

Μερικές βασικές αλήθειες:

- Η νεολαία είναι από τα πιο συντηρητικά (υπό την έννοια της υποστήριξης του status quo) τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

- Το ξέσπασμα που έχουμε δει όλο αυτό τον καιρό δεν είναι ενάντια στο σύστημα αλλά υπέρ του συστήματος, και υπέρ, πάνω από όλα, της συμμετοχής στη διεφθαρμένη και κρατικοδίαιτη ελληνική οικονομία.

- Οι αντιφάσεις της ελληνικής ημί-σοσιαλιστικής οικονομίας σιγά- σιγά έρχονται στο προσκήνιο. Όπως όλες οι σοσιαλιστικές οικονομίες έχουμε μεγάλο πρόβλημα στο να παράγουμε. Καλύπτουμε το μεγάλο κενό μεταξύ της σοσιαλιστικής μας παραγωγής και της καπιταλιστικής μας κατανάλωσης μέσο του εξωτερικού δανεισμού. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα που μας συντηρεί όλα αυτά τα χρόνια ίσως να μην συνεχίσει να δανείζει και στο μέλλον.

- Η "εξέγερση" είναι έκφραση της αμηχανίας και ανασφάλειας για το αν το υπάρχον ελληνικό όνειρο - δουλειά σίγουρη με χαμηλές απαιτήσεις/παραγωγικότητα, 'καλές' αποδοχές και πρόωρη συνταξιοδότηση - φτάνει στο τέλος του.

- Η ''εξεγερμένη'' νεολαία νομίζει ότι με τις κραυγές τις κατά κάποιο τρόπο θα φιμώσει τα δυσοίωνα μηνύματα του μέλλοντος που κάθε μέρα θα γίνονται και πιο ηχηρά. Χρησιμοποιώντας τα συνθήματα των πατεράδων τους νομίζουν ότι θα κατορθώσουν και αυτοί απολαύσουν το τζαμπατζίδικο τρόπο ζωής.Όμως αυτός ο τρόπος ζωής έγινε εφικτός με την εκποίηση των θυσιών προηγουμένων γενιών και την υποθήκευση του πλούτου των μελλοντικών. Αυτό το σύστημα όμως έχει φάει τα ψωμιά του (και τα ψωμιά των πριν και των μετά)

Αυτό που παρακολουθούμε όλες αυτές τις μέρες είναι το Kristallnacht του υπάρχοντος συστήματος, που έχει ξεπέσει ηθικά και οικονομικά. Μια έκρηξη βίας ενάντια στους συνήθεις ύποπτους του μεταπολιτευτικού αριστερού κατεστημένου (βλέπε αστυνομία, νοικοκυραίοι).
Την αστυνομία πάντα θα πρέπει να την βλέπουμε υπό το πρίσμα των παλαιότερων αυταρχικών της εποχών, και οι νοικοκυραίοι (ένας όρος που χρησιμοποιείτε με πολύ σαρκασμό από τα ΜΜΕ) με τις μικρές ιδιωτικές τους επιχειρήσεις ζουν έναν τρόπο ζωής που, τουλάχιστον επιφανειακά, αντιτίθεται στα ιδεώδη του κατεστημένου.
Θεωρητικά οι νοικοκυραίοι ζουν ανεξάρτητοι από το κράτος, δουλεύουν σκληρά και σε συνθήκες ανταγωνισμού.

Δεν ξέρω αν ποτέ δούμε μια πραγματική εξέγερση ενάντια στην άθλια υπάρχουσα κατάσταση. Πολύ φοβάμαι ότι στο μέλλον η όποια γνήσια ένδειξη αντίθεσης/εξαθλίωσης θα μεταφραστεί σε ένα νέο κύμα μετανάστευσης. Μετανάστευση προς χώρες των οποίων το φιλελεύθερο μοντέλο τόσο πολύ απεχθανόμαστε στην Ελλάδα - μια άλλη μεγάλη ειρωνεία της ελληνικής πραγματικότητας.

Και αν τα πράγματα στο μέλλον βγουν εντελώς εκτός ελέγχου, μια ακραία 'λύση' κόκκινης ή μπλε απόχρωσης δεν μπορεί να αποκλεισθεί.
Δυστυχώς μια φιλελεύθερη κατεύθυνσή που αποτελεί την μόνη ορθή εναλλακτική λύση στην υπάρχουσα κατάσταση σήψης και παρακμής φαίνεται να μην είναι στα χαρτιά. Με το τέλος της πρωθυπουργίας του Βενιζέλου το 32 στην Ελλάδα εναλλάσσονται οι δεξιές και αριστερές εκφάνσεις του κρατισμού χωρίς σταματημό.

ΥΓ1: Φυσικά και δεν υπονοώ ότι οι καταστηματάρχες της Αθήνας διώκονται όπως οι Εβραίοι επί Χίτλερ.
ΥΓ2: Για όσους λένε ότι τα ΜΜΕ είναι ιδιωτικά και πώς είναι δυνατόν να τους καταλογίζουμε αριστερά φρονήματα θα τους έλεγα τα εξής:
1) Τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους στελεχώνονται και διευθύνονται από την γενιά που είναι ο κύριος εκφραστής του αριστερού κατεστημένου.
2) Τα 70% των ΜΜΕ δεν θα υπήρχαν χωρίς την άμεση ή έμμεση ενίσχυση του κράτους. Είναι οι εκφραστές και τα μέσα μιας άλλης κρατικοδίαιτης συντεχνίας συμφερόντων.

Η απάντηση των πολιτών

Η φωτογραφία είναι πριν λίγη ώρα στην Ερμού. Η κατάμεστη Ερμού, από κόσμο που ψώνιζε, είναι η πιο παραστατική απάντηση της σιωπηλής πλειοψηφίας των πολιτών απέναντι στον γραφικό τραμπουκισμό των τελευταίων ημερών για το άνοιγμα των καταστημάτων της Αθήνας σήμερα, από όσους προσπαθούσαν να εμποδίσουν καταναλωτές και εμπόρους να συναλλαγούν ελεύθερα μεταξύ τους.

Ο ρομαντικός ανορθολογισμός της εξιδανικευμένης νεότητας

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ένα σταθερό μοτίβο στον λόγο όσων επιδοκιμάζουν τις πρόσφατες ταραχές που ζήσαμε με πρόσχημα την θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ειδικά από όσους προσπάθησαν να καπηλευτούν πολιτικά μια αρχικά αυθόρμητη συναισθηματική αντίδραση. Έτσι φτάσαμε να ακούμε εβήφους να αναπαράγουν σαν κασετόφωνα συναισθηματικά συνθήματα, ξεπερασμένα ήδη από την εποχή που οι γονείς τους ήταν έφηβοι. Το πολιτικό μάρκετινγκ των καπηλευτών ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό. Εξάγνισαν τον καταστροφικά οπισθοδρομικό πολιτικό τους λόγο, βαζοντάς τον στο στόμα μερικών μικρών παιδιών, με αποτέλεσμα να εκλαμβάνεται η απόλυτη οπισθοδρομικότητα της κομμουνιστογενούς αριστεράς ως πολιτικό αίτημα της νεολαίας (άσχετα αν τελικά εκφράζει μια ελάχιστη μειοψηφία) και ταυτόχρονα να εξιδανικεύεται λόγω της εξιδανικευμένης αντίληψης της κοινωνίας για τους νέους φορείς της. Πρόκειται με λίγα λόγια για μια συναισθηματικής ασπίδας απέναντι στην ορθολογική κριτική των ίδιων των προτάσεων της κομμουνιστογενούς αριστεράς.

Σχεδόν πάντα, τα επιχειρήματα για την ορθότητα της αμφισβήτησης, της εξέγερσης κτλ των νέων καταλήγουν στο ότι έχουν δίκιο επειδή είναι νέοι. Και αυτό μεταφράζεται σε αμόλυντοι, ασυμβίβαστοι, οι ιδέες τους θεωρούνται νέες μόνο και μόνο λόγω της ηλικίας των φορέων τους κτλ. Όλα αυτά έχουν την αφετηρία τους στην ψευδαίσθηση/πλάνη/μύθο του “ευγενή άγριου”, που ουσιαστικά αποκτά απήχηση από τον Ρουσσώ. Για τον Ρουσώ, ο "ευγενής άγριος" είναι ο άνθρωπος που δεν έχει υποστεί την φθοροποιό και ηθικά υποβαθμιστική επίδραση του πολιτισμού και της κοινωνίας μας. Είναι μια εξιδανικευμένη κατάσταση την οποία εκφράζουν οι πρωτόγονοι λαοί και τα παιδιά. Είτε ως απομονωμένοι σε μικρά νησιά του Ειρηνικού, σε δάση της Αφρικής και την Ν.Αμερικής, που δεν έχουν ακόμη "μολυνθεί" από τον πολιτισμό και ζουν ευτυχισμένοι κοντά στη φύση, σε έναν κόσμο απόλυτης αρμονίας. Είτε, μη έχοντας ακόμη προλάβει να αφομοιωθούν από την κοινωνία και να γίνουν φορείς των αρχών και αξιών της, παρουσιάζονται ως οι απόλυτοι ενσαρκωτές της καλοσύνης, της αθωότητας και της αγνότητας, σε αντίθεση με όσους έχουν "συμβιβαστεί" να ζουν στα πλαίσια που ορίζουν οι κοινωνικοί κανόνες. Η αντίληψη αυτή ενοχοποιεί την κοινωνία και τον πολιτισμό μόνο και μόνο για την ύπαρξή τους. Η έννοια του πολίτη, του συνειδητού μετέχοντα της πολιτικής, οικονομικής και οικονομικής ζωής καθυβρίζεται ως κατώτερη της αγνής και αμόλυντης φυσικής κατάστασης του "ευγενούς άγριου" (πρωτόγονου/παιδιού). Μια αντικοινωνική λογική που καταδικάζει τους θεσμούς της κοινωνικοποίησης, που αμφισβητεί την ανάγκη της συνύπαρξης και που υπονομεύει τα θεμέλια της αλληλοαποδοχής και του σεβασμού των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των υπολοίπων πολιτών. Η ρομαντική εξιδανίκευση της νεότητας αυτομάτως τοποθετεί τα επιτεύγματα της κοινωνικής μας οργάνωσης κάτω από την φυσική κατάσταση.

Αυτό τελικά επιτρέπει στους εξυμνητές του "ευγενούς άγριου", των παιδιών στην περίπτωσή μας, να ταυτίσουν την κριτική τους απέναντι στην κοινωνία με ένα ακαταμάχητο συναισθηματικό πρότυπο. Η ρομαντική αυτή αντίληψη είναι τόσο διαδεδομένη στην κοινωνία, που πολύ εύκολα παρακάμπτονται οι άμυνές της απέναντι στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου και των αιτημάτων των υποτιθέμενων πολιτικών εκφραστών των νέων, δηλαδή την αμφιβολία και την κριτική σκέψη. Αντί να κρίνουμε ορθολογικά, οι κραυγές των ΜΜΕ μας καλούν να "κατανοήσουμε" τους νέους, δηλαδή να αποδεχθούμε εκ των προτέρων το σύνολο των πλανών του πολιτικού λόγου των καπηλευτών. Ο δημόσιος διάλογος δεν επικεντρώνεται στην ορθολογική υπεράσπιση ή αποδόμηση του λόγου τους, αλλά στα εξιδανικευμένα και απρόσβλητα χαρακτηριστικά της νεότητας. Για να "αντιστέκεται" στον "νεοφιλελευθερισμό", με την γροθιά υψωμένη, μια νεαρή κοπελίτσα (εκφραστής της μη-αμφισβητήσιμης από κανέναν πλάνης του "ευγενούς άγριου"), σίγουρα πολεμάει κάτι έχει "μολύνει" την κοινωνία μας, αλλά όχι ακόμα την ίδια. Ένα δεκαπεντάχρονο μπροστά σε ένα οδόφραγμα με φλόγες είναι η καλύτερη συναισθηματική νομιμοποίηση της πολιτικής βίας.

Στην πραγματικότητα, η αλαζονική ημιμάθεια των νέων είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την πολιτική τους εκμετάλλευση και την δικαιολόγηση της μεγαλύτερης πολιτικής βαρβαρότητας από μέρους τους. Νέοι ήταν και τα εκατομμύρια μέλη της Hitlerjugend, αλλά οι ιδέες τους οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα. Νέοι ήταν και οι Ερυθροφορουροί του Μάο, αλλά οδήγησαν σε ένα προγκόμ μεγαλύτερης έκτασης από το Ολοκαύτωμα. Νέοι είναι και οι καταληψίες των σχολείων και των πανεπιστημιακών σχολών, αλλά υπερασπίζονται με παράνομο, βίαιο και ανήθικο τρόπο την διατήρηση μιας από τις πιο σάπιες και αποτυχημένες εκφράσεις του κρατισμού στη χώρα μας. Νέοι πετάνε μολότωφ σε μια έξαρση αντικοινωνικότητας και προσπάθειας αποσύνθεσης του κοινωνικού και οικονομικού ιστού. Νέοι είναι και οι αστυνομικοί, που κάνουν συστηματικές καταχρήσεις και υπερβάσεις της εξουσίας τους. Κανενός όμως η ηλικία δεν αποτελεί άλλοθι για τις πράξεις τους, ούτε δικαιώνει τις ιδέες τους.

Το ανοιχτό μυαλό και οι προοδευτικές απόψεις δεν έχουν ηλικία. Η ιδεολογικοποίηση και η εξιδανίκευση της ανωριμότητας, της έλλειψης εμπειριών της ζωής και της ημιμάθειας δεν είναι προοδευτικότητα. Η εκμετάλλευση του αυθόρμητου συναισθήματος ανήλικων παιδιών που ούτε την απαραίτητη πνευματική συγκρότηση, ούτε την κριτική ικανότητα έχουν να σταθούν ως αυτόνομες, αυτόφωτες, ανεξάρτητες, σκεπτόμενες προσωπικότητες, είναι πολιτικό έγκλημα.

Διαβάστε οπωσδήποτε:
Στην καρδιά του Σκότους

Καλές γιορτές

Καλά Χριστούγεννα! Καλές Γιορτές, Ευτυχισμένο και Δημιουργικό το Νέο Έτος! Με Υγεία και Ελευθερία!

Μιας και η περίοδος των γιορτών είναι για πολλούς και περιόδος αγορών και περίοδος με λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο, είναι ευκαιρία για ανάγνωση. Μερικές βιβλιοπροτάσεις για τις φετινές γιορτές από τα βιβλία που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά το τελευταίο διάστημα:

Η μετάφραση μετά από 48 χρόνια του Συντάγματος της Ελευθερίας του Φ.Α.Χάγιεκ είναι σίγουρα το σημαντικότερο γεγονός της (έτσι κι αλλιώς αναιμικής) φιλελεύθερης βιβλιοπαραγωγής στη χώρα μας για τον φετινό χειμώνα. Ένα βιβλίο που δεν πρέπει να μείνει αδιάβαστο από κανένα φίλο ή και εχθρό της Ελευθερίας (τουλάχιστον όταν κατηγορούν τον φιλελευθερισμό να έχουν μια στοιχειώδη ιδέα τι ακριβώς κατηγορούν). Το Σύνταγμα της Ελευθερίας είναι το σημαντικότερο έργο του Χάγιεκ στον τομέα της πολιτικής φιλοσοφίας, γραμμένο με απλό και κατανοητό τρόπο, όχι ως ένα θεωρητικό βιβλίο που να απευθύνεται σε μια κλειστή κοινότητα διανοούμενων, αλλά για να αποτελέσει ένα φιλελεύθερο πολιτικό μανιφέστο. Γραμμένο πριν 50 χρόνια ουσιαστικά ασφαλώς απευθυνόταν σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από τον σημερινό. Διατηρεί όμως μια αξιοσημείωτη επικαιρότητα χάρη στην διαχρονικότητα των ιδεών και των αξιών που πραγματεύεται. Γι'αυτό και αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη βιβλία που συγκροτούν τον ιδεολογικό πυρήνα του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε συνεργασία με το ΙΔΚΚ.

Οι Αλήθειες για τον Φιλελευθερισμό - Όψεις της ανοιχτής κοινωνίας στην Ελλάδα και στον κόσμο του Δημήτρη Σκάλκου είναι ένα εγχείρημα ανασημασιοδότησης την έννοιας του φιλελευθερισμού, όπως αυτή έχει εντυπωθεί στρεβλά στην ελληνική κοινωνία. Το βιβλίο θέτει τον σπόρο της αμφιβολίας απέναντι στις εδραιωμένες παρεξηγήσεις και ανάβει την σπίθα της περαιτέρω μελέτης για το θέμα. Είναι ένα πολύ καλό εισαγωγικό βιβλίο για τον φιλελευθερισμό που προσφέρει συμπυκνωμένη την πολιτική γνώση του συγγραφέα αλλά κατευθύνσεις για περισσότερη εμβάθυνση και τριβή, στην πλούσια βιβλιογραφία του. Δεν περιορίζεται όμως μόνο εκεί. Δεν είναι μια στείρα ιστορική καταγραφή ρευμάτων σκέψης. Δείχνει ότι ο φιλελευθερισμός όχι μόνο δεν έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο, αλλά έρχεται να μας προσφέρει λύσεις στα συσσωρευμένα αδιέξοδα λανθασμένων πολιτικών επιλογών καθώς και στα νέα προβλήματα που ανακύπτουν στις σύγχρονες κοινωνίες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.

Η Αχάριστος Φωνή είναι μια συλλογή κειμένων του Διονύση Γουσέτη, γραμμένα στο διάστημα μεταξύ 1997 και 2006. Αν και ξεκινά από διαφορετική ιδεολογική και θεωρητική αφετηρία πραγματεύεται ζητήματα και προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, που ακουμπούν στον πυρήνα του κοινωνικού και πολιτικού φιλελευθερισμού (εθνικισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος και εκκλησσία, εκσυγχρονισμός κτλ). Δύο παράγοντες φέρνουν το βιβλίο αυτό κοντά στον φιλελευθερισμό: ο πρώτος είναι η καθαρή και αδογμάτιστη ματιά του Διονύση Γουσέτη, που πηγάζει από την πνευματική εντιμότητα με την οποία προσεγγίζει τα γεγονότα. Ο δεύτερος είναι η τόσο μεγάλη κοινωνική καθυστέρηση της χώρας μας η οποία επιτρέπει στα περισσότερα αιτήματα κοινωνικής και πολιτικής προόδου να διαπερνούν τα πολιτικά και ιδεολογικά στεγανά. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τυπωθήτω.

Ο δρόμος για την αναγέννηση του ελληνικού πανεπιστημίου του Θέμη Λαζαρίδη είναι μια ειλικρινής ματία στα προβλήματα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γραμμένο με την άνεση και το καθαρό μυαλό που προσφέρει η απόσταση και με την βοήθεια του διαλόγου στο διαδίκτυο, φωνάζει από του όλοι βλέπουν και κανείς δεν λέει στη χώρα μας, ο βασιλιάς είναι γυμνός. Συναλλαγή, αναξιοκρατία, νεποτισμός, αθέμιτες πολιτικές παρεμβάσεις, χαμηλές προδιαγραφές, εσωστρέφεια, γενικευμένη αδιαφορία διδασκόντων και διδασκομένων, φαινόμενα αυταρχισμού και βίας συνθέτουν την εικόνα ενός θεσμού που απαξιώνεται ραγδαία. Μια κατάθεση αγωνίας για έναν κρίσιμο τομέα της κοινωνίας μας που δυσλειτουργεί υπερβολικά, ακόμα και για τα ελληνικά μέτρα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.

Ο πολιτικός συμβολισμός της κουκούλας.

Η κουκούλα είναι ένα εξάρτημα φορτισμένο ιστορικά και πολιτικά.Στις αρχές του 18ου αιώνα τόσο οι δήμιοι όσο και οι καταδικασμένοι σε θάνατο υποχρεώνονταν να φορούν κουκούλες και μανδύες. «Σκοτεινές σιλουέτες, φωνές δίχως πρόσωπο,ανεξιχνίαστες οντότητες» όπως έγραψε ο Φουκώ. Στα καθ ημάς, η κουκούλα ταυτίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες με τις καταδόσεις, την προδοσία και την κρατική τρομοκρατία. Σήμερα γίνεται εργαλείο των σύγχρονων «ταγμάτων εφόδου» που εφορμούν συγκροτημένα κατά της κοινωνίας των πολιτών.


Η κουκούλα ενός ταραξία στο δρόμο ή το γήπεδο, δεν κρύβει απλά μια ανθρώπινη μορφή. Καλύπτει ολόκληρη τη «συνήθη» προσωπικότητα αυτού που τη φοράει. Εξαχνώνει ένα πλέγμα ηθών και αξιών απαραίτητων για την ειρηνική συνύπαρξη και την αμοιβαία ανοχή. Η σφραγίδα της ομαλής συμβίωσης είναι το όνομα και το πρόσωπο, «διακριτικά γνωρίσματα» που στην ουσία αποδίδουν κοινωνικές ταυτότητες. Η βύθιση στη μέθη της ανωνυμίας σπάει τα στεγανά : στην κοινωνική της διάσταση, η κουκούλα ακυρώνει την ατομικότητα δίνοντας στο φορέα της την ευκαιρία να διαβεί τα τείχη της ηθικής του.Να καταστρέψει,να σακατέψει, να διαλύσει δίχως το φόβο των συνεπειών καθώς η αποδοκιμασία της κοινωνίας αναχαιτίζεται από το ύφασμα που χωρίζει το πρόσωπο του ενόχου, απ τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών και της αστυνομίας.




Θέλοντας να ρίξω μερικές σταγόνες ιδεολογίας στο γραφτό αυτό, θα ισχυριστώ πως η κουκούλα εκπροσωπεί τον αντίποδα του ατομικισμού. Είναι μια απόπειρα απόδρασης από το «εγώ» , μια εθελούσια διάχυση στην κολλεκτίβα, την «ομάδα δράσης». Η νεογέννητη αυτή συλλογικότητα επιτίθεται κατόπιν απρόσωπα, αφηρημένα, «διονυσιακά», ως πάλλουσα ζωντανή μάζα, αφυδατωμένη από τα «ιδιωτικά» χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων. ‘Ετσι η τοποθέτηση της κουκούλας σηματοδοτεί το πέρασμα από την ψυχολογία του ατόμου στην ψυχολογία του όχλου, από τον πολιτισμό (την «πορεία» δηλαδή «προς μια κοινωνία ατόμων» όπως είχε γράψει η Ραντ) στη βαρβαρότητα του οπαδικού ανορθολογισμού.

Καθαρά πολιτικά μιλώντας,η κουκούλα συμβολίζει προτίστως μια πολύ συγκεκριμένη,και γνωστή σε όλους μας, νοοτροπία. Τη νοοτροπία απόσεισης ευθυνών, απόκρυψης πίσω από τις συλλογικότητες, εξαφάνισης των υποχρεώσεων του «εγώ». Η κουκουλοφορία είναι δηλαδή το καρναβάλι της πολιτικής. Απελευθερώνει μια πρωτόγονη αγριότητα στο δημόσιο χώρο προστατεύοντας το φορέα της από τις αντιδράσεις που η αγριότητα αυτή μοιραία θα προκαλούσε. Και το καλύτερο είναι ότι η νοοτροπία αυτή δεν έχει ανάγκη ένα κομμάτι ύφασμα για να εκδηλωθεί. Ολόκληρη η εξουσιαστική δομή του ελληνικού κράτους ποντάρει πάνω της για να επιβιώσει πολιτικά. Απλά στη θέση της «κουκούλας» μπαίνουν οι θεσμοί,τα νομικά παραθυράκια, οι πολιτικές κάλυψης και επικοινωνιακής «διαχείρισης» των κρίσεων (δηλαδή οι τακτικές ωμής προπαγάνδας). Σε τελική ανάλυση, ανάμεσα στην κουκούλα και το «κουκούλωμα» δεν υπάρχουν διαφορές.

Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν η κουκουλοφορία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου εξουσιαστικού νομίσματος. Προεκτείνει στο «δρόμο» μια αντίληψη δράσης που διαποτίζει ολόκληρη την πολιτική μας κουλτούρα. Προάγει έναν απρόσωπο κολλεκτιβισμό, που αφαιρώντας επιτηδευμένα την ατομικότητα από το φορέα της δράσης, στερεί την πράξη από το «κόστος» της, δηλαδή από τις νόμιμες συνέπειες της. Το θάρρος της ανάληψης ευθυνών,ο επώνυμος ακτιβισμός, προυποθέτει ένα ηθικό σθένος και μια προσωπική συγκρότηση διαφορετικού διαμετρήματος από τον οχετό της θρασυδειλίας που επικρατεί στο πολιτικό μας κατεστημένο.Δε βρίσκω την παραπάνω αλήθεια παράξενη,αντίθετα τη θεωρώ καθόλα φυσιολογική. Άλλωστε κάθε εξουσία έχει τους «αναρχικούς» που της αξίζουν.

Περί κουκουλοφορίας

Αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της εξέγερσης που ζούμε τις τελευταίες ημέρες είναι οι περίφημοι κουκουλοφόροι. Είτε είναι καλόπαιδα ΒΠ είτε αναρχοαυτόνομοι είτε ασφαλίτες προβοκάτορες είτε Εβραίοι Νεφελίμ, τους σιχαίνομαι μέσα από την καρδιά μου. Θα μπορούσαμε όμως να νομοθετήσουμε κατιτίς εις βάρος τους; [προειδοποίηση: οι εν θερμώ νομοθετικές πρωτοβουλίες είναι ίδιον των ελαφρών].

Σύμφωνα με το άρ. 11 παρ. 1 Συντ. Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχωνται ησύχως και αόπλως. Οι δημόσιες συναθροίσεις ρυθμίζονται στην Ελλάδα από δύο παλαιά και ανεπαρκέστατα νομοθετήματα, το ν.δ. 794/1971 περί δημοσίων συναθροίσεων και το β.δ. 269/1972 που εκδόθηκε εις εκτέλεσίν του περί εγκρίσεως του κανονισμού διαλύσεως δημοσίων συναθροίσεων.

Κανένα από αυτά δεν προβλέπει περί κουκουλοφόρων.

Το πράγμα όμως δεν είναι αυτονόητο. Στην Γερμανία ισχύει από το 1989 η απαγόρευση της κάλυψης των χαρακτηριστικών του προσώπου. Απαγορεύεται συγκεκριμένα (άρ. 17α) κάθε αμφίεση αντικειμενικά πρόσφορη να αποτρέψει την διαπίστωση της ταυτότητας του συμμετέχοντος στην συνάθροιση από τις αρχές. Η παράβαση τιμωρείται μάλιστα με φυλάκιση έως ενός έτους.

Αφήνω κατά μέρος τις ανυπέρβλητες πρακτικές δυσκολίες εφαρμογής μιας τέτοιας απαγόρευσης, ειδικά σε μια χώρα με αστυνομία ανεκπαίδευτη, αναποτελεσματική, επικίνδυνη, όπως η Ελλάδα.
Θα υποθέσω ότι η δημόσια δύναμη μπορεί να επιβάλλη μια τέτοια απαγόρευση, να εντοπίζη αμέσως οποιονδήποτε κουκουλοφόρο και να τον απομακρύνη με κάποιο μαγικό τρόπο από την συνάθροιση, και μάλιστα χωρίς να διαταράσση την άσκηση του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι από τους υπόλοιπους συμετέχοντες στην συνάθροιση.

Θα ήταν όμως κάτι τέτοιο συνταγματικώς ανεκτό;

Οι μόνοι περιορισμοί που προβλέπει ευθέως το Σύνταγμα στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι τα τροπικά επιρρήματα "ησύχως" και "αόπλως". Η απόκρυψη των χαρακτηριστικών αφορά προφανώς τον ήσυχο ή μη χαρακτήρα της συνάθροισης.

Η ανωνυμία μπορεί κάλλιστα να αποσκοπή σε καθ' όλα νόμιμους σκοπούς, όπως στην περίπτωση μιας διαδήλωσης υπέρ της ανωνυμίας στο διαδίκτυο ή μιας αποκριάτικης παρέλασης, ή να μην είναι καν σκόπιμη, όπως στην περίπτωση της προστασίας από δακρυγόνα.

Ας εξετάσουμε όμως την περίπτωση στην οποία η κάλυψη των χαρακτηριστικών γίνεται επί τούτω, έχει δηλαδή ως αποκλειστικό σκοπό την μυστικότητα, την, ας μου επιτραπή ένας ακόμη νεολογισμός, την αντι-παρρησία. Γνώμη μου είναι ότι ούτε εδώ η συνάθροιση έχει πάψει να είναι ήσυχη, αλλά πρόκειται απλώς για προπαρασκευαστικές πράξεις. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε την περίπτωση κατά την οποία οι σπάστες προσωπιδοφόροι αποφασίζουν να εκδράμουν στο κέντρο της πόλης για να επιτεθούν γενναία στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, αλλά τελικά, αν και συγκεντρώνονται, δεν προβαίνουν στην επαναστατική τους ενέργεια, επεδή έπιασε βροχή και, ως γνωστόν, η επανάσταση θα γίνη απόψε, εκτός αν βρέχη, οπότε αναβάλλεται.

Πράγματι λοιπόν, υπάρχει μεν μια εμπειρική σχέση ανάμεσα στην κουκουλοφορία και στις πράξεις βίας: συνήθως όποιος έχει σκοπό να προβή σε αξιόποινες πράξεις εις βάρος των εννόμων αγαθών τρίτων, φροντίζει εκ των προτέρων να καλυφθή από πιθανή αναγνώρισή του. Η σχέση αυτή όμως δεν είναι αναγκαία και ως εκ τούτου δεν βρίσκω ότι έχει κανονιστική σημασία. Οποιοσδήποτε περιορισμός του δικαιώματος του συνέρχεσθαι, και μάλιστα οποιαδήποτε ποινική κύρωση, βάσει της αμφίεσης των συμμετεχόντων θα ήταν αντισυνταγματικός*.

*Αυτή η προκείμενη διαβάζεται φυσικά και ανάποδα σε πολιτικά συμφραζόμενα: αν κάποιοι επιθυμούν να συνέρχωνται με ξυρισμένα κεφάλια, μπότες και σημαίες με παράξενα σύμβολα, δικαίωμά τους.

Ποιος Χρήστος Γιανναράς;

Διαβάζοντας το προηγούμενο thread, χαίρομαι που ο "μόνος πανεπιστημιακός φιλόσοφος εν Ελλάδι" Χ.Γιανναράς τα βρήκε τελικά με τον Λ.Κύρκο, αφού είναι καλό οι άνθρωποι να συμφιλιώνονται. Εκεί που σε άρθρο του το 1999 τον αποκαλούσε "την πιο κραυγαλέα περίπτωση αφελληνισμένης συνείδησης", σήμερα καλεί την αριστερά να ακολουθήσει αυτά που λέει ο Λ.Κύρκος "δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ.Κύρκος".

Δεν χαίρομαι γιατί τα γραφόμενα του Χ.Γιανναρά αναπαράγονται σε ένα διαδικτυακό τόπο που απευθύνεται σε φιλελεύθερους/προοδευτικούς πολίτες και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος σύγχυσης μεταξύ του Χ.Γιανναρά και ημών. Από ανθρώπους που είναι ή και δεν είναι φιλελεύθεροι. Έτσι, αν και δεν συνηθίζεται, δημοσιεύω ξεχωριστό άρθρο για τα έργα και τις ημέρες του Χ.Γιανναρά.

Ο Χ. Γιανναράς δεν είναι φιλελεύθερος. Και ούτε ποτέ ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Αλλά δεν ξέρω γιατί πρέπει να τον συγχέουμε για κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι.

*Είναι ο ίδιος άνθρωπος που πιστεύει ότι τα ελληνικά κόμματα πρέπει να πρωωθούν την "προφανή" και "πασιδηλη" λύση της εθνοκάθαρσης των μη-ορθοδόξων στην θράκη.

*Είναι ο ίδιος άνθρωπος που ονειρεύεται έναν έλληνα Πούτιν στην εξουσιά: "Τον ονειρικό έλληνα Πούτιν να τον φανταστούμε –στο παραμύθι που ζεσταίνει την καρδιά, σαν ενδορφίνες στο ψυχορράγημα– να ξεκινάει και αυτός αγώνα με τη Λερναία πολυκέφαλη Μαφία, των τυράννων και βασανιστών μας: Τα μαφιόζικα τάχα και κόμματα πολιτικά, την αρχέκακη λοιμική. Μαζί και τις μαφίες των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα. Να στέλνει ο ονειρικός έλληνας Πούτιν στη φυλακή ή έξω από τα σύνορα τους δικούς μας Χοντορκόφσκυ, κομματικούς ή συνδικαλιστές" - προσέξτε όχι να απολύσει τους κακούς υπαλλήλους ή να περιορίσει την δύναμη των συνδικάτων, αλλά να τους "στείλει φυλακή" ή "εξορία"!

*Είναι πάντα ο ίδιος άνθρωπος που πιστεύει ότι οι Εβραιοι έκαναν διακοπές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Και μιας ο λόγος του αφορά στην παρούσα κρίση, ας σκεφτούμε λ.χ. τι έλεγε πριν δυο χρόνια στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια: "Aν η Kομματοκρατία δεν ήταν στην Eλλάδα ολοκληρωτικό καθεστώς, η ΓΣEE και η AΔEΔY θα κατέβαιναν στους δρόμους όχι για να «συμπαρασταθούν», αλλά για να σπάσουν στο ξύλο τους αφιονισμένους αρλεκίνους των κομματικών νεολαιών, που διαδηλώνουν για να παραμείνει άθικτο το τέλμα των πανεπιστημίων. Πανεπιστημίων που τα έστησε και τα συντηρεί ο φορολογημένος μόχθος των εργατών, των υπαλλήλων, των συνταξιούχων." Ένας προσεκτικός αναγνώστης θα έβλεπε ότι ο "μοναδικός πανεπιστημιακός φιλόσοφος εν Ελλάδι" δεν ζητά η ΓΣΕΕ να σπάσει στο ξύλο πολίτες που παρανομούν, αλλά πολίτες που διαδηλώνουν, με μόνο λόγο ότι είναι μέλη κομματικών νεολαιών! Βέβαια αν πιστέψουμε τον Φ.Κρανιδιώτη, που υποθέτω εκτιμά και αυτός τον Χ.Γιανναρά, ο Χ.Γιανναράς διαπράττει αδίκημα, όπως διαβάζω εδώ: "Άρθρο 184 Ποινικού Κώδικα: - Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών." Περιμένω λοιπόν υπογραφές του Δικτύου 21 και για τον Χ.Γιανναρά σύντομα!

Αυτό όμως αναδεικνύει ένα βασικό πρόβλημα: αυτοί που καλούνται να μιλήσουν για ένα θέμα στην Ελλάδα ως ειδήμονες είναι ελάχιστα ή και καθόλου κατάλληλοι γι'αυτό. Οι τοποθετήσεις του Χ.Γιανναρά είναι δικαίωμα που εκπηγάζει από τα ανθρώπινα δικαιώματά του, δικαιώματα που αυτός σε βιβλίο του έχει εκτιμήσει ως θετικά μεν, υπερτιμημένα δε, αφού η «κοινωνιοκεντρική λογική» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να αντικαταστήσει την ατομοκεντρική, κατ'αυτόν πάντα. Όμως τοποθετήσεις του στυλ "σπάστε στο ξύλο όσους διαδηλώνουν" δηλώνει ότι ο Χ.Γιανναράς είναι μέρος του προβλήματος, και όχι της λύσης. Καλώ τους καλοπροαίρετους αναγνώστες να ακούν τον Χ.Γιανναρά - αφού απαγορεύσεις δεν ταιριάζουν σε εμάς! - αλλά να προσέχουν τι λέει. Σίγουρα πάντως δεν ταιριάζουν στην φιλελεύθερη κοσμοθεωρία και αντίληψη. Και οι θεωρίες του είναι μάλλον ακατάλληλες για την υπέρβαση της σημερινή κρίσης. Εκτός και αν πιστεύετε ότι η λύση μπορεί να προέλθει από έναν Έλληνα Β.Πούτιν.

Οι ιδεολογικοί εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας

Η πρόσφατη κρίση αποκάλυψε γλαφυρά πολλά από τα συμπτώματα της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Είτε αφορά την ανικανότητα/αδυναμία των οργάνων του κράτους να ανταποκριθούν στους εντεταλμένους ρόλους τους, είτε αφορά την ευθύνη όλων μας για ανυπαρξία κράτους δικαίου εντός μας ασύδοτης κατακερματισμένης κοινωνίας. Και σίγουρα ο πυρήνας της κρίσης βρίσκεται ακριβώς σε αυτά τα χαρακτηριστικά, όπως πολύ πιο ψύχραιμα και ώριμα επεσήμαναν τα ξένα ΜΜΕ σε σχέση με την συναισθηματική υστερία των ελληνικών ΜΜΕ και του διαδικτύου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των προβλημάτων ήταν να βρεθεί η ελληνική κοινωνία αυτοευνουχισμένη και ανίκανη να αντισταθεί στην πρωτοφανή ανεξέλεγκτη βία και τους ιδεολογικούς της φορείς.

Αν και οι ιατρικές παρομοιώσεις καλώς έχουν στιγματιστεί και δεν προσφέρουν συνήθως καλές αναλογίες με κοινωνικές καταστάστεις, η μοιάζει ελληνική κοινωνία με έναν ανοσοκατασταλμένο οργανισμό, χωρίς καμία άμυνα απέναντι στα επιθετικά παθογόνα μικρόβια. Οι δύο κυρίαρχες φωνές που ακούγονται τις τελευταίες δύο εβδομάδες στον δημόσιο λόγο είναι από την μία μεριά αυτή της συντήρησης, που κατακεραυνώνει την επιθετικότητα των μικροβίων και ζητά την ανηλεή αντιμετώπισή τους, και από την άλλη η φωνή της επαναστατικότητας, που επικροτεί ουσιαστικά των ρόλο των μικροβίων και επιδιώκει την κατάρρευση του οργανισμού, τον οποίο αντιλαμβάνεται ως ιδεολογικό εχθρό. Και οι δύο λογικές ακουμπούν σε μια πλευρά της πραγματικότητας και αντλούν από αυτήν ρεαλιστικά επιχειρήματα. Είναι όμως και οι δύο ατελείς.

Η μια, η συντηρητική λογική, διότι παραγνωρίζει τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στο ίδιο το σύστημα εξουσίας, και που καθιστούν τους μηχανισμούς της αναποτελεσματικούς και με έλλειμα νομιμοποιήσης στα μάτια των ίδιων των πολιτών. Ποιός κρατικός μηχανισμός θα διαφυλάξει την νομιμότητα όταν το ίδιο το κράτος είναι ο πρώτος παραβάτης; Η άλλη λογική είναι εξίσου, ή και περισσότερο προβληματική, διότι νομιμοποιεί ως θεμιτά μέσα δράσης, ενέργειες που καταπατούν βάναυσα τα δικαιώματα των πολιτών και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Η σύγκρουση αυτών των δύο κυρίαρχων λογικών γιγαντώνει την βία, την ανομία, εκδμηδενίζει την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών και τελικά πνίγει την ανοιχτή κοινωνία (που άλλωστε ποτέ δεν ήταν και ιδιαίτερα ισχυρή στη χώρα μας). Έχουμε εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο όπου η καταστολή οδηγεί σε άνομη αντίδραση και η άνομη αντίδραση σε περισσότερη και αδιάκριστη καταστολή, όπου κάθε πλευρά βλέπει μονόπλευρα το ζήτημα, με πραγματικά θύματα τους πολίτες και την κοινωνία.

Οι μέρες που ζούμε θυμίζουν την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Μια εξαπλούμενη οικονομική κρίση, ένα αδύναμο αν και υπερμεγέθες κράτος, μια κοινωνία εθισμένη να ζει από το κράτος, κοινωνικές ομάδες να αμφισβητούν με τη βία την κοινωνική ομαλότητα. Μπορεί να μην φτάσουμε στην ίδια ακριβώς κατάληξη, αλλά οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις της επόμενης δεκαετίας δεν προβλέπονται αναγκαστικά ιδιαίτερα ευνοϊκές για την ανοιχτή κοινωνία. Σε τέτοιες συνθήκες η κοινωνία συσπειρώνεται στα άκρα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φιλελεύθεροι αντιμετωπίζουν ταυτόχρονη κριτική και από τις δύο πλευρές. Η μια πλευρά τους θεωρεί υπονομευτές του κράτους και της συλλογικής ασφάλειας επειδή επισημαίνουν τα προβλήματα στην λειτουργία του και η άλλη πλευρά τους ταυτίζει με την καταστολή επειδή δεν δέχονται το καθεστώς ανομίας και βίας η ίδια παρουσιάζει ως θεμιτή και λογική αντίδραση.

Η αριστερά και η ακροδεξιά στη χώρα μας είναι οι δύο χώροι που εκφράζουν και νομιμοποιούν την πολιτική βία. Αυτό αποτελεί διαχρονικό χαρακτηριστικό τους και βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογικής τους συγκρότησης. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι οι δύο βασικοί ιδεολογικοί πυλώνες του μεγάλου υπερεκτεταμένου κράτους-τροφού, από όπου εκπορεύονται οι περισσότερες αδυναμίες και παθογένειες του. Είναι οι βασικοί μηχανισμοί αντίδρασης σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του. Είναι οι βασικοί ιδεολογικοί αντίπαλοι του οράματος μιας ανοιχτής ευνομούμενης κοινωνίας, στηριγμένης στην κοινωνία των πολιτών και σε μικρό, αποτελεσματικό, εποπτικό κράτος που εγγυάται και εξασφαλίζει τις ατομικές ελευθερίες. Τελικά είναι αυτοί που νομιμοποιούν, όσο και αν ηθικολογικά το καταγγέλουν, το πελατειακό σύστημα των κομμάτων εξουσίας, που γιγαντώθηκε μαζί με την υπερεξάλπωση του κράτους.

Η αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης προϋποθέτει φυσικά επιβολή της έννομης τάξης. Ταυτόχρονα όμως προϋποθέτει και τον αφοπλισμό από επιχειρήματα και την ιδεολογική απομόνωση των σημερινών ιδεολογικών φορέων της αντιδραστικής βίας. Και αυτό δεν γίνεται στα λόγια. Μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια ριζική μεταρρύθμιση του κράτους. Δεν έχει σήμασια μόνο η επιβολή της τάξης. Έχει σημασία και ο τρόπος που αυτό γίνεται, ώστε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του κράτους και την εμπιστοσύνη του πολίτη απέναντί του.

Αλλά και στα ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν με την τήρηση της τάξης. Αν το κράτος δεν δείξει έμπρακτα ότι αλλάζει κατεύθυνση, δεν σταματήσει να είναι εμπόδιο και βάρος για την οικονομική ανάπτυξη, δεν καταπολεμήσει την διαφθορά και την γραφειοκρατία κτλ τότε μας περιμένουν στο μέλλον πολύ σοβαρότερες κοινωνικές αναταραχές, από πολύ ευρύτερες ομάδες του πλυθησμού. Το αίτημα των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων γίνεται σήμερα ακόμα πιο επιτακτικό, όσο και αν οι ισχυροποιημένες φωνές των άκρων κάνουν την φωνή του ακόμα πιο ισχνή.

Χρήστος Γιανναράς: Ποια εξέγερση και ποια Αριστερά;

Ο Έλληνας που μίλησε στο ΣΚΑΪ και, μέσα σε 25 λεπτά της ώρας, εξέφρασε τη Μεγάλη Σιωπηλή (και όχι κραυγάζουσα) Πλειοψηφία, ο πανεπιστημιακός φιλόσοφος Χρήστος Γιανναράς (ίσως ο μόνος πλέον εκπρόσωπος ενός είδους σε ιδιαίτερη σπανιότητα εν Ελλάδι!) είπε όσα δεν μπόρεσαν να πουν οι χιλιάδες λαλίστατοι (κύμβαλα αλαλάζοντα) στα ΜΜΕ, και έσταξε βάλσαμο στις καρδιές όσων πνίγονται από το δίκαιο αλλά δεν βγαίνουν να "τα σπάσουν" και να "ψοφίσουν τη κατσίκα του γείτονα" εδώ κι εκεί....
Γιά όσους και όσες δεν έτυχε να την ακούσουν (ή να την διαβάσουν) παραθέτω το λινκ για τη συνέντευξη ΕΔΩ, και για μερικά αποσπάσματα ΕΔΩ

Λεξικό μιας Προαναγγελθείσας Κρίσης

Αριστερά: Ο πολιτικά και ιδεολογικά κυρίαρχος χώρος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Το σύνολο των κοινωνικά αποδεκτών ιδεών και απόψεων, ιδιαίτερα στα ΜΜΕ, πανεπιστήμια και πολιτικά κόμματα.

Ασφάλεια: Αίσθημα ατόμου που παραβιάζει τους νόμους του ελληνικού κράτους.

Δεξιά: Πολιτικός χώρος με απροσδιόριστα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω που σύρεται από τις αντίπαλες του πολιτικές παρατάξεις.

Δρόμος: Δημόσιος χώρος για διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις. Ενίοτε χρησιμοποιείτε και από αυτοκίνητα.

Κοινωνία: Συνονθύλευμα κρατικοδίαιτων ομάδων πίεσης που η μία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την άλλη στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κουκουλοφόρος: Μέλος ομάδας ατόμων που ανεπίσημα χαίρει το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας. Στην σπάνια περίπτωση επ' αυτοφόρω σύλληψης ο νόμος περί ευθύνης υπουργών τίθεται σε ισχύ.

Κράτος Δικαίου: Αρχή σύμφωνα με την οποία, τα πρόσωπα, οι περιστάσεις, ο συσχετισμός συμφερόντων/δυνάμεων και άλλοι ευμετάβλητοι παράγοντες καθορίζουν την νομιμότητα ή όχι μιας πράξης.

Μεταπολίτευση: Περίοδος της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας με πολλούς, μα πάρα πολλούς, κύκλους. Περίοδος της οποίας τα συνθήματα, τις ιδεολογικές προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες η ελληνική κοινωνία δεν επιτρέπετε να ξεπεράσει.

Νέος: Άτομο που ζει στα όρια της φτώχειας, λιγουρεύεται την αργομισθία, και οραματίζεται μια νέα κοινωνία που θα στηρίζεται στις πιο ξεπερασμένες ιδεοληψίες της υπάρχουσας.

Συνωμοσιολογία: Ο κατ' εξοχήν τρόπος έρευνας και εξήγησης φαινομένων κοινωνικής, κρατικής και πολιτισμικής αποτυχίας.

http://www.meticslexicon.blogspot.com

Αντικειμενική πολιτική ευθύνη

Από την ομιλία του πρωθυπουργού στην Κ.Ο. της Ν.Δ.:

Σήμερα, είναι σαφές ότι τα πράγματα είχαν διαστάσεις σοβαρότερες από ό,τι αρχικά εκτιμήσαμε! Οφείλω να πω -και το λέω ευθέως- ότι υποτίμησα και εγώ το θέμα. Δεν είδα έγκαιρα τις διαστάσεις του. Δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ. Το λάθος αυτό δεν το χρεώνω σε κανέναν άλλον. Δικό μου ήταν. Είχα όμως -όπως έχω πάντοτε και όπως όλοι πρέπει να έχουμε- απόλυτη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Αναγνωρίζω ότι οφείλαμε να έχουμε ισχυρότερα ανακλαστικά. Να ήμασταν περισσότερο υποψιασμένοι σε υστερόβουλες επιδιώξεις. Αναγνωρίζω ότι χρόνιες παθογένειες του κράτους διευκόλυναν τα όσα διαδραματίστηκαν. Το έχω πει πολλές φορές: Ο κρατικός μηχανισμός παρουσιάζει σοβαρές δυσλειτουργίες. Είναι ο μεγάλος ασθενής σ’ αυτόν τον τόπο. Σε όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, αργήσαμε να κινηθούμε. Οι ευθύνες για τις αδυναμίες αυτές έχουν βαθιές ρίζες στο χρόνο. Αναλαμβάνουμε το μερίδιο των ευθυνών μας.

Γνωρίζω ότι από τα όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπαίδι, οι πολίτες έχουν πληγωθεί. Η Κυβέρνηση έχει αντικειμενική, πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους πολίτες. Αναλαμβάνω λοιπόν με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μας αναλογεί.

Ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει το μερίδιο της «αντικειμενικής» ευθύνης που του αναλογεί. Δεν αναλαμβάνει όμως και τις συνέπειες που θα έπρεπε να συνοδεύουν την ανάληψη αυτής της ευθύνης. Θα είχε καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό μου – παρά την τραγική θητεία του στην κυβέρνηση της χώρας – αν είχε υποβάλει άμεσα και την παραίτησή του.

Ας αναλάβω κι εγώ ως πολίτης τις ευθύνες μου.

Σήμερα, είναι σαφές ότι τα πράγματα είχαν διαστάσεις σοβαρότερες από ό,τι αρχικά εκτίμησα! Οφείλω να πω -και το λέω ευθέως- ότι υποτίμησα και εγώ το θέμα. Δεν είδα έγκαιρα τις διαστάσεις του. Δεν είχα πλήρη εικόνα, όταν κλήθηκα για πρώτη φορά να τοποθετηθώ. Το λάθος αυτό δεν το χρεώνω σε κανέναν άλλον. Δικό μου ήταν. Είχα όμως -όπως έχω πάντοτε και όπως όλοι πρέπει να έχουμε- απόλυτη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Αναγνωρίζω ότι όφειλα να έχω ισχυρότερα ανακλαστικά. Να ήμουν περισσότερο υποψιασμένος σε υστερόβουλες επιδιώξεις. Αναγνωρίζω ότι χρόνιες παθογένειες του κράτους διευκόλυναν τα όσα διαδραματίστηκαν. Το έχω πει πολλές φορές: Ο κρατικός μηχανισμός παρουσιάζει σοβαρές δυσλειτουργίες. Είναι ο μεγάλος ασθενής σ’ αυτόν τον τόπο. Σε όλα αυτά, όλες οι κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, άργησε να κινηθεί. Οι ευθύνες για τις αδυναμίες αυτές έχουν βαθιές ρίζες στο χρόνο. Αναλαμβάνω το μερίδιο των ευθυνών μου.

Γνωρίζω ότι από τα όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπαίδι, οι πολίτες έχουν πληγωθεί. Ως πολίτης έχω αντικειμενική, πολιτική ευθύνη για κάθε ζήτημα που πληγώνει τους συμπολίτες μου. Αναλαμβάνω λοιπόν με ευθύτητα το μερίδιο των ευθυνών που μου αναλογεί. 

Την επόμενη φορά που θα βρεθώ μπροστά στην κάλπη, θα είμαι πολύ πιο προσεκτικός στις επιλογές μου.

Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα

Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών διοργανώνει την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο ξενοδοχείο Hilton (αίθουσα Santorini), εκδήλωση στα πλαίσια του forum Ευρωπαίος Πολίτης που συνδιοργανώνεται από το Money Show και την Ευρωπαϊκή Έκφραση με θέμα:

Η Συνθήκη της Λισσαβώνας και η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση σήμερα

Ομιλητές: Αθανάσιος Τσιούρας, δικηγόρος, Χάρης Πεϊτσίνης, δικηγόρος
Παρέμβαση: Θανάσης Διαμαντόπουλος, Καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Συντονιστής: Θοδωρής Καραουλάνης, Αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας

Link 1, Link 2

Το κράτος και "τα σπασμένα"

Ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών (ΕΣΑ) αλλά και άλλες αντίστοιχες συσπειρώσεις επαγγελματιών, απηύθυναν έκκληση προς τους πολίτες να καταθέσουν αγωγές κατά του ελληνικού Δημοσίου για τις ζημίες που υπέστησαν κατά τα πρόσφατα επεισόδια.Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι αν όντως θεμελιώνεται κάποια ευθύνη του κράτους για τις καταστροφές των περιουσιών που έλαβαν χώρα μέσα στη βδομάδα.

Ας κάνουμε αρχικά μια μικρή αναφορά στα πραγματικά περιστατικά. Τις τελευταίες μέρες τα κέντρα αρκετών μεγαλουπόλεων συνταράσσονται από οχλαγωγικές επιθέσεις.Δεν εννοούμε φυσικά τις διαδηλώσεις αλλά τον εκφυλισμό τους σε έκτροπα και λεηλασίες. Μια συγκέντρωση πολιτών συνιστά κατοχυρωμένο δικαίωμα,αρκεί να γίνεται «ήσυχα και χωρίς όπλα». Τη στιγμή που η συγκέντρωση μετατρέπεται σε μαζικές ταραχές χάνει τον νόμιμο χαρακτήρα της. Σ αυτήν την περίπτωση καλείται η δημόσια δύναμη να τη διαλύσει.

Για τη διάλυση ο νόμος αναγνωρίζει ή ανέχεται διάφορα μέσα: χρήση γκλομπ, καταιονισμό με νερό, χρήση χημικών , δακρυγόνων κλπ. Σημαντικός είναι ο κατ εξαίρεση χαρακτήρας της χρήσης των μέσων και η δικαιολόγηση της από την αντισταση των κακοποιών στοιχείων ή κάποιον επικείμενο κίνδυνο.

Οι κανόνες της εμπλοκής περιλαμβάνουν διάφορες δοκιμασμένες στρατηγικές.Το ερώτημα είναι αν αυτές οι στρατηγικές εφαρμόστηκαν αποτελεσματικά στην περίπτωση των επεισοδίων. Στην περίπτωση μας τα αντικειμενικά οφέλη της αστυνομικής δράσης (ή καλύτερα αδράνειας) υπήρξαν μηδαμινά. Εκατοντάδες περιουσίες καταστράφηκαν και οι ζημιές ανήλθαν σε εκατομμύρια ευρώ. Η πληροφόρηση μας είναι αναγκαστικά ελλειπής, οπότε κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Στις οθόνες μας εξάλλου, είδαμε αστυνομικούς να κοιτάν τις καταστροφές,να ανταπαντούν με ρίψη πετρών (!) , με καθύβριση των κουκουλοφόρων, με ανελέητο γρονθοκόπημα κατόπιν της συλλήψεως. Οι συγκεκριμένες ενέργειες δε μπορεί να θεωρηθούν ούτε αναγκαίες, ούτε ανάλογες προς το σκοπό,δηλαδή τη διάλυση των ταραχωδών διαδηλώσεων. Θυμίζουν τις διαδηλώσεις του 1968 στο Σικάγο οπότε η αστυνομία εφόρμησε κτηνωδώς κατά οποιουδήποτε βρέθηκε στο δρόμο της.Συνιστούν δηλαδή κυριολεκτικά παράδειγμα προς αποφυγή για ένα κράτος δικαίου.


Η νομική αντιμετώπιση του θέματος προυποθέτει την προσφυγή μας στην σχετική νομοθεσία και νομολογία. Σύμφωνα με το άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας
εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση,
εκτός αν η πράξη ή παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης που υπάρχει
για χάρη του γενικού συμφέροντος.

Έχουμε δηλαδή τη θέσπιση αδικοπραξίας δημοσίου δικαίου για τα όργανα του Δημοσίου «κατά την άσκηση της ανατεθειμένης σ` αυτά εξουσίας από την οποία αδικοπραξία γεννιέται υποχρέωση του Δημοσίου προς αποζημίωση, εφόσον με (... )
παράλειψη του οργάνου ανεξάρτητα από την υπαιτιότητά του προσβλήθηκε
ιδιωτικό προστατευόμενο από τη διάταξη συμφέρον προστατευόμενο από τη
διάταξη που παραβιάστηκε». (βλ. απόφαση Εφετείου Αθηνών υπ.αρ. 5352/1977)

Εξάλλου, κατά το άρθρο 8 του Ν.2800/2000 "Αναδιάρθρωση Υπηρεσιών Υπ.Δημ.Τάξης,Αρχηγείο Αστυνομίας, κλπ "ο κλάδος αστυνομίας τάξης" έχει ως ειδικότερη αποστολή ιδίως:


"α. Τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και ευταξίας και την παροχή
έννομης προστασίας στους πολίτες και συνδρομής στις αρχές.

β. Την τήρηση της τάξης στους δημόσιους χώρους και στις δημόσιες
συγκεντρώσεις και συναθροίσεις και την προστασία των ατομικών και
συλλογικών δικαιωμάτων των πολιτών κατά τις εκδηλώσεις αυτές."


Είναι προφανές λοιπόν ότι νομολογία και νομοθεσία δέχονται ευθύνη του κράτους λόγω παράλειψης ή αμέλειας των αστυνομικών οργάνων να προστατεύσουν τη ζωή και την περιουσία των πολιτών στη διάρκεια οχλαγωγιών και σχετικών ταραχών (βλ. και Τάχος "Το Δίκαιο της Δημόσιας Τάξης",εκδ.Σάκκουλας, σελ 121 όπου και παρατίθεται ενδεικτική νομολογία:ΑΠ 106/1969, ΕφΑθ803/1959 κλπ)

Κατόπιν των ανωτέρω, πιστεύω ότι όντως υφίσταται το απαραίτητο υπόβαθρο για να θεμελιωθεί μια ενδεχόμενη αγωγή κατά του δημοσίου με αιτιολογικό την παράλειψη των αρμοδίων αρχών να προβούν στα κατάλληλα και αναγκαία μέτρα για να σωθούν οι περιουσίες εκατοντάδων πολιτών.

Σημαντικότερος φυσικά -ενόψει και των "ταγμένων" αποζημιώσεων εκ μέρους του πρωθυπουργού- είναι ο συμβολικός χαρακτήρας αυτής της κίνησης που θα μας υπενθυμίσει για μια ακόμα φορά ότι το "δημόσιο" δεν ειναι μια απρόσωπη και ανεξέλεγκτη εξουσία.Είναι το κράτος-δικαίου που αυτοδεσμεύεται μέσα σε ένα κοινά αποφασισμένο νομικό πλέγμα και στέκει υπόλογο των πράξεων ή των παραλείψεων του.

Οι εχθροί του κράτους δικαίου

Αν υπάρχει μια έννοια, της οποίας το περιεχόμενο να έχει παρερμηνευτεί περισσότερο στον δημόσιο λόγο αυτών των ημερών, είναι με διαφορά η έννοια του κράτους δικαίου. Τί είναι όμως το κράτος δικαίου (Rule of Law)Εντελώς απλοϊκά, είναι η κατάσταση εκείνη όπου όλοι ανεξαιρέτως υπάγονται ισότιμα στη δικαιοδοσία του νόμου. Είναι ουσιαστικά η απάντηση που έδωσε ο Δημάρατος στον Ξέρξη, ότι οι Έλληνες είναι ελεύθερος λαός και τον μόνο τύρρανο που έχουν πάνω από τα κεφάλια τους είναι ο Νόμος. Είναι η ίδια διατύπωση του Thomas Paine στο Common Sense, "For as in absolute governments the king is law, so in free countries the law ought to be king; and there ought to be no other."

To κράτος δικαίου έρχεται λοιπόν αντιπαρατεθεί εννοιολογικά με την "ελέω θεού" αυθαίρετη εξουσία. Όμως το να κυβερνάται ένα κράτος δια του νόμου, δεν λέει τίποτα για τον νόμο αυτό καθ'αυτό, γιατί και ένα αντιδημοκρατικό ή ολοκληρωτικό κράτος μπορεί να κυβερνάται με βάση το νόμο. Γι'αυτό πρέπει να διαχωρίσουμε το κράτος δικαίου (rule of law) από το κράτος του νόμου (rule by law). Είναι σύνηθες πολλοί να επικαλούνται το πρώτο εννοώντας ουσιαστικά το δεύτερο. Το δεύτερο είναι αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη του πρώτου, δεν είναι όμως αυτόματα και ικανή. Το κράτος δικαίου είναι θεμελιώδες αίτημα του πολιτικού φιλελευθερισμού και θέτει κάποια σαφή χαρακτηριστικά στο είδος των νόμων που μπορούν να θεωρούνται αποδεκτοί.

Επιγραμματικά μπορούμε να διατυπώσουμε τα εξής θεμελιώδη χαρακτηριστικά του κράτους δικαίου:
- Διαχωρισμός των εξουσίων. Νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής. Σαφής και απόλυτος. Οι λειτουργοί αυτών των εξουσιών μπορούν να ασκούν τις εξουσίες τους μέχρι εκεί που σαφώς και ξεκάθαρα ορίζει ο νόμος.
- Ισότητα όλων μπροστά στο νόμο. Όλοι υπόκεινται στο ίδιο νόμο, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, πεποιθήσεων, θρησκείας (εκτός αν αντικειμενικές δυσκολίες δεν το επιτρέπουν). Όπως έλεγε ο Montesquieu "law should be like death, which spares no one." Αυτό συνεπάγεται ότι ο νόμος ισχύει παντού και πάντα και εφαρμόζεται σε όλους, και δεν είναι στην διακριτική ευχέρεια κανενός να αποφασίσει πότε ισχύει και πότε όχι.
- Σαφές νομικό περιβάλλον όπου να είναι ξεκάθαρο ποιός νόμος εφαρμόζεται σε κάθε περίπτωση, σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή (δεν μπορεί να υπάρχει αναδρομικότητα). Δηλαδή κάθε δεδομένη στιγμή ο πολίτης να ξέρει τις έννομες συνέπειες της κάθε πράξης του με την σιγουριά ότι αυτές δεν θα ανατραπούν από μελλοντική νομοθετική ρύθμιση. Ο νόμος πρέπει να είναι απλός, προσβάσιμος και κατανοητός από τον πολίτη, χωρίς ασάφειες, γκρίζες ζώνες και επικαλύψεις.
- Να παρέχεται από τον νόμο επαρκής προστασία των θεμελιωδών ατομικών ελευθεριών.


H ισχύς του Rule of Law παγκοσμίως. Θα έλεγα η χώρα μας βρίσκεται σε κολακευτικά πλασματική θέση.

Θεωρητικά, στα λόγια, όλοι είμαστε υπέρ του κράτος δικαίου, που προστατεύει τον πολίτη από την αυθαιρεσία και του συνανθρώπου του και του κράτους. Μόνο που στην χώρα μας πολλοί αποδεικνύουν με την συμπεριφορά τους ότι δεν υποστηρίζουν στην πράξη την κούφια ρητορική τους, ενώ δεν λείπουν και αυτοί που ούτε καν στα λόγια δεν το υποστηρίζουν. Χάσαμε το μέτρημα πόσες φορές το ακούσαμε στον δημόσιο διάλογο.

Αν κάτσει κανείς να καταμετρήσει, πέρα από ιδεολογικές ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, όλους αυτούς που αντιστρατεύονται το κράτος δικαίου και την εφαρμογή του νόμου, με αφορμή την δολοφονία του 15χρόνου παιδιού, θα δει την έκταση της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας, που τελικά εκδηλώνεται με εκρηκτικές καταστάσεις, όπως αυτές που ζουμε. Θα δει την γύμνια μιας ολόκληρης προβληματικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που όχι κράτος δικαίου δεν διαθέτει αλλά ούτε καν κράτος το νόμου. Αντίθετα πορεύεται μέσα σε μια γενικευμένη ανομία. Που ακριβώς λόγω της έκτασης της προβληματικότητας, ο καθένας μπορεί μεροληπτικά να διαλέξει τις όψεις εκείνες της πραγματικότητας που είναι συμβατές με το προσωπικό θεωρητικό ιδεολογικό οικοδόμημα. Και τελικά να εντάξει την αντίδρασή του στα υπαρκτά προβλήματα σε ένα φαύλο κύκλο που στην πράξη τα ανατροδοφοτεί αντί να τα λύνει.

Αν και η λίστα είναι ατελείωτη, ας πιάσουμε λοιπόν μία μία τις καταστρατηγήσεις της εφαρμογής του κράτους δικαίου και του νόμου στη χώρα μας να δούμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις.

Υπάρχει στη χώρα μας σοβαρός χωρισμός των εξουσιών; Η πραγματικότητα των τελευταίων ετών έχει αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο την προβληματικότητα στις σχέσεις των εξουσιών μεταξύ τους. Ό διαχωρισμός της εκτελεστικής με την νομοθετική δεν είναι απλά θολός, είναι ανύπαρκτος. Πιο πρόσφατη απόδειξη η συμπεριφορά της ΝΔ με τον ευτελισμό του θεσμού του βουλευτή με την αποχώρηση από την συζήτηση της προανακριτικής. Το ακόμα χειρότερο είναι η υποβάθμιση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, και η αδυναμία της τελευταίας να πραγματοποιήσει τον παραμικρό ουσιαστικό έλεγχο. Αυτά φυσικά δεν είναι νέα φαινόμενα, η δημοκρατία μας ποτέ δεν ωρίμασε επαρκώς ώστε να πραγματώσει αυτά τα φιλελεύθερα αιτήματα που έχουν διατυπωθεί εδώ και αιώνες στη Δύση (Αγγλία 17ος αιώνας, Γαλλία 18ος αιώνας). Οι υπερβάσεις όμως εξουσίας των δημόσιων λειτουργών είναι ένα φαινόμενο που διαρκώς μεγαλώνει όπως δείχνουν και οι τραγικές επιδόσεις της χώρας μας στον τομέα της διαφθοράς. Υπερβάσεις που ξεκινούν από το χαμηλότερο επίπεδο των υπαλλήλων που συναλλάσονται με τον πολίτη (είτε αφορά αστυνομικούς που πουλάνε τσαμπουκά ή προστασία, είτε γιατρούς που ζητάνε φακελάκι, είτε εφοριακούς, υπαλλήλους πολεοδομίας, κτλ) και φτάνουν μέχρι την κορυφή της πυραμίδας της δημόσιας εξουσίας (με τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, της Ζίμενς, του Ζαχόπουλου και των ομολόγων να αποτελούν απλά τα τελευταία μιας μακράς και συνεχούς σειράς προκλητικών σκανδάλων εδώ και δεκαετίες).

Η υπερβαση της εξουσιας ερχεται διπλα διπλα στην διαχυτη αισθηση που εχει εμπεδοθει στους πολιτες οτι οι διαχειριστες της εξουσιας ειναι υπερανω των συνεπειων του νομου. Τα περιστατικα προκλητικης ατιμωρισιας των παρανομων ενεργειων των φορεων της εξουσιας καταλυουν το κρατος δικαιου, μηδενιζουν την αξιοπιστια της εξουσιας στα ματια των πολιτων και υπονομευουν την διαθεση των πολιτων να πειθαρχουν και να συμμορφωνονται με τους νομους. Η ανομια ξεκινα απο την μη τηρηση του νομου απο τους φορεις της εξουσιας, ειτε αφορα προκλητικα περιστατικα αστυνομικης βιας, ειτε προφανεις περιπτωσεις χρηματισμου πολιτικων (δεν μπορει να υπαρχουν καταθεσεις στη γερμανικη δικαιοσυνη οπου στελεχη της Ζιμενς να παραδεχονται οτι εχουν χρηματισει Ελληνες πολιτικους με πανω απο 100εκ. ευρω και το ελληνικο κρατος να μην εχει μπορεσει να καταλογισει τις αντιστοιχες ποινικες ευθυνες ουτε σε εναν!). Το ερωτημα ειναι ευλογο, πως γινεται να κυκλοφορει ελευθερος ο κ.Χριστοφορακος και να υπαρχει απαιτηση παταξης της μικροπαραβατικοτητας;

Η ατιμωρισια ομως δεν αφορα μονο τους φορεις της εξουσιας. Αφορα και την καθημερινη ελαστικη εφαρμογη των νομων που εχει εμπεδωσει στην συνειδηση του πολιτη την αντιληψη οτι οι νομοι υπαρχουν για να παραβιαζονται. Η γενικευμενη ανοχη του κρατους στην παραβατικοτητα ειτε αφορα την αυθαιρετη δομηση, ειτε αφορα τον κωδικα οδικης κυκλοφοριας, ειτε αφορα την φοροδιαφυγη, ειτε αφορα την παρανομη βια συνδικαλιστικων διεκδικησεων, ειτε αφορα τις καταληψεις σχολειων κτλ. Ακριβως λογω της γενικευμενης ανοχης η οποια εφαρμογη του νομου εχει τελικα επιλεκτικο χαρακτηρα και αντιμετωπιζεται ως αδικη μεταχειριση που κρυβει σκοπιμοτητες. Αν δεν υπαρχει καθολικη εφαρμογη του νομου το κρατος στερειται της απαραιτητης ουδετεροτητας, αντικειμενικοτητας και νομιμοποιησης για να λειτουργει ως κριτης μεταξυ των σχεσεων των πολιτων.

Αυτη η απαραδεκτη κατασταση ειναι αιτια αλλα και αποτελεσμα (στα πλαισια ενος φαυλου κυκλου) του ασαφους, πολυπλοκου και αλληλοσυγκρουομενου νομικου πλαισιου. Φωτογραφικοι νομοι που καταργουν την ισονομια, νομοι γενικοι που επιδεχονται αντιθετων ερμηνειων που καταργουν την αντικειμενικοτητα και την προβλεπτικοτητα του νομου και τον αφηνουν στην ερμηνευτικη διαθεση της εξουσιας. Αν υπαρχει ενα χαρακτηριστικο του νομικου πλαισιου που οδηγει στην ελαστικοτητα και τελικα στην ανομια ειναι η υπερβολικη αυστηροτητα και οι υπερβολικες απαγορευσεις. Οταν ολα απαγορευονται τελικα ολα επιτρεπονται.

Χαρακτηριστικο παραδειγμα οι δρακοντειοι νομοι περι βιας και χουλιγκανισμου στα γηπεδα. Ειναι τοσο παραλογα αυστηροι και δυσαναλογοι των παραπτωματων που οδηγουν στην ανοχη απεναντι τους και τελικα στην ανομια.

Πάμε λίγο στην αναδρομικότητα των νόμων. Με το Άρθρο 25 του ν.2721/1999 απαλλάχθηκαν όσοι αγρότες εκκρεμούσαν ποινικές διώξεις εναντίον τους για τα τις παράνομες ενέργειες που διέπραξαν κατά την διάρκεια των αγροτικών κινητοποιήσεων του 1997. Με παρόμοια νομοθετική παρέμβαση απαλλάχθηκαν επί ΠΑΣΟΚ οι συνδικαλιστές των λεωφορείων (οι γνωστοί Σταμουλοκολλάδες) από τις παράνομες πράξεις τους κατά την διαρκεία των διαμαρτυριών τους μετά την κατάργηση της ΕΑΣ. Ακόμα χειρότερα, με νομοθετική ήρθη επί ΠΑΣΟΚ η καταδίκη Τσοβόλα από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Χάνεις το μέτρημα στις παραβιάσεις των χαρακτηριστικών του κράτους δικαίου. Αυτή την αντίληψη περί κράτους δικαίου υπόσχεται να επαναφέρει ο ΓΑΠ!

Αυτες οι παραβιασεις μας αφορουν ολους, πολιτες, πολιτικους, φορεις εξουσιας, δημοσιους υπαλληλους. Πριν αρχισουμε τις κατηγοριες και τις διαδηλωσεις για τους αλλους ας ριξουμε ολοι μια καλη ματια στον καθρεφτη. Για τους ιδεολογικους εχθρους του κρατους δικαιου θα ακολουθησει αλλο ποστ.

Yes We Can

Και κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι αργά η γρήγορα η όλη υπόθεση θα γυρίσει στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού.
Τελικά για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι, και για την χούντα και για την μεταπολίτευση.
Επειδή ζω και έχω και μια ενασχόληση με τα κοινά στην Αμερική, μου είχε διαφύγει η τόση μεγάλη αμερικάνικη δύναμη, επιρροή και ενδιαφέρον για την Ελλάδα.
Πηγαίνω συχνά στις συγκεντρώσεις του Council on Foreign Relations, και να πω την μαύρη αλήθεια, τα ελληνικά θέματα σπάνια, μα πάρα πολύ σπάνια, για να μην πω καθόλου, έρχονται στο προσκήνιο.

Γενικά το ενδιαφέρον για Ελλάδα είναι φοβερά, απίστευτα μικρό. Φαίνεται όμως ότι με μηδαμινή προσοχή οι ΗΠΑ καταστρώνουν την μια συνωμοσία (ταραχές 2008, πυρκαγιές 2007) μετά την άλλη. Εκεί φαίνεται η υπερδύναμη.

Από το πρωί της Πέμπτης άρχισα να λαμβάνω emails από φίλους για όλα τα σενάρια συνωμοσίας που κυκλοφορούσαν. Σενάρια που όπως μου είπαν κυκλοφορούσαν μέσο SMS στην Ελλάδα. Εγώ είμαι λίγο σκεπτικιστής με τις θεωρίες συνωμοσίας μιας και έχουν λιγότερο πειστικότητα και από σενάριο πορνοταινίας, αλλά όλες μου οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν όταν έλαβα σε email το πρωτοσέλιδο της Αυριανής.

Καλά τα SMS, αλλά αν δεν περάσουν από το αυστηρό, έγκυρο και έγκριτο δημοσιογραφικό φίλτρο της Αυριανής, τι σημασία έχουν;

Επίσης μου είπαν ότι παρουσιαστής στην ΕΤ-3 έλεγε ότι το κράτος τις μέρες αυτές απειλήτε όχι μόνο από αναρχικούς αλλά και από τους αναρχοκαπιταλιστές του νεοφιλελευθερισμού.
θα πρότεινα σε όλους τους συντελεστές του e-roosters, από εδώ και μπρος όταν γράφουν posts να φορούν κουκούλα.

ευχαριστώ.
http://www.meticslexicon.blogspot.com

Παιδική παραβατικότητα και #griots

Πολλοί αριστεροί θα γράψουν ότι τα αίτια των βίαιων επεισοδίων των τελευταίων ημερών είναι "η ανεργία των νέων παιδιών, η εργασιακή εκμετάλλευση (γενιά των 700 ευρώ), η φτώχεια και η κατάσταση ένδειας ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων, το μεταναστευτικό, το ξεπούλημα του ΟΤΕ, των λιμανιών και η διάλυση της Ολυμπιακής και της ΔΕΗ, τα υπερκέρδη των τραπεζών και η υπερχρέωση των δανειοληπτών, η ακρίβεια, σκάνδαλα και η προσπάθεια συγκάλυψης τους" και γενικά ότι περιέχει η πολιτική ατζέντα του κόμματος που υποστηρίζουν (πχ Συνασπισμός).

Όλα αυτά είναι κουφά αν αναλογιστεί κανείς ότι οι τελευταίες ταραχές είχαν την διαφορά ότι συμμετείχαν και παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου. Όλα αυτά τα παιδιά διαβάζουν εφημερίδες ή ανάλογα sites και γνωρίζουν για την G700 ή είναι φτωχά και λόγω της ακρίβειας σπάνε τις βιτρίνες; Ή μήπως τους καίει τόσο πολύ η Ολυμπιακή να είναι κρατική και το σκάνδαλο με το Βατοπέδι;
Αυτό το τριήμερο στις καταστροφές συμμετείχαν πολλές διαφορετικές ομάδες. Ήταν οι γνωστοί κάφροι που πετάνε μολότοφ σε κάθε μαζική συγκέντρωση, κάποιοι αριστεροί φοιτητές πορειομανείς που δεν ανήκουν στην πρώτη ομάδα αλλά αυτήν την φορά συμμετείχαν στον πετροπόλεμο, κάποιοι μαθητές και κάποιοι οικονομικοί μετανάστες.

Στις διαμαρτυρίες για τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου συμμετείχαν μαθητές, γονείς, απλός κόσμος και μαζεύτηκαν και κάθε λογής πολιτικοποιημένοι που ήθελαν να προωθήσουν την πολιτική τους ατζέντα (έβλεπες στις πορείες ακόμα και στην κηδεία πανό του στυλ "Εργατική Αλληλεγγύη" κλπ).

Οι γνωστοί κάφροι κάνουν καταστροφές για τους δικούς τους πολιτικούς λόγους ενώ οι μαθητές για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι μικροί (με ότι συνεπάγεται από αυτό, έλλειψη φόβου τιμωρίας από την αστυνομία, τάση για καταστροφή κλπ) και οργισμένοι για τον θάνατο του συνομήλικου τους.

Τα άτομα έχουν την έμφυτη τάση να χωρίζουν τους ανθρώπους σε ομάδες "Εμείς" και "Αυτοί". Στα μάτια των μικρών είναι μια μάχη Us vs Them, μαθητές εναντίον αστυνομικών. Το μιμίδιο των επιθέσεων σε αστυνομικά τμήματα μεταδόθηκε τόσο γρήγορα όσο μεταδίδονται και οι καταλήψεις των σχολείων. Δεν καταλαβαίνω γιατί παραξενεύονται κάποιοι στις τηλεοράσεις που τα παιδιά είναι βίαια, η βία είναι στην φύση των ανθρώπων και η κοινωνία με τους θεσμούς της και τους κανόνες είναι που την ελαχιστοποιεί. Αρκεί να δει κάποιος πως γίνονται τα σχολεία όταν έχουν κατάληψη. Σπάνε τις καρέκλες και τα θρανία γιατί "ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα που όλες είναι ωραίες και ωραίοι και έχουν καγιέν" ή επειδή "παίζουν βίαια βιντεοπαιχνίδια, όπου σκοτώνουν ανθρώπους"; Όλες αυτές οι αριστερίστικες ερμηνείες δεν μπορούν να σταθούν εμπρός στα εμπειρικά δεδομένα. Θα ήθελαν να είναι έτσι ή φταίει η ιδεολογία που χρησιμοποιούν για να ερμηνεύσουν τον κόσμο.

Όταν γίνονταν καταλήψεις στο σχολείο μου ζήτημα ήταν αν απ'όλες τις τάξεις 3-4 άτομα να είχαν 8bitη παιχνιδομηχανή ή 16bitο υπολογιστή. Από τα "Άτομα" που έκαναν την κατάληψη κανείς τους δεν είχε. Όσο για την τηλεόραση δεν ήταν πολύς καιρός που είχαν βγει τα ιδιωτικά κανάλια και δεν θυμάμαι πιο πριν να κυκλοφορούσαν στην πιάτσα τα τρελά μωρά στα δύο Κρατικά που είχαμε ενώ από τα ιδιωτικά η μόνη θεά ήταν η Κρίστα του τροχού της τύχης (σίγουρα δεν ήταν η Δήμητρα από τους "Απαράδεκτους" :Ρ η οποία είναι θεά αλλά με άλλη έννοια).

Και φωτιές βάζαμε σε βαρέλια, και καρέκλες σπάζαμε και στους τοίχους γράφαμε και γενικά κάναμε ότι κάνουν τα περισσότερα παιδιά αν τα αφήσεις χωρίς επιτήρηση σε έναν χώρο. Καταστρέφαμε.

Στο Δημοτικό πετούσαμε κιμωλίες στα λεωφορεία που περνούσαν κάτω από το μπαλκόνι του σχολείου και οι πιο "τολμηροί" νεράντζια (στην οροφή τους, πιο μετά στο λύκειο γνωστοί μου είχαν περάσει από μπροστά από τρόλεϊ -στην Σάμου, νομίζω το 1- και του έριξαν αυγό στο παρμπρίζ). Δώσε στον μικρό την αίσθηση της ατιμωρησίας και θα δεις τις πιο καινοτόμες καταστροφικές επικίνδυνες ηλιθιότητες που δεν μπορείς να φανταστείς.

Στην γειτονιά μου υπήρχε η βεντέτα μεταξύ Αγίου Παύλου (εμείς) και Κολωνού (αυτοί). Πιο παλιά όταν ήμουν πολύ μικρός έλεγαν ότι στην γέφυρα του σταθμού Λαρίσης -τα σύνορα- είχε πέσει μέχρι και μολότοφ στις μεταξύ μας συγκρούσεις. Όταν ήμουν Λύκειο είχε γίνει πάλι "σύρραξη" και όλος ο Άγιος Παύλος πήγαινε προς την γέφυρα, από 9χρονους και δεκάχρονους μέχρι και δεκαεφτάχρονους, δεκαοχτάχρονους. Κρατούσαν ξύλα, πέτρες και γενικά ότι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο. Εκείνο το βράδυ ένα παιδί από τον Κολωνό -που γνώριζα μάλιστα- χτυπήθηκε στο κεφάλι από ένα γνωστό "Άτομο" από τον Άγιο Παύλο με Kryptonite και πήγε νοσοκομείο. Ήρθε ένα περιπολικό του πετάξαν χαλίκια από την γέφυρα και εξαφανιζόλ μετά. Σαν εχθές θυμάμαι που τρέχαμε επάνω στην γέφυρα και ένας φίλος μου φώναζε αστειευόμενος "πανικός, πανικός!".

Ο "ευγενής άγριος" τελικά είναι σκέτο άγριος και η κοινωνία με τους θεσμούς της είναι αυτή που περιορίζει δραματικά την αγριότητα και μας κάνει ευγενείς. Τα παιδιά δεν είναι ακόμα πλήρως κοινωνικοποιημένα και γι' αυτό δρουν ως άγριοι όταν έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να είναι.

Αν σηκώναμε τις κουκούλες των κάφρων δεν θα βλέπαμε και οικονομικούς μετανάστες όπως πολλοί λένε επειδή βολεύει την ιδεολογία τους. Οι αριστεροί επειδή σύμφωνα με την ιδεολογία τους τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα πρέπει να εξεγερθούν και οι δεξιοί γιατί θέλουν φυλετική καθαρότητα και αιτία για να τους διώξουν.Κάτω από τις κουκούλες το πιο πιθανό είναι άτομα που έχουν περάσει πανελλαδικές -που συνήθως θέλει φράγκα λόγω φροντιστηρίων- και ψηφίζουν/ψήφιζαν ακροαριστερά κόμματα στις φοιτητικές εκλογές. Επίσης έχουν χρόνο να τρέχουν σε πορείες και να τα σπάνε.

Οι οικονομικοί μετανάστες που συμμετείχαν στις λεηλασίες δεν έκαναν τπτ παραπάνω από αυτό που σκέφτηκαν πολλοί από τους υπόλοιπους πολίτες που δεν έχουν μαγαζιά μεταξύ αστείου και σοβαρού, "δεν πάμε να σηκώσουμε καμία LCD, τώρα που έχει εκπτώσεις 100%" :Ρ

Η Αστυνομία πρέπει να αλλάξει στάση απέναντι στον πολίτη, να εκπαιδεύει καλύτερα τα μέλη της και να τα περνά από ψυχολογικό έλεγχο κάθε τόσο. Για την παιδική παραβατικότητα όπως την είδαμε τις τελευταίες ημέρες πρέπει να μην επιτρέπουν τις καταλήψεις εφόσον είναι μια μορφή βίας και παρανομίας που από μικροί μαθαίνουν και να πιάσουν τους κάφρους που μετέδωσαν το μιμίδιο των επιθέσεων σε αστυνομικά τμήματα στους μαθητές.




#griots

Η Πάτρα και η Λάρισα δείχνουν το δρόμο

Χθές το βράδυ,στην Πάτρα και την Λάρισα,καταστηματάρχες και πολίτες οργάνωσαν ομάδες περιφρούρησης για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους

Άρθρο 22 ΠΚ
1. Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας.
2. Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτοπο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.
3. Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις.

Όταν η αστυνομία αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει τη ζωή και την περιουσία μας, μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα, να ασκήσουμε ένα δικαίωμα που αναγνωρίζεται από τους Ποινικούς Κώδικες όλου του πολιτισμένου κόσμου; Νόμιμη άμυνα. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Αναμένοντας την Σιωπηρή Πλειοψηφία

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα για την υπάρχουσα κρίση.

1) Ο θλιβερός θάνατος του 15χρονου δεν είναι η αιτία αλλά η αφορμή των επεισοδίων.

2) Η αιτία της υπάρχουσας κρίσης είναι η μακρόχρονη ανοχή του ελληνικού κράτους σε κάθε είδους παρανομία. Είτε αυτή η παρανομία λέγετε καταπάτηση δασών, διπλοπαρκάρισμα, κατάλυση της δημοκρατίας (ο Πατακός είναι έξω και βγάζει λόγους), νόμος περί ευθύνης υπουργών, Εφραίμ & Co κτλ.

Σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωή μας πλέον η παραβίαση του νόμου είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Αυτό το απεχθές κλίμα έχουμε μάθει όλοι να το ανεχόμαστε, να γινόμαστε συνένοχοι και μέσα σε αυτό το περιβάλλον κοινωνικοποιούμε τις νέες γενιές των Ελλήνων.

3) Όλοι ξέρουμε για την ανικανότητα και ανοργανωσιά της ελληνικής αστυνομίας. Παρουσιάζει όλες τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό κράτος.
Στην ανικανότητα και ανοργανωσιά μπορούμε να προσθέσουμε και την ανοχή στο έγκλημα και παραβατικότητα που είναι επίσημη πολιτική.

4) Τα ΜΜΕ ακολουθούν κοινή γραμμή και παρουσιάζουν τις κινητοποιήσεις των μαθητών ως μια πραγματική εκδήλωση αγανάκτησης. Αντίθετα οι μαθητές εκπληρώνουν με στρατιωτική πειθαρχία το ρόλο του επαναστάτη που τόσα χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα και τα ΜΜΕ τους έχουν διδάξει και επιβάλλει ως πρότυπο. Οι μαθητές σήμερα απλά ακολουθούν τους ρόλους και υιοθετούν τις αξίες που κάποιοι άλλοι έχουν αποφασίσει για αυτούς χωρίς αυτούς.

Το ότι εκπληρώνουν αυτούς του ρόλους ξεπατικοσούρα, χρησιμοποιώντας τα συνθήματα μιας άλλης εποχής, αποδεικνύει πολλά περί πραγματικής αγανάκτησης κτλ.

5) Μπορεί ο θάνατος του 15χρονου να αποδειχτεί ότι ήταν δολοφονία αλλά έστω και αν είναι έτσι είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κύμα/επιδημία αστυνομικών δολοφονιών. Το γεγονός είναι μεμονωμένο.

6) Το ότι μια νεολαία, και γενικότερα μια κοινωνία, παραμένει βουβή και μάλλον αδιάφορη για τον άδικο θάνατο 80 ατόμων (βλέπε Σάμινα) ή 65 ατόμων (πυρκαγιές 2007) και μετά καίει το σύμπαν πριν ακόμη εξακριβωθούν οι συνθήκες κατά τις οποίες πεθαίνει ένας, αυτό υποδεικνύει την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου στην οποία έχει υποβληθεί αυτή η κοινωνία.
Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις (Σαμίνα, πυρκαγιές) η θανατηφόρα αποτυχία του κράτους και η αποτυχία της δικαιοσύνης στο να τιμωρήσει ενόχους ήταν οφθαλμοφανής. Αλλά ποτέ δεν άνοιξε μύτη.

7) Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα καλοθρεμμένα και κακομαθημένα Ελληνάκια με τους μαύρους του γκέτο την δεκαετία του 60 στις ΗΠΑ, ένας παραλληλισμός που θα ήταν απόλυτα ξεκαρδιστικός αν δεν γινόταν υπό τις υπάρχουσες τραγικές συνθήκες.

8) Από όλη την κάλυψη των γεγονότων λείπει παντελώς το γεγονός ότι αστυνομικά τμήματα γίνονται εδώ και μήνες στόχοι επιθέσεων από τους γνωστούς/άγνωστους. Ότι αυτοί οι γνωστοί/άγνωστοι είναι επί σειρά ετών υπεράνω του νόμου και έχουν επιβάλλει καθεστώς βίας στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

9) Κάθε φορά που γίνεται μια κατάληψη σε ένα σχολείο και το κράτος δεν κάνει τίποτα για να επαναφέρει την έννομη τάξη, μια νέα γενιά Ελλήνων θα διδάσκεται ότι η βία αποτελεί δικαιωματικό μέσο για την ικανοποίηση του όποιου αιτήματος. Επίσης θα μαθαίνει ότι κράτος δικαίου ηττάται από τον όχλο.

Δεν είναι τυχαίο που τόσο χρόνια πιστεύοντας ότι η ανοχή και η ανεκτικότητα στην βία θα ξεθυμάνει τα ζωώδη ένστικτα κάποιον τμημάτων της νεολαίας τώρα έχουμε καταφέρει να μαζικοποιήσουμε τέτοιους είδους συμπεριφορές.

10) Για μια ακόμη φορά η πολιτική ηγεσία της χώρας δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει μια κρίση. Δεν είναι μια τυχαία εξέλιξη αφού με την στάση της δημιούργησε την υπάρχουσα κατάσταση. Η μόνη πλέον ελπίδα για κάτι καλύτερο απομένει η σιωπηρή πλειοψηφία που μέχρι τώρα έχει μείνει άφωνη και άπρακτη.

Τα απαράδεκτα φαινόμενα θα εκλείψουν από την χώρα μας μόνο όταν χάσουν την ηθική νομιμοποίηση που απολαύουν και επίσης όταν το κράτος αποφασίσει να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη**

**Το ξέρω ότι το νόμος και τάξη είναι σχεδόν παράνομοι όροι σήμερα, αλλά τι να κάνουμε, έτσι λειτουργούν οι πολιτισμένες κοινωνίες.

Υ.Γ.: θα ήθελα να δω πόσοι γονείς θα άφηναν τα παιδιά τους να συμμετάσχουν στα έκτροπα αν η κυβέρνηση πέρναγε νόμο που έλεγε ότι όσοι συλλαμβάνονται σε επεισόδια δεν έχουν ποτέ το δικαίωμα να διοριστούν στο δημόσιο.

meticslexicon@gmail.com http://www.meticslexicon.blogspot.com

Quote of the day

"Let no man posture as an advocate of peace if he proposes or supports any social system that initiates the use of physical force against indivudual men, in any form whatever. Let no man posture as an advocate of freedom if he claims the right to establish his version of a good society where individual dissenders are to be suppressed by means of physical force. - Ayn Rand

Ανοχύρωτη Πόλη

Δεν καταλαβαίνω μέχρι πότε οι Έλληνες πολίτες θα πάψουν να εξουσιάζονται από αυτές τις αντιεξουσιαστικές ομάδες.
Πότε η ελληνική πολιτεία θα επιβάλει το νόμο και την τάξη στις μεγάλες πόλεις.
Πότε όλοι αυτοί που πυρπολούν, προπηλακίζουν και γενικώς επιτίθενται εναντία σε όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, θα αρχίσουν να συλλαμβάνονται και να μπαίνουν φυλακή για όλα τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει.

Έστω και αν αποδειχθεί ότι οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί διέπραξαν φόνο στην συγκεκριμένη περίπτωση, ουδείς, επαναλαμβάνω ουδείς, δεν δικαιούται να καταστρέψει δημόσια ή ιδιωτική περιουσία ή να επιτεθεί ενάντια σε άλλα άτομα.

Στις ημέρες που θα ακολουθήσουν θα ακούσουμε στα ΜΜΕ για κρατική βία, φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, αποκλεισμούς και όλα τα γνωστά κλισέ που παρελαύνουν κάθε φορά που δημιουργείτε ένα παρόμοιο περιστατικό.

Όμως οι συχνές αυτές επιθέσεις, από τις συγκεκριμένες ομάδες, γίνονται γιατί επί χρόνια τώρα δρουν ανενόχλητες από το κράτος το οποίο φοβάται και αδυνατεί να επιβάλλει τον νόμο και την τάξη.
Ας μην ξεχνάμε τις συχνές και ατιμωριτί επιθέσεις που δέχονταν αστυνομικά τμήματα μέχρι πρόσφατα.

Όλοι ξέρουμε ότι το ελληνικό κράτος επιδεικνύει μια απίθανη ανοχή στο έγκλημα, είτε λέγετε νονοί της νύχτας, καταπάτηση δασών, Εφραίμ & Co., και τα τοιαύτα.

Αυτό όμως που ξεχωρίζει την συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι θα έχει τέτοιο ιδεολογικό περιτύλιγμα και κάλυψη που μόνο σκοπό έχει να αθωώσει τους εγκληματίες και να ενοχοποιήσει την κοινωνία.

Κρίμα που οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί θεωρούνται ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Κρίμα που η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ θα προσπαθούν και πάλι να δικαιολογήσουν αυτές τις ομάδες βίας που δρουν ανεξέλεγκτα και τυραννούν και καταπιέζουν τους Έλληνες πολίτες.

Παρακμή

They cock us a snook but, no, we will not take it anymore. Athens is now of fire, Thessaloniki the same. We will be on fire until we get what we want. And that is only one thing, to live with dignity, to not feel everyday that some people treat us like they do now, to live with dignity. We are sick and tired. Enough

http://againstthelatestevents.blogspot.com/


Πώς σας φαίνεται ο παραπάνω παροξυσμός; "Αφού η αστυνομία σκοτώνει θα γκρεμίσουμε μερικές ντουζίνες μαγαζιά για να αντιδράσουμε".

Από τα παράθυρα του σπιτιού μου εισβάλλει ο θόρυβος και η οσμή της καταστροφής.Μυρωδιά από καμμένο λάστιχο,και αποτεφρωμένα σκουπίδια,ανακατωμένα με αέρια καπνογόνων. Αυτή είναι η μυρωδιά της παρακμής.

Η κοινωνία παραδίδεται στα χέρια της ωμής βίας.Η σφαίρα που χτύπησε το 16χρονο πέτυχε ολόκληρο τον πολιτισμό μας στο ηλιακό πλέγμα. Οι πολιτείες μας αποδείχτηκαν πιο αδύναμες απ όσο νομίζαμε.

Κάτι ομως πάει στραβά. Κάτι πάει στραβά σ αυτή τη χώρα όπου οι όπου 15χρονοι μπαίνουν σε περιπλανώμενους όχλους δίχως κανείς κηδεμόνας να ασχοληθεί,όπου οι ίδιοι οι 15χρονοι πυροβολούνται από αστυνόμους, όπου πολεις καταστρέφονται σε ένδειξη αντιποίνων. Πάνω απ τα ερείπια της δημόσιας τάξης, μασκοφόροι χούλιγκαν αποκτηνώνονται στα κέντρα των πόλεων διαλύοντας όχι μόνο βιτρίνες αλλά και κάθε έννοια κοινής λογικής. Τα θρύψαλλα της κοινωνικής ειρήνης υπενθυμίζουν την οριστική αποτυχία του κράτους σαν διασφαλιστή της τάξης και της ασφάλειας ως δημόσιων αγαθών.

Αυτή είναι η αστυνομία μας,αυτή είναι η κυβέρνηση μας,αυτή είναι η πολιτική μας ζωή.Ο Παυλόπουλος σπεύδει να διαβεβαιώσει ότι θα δοθεί φως στην υπόθεση. Μέχρι την επόμενη βδομάδα οπότε όλα θα χουν ξεχαστεί και οι εφημερίδες θα μας ταίζουν κάτι άλλο με το μακρύ χάρτινο κουτάλι τους. Ο Αλαβάνος προσθέτει στο πένθος του νύξεις για το δημόσιο πανεπιστήμιο και το "δικαίωμα στην εργασία".Ποτέ δεν είναι αργά για μερικές δόσεις ιδεολογικής προπαγάνδας. Ο Δήμαρχος Αθηνών αναστέλλει τις πανηγυρικές εορτές του δημου ως τα Χριστούγεννα.Ο Ευφραίμ πιθανώς να τελέσει κάποιο τρισάγιο στη μνήμη του νεκρού. Όλοι θα συνεισφέρουν με τον τρόπο τους στην επιστροφή στην "κανονικότητα".

Αυτό το κτίσμα του νεο-νεοελληνικού μας πολιτισμού όπου βρώμικα ράσσα, οφ σορ εταιρίες, κομμουνιστικά μανιφέστα στοιβάζονται το να πάνω στ άλλο και δένονται με το αίμα αθώων με αηδιάζει. Είμαστε κλεισμένοι σ αυτό το γκροτέσκο οικοδόμημα και οι έξοδοι του έχουν χτιστεί όπως οι πόρτες των καθηγητικών γραφείων από τους συνδικαλιστές των φοιτητικών παρατάξεων...

Και τώρα που η παρακμή έχει απλωθεί σ όλα τα μήκη της πολιτικής, "άξαφνα" οι βάρβαροι ξεπροβάλλουν στις πύλες των πόλεων μας. Αν το κράτος ήταν άνθρωπος θα σκεφτόταν: "ευτυχώς".Ευτυχώς που βρήκε κάτι απτό για να μας δώσει να μισήσουμε.Έστω κι αν δεν μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του.

Για τη συγκέντρωση της 29ης Νοέμβρη

Aνακοίνωση των Φιλελεύθερων Φοιτητών για την εκδήλωση της 29ης Νοεμβρίου:

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές έχουν την τιμή να ανακοινώσουν πως η εκδήλωση με τίτλο «Ελληνικό Πανεπιστήμιο: κρίση και μεταρρύθμιση» διεξήχθη με ιδιαίτερη επιτυχία. Θερμή ήταν η ανταπόκριση στην πρόσκλησή μας των πολιτών, που γέμισαν την αίθουσα του Μακεδονία Παλάς, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ευχάριστη και ευνοική για διάλογο. Ακαδημαϊκοί, πνευματικοί άνθρωποι, σπουδαστές και πολίτες που ενδιαφέρονται για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου προσήλθαν στο χώρο της εκδήλωσης και ενημερώθηκαν σχετικά από τις εξαιρετικές εισηγήσεις.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους ομιλητές μας, τους καθηγητές Γεώργιο Μπήτρο και Θέμη Λαζαρίδη και τον κ. Νάσιο Τσιούρα, για τη συμμετοχή τους. Θέλουμε, ακόμη, να ευχαριστήσουμε όλους όσοι βοήθησαν ηθικά ή υλικά, με την ατομική τους συνεισφορά στην πραγματοποίηση της διάλεξης.

Τονίζουμε, τέλος, ότι αυτή η εκδήλωση ήταν μόνο η αρχή. Η έντονη παρουσία και, κυρίως, η δυναμική παρέμβαση των Φιλελεύθερων Φοιτητών στα πανεπιστήμια είναι πια γεγονός. Η μεγάλη περιπέτεια του φοιτητικού Φιλελευθερισμού ξεκινά.


Kαι ένα προσωπικό σχόλιο: Είμαι απ τους ρομαντικούς μωρούς που πιστεύουν ακόμα ότι η Θεσσαλονίκη έχει κάτι περισσότερο να προσφέρει απ τη μπουγάτσα,το φραπέ και τον Ψωμιάδη. Κι είναι ιδιαίτερα επίπονο να ξέρεις ότι το πολιτικά αυτονόητο σ¨αυτήν την πόλη εννοιοδοτείται από τις ιδεοληψίες της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ενώ ο φιλελευθερισμός υποεκπροσωπείται.Στην συγκέντρωση μας αποδείχτηκε ότι υπάρχουν περιθώρια αποδοχής του φιλελεύθερου λόγου,αρκεί αυτός ο λόγος να αρθρωθεί. Αυτό νομίζω ότι είναι και το χρέος όλων όσοι σκέφτονται διαφορετικά,και δεν αρκούνται στον πολιτικό/πολιτιστικό βούρκο της μικρής μας κοινωνίας.

Όλοι πιστεύουν στον Άη-Βασίλη

Αν όχι όλοι, τουλάχιστον δυο βασικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας: παιδιά κάτω των 9 ετών και οι πολιτικοί μας. Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος αυτά που λένε και αυτά που προτείνουν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Γενικά θα έλεγα ότι αν οι διορισμοί, τα επιδόματα και τα δημόσια έργα ήταν "μοχλός ανάπτυξης," όπως διακηρύσσουν η λαϊκή δεξιά και η πάσης φύσεως αριστερά, τότε η Ελλάδα θα ήταν μια Ελβετία της μεσογείου.

Αυτή την εβδομάδα θα έρθουν στην Ελλάδα τραπεζίτες με σκοπό να βρεθούν τα 45 δις ευρώ που λείπουν στο ελληνικό κράτος. Έρχεται νωρίτερα ο Άη-Βασιλής φέτος. Η λαϊκή δεξιά και η αριστερά δαιμονοποιούν τις διεθνείς χρηματαγορές την ίδια στιγμή που γίνονται οι πιο εξαρτημένοι πελάτες αυτών των αγορών. Είναι μια από τις μεγάλες αντιφάσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος που έχουμε μάθει επιμελώς να αγνοούμε.

Καλές οι αντιφάσεις αλλά κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Σύμφωνα με την Καθημερινή "Πολύ ακριβό κινδυνεύει να αποδειχθεί για την Ελλάδα το πακέτο στήριξης της οικονομίας αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να εξέλθει της κρίσης διά του δανεισμού, προειδοποιούν με δηλώσεις τους στην «Καθημερινή» αναλυτές των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Και μπορεί το spread των ομολόγων, το οποίο αντανακλά το κόστος δανεισμού της χώρας, να ανήλθε την Παρασκευή κοντά σε επίπεδα ρεκόρ, ωστόσο οι αναλυτές των οίκων προειδοποιούν ότι αυτό θα μπορούσε να αυξηθεί ακόμη περισσότερο αν το δημοσιονομικό έλλειμμα υπερβεί εκ νέου το 3% του ΑΕΠ."

Και που να ήξεραν οι αναλυτές των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης όλα τα τρέχοντα ελλείμματα που αποκρύπτονται απο το υπουργείο Οικονομίας. Ή για τις πραγματικές διαστάσεις των χρεών του συνταξιοδοτικού συστήματος (κάπου στο 300% του ΑΕΠ).

Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν είχαμε ένα μεγάλο χρέος. Θα ήταν μια πολιτική παροχών και τσιμεντοποιησής ο καταληλότερος τρόπος για να βρούμε από την υπάρχουσα κρίση;

Ο George Will γράφει στην Washington Post τοSame Old New Deal?

"The assumption is that the New Deal vanquished the Depression. Intelligent, informed people differ about why the Depression lasted so long. But people whose recipe for recovery today is another New Deal should remember that America's biggest industrial collapse occurred in 1937, eight years after the 1929 stock market crash and nearly five years into the New Deal. In 1939, after a decade of frantic federal spending — President Herbert Hoover increased it more than 50 percent between 1929 and the inauguration of Franklin Roosevelt — unemployment was 17.2 percent."

Για μια πρόσφατη εμπειρία δείτε τη σύντομη μελέτη του John H. Makin για την χαμένη δεκαετία της Ιαπώνίας όπου μεταξύ άλλων λέει:

"Japan's large fiscal stimulus packages, which became legendary during the 1990s, were ineffective for several reasons. First of all, the packages were not as large as advertised, often inflated by double counting as stimulus government programs that were already slated to be undertaken. More importantly, the packages were poorly directed--largely toward unproductive public works projects and credits to small businesses that were no longer economically viable. It would have been far better to have reduced tax rates and allowed households to employ the increase in disposable incomes as they saw fit. Investment incentives would have helped as well, since part of the aftermath of the stock market boom was a collapse in private investment following the excessive buildup that occurred in the 1980s."

Είμαστε μια οικονομία που δανείζεται ασυστόλως, πάντοτε και με οποιανδήποτε συνθήκες, για να καλύψουμε τις τρέχουσες πελατειακές ανάγκες του πολιτικού συστήματος. Έστω και αν είχαμε τα χρήματα ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιούσαμε για να μειώσουμε αισθητά του φόρους, να πατάξουμε την γραφειοκρατία και να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Απλά θα ήταν άλλη μια ευκαιρία για να επιδωθεί το κράτος σε κάποιου είδους shop therapy.

Ελληνικό Πανεπιστήμιο,κρίση και μεταρρύθμιση

Oι Φιλελεύθεροι Φοιτητές και το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών σας προσκαλούν σε εκδήλωση με τίτλο :

Ελληνικό Πανεπιστήμιο,κρίση και μεταρρύθμιση.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 19.00, στο Μακεδονία Παλλάς στη Θεσσαλονίκη και θα είναι ανοιχτή στο κοινό.

Ομιλητές:
Γεώργιος Μπήτρος Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Θέμης Λαζαρίδης. Καθηγητής στο Τμήμα Χημείας του City College / City University of New York, διαχειριστής των ιστολογίων Greek University Reform Forum και "Αξιολόγηση Βουλευτών"
Νάσιος Τσιούρας,δικηγόρος

Συντονιστής: Χάρης Μ. Πεϊτσίνης, δικηγόρος.

Η..."φιλελεύθερη" Ντόρα Μπακογιάννη μιλάει για την οικονομική κρίση...

"Η παράταξη μας δεν ήταν ποτέ οπαδός της αχαλίνωτης οικονομικής δραστηριότητας...

Είδαμε ότι η χαλάρωση ή η μη τήρηση του ρυθμιστικού πλαισίου και οι πολιτικές της νομισματικής χαλαρότητας, της υπερχρέωσης και της υπερκατανάλωσης, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες απώλεια εμπιστοσύνης.

Η ανεξέλεγκτη κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ισχυρή πολιτική και κρατική παρέμβαση.

Η πολιτική πήρε την πρωτοβουλία.

Οι κυβερνήσεις έχουν τον πρώτο λόγο για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της πλήρους αποτυχίας του μοντέλου αυτού , της ασύδοτης ανάπτυξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και της επακόλουθης κατάρρευσης των χρηματιστηριακών αγορών."

(διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία της Υπουργού Εξωτερικων Ντ. Μπακογιάννη στη συνεδρίαση της Νομαρχιακής Συνέλευσης Βόρειας Αττικής της ΝΔ)

Η Ντόρα Μπακογιάννη, θεωρείται , από τα Μ.Μ.Ε., πως εκφράζει τη λεγόμενη "φιλελεύθερη" πτέρυγα της "Νέας Δημοκρατίας". Ομολογώ πάντως πως μου είναι αρκετά δύσκολο να διακρίνω σε τί διαφέρει η παραπάνω "φιλελεύθερη" ανάλυση για τα αίτια της οικονομικής κρίσης από τις σοσιαλιστικές κορώνες του κύριου Αλαβάνου ή το νεο "New Deal" του Γιώργου Παπανδρέου. Βέβαια, η παραπάνω ομιλία δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά αυτό που υποψιαζόμασταν όλοι: η όποια θεωρητική υπεράσπιση κάποιων φιλελεύθερων θέσεων στο παρελθόν , από την πλευρά της κ. Μπακογιάννη ,ήταν εντελώς ευκαιριακή και οπορτουνιστική, και χωρίς καμιά σοβαρή μελέτη της φιλελεύθερης σκέψης . Τώρα που αυτές οι θέσεις δεν φέρνουν ψήφους και δυσκολεύουν τα μελλοντικά πολιτικά της σχέδια, η Υπουργός Εξωτερικών τις εγκαταλείπει με μεγάλη ευκολία και ανακαλύπτει την κρυφή γοητεία του κρατισμού.

Για τους αυτοαποκαλούμενους "φιλελεύθερους" της Νέας Δημοκρατίας , λοιπόν, η λύση στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι το ακόμη περισσότερο κράτος. Όταν έχεις τέτοιους "φιλελεύθερους", τί να τους κάνεις τους σοσιαλιστές!

Προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο: όταν συγχέεται το μη αντισυνταγματικό με το θεμιτό

Πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Οικονομικών προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, μετά από μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκριναν ότι το μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη απέναντι στο Δημόσιο - ή σε ΝΠΔΔ - είναι αντισυνταγματικό. Ο σκοπός ήταν, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, να στείλει την μπάλα στην εξέδρα: με μια απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ του δημοσίου, η κυβέρνηση θα έπαιρνε παράταση στο να φυλακίζει πολίτες για χρέη απέναντι στο Δημόσιο, αφού το θέμα θα παραπεμπόταν στην συνέχεια, επί ασυμφωνίας, στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Το ερώτημα που προκύπτει, εν προκειμένω, δεν είναι αν το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συνταγματικό ή μη. Το θέμα, επίσης, δεν είναι, αν γενικά το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συμβατό με την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης, που κύρωσε το ελληνικό κοινοβούλιο με νόμο το 1997. Γι' αυτά, εξάλλου, υπάρχουν αρμοδιότεροι να κρίνουν από μένα - δικαστήρια και νομικοί. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα είχαμε, το 2000, απόφαση δικαστηρίου που αποφυλάκιζε χρεωφειλέτες επικαλούμενη την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης. Το θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν η προσωποκράτηση είναι θεμιτή ή μη. Επιθυμεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να πηγαίνουν πολίτες φυλακή για χρέη προς το Δημόσιο, ακόμα και αν αυτό δεν παραβιάζει το Σύνταγμα;

Προξενεί απορία, εν προκειμένω, το πόσο κοντόφθαλμη είναι η πολιτική της κυβέρνησης: είναι γνωστό εδώ και 1.5 χρόνο ότι υπάρχει οικονομική κρίση, που θα αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αδυναμία αποπληρωμης χρεών προς το δημόσιο πολλούς ιδιώτες, περισσότερους απότι συνήθως, ειδικά όταν η κυβέρνηση επιβάλλει νέους φόρους εν μέσω της γενικής οικονομικής δυσπραγίας. Επίσης, είναι γνωστή εδώ και καιρό η κατάσταση στις φυλακές. Στην περίπτωση των φυλακών, η τακτική του υπουργείου Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα ήταν να απαγορευτεί η πρόσβαση του Συνηγόρου του Πολίτη στις φυλακές - αφού με βάση την λογική του, αν δεν υπάρχουν μαρτυρίες δεν υπάρχει πρόβλημα - και να αυξηθούν τα ποσά μετατροπής των ποινών - με μόνο τον...διορατικό Γιάννη Μαρίνο να πανηγυρίζει για το συγκεκριμένο μέτρο - ώστε να έχουμε ακόμα μεγαλύτερους αριθμός φυλακισμένων! Παρόλα τα προαναφερθέντα, η κυβέρνηση προχώρησε προς την προσφυγή στον Άρειο Πάγο για μπορεί να εξακολουθεί να φυλακίζει πολίτες για χρέη προς το Δημόσιο. Κι έτσι η κυβέρνηση από τη μια μεριά υπόσχεται ότι θα φέρει σύντομα νομοσχέδιο στην Βουλή με το οποίο θα αποφυλακίσει 5,000 κρατουμένους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να μην καταργηθεί ένα μέτρο που θα οδηγήσει στην κράτηση μεγάλου αριθμού ατόμων! Ακόμα χειρότερα, ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών που προσπαθεί τώρα να θεραπεύσει η κυβέρνηση, κάνει αδύνατη την τήρηση του άρθρου 13 του Σωφρονιστικού μας Κώδικα, που απαγορεύει την κράτηση των χρεοφειλετών στον ίδιο χώρο με τους ποινικούς παραβάτες.

Το σημερινό καθεστώς δεν είναι εφεύρεση της τωρινής κυβέρνησης. Μάλιστα, το 1997, η τότε κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό τον Γ.Δρυ, επέκτεινε, με νόμο, την προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο και σε χρέη σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει, ώστε περισσότεροι πολίτες να πηγαίνουν φυλακή. Το μέτρο, όμως της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο, έχει δυο θεμελιώδεις αδικίες: το πρώτο είναι ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς ιδιώτη μπορεί να αποφευχθεί, αν κάποιος αποδείξει ότι δεν έχει να πληρώσει, και όχι απλα ότι δεν επιθυμεί να πληρώσει. Κάτι τέτοιο, νομίζω, δεν ισχύει για το δημόσιο. Το δεύτερο και σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι υπάρχει μια εμφανής ανισοτιμία: αν εγώ χρωστάω στο δημόσιο, θα πάω φυλακή. Αν το δημόσιο χρωστά σε μένα, κανείς δεν πηγαίνει φυλακή, κανένας δεν είναι υπεύθυνος. Κι αν το επιχείρημα ήταν ότι η προσωποκράτηση είναι ένας τρόπος διασφάλισης των συμφερόντων του δημοσίου, για την διασφάλιση των συμφερόντων του πολίτη δεν υπάρχει κανείς, αφού ακόμα και αυτή η αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου απαγορεύεται με βάση το άρθρο 20 του ν. 3301/2004 που η σημερινή κυβέρνηση ψήφισε.

Η προσφυγή σε δικαστήρια για πολιτικά θέματα, κρύβει έναν κίνδυνο: ο νικητής τα παίρνει όλα. Στην περίπτωση της προσωποκράτησης, αντί να υπάρξει διάλογος για το ποια πρέπει να είναι τα όρια της προσωποκράτησης και αν γενικά πρέπει να υπάρχει προσωποκράτηση, η κυβέρνηση προσφεύγει στα δικαστήρια με την λογική ότι αν κερδίσει δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν. Όμως αυτή η τακτική υποβαθμίζει την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού η κυβέρνηση βάζει ανάμεσα σε αυτήν και τους πολίτες, τον θεσμό της δικαστικής εξουσίας, για αποφάσεις που ουσιωδώς θα έπρεπε να είνα δικές της. Κάνει, με αυτόν τον τρόπο, τους δικαστές να φαίνονται σύμμαχοί της όταν αποφασίζουν υπέρ της - ακόμα και αν αυτό δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις τους - και αντί να συζητά για ένα πρόβλημα και να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις αποφάσεις της, αφήνει τους δικαστές να τις αναλάβουν γι'αυτήν. Και υπό μια έννοια, αυτή είναι και η δουλειά των δικαστών: να προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία της κεντρικής κυβέρνησης. Ας αναρωτηθούμε, όμως, τι θέλουμε, δικαστές που να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή δικαστές που δεν χρειάζεται να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία;

Παιδεία: όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία έρχεται να καλύψει την κρατική ανεπάρκεια

To Δίκτυο Σχολικής Καινοτομίας είναι μια ενδιαφέρουσα δράση της Μορφωτικής και Αναπτυξιακής Πρωτοβουλίας, που είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας και της κοινής δράσης 8 ιδιωτικών κοινοφελών ιδρυμάτων. Μετέχουν το Ίδρυμα Ευγενίδου, το Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη, το Ίδρυμα Ι. Φ. Κωστόπουλου, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Ίδρυμα Μποδοσάκη, το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, το Κοινωφελές Ίδρυμα Άλέξανδρος Ωνάσης και το Ίδρυμα Λαμπράκη. Σκοπός του Δικτύου είναι να προωθεί εκπαιδευτικές καινοτομίες στις σχολικές μονάδες και έτσι επιδιώκει την ουσιαστική αλλαγή στη μορφή και στο περιεχόμενο της εκπαιδευτικής πράξης με τρόπο που να αναδεικνύει δημιουργικές μορφές εργασίας και μάθησης στο σχολείο.

Δυστυχώς εδώ και δεκαετίες η σχολική εκπαίδευση στη χώρα μας έχει βαλτώσει. Κάθε οργανικό τμήμα του γιγάντιου κρατικού μηχανισμού της αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή που θα αλλάξει τον προσανατολισμό της. Και όταν προτείνονται αλλαγές αυτές είναι συνήθως δέσμιες των ιδεοληψιών μιας κομματικής νομενκλατούρας του εκάστοτε κόμματος εξουσίας. Την ανεπάρκεια είναι πασιφανής, η κοινωνία την έχει διαγνώσει (όσοι τουλάχιστον ζουν εκτός του κράτους) και έρχεται να καλύψει με ιδιωτικούς φορείς όπως η Μορφωτική και Αναπτυξιακή Πρωτοβουλία. Μπορεί η ιδιωτική εκπαίδευση να μην μπορεί να γίνει ρεαλιστική επιλογή για τους περισσότερους Έλληνες στο άμεσο μέλλον, αλλά αν δεν μπορέσουν ανεξάρτητοι φορείς να βελτιώσουν την τραγική εικόνα της κρατικής, τότε δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.