Η ιστορία του μίσους και της λήθης

Για ακόμη μια φορά και σε ακόμα ένα θέμα, η υποκριτική φωνασκία επικράτησε του νηφάλιου διαλόγου και της λογικής.
Η ιστορική μνήμη μπορεί να είναι (πέρα από ενδιαφέρουσα θεωρητική ενασχόληση) χρήσιμο εργαλείο για την κατανόηση του κόσμου γύρω μας. Όταν όμως οδηγεί στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, οι πολιτισμένοι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να επιλέξουν το δρόμο της ιστορικής λήθης από το αδιέξοδο των πατριωτικών συναισθηματισμών.

Με αφορμή την άρνηση της κυρίας Γκιούλ Καραχασάν να πάρει θέση σε ερώτηση δημοσιογράφων σχετικά με τη γενοκτονία των Ποντίων, ειδικοί πατριδογνώστες-δημοσιογράφοι αποφασίσανε να μας κάνουνε ακόμη μια φορά μάθημα ιστορίας και εθνικιστικού μίσους. Μέχρι και τα ελληνικά της κυρίας Γ. Καραχασάν χλευάσανε. Η κυρία Καραχασάν πρέπει να κριθεί από τους συμπολίτες μας ως υποψήφιος νομάρχης και όχι ως υποψήφιος υπ. Εξωτερικών. (Αν και υποπτεύομαι πως αν η Ελλάδα και η Τουρκία αποφασίζανε να τοποθετήσουνε - έστω και ως υφυπουργούς - στα υπουργεία των εξωτερικών τους ένα μουσουλμάνο της Θράκης και κάποιον έλληνα της Ισταμπούλ, αντίστοιχα, οι σχέσεις των δυο χωρών θα ήτανε πολύ καλύτερες από σήμερα.) Μπορεί να μας απαντήσει κάποιος από τους τόσους δεινούς πατριώτες τι σχέση έχει η άποψη της κ. Καραχασάν περί της γενοκτονίας των Ποντίων με το αν είναι κατάλληλη για νομάρχης της περιοχής της;

Η ιστορία όμως δε σταματάει στην κ. Καραχασάν και ούτε ξεκινάει από αυτή. Ξεκινάει από τα ψέματα που διδαχτήκαμε τόσα χρόνια στα σχολεία μας ώστε να μισούμε τους Τούρκους και να ταυτίζουμε το ελληνικό με το ορθόδοξα χριστιανικό και καταλήγει στην υποκρισία των πολιτικών μας που εκμεταλλεύονται την αμάθεια και την καχυποψία για να πολεμούνε τους πολιτικούς τους αντιπάλους στις πλάτες μας.

Ο Κεμάλ μπορεί όντως να είναι ένοχος για τη γενοκτονία των Ποντίων. Τι νόημα έχει όμως να καταγγέλλουμε την Τουρκία σήμερα και να υψώνουμε πατριωτικές κραυγές δήθεν ιστορικής μνήμης για κάτι που συνέβηκε 80 χρόνια πριν. Θα φταινε οι Σέρβοι του 2100 για τα εγκλήματα του Μιλόσεβιτς και της παρέας του; Πως θα μας φαινότανε αν η συζήτηση οδηγούσε στη στάση του Ελληνικού Στρατού και τις βιαιότητες που διέπραξε κατά των Τούρκων; Πως θα μας φαινότανε αν η συζήτηση οδηγούσε στη μικροψυχία αρκετών Ελλήνων που μέχρι και σήμερα ρατσιστικότατα λοιδορούνε τον Ποντιακό Πολιτισμό με τα φαιδρά τους ανέκδοτα; Οι ίδιοι κύριοι που μάχονται σήμερα για τους Πόντιους δεν είναι που μας φωνάζανε Τουρκόσπορους τόσα χρόνια; Οι ίδιοι δεν είναι που κακομεταχειρίζονται και εμπαίζουν στους Πόντιους που αναζήτησαν καταφύγιο στην Ελλάδα από τις χώρες του πρώην Σοβιετικού Μπλόκ;

Θα μπορούσα μέχρι αύριο να γράφω και για την υποκρισία τη δική μας που ανεχόμαστε αυτούς τους κυρίους και δε γυρίζουμε σελίδα. Γι’ αυτό κι εγώ θα διαφωνήσω μια φορά με το Νίκο Δήμου. Εθνικό δεν είναι το αληθές. Εθνικό είναι το Μελλοντικό, το Ανοιχτό, το Καινούργιο, το Ελεύθερο. Αφήνω λοιπόν τους συναισθηματισμούς της μνήμης στους επαγγελματίες των καυγάδων, των διαδηλώσεων και των αμβώνων και επιλέγω συνειδητά τη δημιουργική λήθη. Κλείστε κι εσείς τα βιβλία της ιστορίας και θα βρείτε την υγειά σας.