Ουπς...

Έχει περίπου μία βδομάδα τώρα που πρώτο και κυρίαρχο θέμα στις εφημερίδες, στους σχολιασμούς και τις βραδυνές ειδήσεις είναι τα ελληνοτουρκικά επ' αφορμή του θανάτου του Έλληνα πιλότου και τη συντριβή του αεροπλάνου του στο γνωστό περιστατικό.
Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι οι εύκολες ατάκες που πετιούνται απ' όλους. Ότι δηλαδή τόσο καιρό στηρίζαμε την Τουρκία, την κανακεύαμε την Τουρκία, δεν αντιμιλούσαμε την ευρωπαϊκή προοπτική της τη στιγμή που αντιμιλούσαν η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία κλπ... α-λλά τώρα πρέπει επιτέλους να κάνουμε στροφή στις θεωρήσεις μας (και τέτοια στροφή κάνουν και στις δηλώσεις τους και οι πολιτικοί).

Τι σόι χώρα είναι αυτή που κάνει αλλαγές στις βασικές - βασικότατες πολιτικές της με αφορμή ένα τυχαίο περιστατικό που θα μπορούσε να είχε γίνει οποτεδήποτε? (και να πάρει την έκταση που έχει πάρει σήμερα στη χώρα) - δηλαδή αν δεν είχε γίνει, η προηγούμενη πολιτική 'χέρι χέρι' με κάθε κόστος με τη γείτονα θα συνεχιζόταν και όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι και τώρα θα αλλάξει από ένα περιστατικό που αργά ή γρήγορα θα γίνει? (ή θα γινόταν?).

Περισσότερο και από την προηγούμενη πολιτική (που τώρα λέει αναθεωρείται...) με φοβίζει η ευκολία που αυτή άλλαξε! Έχω τις ενστάσεις μου με την τακτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα έχω αρχίσει και ακούω κάτι εντελώς κουφά (τα λένε χύμα και ξεδιάντροπα πολιτικοί σε ομιλίες τους τελευταία):
"Η Τουρκία πρέπει να μάθει", "Η κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της" κ.α

Γενικά δηλαδή κάτι [λέει] πρέπει να κάνουμε ώστε να μη γίνεται αυτό το κακό με τις παραβιάσεις, τις αμφισβητήσεις τις 'όπωςτιςπεικανείς'. Ναι [λέω εγώ], και τι να κάνουμε? Αν είναι να έχουμε στόχο να απαντάμε δυναμικά [και όχι στα λόγια, όπως κάνουμε στα παράθυρα των ΜΜΕ και στις δηλώσεις των πολιτικών] τότε γιατί έχει χαλαρώσει πολύ η κατάσταση που επικρατεί στις ένοπλες δυνάμεις? - γιατί μειώθηκε η θητεία αν θέλαμε να είμαστε πιο δυναμικοί [και ουσιαστικά ετοιμοπόλεμοι, γιατί αυτό υπονοούν]? γιατί είπαμε ότι θα προτιμήσουμε την ανάπτυξη και θα ελαττώσουμε τους δαπανηρούς εξοπλισμούς?

Τέλος πάντων τι θέλουμε? Η όλη κατάσταση μου θυμίζει το Φονικό Όπλο Νο3 όπου στην αρχή ο Riggs (Mel Gibson) όντας στο υπόγειο πάρκινγκ μεγάλου κτιρίου, μέσα σε ένα αυτοκίνητο και μπροστά από έναν εκρηκτικό μηχανισμό που επρόκειτο να εκραγεί στα επόμενα 20 δευτερόλεπτα είναι απόλυτα σίγουρος ότι πρέπει να κόψει το κόκκινο καλώδιο (βλέπε προηγούμενη πολιτική έναντι της Τουρκίας).
Τον βλέπει ο Murtaugh (Danny Glover) [βάζω τον εαυτό μου στη θέση του] και λέει: "Tι κάνεις εκεί? - είσαι σίγουρος? - μάλλον το να κόψει κανείς το κόκκινο καλώδιο δεν είναι καλή ιδέα!" Και τότε αυτόματα και στεγνά ο τρελο-Riggs λέει: "OK let's cut the green one!", πράγμα που κάνει τον άλλο να βγαίνει απ' τα ρούχα του: "Τιι? Έτσι απλά? Γιατί άλλαξες γνώμη? Αφού ήσουν σίγουρος? Δηλαδή στην τύχη παίζουμε? [κρέμεται η ζωή μας?]".
Η σκηνή τελειώνει με το κόψιμο του πράσινου καλωδίου (αν δεν κάνω λάθος), τους δύο πρωταγωνιστές να αρπάζουν μια γάτα που έτυχε να τριγυρίζει ανύποπτη στην οροφή του αυτοκινήτου και να βγαίνουν τρέχοντας από το κτίριο που κατέρρεε από την έκρηξη. Στο τέλος, μετά την κατάρρευση του κτιρίου ο Riggs είχε να πει μόνο ένα "Ουπςς"...

Αυτό μου φαίνεται ότι γίνεται σήμερα. Περισσότερο από την ακολουθούμενη έως σήμερα πολιτική με τρομάζει, όπως τρομάζουν το Murtaugh οι παλαβές αλλαγές γνώμης του τρελο-Riggs, η ευκολία που αλλάζουμε ή λέμε ότι αλλάζουμε [και αυτό κατά κανόνα όχι κάνοντας πράξεις λέγοντας μόνο λόγια]. Δηλαδή, αν δε συμμορφωθεί η Τουρκία με τις ευρωπαϊκές επιταγές και απαιτήσεις εμείς θα την κάνουμε ντα? Γιατί μιλάνε τόσο ξεδιάντροπα και χωρίς τσίπα οι άνθρωποι?
Με αυτά τα παλαβά, ελπίζω να μην πούμε λοιπόν και εμείς κάποια στιγμή"Ουπς"...