Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία και η αρετή της Ανεκτικότητας

Πριν καιρό διάβασα ένα κείμενο στο οποίο η αρθρογράφος κουτσομπόλευε μια πελάτισσα της για τις πλαστικές επεμβάσεις και την υπέρμετρη φιλαρέσκεια της. Στο τέλος κατέληγε: ”Τι άνθρωποι θεέ μου, κάτι τέτοια ακούω και με πιάνουν τα κουμουνιστικά μου… τι θα γίνει, ρε σύντροφοι, μ’ εκείνη την επανάσταση που λέγαμε… αργεί ακόμα ε;”.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι “κριτικάρει” την συμπεριφορά και τις επιλογές της πελάτισσας της αλλά ότι θα ήθελε να τις αλλάξει δια της βίας αν ήταν δυνατόν. Ένας από τους σχολιαστές συμφώνησε μαζί της και μου επισήμανε ότι η “επανάσταση” δεν θα γίνει για να απαγορεύσει στα άτομα, όπως αυτή η γυναίκα, να κάνουν το σώμα τους ότι θέλουν, αλλά για να τα μάθει ότι με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να κάνουν άλλα πράγματα με πραγματική αξία που μπορεί να δώσουν περισσότερη ευχαρίστηση. Τώρα πως γνωρίζει τι θα δώσει μεγαλύτερη ευχαρίστηση σε αυτήν την κυρία και πως οι Έλληνες κομμουνιστές θα της το μάθουν δίχως την χρήση βίας, δώδεκα θεοί το ξέρουν... στην πραγματικότητα το Κόμμα ως μοναδικός κάτοχος της Αλήθειας του τι έχει “πραγματική” αξία, θα αποφάσιζε για το πως θα χρησιμοποιούσε το κάθε άτομο το σώμα του, όπως ακριβώς γινόταν και στον μισό πλανήτη μέχρι το 1989.

Οι δημοκρατικές κοινωνίες, αφοσιώμένες στην ακριβώς αντίθετη αντίληψη, τείνουν να προωθήσουν μία πεποίθηση περί ισότητας και εξομοίωσης όλων των τρόπων ζωής και όλων των αξιών. Δεν υποδεικνύουν στους πολίτες τους πως θα έπρεπε να ζουν ή τι θα τους κάνει ευτυχισμένους, ενάρετους ή ξεχωριστούς. Αντίθετα, τους καλλιεργεί το ήθος της ανεκτικότητας, το οποίο αναδεικνύεται σε κυρίαρχη αρετή της δημοκρατικής κοινωνίας. - F. Fukuyama

Οι φασίστες, οι κομμουνιστές και οι φανατικά θρησκευόμενοι κατά την διάρκεια της Ιστορίας επέβαλαν τις απόψεις τους και το τρόπο ζωής που θεωρούσαν σωστό στους συνανθρώπους τους, με την επικράτηση της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας δεν έχουν αυτή την δυνατότητα πια.