Αφιέρωμα του Blogger*s FAX στους ελληνικούς aggregators

Το Blogger*s FAX ολοκλήρωσε πριν μερικές ημέρες ένα αφιέρωμα με θέμα τους ελληνικούς aggregators. Στα πλαίσια του αφιερώματος παραχωρήθηκαν συνεντεύξεις από 8 webmasters ελληνικών aggregators. Μία ενδιαφέρουσα προσπάθεια που δίνει μία εικόνα του τομέα αυτού στη μετα-το-monitor εποχή.

Διαβάστε το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος εδώ. Μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συνεντεύξεις στην σχετική καρτέλα στο Blogger*s FAX δεξιά.
Τη συνέντευξη για τον aggregator του e-rooster "Eye of the Rooster" θα τη βρείτε εδώ.

Έρευνα για τους ελληνόφωνους bloggers

Λάβαμε μία πρόσκληση συμμετοχής σε on-line έρευνα με τη μορφή ερωτηματολογίου.

Σύμφωνα με το blog που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες της μελέτης:

* Η έρευνα απευθύνεται στους ελληνόφωνους bloggers/ιστολόγους και έχει τη μορφή ερωτηματολογίου

* Στόχος της είναι να ανιχνεύσει το προφίλ του ελληνόφωνου blogger και κυρίως τα κίνητρα και τις πρακτικές του

* Η έρευνα αποτελεί μέρος της μεταπτυχιακής διατριβής του φοιτητή Ζαφείρη Καραμπάση στα πλαίσια του διατμηματικού μεταπτυχιακού προγράμματος "Δυνητικές Κοινότητες : Ψυχο-Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις και Τεχνικές Εφαρμογές" (Πάντειο Πανεπιστήμιο, τμήμα Ψυχολογίας, Κέντρο Ψυχο-Κοινωνιολογικής Έρευνας της Διακυβέρνησης των Δυνητικών Κοινοτήτων, Ερευνητικό Κέντρο "Ωμέγα")

Μπορείτε να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο εδώ.

Το ισχυρό πολιτικό έρεισμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Νέο Άρθρο

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία (ΦΙΣ) δημιουργήθηκε από την ανάγκη. Τα δομικά προβλήματα της μεταπολιτευτικής μας πολιτικής ζωής υπαγόρευσαν τη δημιουργία της κίνησης αυτής. Είναι η μια άλλη αντίδραση. Χωρίς βία και αντί-βία, χωρίς φολκλορικές αντιδράσεις, πορείες κτλ. Είναι καθαρά μια πολιτική κίνηση που θέλει να ανατρέψει τις συνηθισμένες μας μπηχεβιοριστικές μας αντιλήψεις περί συλλογικής δράσης.

Οι άρρητες αρχές της εμπνέουν μια πολιτική νοοτροπία που ευνοεί το νέο , το καινούργιο, το εναλλακτικό. Στηρίζονται στο νεοτερικό, μοντέρνο και μεταμοντέρνο μοντέλο συλλογικής δράσης της ατομοκεντρικής Δύσης και όχι της πατερναλιστικής Ανατολής...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Θανατος λογω χουλιγκανισμου, φρικτο κιομως αναμενομενο...

Να που το αρθρο που εγραφα προσφατα περι κουλτουρας της βιας (νεοτερη εκδοση εδω) γινεται τωρα τραγικα επικαιρο. Το πρωτοδιαβασα στο BBC, απο τις λιγες φορες νομιζω που ενα ελληνικο νεο ειναι τοσο ψηλα στο RSS feed του BBC, ενα νεο παιδι στην ηλικια μας σκοτωθηκε σε μια οργανωμενη συναντηση με σκοπο το ξυλοκοπημα! Δεν χωρανε πολλα λογια πια νομιζω, ειναι πια ξεκαθαρο οτι η λογικη ας τους αφησουμε να σκοτωθουν μεταξυ τους δεν εχει νοημα. Αληθεια, ποιος πιστευει οτι εχουμε την πολυτελεια να καταστρεφονται ανθρωπινες ζωες και δεν πειραζει? Ποιος νομιζει οτι αυτα τα παιδια δεν θα μπορουσαν να ζουνε πολυ πιο παραγωγικες ζωες, αν φροντιζαμε εμεις να τους δειξουμε τον δρομο, να τους δωσουμε κινητρα?

Ουτε εχει νοημα να νομιζουμε οτι ανεχομενοι την βια σε καποια σημεια, "εκτονωνονται κοινωνικες πιεσεις". Το ιδιοτυπο ασυλο που εχει η βια στην Ελλαδα σε γηπεδα, πανεπιστημια και πορειες εχει εθισει τον κοσμο σε αυτην. Η μεταφορα με το καζανι που βραζει ειναι νομιζω λανθασμενη, μια κοινωνια δεν εχει καποιον εξωγενη βαθμο βιαιοτητας που υπαρχει παντα και πρεπει να διοχετευεται καπου. Ισα ισα, η κουλτουρα και η μορφωση, η ανοχη στην βια ή απο την αλλη η υπαρξη συστηματικης λογικης και οργανωμενης τιμωριας για την αντικοινωνικη συμπεριφορα καθοριζουν το ποσο βραζει το καζανι. Στην Ελλαδα με την ανοχη μας αντι να εκτονωνονται οι πιεσεις ολο και χειροτερευουν, γενιες παιδιων μεγαλωνουν πιστευοντας οτι το να κολλας αυτοκολλητα της ομαδας σου στις πινακιδες των δρομων ειναι δειγμα τολμης, το να παιζεις ξυλο στο γηπεδο ειναι φυσικο δειγμα ηρωϊσμου, οτι μια πορεια αυτονοητα θα γινει πεδιο μαχης.

Για μια ακομη φορα η ολιγωρια μας και ο στρουθοκαμηλισμος οδηγουν σε μεγαλες ζημιες, τωρα και ανθρωπινα θυματα. Αντι να τρεχουμε τωρα με υπερβολες και μεγαλοστομες διακηρυξεις για να "λυσουμε" το προβλημα, πρεπει απλα να το παραδεχτουμε: η Ελλαδα εχει προβλημα βιας και χρειαζεται σοβαρη και μακροχρονη προσπαθεια για να την καταπολεμησουμε σε καθε γωνια που εμφανιζεται. Τερμα στην ανοχη!

άλλος ένας δείκτης, άλλη μια ντροπή

κυκλοφόρησε από το world economic forum το νέο global information technology report στο οποίο υπάρχει το Networked Readiness Index NRI που μετράει το βαθμό ετοιμότητας μιας χώρας να λάβει μέρος και να επωφεληθεί από "ICT developments. The NRI is composed of three component indexes which assess:
- environment for ICT offered by a country or community
- readiness of the community's key stakeholders (individuals, business and governments)
- usage of ICT among these stakeholders"

η ελλάδα είναι στη θέση 48, πολύ πίσω φυσικά από κάθε άλλη δυτική χώρα...

Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας 2007

Παρ'όλο που πολλοί εξ' υμών πιθανόν γνωρίζετε την ύπαρξη του Index of Economic Freedom το οποίο καταρτίζεται ετησίως από την Heritage Foundation και το Wall Street Journal, καλό είναι να ανατρέχουμε πότε-πότε σ'αυτό (κυρίως δε οι περί την Ιερουσαλήμ παρεπιδημούντες....) και να θαυμάζουμε τη θέση που κατέχει (για το 2007) η Ελλαδίτσα μας...
94η παρακαλώ (μετά από τη Τουρκία, την Αλβανία, τη Βουλγαρία, Ρουμανία κλπ)
Μπορείτε να συμβουλευτείτε το κατάλογο ΕΔΩ

Όπως έστρωσαν, έτσι ας κοιμηθούν!

Νέο Άρθρο

Στις δημοκρατικές κοινωνίες κάθε πολιτική ή κοινωνική μεταρρύθμιση προϋποθέτει την ύπαρξη ορισμένων γενικότερων αξιών, ιδεών και κοσμοαντιλήψεων, τις οποίες ενστερνίζεται μια κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος, η οποία θα παίξει τον καταλυτικό ρόλο στην προώθησή τους.

Το ίδιο ισχύει και για τη λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», την οποία προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η μεταρρύθμιση έχει να αντιμετωπίσει ισχυρές ομάδες πίεσης (πολλούς πανεπιστημιακούς, τη νομενκλατούρα των κομματικών νεολαιών), των οποίων τα υλικά και άλλα συμφέροντα θίγονται απο τις προτεινόμενες αλλαγές. Σε αυτή την περίπτωση η ιδεολογική προεργασία του εγχειρήματος είναι ακόμα πιο επιτακτική. Για να γίνει αποδεκτή η μεταρρύθμιση η κοινωνία θα έπρεπε να είχε ήδη ενστερνισθεί αξίες και αντιλήψεις που σχετίζονται με την ατομική υπευθυνότητα, την ανάγκη ανταγωνιστικότητας στο πλαίσιο της διεθνούς οικονομίας, τις απαιτήσεις που θέτει η κοινωνία της γνώσης κ.λπ. κ.λπ...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Τεχνολογία, χρήματα ή κάτι πιο βασικό;

[...]no amount of technology in the classroom would improve public schools until principals could fire bad teachers.[...]

Τάδε έφη.

Τυφώνας εναντίον Αστραπής

Το σημερινό μου θέμα προέρχεται από τον χώρο των αμυντικών θεμάτων. Θα εξετάσω εάν το κατάλληλο σύγχρονο αεροσκάφος για την Πολεμική Αεροπορία είναι το ευρωπαϊκό Eurofighter Typhoon ή το κατά βάσιν αμερικανικό F-35 Lightning II.

Πρέπει βέβαια να κάνω εξαρχής κάποιες επισημάνσεις: Δεν είμαι ειδικός στα αμυντικά θέματα, προσπαθώ όμως να είμαι ένας ενημερωμένος ερασιτέχνης, όπως σε τόσα και τόσα θέματα του επιστητού. Καλοδεχούμενος λοιπόν όποιος μπορεί να με διορθώσῃ. Γνωρίζω εξάλλου ότι το σημερινό μου θέμα είναι κάπως δύσπεπτο σε πολλούς και ασφαλώς θα ξενίσῃ κάποιους αναγνώστες μου. Τους καλώ όμως να αναρωτηθούν ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο το θεωρούν φυσιολογικό να έχουν και να έχω γνώμη ως ενεργοί πολίτες για εξαιρετικά δύσκολα και τεχνικά θέματα, όπως η μορφή του ασφαλιστικού συστήματος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή ο τρόπος αντιμετώπισης της ανεργίας, όχι όμως και για ένα θέμα που μάς στοιχίζει δισεκατομμύρια ευρά ετησίως και, σε τελευταία ανάλυση, εξαρτάται από αυτό η ελευθερία και η ακεραιότητα του κράτους μας, δηλαδή για τις αμυντικές δαπάνες. Εγώ τοὐλάχιστον δεν αναγνωρίζω τέτοια στεγανά στην ιδιότητα του πολίτη.

Αρχίζω με κάποιες εκ των προτέρων παραδοχές. Πρώτον, η Ελλάδα έχει ανάγκη ντουφέκια και βόλια – και αεροπλάνα. Δεύτερον, τα αεροπλάνα τα έχει ανάγκη σχετικά σύντομα: η παραγγελία αυτή πρέπει να γίνῃ χτες, αλλιώς μέσα σε δύο το πολύ χρόνια. Τρίτον, τα αεροπλάνα θα είναι είτε Τυφώνες είτε Αστραπές – οι Γρύπες και τα Ραφάλια ας βρουν αλλού αγοραστές.

Δεν θέλω επίσης να κρίνω τα δύο αεροσκάφη επί τῃ βάσει μόνο τεχνικών παραμέτρων, και επειδή δεν τις έχω πρόχειρες και επειδή δεν έχουν γίνει πλήρως γνωστές και επειδή ούτως ή άλλως η απόφαση δεν θα ληφθῄ μόνο βάσει αυτών.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν ισχύουν τα εξής: Ο Τυφώνας είναι ετοιμοπαράδοτος (για τα μέτρα της αμυντικής βιομηχανίας), με την έννοια ότι οι παραδόσεις μπορούν να ξεκινήσουν στο τέλος του 2009, η Αστραπή δεν πρόκειται να κυκλοφορήσῃ στα περίπτερα πριν το 2015 το νωρίτερο. Ο Τυφώνας έχει πουληθεί σε 750 περίπου κομμάτια σε Γερμανία, ΗΒ, Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία και μάλλον Σ. Αραβία. Ο Τυφώνας είναι τέταρτης γενιάς, ενῴ η Αστραπή διαφημίζεται από την κατασκευάστρια Λόκχηδ-Μάρτιν για 5ης γενιάς (είναι εύλογο πάντως να έχῃ κάποια τεχνολογική υπεροχή ενόψει του ότι θα προηγήται τοὐλάχιστον μια δεκαετία). Ο Τυφώνας αποτελείται από μία ενιαία έκδοση, ενῴ στην Αστραπή θα υπάρχουν υποβαθμισμένες εξαγωγικές εκδόσεις, κατά την πάγια τακτική των Αμερικανών. Ο Τυφώνας διαθέτει κατά τι κατώτερα τεχνικά χαρακτηριστικά, την στιγμή που η Αστραπή εξαγοράζει την ίσως οριακή τεχνική της υπεροχή με υπολογιζόμενη τοὐλάχιστον τριπλάσια τιμή λιανικής. Τέλος, ο Τυφώνας είναι σχεδιασμένος ως αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων, ενῴ η Αστραπή είναι εξ ορισμού αεροπλάνο κρούσης, αποτελώντας το ιδανικό συμπλήρωμα του (μη εξαγώγιμου) F/Α-22 Ράπτορος, που έχει σχεδιαστεί ως αεροπλάνο αναχαίτισης και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτελεί τον πραγματικό gladius της μελλοντικής pax americana. Ένα πράγμα που θα έπρεπε να ληφθῄ ακόμη υπόψιν είναι ότι, εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης, τα νέα αεροσκάφη αντιστοιχούν σε τρία έως τέσσερα παλαιά. Κατά συνέπεια, δεν θα απαιτηθούν πάνω από δύο μοίρες για τις ελληνικές ανάγκες, σαράντα τεμάχια ας πούμε, οι οποίες καλό θα ήταν να είναι ενιαίου τύπου.

Καναδυό σχόλια ακόμα: πολλά έχουν ειπωθεί για την ικανότητα απόκρυψης της σχεδιαζόμενης Αστραπής. Ακόμη και αν είναι πολύ ανώτερη των σημερινών αεροσκαφών, ακόμη και αν παρασχεθῄ πλήρης στην Τουρκία, ακόμη και αν δεν αληθεύουν όσα λέγονται για τα ρωσσικά ραντάρ, έχει ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα. Πέραν του ότι είναι ευπαθής κατά την ενεργοποίηση των όπλων, τα οποία φέρονται αναγκαστικά εντός του αεροσκάφους, για τον ίδιο ακριβώς λόγο η οπλική ικανότητα είναι πολύ μικρότερη απ’ ό,τι θα δικαιολογούσε το μέγεθος του αεροσκάφους και το κόστος του.

Σε γενικές γραμμές αποκλίνω λοιπόν υπέρ του Τυφώνα, για τους εξής λόγους:

Α) είναι ό,τι καλύτερο διατίθεται στην αγορά αυτήν την στιγμή και για τα επόμενα δέκα χρόνια τοὐλάχιστον,

Β) διατίθεται πλήρες, χωρίς πολιτικούς περιορισμούς στα οπλικά του συστήματα ή στα ηλεκτρονικά του,

Γ) είναι σχετικά οικονομικό, τόσο ως προς την προβλεπόμενη διάρκεια υπηρεσίας, όσο ως προς την ανωτερότητα έναντι των άλλων αεροσκαφών 4ης γενιάς, όσο και ως προς τα αντισταθμιστικά οφέλη που (ακόμα) παρέχονται.

Δ) δεν βαρύνεται με τεχνολογικό κίνδυνο αφενός, δεδομένου ότι είναι ήδη αξιόμαχο, με πιστοποιημένα τα βασικά οπλικά του συστήματα, αφετέρου όμως δεν είναι πεπαλαιωμένη η σχεδίαση, αλλά διανύει την εφηβεία της και γιαυτό προσφέρεται για μελλοντικές αναβαθμίσεις και βελτιώσεις,

Ε) είναι ευρωπαϊκό πρόγραμμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προώθηση της κοινής ευρωπαϊκής αμυντικής ταυτότητας.

Και όλα αυτά στην προνομιακή τιμή των 40 Χ 50-60 = 2-2,4 δισ. δολαρίων...

Ψηφιακές υπηρεσίες, το κράτος και «οι ζωές των άλλων»

Νέο Άρθρο

To Σεπτέμβριο του 1998, δύο φοιτητές του Stanford φτιάχνουν τη μηχανή αναζήτησης Google. To 2007, η Google απασχολεί 10.674 εργαζόμενους, έχει γίνει ρήμα συνώνυμο του «αναζητώ» στο Oxford Dictionary, έχει αξία 123 δισ. δολάρια και αλλάζει για πάντα όχι μόνο το Internet αλλά και τον τρόπο οργάνωσης και αναζήτησης της γνώσης παγκοσμίως.

Το 2005, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση ανακοινώνουν επισήμως μέσω των κκ. Σιράκ και Σρέντερ τη συνεργασία τους, ώστε να φτιαχτεί με κρατική χρηματοδότηση το ευρωπαϊκό αντίπαλο δέος, η μηχανή αναζήτησης Quaero. Στα τέλη του 2006, η Γερμανία αποσύρεται από το αβέβαιο πρόγραμμα. Το 2007 το Quaero παραπαίει.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

A critical view about Greece and its neighbour

Last weekend, on Saturday, Greece faced Turkey for the Euro 2008 qualification round. Greece played in its own turf… and was crushed 4-1. Greeks took it personally; losing to Turkey their “arch-nemesis” was unacceptable, especially in their own country. This is football, the team who scores the most goals or concedes the fewest wins, not the one one may support . Turks scored 4 goals and Greeks only 1. You cannot expect to win every time. This is life. You have to accept defeat and try to learn from it.

What was really amazing and troubling at the same time was the online quarrel that broke up after the game ended. The Internet viral sites, like youtube, were the battlefield for the insults war. Turks had already created videos boasting their success, some videos were just to celebrate victory (very common), while others were trying to insult Greeks or to degrade them. Greeks of course would’t be idle bystanders. They retaliated and the flame war started and blossomed. The interesting fact was that most of them in their comments made no sense whatsoever. They were calling using foul language and everything in their disposal to make their point. For your information go to http://www.youtube.com/ and search for GREECE TURKEY.

Is this the future, to quarrel with the Turks in every corner and aspect of life? Do we let history blind us by looking at the past and not being constructive at all? In life a person can have 2 choices, either go forward on his path and create a new road map or look behind him, let the world go on while he ostensibly thinks about the past and previous glories.

The world changes constantly so one shouldn’t let the past be your guide, but learn from it. When I will try to have a debate about Turkey I get scolded by “good” Greeks who remind me that our ancestors gave their blood so I could enjoy my life. Probably true but human history is filled with wars. What these Guardians of National pride say can be true, but they never offer a viable alternative. They like the status quo, where Turks are the bad people and Greeks are always the victims. It is easy to give blame when you look outside the window and give praise when looking in the mirror. Do not look at what others are doing wrong, search for what you can do right.


I wouldn’t mind if only uneducated Greeks were feeling that way, but I know people that are at university and will travel to Constantinople (Istanbul since 1453 whether you like it or not) only when it is Greek again (YES people say that). Reality check: No this will not happen.

Another counter-argument “nationalistic” Greeks use is the “let them change first” argument. I am not trying to say that Turks are the best but at issue is what we can do to improve this situation. In business if you are not a part of the solution, you are a part of the problem. In this case how do we improve the relationship? By calling each other names and still grumbling about what happened 400 years ago? For better or for worse history cannot be changed. A country though may change and shape the next generation's future.

I was raised in Greece, and believe me in that environment is really difficult to be objective when it comes to Turkey. It took a lot of spiritual maturity to see things from a different point of view. The prevailing mentality among a lot of citizens is what is Bad for Turkey is Good for Greece. I do not share this mentality. Cooperation can bring huge benefits to everyone.

Of course politicians like to have an “enemy” to keep their subjects under tight control. A foreign enemy always unites the people and diverts attention to insignificant issues. Politics are complicated. It takes a lot of energy to overcome past suspicions but this is all a matter of culture and education. I do not know anybody that was raised without having a negative stance about Turkey. The media fuel this craze and of course our lovely Church HELLAS CEO, Mr Paraskevaidis, capitalizes on the anti-Turkey sentiment. At the army they were promoting books about the Evil Turkish imperialistic empire. Our sergeant would always tell us about how we should be prepared to defend our glorious nation from the devil next door. Fortunately war is something really important to be left to the hands of Hawks.

Reality is like abstract art; everybody looks at it and perceives what he wants to perceive. When I look at Turkey I see a country, market, with over 70 million people, a city that’s on the rise, cheap labour, proximity to Europe, oil pipelines, young population, high growth rates, tourism and rising companies. This is the picture I have, a country on the rise. Yet there’s poverty and illiteracy but Turkey’s star is on the rise. It is a very attractive market and the population is expanding. Greek companies who share more or less the same culture(cuisine) stand to reap huge benefits by investing in Turkey. They already are. Of course the Turks are clever; imports to Greece have skyrocketed so the people who are anti-Turks may now be wearing clothes made in turkey, eating fruit form Turkey and using any other product manufactured there.

Globalisation and trade; you cannot beat it or stop it. You may lose the train and never have a chance to get the next one. As long as you look forward this will be path to walk and create value. The other choice is to participate in the insults war and feel proud while you are at it.

from http://zanat0s.typepad.com

"Waiting for Freedom, Messing It Up" by Adam Michnik

The New York Times
March 25, 2007

Princeton, NJ.

For many years, the term Central Europe was missing from the American vocabulary. A simple expression was used instead: the Soviet Bloc.

The accession to the European Union of Poland, Hungary, the Czech Republic, Slovakia, the Baltic states, and lately Bulgaria and Romania brings change not only in the symbolic dimension of language, but also in the geopolitical and spiritual dimensions. We traded in the Soviet Bloc for the European Union, the idea of which first took juridical form 50 years ago today.

The Polish story about Europe is quite different from the French or German, Spanish or Portuguese stories. In September 1939, our country became a victim of double aggression: by Hitler’s Third Reich on the first of that month, by Stalin’s Soviet Union on the 17th.

One evening in January 1940, the inhabitants of occupied Poland could hear a speech by Winston Churchill on their illegal radios. “In the bitter and increasingly exacting conflict which lies before us,” Churchill said, “we are resolved to keep nothing back, and not to be outstripped by any in service to the common cause. Let the great cities of Warsaw, of Prague, of Vienna banish despair even in the midst of their agony. Their liberation is sure. The day will come when the joy-bells will ring again throughout Europe, and when victorious nations, masters not only of their foes but of themselves, will plan and build in justice, in tradition and in freedom a house of many mansions where there will be room for all.”

For those of us who, during our years of democratic opposition to Communist rule, passed through the trial of underground activity and prisons, this joyous day arrived four years ago, when, in a national referendum, Poles decided by a decisive majority to join the European Union. A dream kept alive for years became a reality.

What was the content of this dream? Democracy instead of dictatorship, pluralism instead of monopoly, law instead of lawlessness, freedom of the press instead of censorship, diversity instead of conformity, open borders instead of barbed wire, tolerance instead of a reigning ideology, creativity instead of blind obedience, the possibility of welfare and development instead of poverty and backwardness. Finally and most important, we dreamed of a human right to dignity, an end to the subjection of every person as property of the state.

During the Polish accession referendum of four years ago, this dream turned out to be most convincing to Poles. But now that the dream is within grasp, Poland and other Eastern European countries have begun to turn their backs on it. Of the three parties in the coalition government that came into power in Poland’s national elections a year and a half ago, the leading one, the Law and Justice Party, was internally divided in the matter of Polish accession to the European Union. The two others were openly skeptical. The record of these parties’ successes in office is pitifully sparse, and one feels ashamed to talk about the particulars.

Rather than seize on its European Union membership to catapult the country forward, Poland’s coalition government finds itself looking, and moving, backward. In a speech in the European Parliament, a politician from one of the coalition parties praised the dictatorships of António Salazar of Portugal and Francisco Franco of Spain; he also published an openly anti-Semitic booklet. During a dry summer, a group of coalition legislators called upon the Parliament to pray for rain. A similar group proposed that the Parliament vote to declare Jesus Christ the King of Poland. Polish bishops sternly criticized this peculiar act of devotion.

The latest idea of the Polish governing coalition is “lustration,” which means looking for and eventually barring from public life all people found to have been secret collaborators with the security services between 1944 and 1990. The search will last as long as 17 years and will affect approximately 700,000 people, including jurists, bank managers, members of boards, civil servants, researchers and journalists. Everyone has to declare whether he used to be a collaborator. If someone refuses to make such a declaration or makes an untruthful one, he is barred from working in his field for 10 years.

The lustration law has been met with a wave of criticism and is about to be challenged in the Constitutional Tribunal. Many people have declared that they will not submit to the humiliating procedure, which reminds them of the loyalty oaths required by the Communist authorities during the martial law of 1980s. I have always considered it absurd to judge anyone solely on the basis of the police reports and denunciations — to believe that, in a country in which everything was a lie, the security services were the only institution guided by an evangelical respect for the truth. And I was not surprised that many of those identified as collaborators were exonerated later by independent courts.

The governing coalition employs a peculiar mix of the conservative rhetoric of George W. Bush and the political practice of Vladimir Putin. Attacks on the independent news media, curtailment of civil society, centralization of power and exaggeration of external and internal dangers make the political styles of today’s leaders of Poland and Russia very similar. Meanwhile, in Polish foreign policy, relations with Russia and Germany are marked by a preoccupation with events of the Second World War, including the Auschwitz concentration camp and the Soviet massacre of Polish officers in the Katyn forest. These obsessions lead to the isolation of Poland and a reawakening of the demons of European history.

I am writing about Poland, but what I say applies as well to many countries of post-Yalta Europe. Everywhere, the phenomenon of populism has appeared. Slovakia is ruled by an ethnic populist coalition every bit as exotic as the Polish government, including a party that proposed expelling the Hungarian minority.

In Hungary, the prime minister admitted that in order to respond to demands the government could not fulfill, “We lied day and night.” The right-wing populist opposition replied, “Traitor, Communist pig!”

In Lithuania, the former president, impeached for corruption, has made himself increasingly popular with an abundance of empty promises in his campaign for mayor of Vilnius. The president of the Czech Republic has made declaration after declaration against the European Union.

Populism can assume the shape of nostalgic post-Communism or anti-Communism with a Bolshevik face; it can also combine both of these tendencies. Its common core is the fear of change and escape from freedom. The losers of the transition away from Communism are taking revenge on its victors. It is possible that the deafness of those who led the transition to the dramas of the losers prepared the way for the electoral success of populists. But after the elections, the populists are finding it difficult to fulfill the expectations of those who believe that they will have manna from heaven.

Even as these things occur, the concrete results of the Polish accession to the European Union have been almost entirely positive. The union’s money has energized the Polish economy and developed its infrastructure — in a word, modernized Poland. For Poles, the other countries of the union stand open: they find work there, study there, learn about the world. The union is a magnificent adventure for Poles. All public opinion surveys indicate steady support for the union and diminishing support for the governing coalition.

For its new countries, the European Union is not only a provider of material resources, but also a model for democratic traditions and a political culture founded on pluralism and tolerance. Its canon of values — stemming from the traditions of Christianity and the Enlightenment, of democratic and anti-totalitarian thought — is well known. It is up to the new European Union members to make good on those values, and to bring to the union the best of their own.

For Europe is itself a work in progress, and Poland and the other newly accepted countries have much to contribute to its development, should they choose to do so. Among the new issues to which the union seeks answers are the place of Christianity in public life and the limits of multiculturalism in regard to the presence of Islam. So, too, is Europe’s foreign policy in flux, particularly regarding its relations with the United States and Russia.

For a Pole, it is evident that a strong Euro-Atlantic alliance brings hope for free nations. That is why Poland should help overcome the anti-American phobias in Europe, in the union’s interest and its own. The foreign policy of the European Union — especially toward Russia and other post-Soviet states — can be enriched by the Polish experience, but only if the Polish government is itself willing to use this experience. Will it want to? I am not sure.

Nonetheless, even with bad leadership, Poland remains democratic and sovereign. The times of dictatorship taught Poles that they need to defend their freedom, and this is what they know how to do. They will prove it in the next election. And the European Union will remain the ally of that freedom.

* Adam Michnik, the editor in chief of the Polish daily Gazeta Wyborcza and author of “Letters From Freedom,” is a visiting professor at Princeton. This article was translated by Irena Grudzinska Gross from the Polish.

Copyright 2007 The New York Times Company

Study: Alcohol, tobacco worse than some drugs

USA Today
March 23, 2007

LONDON (AP) — New "landmark" research finds that alcohol and tobacco are more dangerous than some illegal drugs like marijuana or Ecstasy and should be classified as such in legal systems, according to a new British study.
In research published Friday in The Lancet magazine, Professor David Nutt of Britain's Bristol University and colleagues proposed a new framework for the classification of harmful substances, based on the actual risks posed to society. Their ranking listed alcohol and tobacco among the top 10 most dangerous substances.

Nutt and colleagues used three factors to determine the harm associated with any drug: the physical harm to the user, the drug's potential for addiction, and the impact on society of drug use. The researchers asked two groups of experts — psychiatrists specializing in addiction and legal or police officials with scientific or medical expertise — to assign scores to 20 different drugs, including heroin, cocaine, Ecstasy, amphetamines, and LSD.

Nutt and his colleagues then calculated the drugs' overall rankings. In the end, the experts agreed with each other — but not with the existing British classification of dangerous substances.

Heroin and cocaine were ranked most dangerous, followed by barbiturates and street methadone. Alcohol was the fifth-most harmful drug and tobacco the ninth most harmful. Cannabis came in 11th, and near the bottom of the list was Ecstasy.

According to existing British and U.S. drug policy, alcohol and tobacco are legal, while cannabis and Ecstasy are both illegal. Previous reports, including a study from a parliamentary committee last year, have questioned the scientific rationale for Britain's drug classification system.

"The current drug system is ill thought-out and arbitrary," said Nutt, referring to the United Kingdom's practice of assigning drugs to three distinct divisions, ostensibly based on the drugs' potential for harm. "The exclusion of alcohol and tobacco from the Misuse of Drugs Act is, from a scientific perspective, arbitrary," write Nutt and his colleagues in The Lancet.

Tobacco causes 40% of all hospital illnesses, while alcohol is blamed for more than half of all visits to hospital emergency rooms. The substances also harm society in other ways, damaging families and occupying police services.

Nutt hopes that the research will provoke debate within the U.K. and beyond about how drugs — including socially acceptable drugs such as alcohol — should be regulated. While different countries use different markers to classify dangerous drugs, none use a system like the one proposed by Nutt's study, which he hopes could serve as a framework for international authorities.

"This is a landmark paper," said Leslie Iversen, professor of pharmacology at Oxford University. Iversen was not connected to the research. "It is the first real step towards an evidence-based classification of drugs." He added that based on the paper's results, alcohol and tobacco could not reasonably be excluded.

"The rankings also suggest the need for better regulation of the more harmful drugs that are currently legal, i.e. tobacco and alcohol," wrote Wayne Hall, of the University of Queensland in Brisbane, Australia, in an accompanying Lancet commentary. Hall was not involved with Nutt's paper.

While experts agreed that criminalizing alcohol and tobacco would be challenging, they said that governments should review the penalties imposed for drug abuse and try to make them more reflective of the actual risks and damages involved.

Nutt called for more education so that people were aware of the risks of various drugs. "All drugs are dangerous," he said. "Even the ones people know and love and use every day."

Copyright 2007 The Associated Press. All rights reserved.

Η δίκη του blogme

Στις 21 Ιουνίου 2007 ,ωρα 9πμ ,στο Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών κτήριο 9 της πρώην σχολής Ευελπίδων, αυτό που πραγματικά εξετάζεται είναι το αν η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι σε θέση να αντιληφθεί έστω και ελάχιστα την τεχνολογική πραγματικότητα και να προστατέψει το άτομο και τις ελευθερίες του από το συνθλιπτικό βάρος ενός τεχνοφοβικού, καθυστερημένου κράτους που αδιαφορεί για δικαιώματα και ελευθερίες τσακίζοντας όσους δεν έχουν την ισχύ να του αντισταθούν.

Η χθεσινή ανακοίνωση του δημιουργού του blogme:

Μετά από αρκετούς μήνες σιωπής (όπως είχα δηλώσει άλλωστε και παλαιότερα ότι δεν θα επανέλθω στο θέμα εκτός και αν υπάρξει κάποια σοβαρή εξέλιξη),επανέρχομαι σήμερα, διότι επιτέλους έλαβα το κλητήριο θέσπισμα της ποινικής δίωξης,το οποίο ορίζει ως ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης την 21 Ιουνίου 2007 ,ωρα 9πμ ,στο Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών κτήριο 9 της πρώην σχολής Ευελπίδων.

Αυτό αποτελεί ιδιαίτερα θετική εξέλιξη για εμένα,κάτι που επιζητούσα άλλωστε μέσα από τις προηγούμενες μου δημοσιεύσεις, καθώς επιτέλους θα μου δοθεί η ευκαιρία να υποστηρίξω την αθωότητά μου ,να αποκαταστήσω το κύρος μου και να διεκδικήσω το όποιο δίκιο μου αντιστοιχεί, μέσα από νομικές διαδικασίες.

Η ιστορία εν συντομία.
Κατόπιν έρευνας της εισαγγελίας, γίνεται λόγος για συσχετισμό του προσώπου μου,με τον άγνωστο προς εμένα ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας funel.blogspot.com

Μεγάλη διάσταση στο κατηγορητήριο λαμβάνει η “εγκληματική ενέργεια μου” για τον σύνδεσμο που υπήρχε προς την ιστοσελίδα http://funel.blogspot.com, κάτι που αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού ως γνωστόν το linking δεν απαγορεύεται πουθενά από το νόμο στις ελεύθερες χώρες.
(Στις 22/3/2007 η αναζήτηση στο Google για το site Funel στο Ελληνικό και διεθνές διαδίκτυο, εμφάνιζε 358.000 αποτελέσματα και 645 πραγματικές αναφορές – συνδέσμους από άλλες ιστοσελίδες )

H άλλη, και βασική “εγκληματική ενέργεια” που κατηγορούμαι , αφορά τα αποτελέσματα των εκτεταμένων κειμένων που εμφάνιζε ο News Agreegator του blogme.gr από την ιστοσελίδα http://funel.blogspot.com (τα οποία μάλιστα δεν αποθηκεύονταν πουθενά στον server του blogme.gr, σε αντίθεση με μεγάλα Ελληνικά (In.gr - Pathfinder-κ.α.) , και διεθνή sites (Google-Yahoo-κ.α.), τα οποία αποθηκεύουν το επίμαχο υλικό ,το οποίο συνεχίζει να είναι προσβάσιμο ακόμη και αν η επίμαχη ιστοσελίδα http://funel.blogspot.com πάψει να υπάρχει, η αλλάξει το κείμενο της.

Τα παραπάνω sites, όπως και πολλά άλλα, κολοσσοί στον χώρο της πληροφορικής (όπως το youtube.com - putafile.com) φιλοξενούν τα επίμαχα βίντεο στο server τους, ενώ το ίδιο κάνει με κείμενα και φωτογραφίες το blogger.com

Ουδείς υπεύθυνος προβληματίστηκε ότι εφόσον πρόκειται για “εγκληματική ενέργεια“,γιατί κινήθηκε μια πρωτοφανής για τα διεθνή δεδομένα διαδικασία,ενάντια στο blogme των 200 επισκεπτών την ημέρα, κι όχι σε αυτά με τις χιλιάδες/εκατομμύρια επισκέψεις,τα οποία διανέμουν και αποθηκεύουν το επίμαχο υλικό.Ποια είναι επίσης η πολιτική που διακρίνει το διεθνές διαδίκτυο για τέτοια θέματα ώστε να καταφέρουμε να πρωτοτυπήσουμε ως χώρα.

Έχοντας υπ’οψιν μου δικαστικές αποφάσεις χωρών μελών της ΕΕ,αλλά και των ΗΠΑ , που απαλλάζουν τους διαχειριστές χιλιάδων παρομοίων υπηρεσιών που λειτουργούν ελεύθερα στο διαδίκτυο,(όπως News Agreegators- Forums-Βlogs) από σχόλια και υβριστικές καταχωρήσεις τρίτων,καλούμαι να αποδείξω στο δικαστήριο,ότι σε μια χώρα η οποία ανήκει στην ΕΕ, και που δυστυχώς είναι ουραγός (βάση των επίσημων στοιχείων) σε θέματα διαδικτύου , η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν αποτελεί προϊών εγκλήματος.
Κάτι που μόνο σε Ασιατικές χώρες με αυταρχικά καθεστώτα υπάρχει κάποιο προηγούμενο.

Για ευνόητους λόγους να μου επιτραπεί να μην δώσω περισσότερες πληροφορίες και αποδείξεις οι οποίες αντικρούουν τα υπάρχοντα στοιχεία του κατηγορητηρίου/ δικογραφίας, αφού θα χρησιμοποιηθούν ως στοιχεία υπεράσπισης και θα κατατεθούν μόνο ενοποιων του δικαστηρίου.

Βεβαιώνω επίσης, ότι εμμένοντας στην αθωότητα μου , μη έχοντας να φοβηθώ κάτι, και επιθυμώντας το γεγονός να λήξει το ταχύτερο δυνατόν, δεν προτίθεμαι να επιδιώξω με οποιονδήποτε τρόπο και λόγο αναβολή-παράταση της δίκης , κάτι που ευελπιστώ να πράξει και η αντίθετη πλευρά η οποία υποστηρίζει την ορθότητα του κατηγορητηρίου.

Γιατί παραβιάζουμε τη φύση; Μια κριτική άποψη για τις συνθήκες τοκετού στην Ελλάδα

Νέο Άρθρο

Aφορμή του άρθρου αυτού στάθηκε το γεγονός πως σε αρκετές γυναίκες στην Ελλάδα δεν τις είναι επιτρεπτό να βιώσουν μια φυσιολογική γέννα, επειδή υποκύπτουν στο χρονικό σχέδιο και στις ιδέες των γιατρών, οι οποίοι μονοπωλούν τεχνογνωσιακά τα περί της γέννας. Η σύγκριση των συνθηκών τοκετού στην Ελλάδα μ’εκείνες στην υπόλοιπη βόρεια και κεντρική Ευρώπη δείχνει ότι η πρόοδος της επιστήμης, οι εξελίξεις στον τομέα της μαιευτικής, πράγματα που είναι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες καθημερινά και αυτονόητα, είναι στην Ελλάδα δυστυχώς άγνωστα ή „εξωτικά“.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

a way to fix problems

τρομερή ιδέα neighbourhood fix-it

ξεκίνησε τον προηγούμενο μήνα και επιτρέπει στους κατοίκους της αγγλίας να ενημερώνουν ηλεκτρονικά τους δήμους για τυχόν προβλήματα σε δρόμους, πεζοδρόμια, φωτισμό κλπ τα οποία είναι υπό την ευθύνη του δήμου.

αφού περάσεις τα ταχυδρομικό κώδικα, εμφανίζεται χάρτης όπου ο χρήστης σημειώνει ακριβώς που βρίσκεται και ποιο είναι το πρόβλημα, ενώ συγχρόνως μπορεί να δει αν άλλος έχει ενημερώσει για το ίδιο πρόβλημα για να μην χρειάζεται να ξαναγίνει η ενημέρωση προς τη δημοτική αρχή. effective and efficient

are you thinking what i'm thinking? this would never work here unfortunately because apart from our public servants' computer illiteracy, this would reveal how well (or not) our local governments/councils work...

Σε ποια γενιά ανήκεις;

Καθώς γυρνούσα στην μπλογκόσφαιρα το μάτι μου έπεσε σε ένα post με τον τίτλο "Σε ποια γενιά ανήκεις;". Λίγο αργότερα, έτυχε να πέσω σε ένα blog με τον τίτλο "η γενιά των 700 ευρώ"... Ένα μόνο σχόλιο θέλω να κάνω: εάν στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμη σχετικά ισχυρός ο θεσμός της οικογένειας τότε, πιστεύω, θα βλέπαμε πολλά και άσχημα πράγματα να συμβαίνουν γύρω μας καθημερινώς. Μπρος τα εκεί πάμε άλλωστε...

Έλληνας, ο τελευταίος πασάς

Νέο Άρθρο

Είμαι βέβαιη πως κάθε γυναίκα που έχει συμβιώσει με Έλληνα χαμογέλασε πικρά διαβάζοντας τα αποτελέσματα του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου, σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες άνδρες έρχονται τελευταίοι όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή τους στις οικιακές εργασίες.

Κάθε Ελληνίδα που έχει ζήσει κάτω από την ίδια στέγη με Έλληνα μπορεί να σχολιάσει το στατιστικό αυτό δεδομένο και να περιγράψει την εμπειρία της, δίνοντας πάμπολλα και χαρακτηριστικά παραδείγματα από την καθημερινότητά της. Ωστόσο, έχει σημασία να προσεγγίσουμε τα αποτελέσματα της έρευνας από τη σκοπιά διαφορετικών επιστημών—να αναζητήσουμε και να εντοπίσουμε περισσότερες διαστάσεις τους, με σκοπό να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του Έλληνα άνδρα, αλλά και τη στάση της Ελληνίδας...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Φτανει πια

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, τερΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone,

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

ΕΣΠΕ: ΠΑΣΟΚ, Συν, Κακλαμάνης και ΜΚΟ «χέρι-χέρι» με τον Καρατζαφέρη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
19 Μαρτίου 2007

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) με την ευκαιρία της αυριανής Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Διακρίσεων επισημαίνει για άλλη μια φορά την κεντρική θέση (mainstreaming) που κατέχει στην Ελλάδα ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό, ξενοφοβικό και αντισημιτικό κόμμα όπως ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη. Σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν είναι νοητό ένα τέτοιο κόμμα να συνεργάζεται στις τοπικές εκλογές με άλλα κόμματα που διακηρύσσουν πως καταπολεμούν το ρατσισμό, ούτε να καλείται να τιμήσει εκδηλώσεις ΜΚΟ. Στην Ελλάδα όμως:

1. Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006 υπήρξαν πάμπολλες συνεργασίες υποψήφιων της ΝΔ με το ΛΑΟΣ, ακόμα και στο Δήμο Αθηναίων. Μπορεί να μη εκλέχτηκαν οι δύο υποψήφιου του ΛΑΟΣ με το ψηφοδέλτιό του, ο Δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης όμως δεν δίστασε να τοποθετήσει στο ΔΣ του Ρ/Σ «Αθήνα 984» μια από αυτές, το μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΛΑΟΣ Βάσω Τσαμπιέρη.

2. Σε αρκετούς Δήμους και μια Νομαρχία υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκαν από το ΛΑΟΣ, όπως δημοσιεύθηκε και δεν διαψεύσθηκε προεκλογικά. Πρόσφατα, όταν «ανακαλύφθηκε» μνημόνιο συνεργασίας στην Κέρκυρα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με περισσή υποκρισία το αποκήρυξε και διέγραψε τον πρώην Νομάρχη. Παντού αλλού όπου υπήρξε συνεργασία όμως δεν έκανε τίποτε, αφού δεν υπήρχαν ανάλογες «γραπτές αποδείξεις».

3. Ανάλογες στηρίξεις του ΛΑΟΣ προς υποψήφιους του Συνασπισμού δημοσιοποιήθηκαν προεκλογικά. Τότε, η ηγεσία του Συν έσπευσε να πάρει δηλώσεις μη αποδοχής της στήριξης του ΛΑΟΣ από τους υποψηφίους του. Η κομματική «Αυγή» μάλιστα χαρακτήρισε «προκλητική κίνηση του ΛΑΟΣ, (…) χωρίς καμία συνεννόηση με τους επικεφαλής των Κινήσεων, να ανακοινώνει ότι τους υποστηρίζει». Το ΕΠΣΕ που, μόνο αυτό, κατήγγειλε τις συνεργασίες ΠΑΣΟΚ και Συν με ΛΑΟΣ, είχε διατυπώσει επιφυλάξεις για τις διαψεύσεις, κυρίως γιατί δεν είχαν δημοσιευθεί στα τοπικά ΜΜΕ. Μια από αυτές αφορούσε τη στήριξη του ΛΑΟΣ στον υποψήφιο δήμαρχο του Συν στο Αργοστόλι Άγγελο Κοσμάτο και στον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο Χαράλαμπο Πεφάνη. Σήμερα αποδεικνύεται ότι τελικά η διάψευση ήταν προσχηματική. Στις 17/3/2007, η «Άλφα Ένα» αναφέρει τον υποψήφιο του συνδυασμού Κοσμάτου Χαράλαμπο Πεφάνη ως Πρόεδρο της Δημοτικής Επιτροπής Αργοστολίου του ΛΑΟΣ, ενώ Αντιπρόεδρός της είναι ο Παναγής Παυλάτος, επίσης υποψήφιος του συνδυασμού Κοσμάτου. Το ΕΠΣΕ ειδοποίησε αμέσως το Συν που όμως δεν απάντησε…

4. Η «1η Πανελλήνια Διαβούλευση με θέμα: ‘Σύγχρονο Θεσμικό Πλαίσιο για τον Εθελοντισμό και τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις’» που έγινε, με κρατική χρηματοδότηση και συμμετοχή γνωστών ΜΚΟ, στις 13 Μαρτίου 2007, ξεκίνησε με εισηγήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συν και ΛΑΟΣ. Απουσίαζαν όμως οι οργανώσεις που εκπροσωπούν ή ασχολούνται με μειονότητες και είναι «ενοχλητικές» στην πολιτεία γιατί παρουσιάζουν συστηματικά, τεκμηριωμένα και διεθνώς τα προβλήματα ρατσισμού στην Ελλάδα. Η παρουσία του ΛΑΟΣ και η απουσία των «ενοχλητικών» ΜΚΟ δεν φαίνεται να προβλημάτισε γνωστές ΜΚΟ που νομιμοποίησαν εκδήλωση που η πολιτεία θα επικαλεσθεί ως δείγμα «καλής συνεργασίας» με τις ΜΚΟ.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)
Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760
email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/

Us, and them

And after all we 're only ordinary men...

Αν και έχει γίνει μάλλον κουραστικό, και το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης είναι θλιβερότατο, επιστρέφω για μια τελευταία (;) φορά στο θέμα του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. (Ο κίνδυνος βέβαια να ξαναχτυπήσουν τα trolls και οι διάφοροι ανώνυμοι υβριστές είναι όντως μεγάλος.)
Αυτό που φαίνεται να διαμορφώνεται, πέρα από τις νηφάλιες διαφωνίες με σημεία του βιβλίου και τις αντιδράσεις για τον ασφυκτικά συγκεντρωτικό χαρακτήρα της ελληνικής εκπαίδευσης, είναι ένα σκηνικό γνώριμο πια τα τελευταία χρόνια. Έκανε την εμφάνισή του την περίοδο του μακεδονικού, ξαναχτύπησε με αφορμή το ζήτημα των ταυτοτήτων και επανεμφανίζεται τώρα με το βιβλίο της Ιστορίας.

Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και πάρουμε μια ανάσα, γίνονται όλα σιγά-σιγά ξεκάθαρα. Το βιβλίο της Ιστορίας δε μπορεί να είναι παρά μια ακόμη αφορμή: μου είναι αδιανόητο να φανταστώ ότι άνθρωποι που χρόνια ολόκληρα σωπαίνανε, ενώ εμείς και τα παιδιά μας διδασκόμασταν σκουπίδια και ανακρίβειες, ξύπνησαν ξαφνικά όταν άλλαξε ένα από τα τόσα βιβλία Ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία. Κι όσοι δήθεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια, δεν είδα να εξαγριώνονται τόσο όταν παραγκωνίζεται η διδασκαλία της εξέλιξης, ενώ την ίδια στιγμή τα παιδιά μας διδάσκονται την ‘Προσευχή του αυτοκινήτου’.
Το βιβλίο της Ιστορίας είναι μια αφορμή από αυτές που συνεχώς αναζητούν οι γνωστοί-άγνωστοι του ελληνικού συντηρητισμού, για να σηκώσουν τους τόνους και να εξαγριωθούν ενάντια στη Δύση και τις Μεγάλες Δυνάμεις. Να αντισταθούν σε όσους συνωμοτούν κατά της Ελλάδας και κατευθύνουν, από τις Βρυξέλες και την Ουάσινγκτον, τους ντόπιους γενίτσαρους-εκσυγχρονιστές ενάντια στα συμφέροντα του έθνους.
Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, ο συντηρητισμός και η ξενοφοβία δεν αποτελούν αποκλειστικότητα ούτε της χώρας μας, ούτε της εποχής μας. Όπου κι αν κοιτάξεις, υπάρχουν πάντα αυτοί που κοιτάζουν το μέλλον με αισιοδοξία και δύναμη και αυτοί που γαντζώνονται απ’ τους νοσταλγικούς μύθους των παιδικών τους χρόνων, ανήμποροι να ακολουθήσουν. Αυτό το φαινόμενο είναι φυσιολογικό, και ίσως και χρήσιμο. Γίνεται μονάχα απειλητικό όταν αποκτά τις διαστάσεις που έχει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας - κι εδώ είναι που πρέπει να είμαστε λιγάκι προσεκτικοί. Γιατί, αν επιτρέπουμε κάθε φορά στο Χριστόδουλο, το Ζουράρι και τον Παπαθεμελή να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, τότε χάνουμε τον έλεγχο.

Στο τέλος της μέρας όμως είμαι αισιόδοξος. Μπορεί οι κύριοι αυτοί να ελέγχουν - προσωρινά μόνο - τα παράθυρα και τις σελίδες της επικαιρότητας, στην πολιτική σκηνή όμως βρίσκονται ευτυχώς στο περιθώριο. Κι όσο κι αν υψώνουν τον τόνο της φωνής τους οι μόνοι που φαίνεται ότι τους ακούνε πια είναι το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ.

Yστερόγραφο:

Μετά το Ζουράρι, τον Παπαθεμελή και το Χριστόδουλο, αποφάσισε αυτή την εβδομάδα να κάνει την εμφάνισή του και ο Θεοδωράκης. Ο Νίκος Δήμου, απογοητευμένος γράφει:

Το ότι θα έβλεπα τον Θεοδωράκη να αγωνίζεται αγκαλιά με τον Χριστόδουλο, εναντίον του βιβλίου ιστορίας της 6ης Δημοτικού - ούτε στον ύπνο μου δεν το είχα φανταστεί. [...] O έξαλλος αντιδυτικισμός του τον κάνει να ξεχνάει πως την τελική και οριστική ελευθερία της η Ελλάδα την χρωστάει στις Μεγάλες Δυνάμεις.

Και για να συμπληρώσω την εικόνα, ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της Μαρίας Ρεπούση στην Ελευθεροτυπία:

Ε: Ας έλθουμε τώρα στα σημεία που προκαλούν τις αντιδράσεις. Τι απαντάτε σ' αυτά;
Μ.Ρ.: Τα στερεότυπα και οι εθνικοί μύθοι, όπως το κρυφό σχολειό, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας μας. Να μελετήσουμε πώς διαμορφώθηκαν, γιατί λειτούργησαν τόσα χρόνια, ποια ήταν η επιρροή που άσκησαν στις ιστορικές αντιλήψεις των Ελλήνων. Αν σ' αυτό υπάρξει συμφωνία, είμαστε πρόθυμοι να εντάξουμε ανάλογα θέματα στην επανέκδοση του εγχειριδίου μετά την αξιολόγησή του, μαζί με τις παρατηρήσεις που προέρχονται από την επιστημονική κοινότητα. Εχουμε την τύχη, το βιβλίο μας να είναι στο επίκεντρο όχι μόνον της κοινωνικής περιέργειας αλλά και αντικείμενο εκπαιδευτικής και επιστημονικής παρατήρησης. Έχουμε, συνεπώς, συγκεντρώσει αρκετά σχόλια που μας επιτρέπουν να βελτιώσουμε το εγχείρημά μας. Κανένα άλλο εγχειρίδιο δεν έτυχε ανάλογης προσοχής. Οι διαμάχες, βλέπετε, έχουν και τα καλά τους.

Η κουλτουρα της βιας

Η βιαιη και αντικοινωνικη συμπεριφορα εχει ανυπολογιστο κοστος για την χωρα

Η Ελλαδα ειναι μια χωρα με ιστορικο βιαιης συμπεριφορας. Απο τους δρομους μας, στα γηπεδα μας και μεχρι τις πορειες διαμαρτυριας η καταφυγη στην βια ειναι ενα απαραδεκτα συχνο φαινομενο, εκτος οποιασδηποτε συγκρισης με αλλες χωρες της ΕΕ15.

Δεν χρειαζεται να απαριθμησω περιστατικα, ολοι βλεπουμε καθημερινα σκηνες βιας. Το κακο ειναι ομως οτι αντι να εξημερωνονται τα πρωτογονα ενστικτα εχω την εντυπωση οτι σε μερικες περιπτωσεις αυξανονται και μαλιστα επεκτεινεται ο χωρος αυξημενου ρισκου (πχ ενω θυμαμαι συνηθως οι αγωνες μπασκετ να μην εχουν μεγαλα προβληματα, αυτο φαινεται να αλλαζει)! Ο λογος δεν μπορει να αναζητηθει φυσικα στα βιαια γονιδια των Ελληνων ή στο μεσογειακο ταμπεραμεντο που παρουσιαζουν μερικοι σαν φτηνη δικαιολογια. Τετοιες δικαιολογιες τις βρισκω απαραδεκτες, στην Ισπανια ειναι το ιδιο μεσογειακοι αλλα ποτε μα ποτε δεν εχω συναντησει περιστατικο βιας οταν ειμαι σε ΙΧ, ενω στην Αθηνα συμβαινει σε σχεδον καθε επισκεψη μου!

Το προβλημα ειναι σχεδον σιγουρα θεσμικο, και εδω μιλαω για τυπικους και ατυπους θεσμους. Για προβληματα τετοιου μεγεθους δεν φτανουν μονο κακοι νομοι ουτε κακοι πολιτες, χρειαζονται και τα δυο. Αν ολοι οι πολιτες ηταν τελειοι, δεν θα χρειαζομασταν ΜΑΤ. Αλλα και αν η αστυνομια ηταν τελεια, μαλλον οι κακοι πολιτες συντομα δεν θα αποτελουσαν προβλημα για την μεγαλη πλειονοτητα των σωστων πολιτων.

Ισχυριζομαι οτι η ανοχη της κοινωνιας στα φαινομενα βιας και απο τις δυο πλευρες, πολιτων και αστυνομιας, μας κοστιζει πολλαπλα. Η βια σε ολες τις εκφανσεις της ειναι ενα ενιαιο προβλημα με πολλα πλοκαμια και δεν λυνεται με αποσπασματικες προσπαθειες αλλα με μια συνολικη βαθια αποφαση της κοινωνιας να μην την ανεχεται πια. Οταν γινεται ανεκτο το χαος βιας στα γηπεδα, υπερχειλιζει και ξεχυνεται στα σχολεια και τα πανεπιστημια. Οταν γινεται ανεκτη η απειλη βιας στις γενικες συνελευσεις των ΑΕΙ, τοτε συντομα εχουμε και καταπνιξη καθε εννοιας δημοκρατιας. Οταν γινεται ανεκτη η παραδοσιακη σφαλιαρα που ριχνει ο αστυνομικος σε καθε συλληφθεντα, τοτε εθιζεται η αστυνομια και φτανουμε σε ασυλληπτα και απαραδεκτα φαινομενα οπως οι "δολοφονικες ζαρντινιερες". Οταν ανεχομαστε την κακομεταχειριση μεταναστων στα κρατητηρια ("γιατι τι θελουν και αυτοι και ερχονται στην Ελλαδα") συντομα εχουμε και κακομεταχειριση φοιτητων, και πλαστες ομολογιες χωρις παρουσια δικηγορου κτλ κτλ...

Το προβλημα της βιας εχει φτασει στο απροχωρητο. Το κεντρο της Αθηνας εχει γινει επισημο πεδιο μαχης* στο οποιο μαλιστα δεν γνωριζεις αν κινδυνευεις περισσοτερο απο τα χουλιγκανια ή απο τα ανεξελεγκτα ΜΑΤ, τα γηπεδα μας ειναι απλησιαστα για καθε λογικο ανθρωπο και οι δρομοι μας δεν χρειαζονται και πολυ για να γινουν ρινγκ για βωμολοχια και ξυλο μεταξυ οδηγων ΙΧ. Η κουλτουρα της βιας δεν κανει απλα κακο στην εικονα μας στο εξωτερικο, δεν βλαπτει μονο τον τουρισμο μας, βλαπτει πολυ πιο βαθια την αξιοπρεπεια καθε Ελληνα. Παραφραζοντας τον Καζαντζακη, για καθε συλληφθεντα που βασανιζεται φταινε ολοι οι Ελληνες.

Δεν μπορω να καταλαβω πως εν ετει 2007 γινεται μπροστα στα ματια του κοσμου να εχουμε τετοια απαραδεκτα φαινομενα και κανεις να μην τιμωρειται. Η λυση ειναι εξαιρετικα απλη, καταγραφη με καμερες σε ολους τους χωρους που εχουμε βια (γηπεδα, πορειες, συνελευσεις στα πανεπιστημια) και αμεση συλληψη οποιουδηποτε ξεπερναει το οριο, αδιαφορο αν ειναι φοιτητης, αστυνομικος, πολιτικος, δημοσιογραφος ή οικοδομος**! Χρειαζεται ενα σαφες μηνυμα οτι σε αυτην την χωρα δεν ανεχομαστε αλλο την ασυδοσια, δεν ανεχομαστε αλλο να καταστρεφονται περιουσιες ατυχων συμπολιτων μας ουτε ανεχομαστε η αστυνομια στο ονομα μας να καταπατα καθε εννοια δικαιου και νομιμοτητας.

Η σημερινη κατασταση με επεισοδια, φωτιες, ξυλο και αδιακριτες συλληψεις οποιου ετυχε να βρεθει στον δρομο των ΜΑΤ, δεν βολευει κανεναν παρα τα χειροτερα δειγματα της κοινωνιας και τα ταπεινοτερα ενστικτα τους.

*Ενας κακομοιρος Γερμανος συναδελφος μου ηταν σε ενα συνεδριο στο ξενοδοχειο Τιτανια την προηγουμενη εβδομαδα. Περιττο να πω οτι δεν θα ξαναπατησει σε συνεδριο στην Αθηνα.
**Ακουσα πραγματικα οτι εγινε συλληψη 50χρονου οικοδομου σε μια απο τις πορειες! Αυτο το ατομο θελει παραδειγματικο κρεμασμα στην πλατεια Συνταγματος, τι δουλεια εχει να καταστρεφει τις πορειες 20χρονων φοιτητοπαιδων?

Περί Ιστορίας και Μυθολογίας το ανάγνωσμα

Αφού ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω παρακαλουθήσει σχεδόν καθόλου την διαμάχη για το βιβλίο της Στ Δημοτικού, θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις μου για το πως βλέπω το θέμα των σχολικών ιστορικών βιβλίων.

1. Κατ΄εμέ τα σχολικά βιβλία ιστορίας έχουν διττό ρόλο. Επιφανειακά είναι βιβλία ιστορίας, αλλά στην βαθύτερη τους διάσταση είναι βιβλία μυθολογίας και διάπλασης εθνικής συνείδησης. Υπό αυτή την έννοια η ιστορία δεν είναι απλή καταμέτρηση γεγονότων, αλλά κατασκευή ρόλων και αφηγημάτων στα οποία υπάρχουν ήρωες και αντιήρωες, καλοί και κακοί, ιδέες που είναι υποτίθεται προαιώνιες κοκ.

Πολύ πιο συγκεκριμένα, οι ιστορίες του ελληνικού σχολείου είναι και ιστορίες, αλλά και εγχειρίδια για το τί σημαίνει να είσαι Έλληνας, ποιος είναι ο ρόλος των Ελλήνων στο διεθνές γίγνεσθαι ή ακόμα και πιο αταβιστικά, ποιοι είναι φίλοι μας και οι εχθροί μας κοκ.

2. Γενικότερα υπάρχει μια αντίληψη από τους κριτικούς του βιβλίου ότι ορισμένα γεγονότα είναι απλά και πρέπει να περιγράφονται όπως έχουν. Μαζί με αυτό υπάρχει μια γενικότερη αντίληψη -πιστεύω- ότι η αλήθεια είναι απλή και εύκολα ανακαλύψιμη. Αν και είμαι οπαδός της μίας και αντικειμενικής αλήθειας που υπάρχει αυτόνομη από τις αντιλήψεις μας, είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός στο πόσο εύκολο είναι να ανακαλυφθεί αυτή. Πιο πρακτικά, δε νομίζω ότι κανείς μπορεί να ανακαλύψει την μία και αντικειμενική αλήθεια από τα σχολικά βιβλία όσο καλά και με καλές προθέσεις έχουν γραφτεί αυτά. Θέλει ζόρι και προσπάθεια, χρόνο και τριβή με το γνωστικό αντικείμενο για να φτάσει κάποιος πραγματικά κοντά στην αλήθεια.

3. Η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα και μυθοπλασία δεν στηρίζεται σε ψευδή γεγονότα. Στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα. Αυτό που κάνει τα αληθινά γεγονότα να υποστηρίζουν μυθολογίες όμως είναι η απομόνωση τους από το ευρύτερο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο ή/και η αποσιώπηση άλλων γεγονότων τα οποία αν έμπαιναν δίπλα θα μας οδηγούσαν σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Πχ, οκ, να γράψει ο ιστορικός ότι οι Τούρκοι έριξαν τους Έλληνες στη θάλασσα στην Σμύρνη. Να γράψει ότι φάγαμε τους Ιταλούς λάχανο. Και τα δύο γεγονότα ενισχύουν δύο στερεότυπα που είναι εξαιρετικά ισχυρά ανάμεσα μας: Το στερεότυπο της μικρής Ελλάδας που χάρη στην ψυχή της νικάει τους ισχυρούς (ασχέτως αν αριθμητικά όπως έχω δείξει αλλού, οι Ιταλοί δεν είχαν ιδιαίτερο πλεονέκτημα) και το στερεότυπο των αιμοσταγών Τούρκων που είναι βάρβαροι και μας έχουν κάνει πλείστες όσες αδικίες.

Πλην όμως, πιστεύω πως η σχέση μας με τους Τούρκους είναι πιο πιο βαθιά και γκρίζα από αυτή που αφήνεται να εννοηθεί από τα στερεότυπα. Ανάμεσα στα ερωτήματα που οι προσωπικές μου ανησυχίες θα με οδηγήσουν στο μέλλον είναι το πόσο ειρηνική ήταν η συνύπαρξη μας κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το πόσο ανεκτικοί οι Τούρκοι επικυρίαρχοι μας (υποψιάζομαι από αρκετά ως πολύ και στα δύο), το πόσο υπαρκτή ήταν η εθνική συνείδηση -κυρίως σε αγροτικούς πληθυσμούς (φαντάζομαι ελάχιστα), το πόσο και ποιου αίμα έχει χυθεί από μας στη διάρκεια της δικής μας εθνικής ολοκλήρωσης (κόντρα στο αίμα που χύσαμε εμείς ενώ οι Τούρκοι έπλαθαν τη δική τους εθνική ταυτότητα υπό την ηγεσία του Κεμάλ) από την άλωση της Τριπολιτσάς μέχρι την απελευθέρωση των Ελληνικών εδαφών κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Κάτι μου λέει πάντως, ότι οι Έλληνες δεν συμπεριφέρθηκαν ως ευγενείς ιππότες που άγγιξαν με στοργή τα μέλη των άρτι απελευθερωμένων πληθυσμών που τύχαινε να είναι αλλόθρησκοι ή/και αλλοεθνείς.

Όλα τα παραπάνω υποψιάζομαι ότι είναι ερωτήσεις που δεν εμπεριέχουν βολικές απαντήσεις για τους αυτόκλητους υπερασπιστές της εθνικής παράδοσης. Και φυσικά δεν πρόκειται για ερωτήματα που τους ανησυχούν ότι δεν υπάρχουν στο εγχειρίδιο της ιστορίας.

Αν όμως υπήρχαν αυτά τα ερωτήματα, η εικόνα που θα έδιναν θα ήταν πολύ πιο γκρίζα και όχι τόσο απλοϊκή απλοϊκή όσο αυτη που δινεται ακομα και απο τούτο το υποτιθεμενο μπασταρδεμένο βιβλίο ιστορίας. Θα ήταν σαν τη διαφορά μεταξύ μιας ταινίας του Μπέρκμαν με τα ερωτήματα, τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και τον πλούσιο προβληματισμό που προσφέρει και μιας περιπετειώδους ταινίας του Χόλυγουντ με τους ήρωες που πρέπει να σκοτώσουν και τους κακούς που πρέπει να σκοτωθούν.

4. Τώρα, έχοντας κριτικάρει την σχολική ιστορία ως παραγωγό μυθοπλασιών, θα ήθελα να πω ότι δεν είμαι εναντίον της παραγωγής μυθοπλασίας. Ούτε και πιστεύω ότι το σχολικό βιβλίο της ΣΤ δημοτικού πρέπει να ασχολείται με τις δικές μας γκρίζες σελίδες. Δεν είναι ερωτήματα για ένα παιδί 10 χρονώ. Τα σχολικά βιβλία απευθύνονται στον χαμηλότερο δυνατό παρονομαστή και είναι πολύ δύσκολο να μην είναι νοθευμένα ή απλοϊκά. Και ως ένα βαθμό, ναι, χρειάζεται τα σχολικά μας βιβλία να δημιουργούν εθνική συνείδηση. Ούτως ή άλλως αμφιβάλλω αν μπορεί να δημιουργηθεί το ουδέτερο σχολικό βιβλίο που θα είναι πραγματικά αντικειμενικό.

Εφόσον όμως συνειδητοποιημένα αποδεχόμαστε ότι επιδιδόμαστε σε μυθοπλασία και παραγωγή εθνικής συνείδησης, θα ήθελα να πω ότι αυτή η εθνική συνείδηση που θα μεταδίδεται, θα πρέπει να ενέχει και ορισμένες αξίες τις οποίες το ελληνικό κράτος του 21ου αιώνα θα πρέπει να προασπίζει. Ναι, να υπάρχει εθνική υπερηφάνεια για την Ελλάδα και την πλούσια και ξεχωριστή ιστορία της. Αλλά ταυτόχρονα να μην παράγεται μίσος για τους γείτονές μας, να υπάρχει αντίληψη της περιπλοκότητας της ανθρώπινης κατάστασης και, πιο σημαντικά, να υπάρχει και κοσμοπολίτικη περηφάνεια και σεβασμός για τις κατακτήσεις και την διαφορετικότητα του ανθρώπινου είδους συνολικά.

Στον βαθμό λοιπόν που το συγκεκριμένο βιβλίο κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, πρόκειται για θετικό βήμα. Και αν αυτές οι ιδέες με καθιστούν όργανο της παγκοσμιοποίησης του Ουγγροεβραίου Σόρος , ας είναι.

Πολιτική έρευνα - Οι βουλευτές απαντούν

Πολιτική Έρευνα

Πάρα τον τεράστιο όγκο των πληροφοριών που μας προσφέρουν τα ΜΜΕ και την συχνή παρέλαση βουλευτών και δηλώσεών τους σε αυτά, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για τις πραγματικές πολιτικές θέσεις του κάθε βουλευτή. Θελήσαμε λοιπόν να κοιτάξουμε πέρα από τις αφοριστικές ταμπέλες και απλουστευτικές γενικεύσεις που σκεπάζουν τελικά την προσωπική ιδεολογική και πολιτική διαφοροποίηση του κάθε βουλευτή. Στόχος μας ήταν μέσω 60 ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής να προσδιορίσουμε το προσωπικό πολιτικό στίγμα του κάθε βουλευτή, να προβάλλουμε τις θέσεις του και κατ’ επέκταση και του κόμματός του και να δείξουμε πού ακριβώς κινείται το γενικότερο πολιτικό εκκρεμές σε ορισμένα θεμελιώδη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Buzz, Δημοσιοι σελιδοδεικτες και web 2.0

Πεντε λογια για την δυναμη του διαδικτυου στο να μαζευει πληροφορια απο τους πολλους για να προσφερει κατι νεο σε καθενα απο αυτους

Εδω και χρονια γινεται φασαρια για το web 2.0. Ειναι βεβαια κατι που δεν εχει βρει εναν καλο ορισμο αλλα σημαινει κατα καποιον τροπο την ολο και στενοτερη δικτυωση των ανθρωπων και την ανταλλαγη πληροφοριας με συνεχως νεοτερους και εξυπνοτερους τροπους.

Ενα μερος της ιστοριας ειναι σιγουρα υπερβολη (hype). Ομολογω οτι δεν βλεπω τρομερα πολυ νοημα σε δημοσιους συναθροιστες (aggregators) που δεν εχουν συγκεκριμενο σκοπο. Ας πουμε μια σελιδα που μαζευει τα κειμενα ολων των ελληνικων μπλογκ κατα χρονολογικη σειρα μου ειναι καπως αχρηστη, γιατι υπαρχουν παρα πολλα κειμενα που δεν με ενδιαφερουν και τα μπλογκ που με ενδιαφερουν εξαφανιζονται μεσα στην πλημμυρα πληροφοριας. Αλλες υπηρεσιες που διαφημιζονται ως web 2.0 οπως το youtube μου ειναι επισης σχετικα αδιαφορες οσο δεν εχουν καποιο μηχανισμο φιλτραρισματος της πληροφοριας.

Αλλα υπαρχουν τεχνολογιες που φερνουν τα πανω κατω και απο τον ποταμο πληροφοριας εξαγουν τις χρησιμες για μας. Η βασικη ιδεα ειναι οτι ενω δεν τους βλεπουμε καθε μερα στον δρομο, υπαρχουν παρα πολλοι ανθρωποι καπου στον κοσμο που μας μοιαζουν και εχουν κατι να μας πουν/προσφερουν. Δεν ειναι πρακτικα δυνατο να ρωτησουμε τον καθενα απο αυτους τι ατομο ειναι και αν μοιαζουν οι προτιμησεις μας να του ζητησουμε πληροφοριες. Μαλιστα ορισμενες φορες δεν εχουν και λογο να μας πουν την αληθεια. Αλλα μεσα απο τις επιλογες του μπορουμε με ενα σχετικα απλο αλγοριθμο να δουμε αυτοματα αν μοιαζουμε και να εξαγουμε τις πληροφοριες. Μια πολυ καλη χρηση της ιδεας γινεται εδω και χρονια απο την Amazon οταν μας πληροφορει οτι ατομα που διαλεξαν αυτο το βιβλιο, "κοιταξαν και τα εξης αλλα βιβλια" ή πιο προσφατα οτι "ατομα που ειδαν το προϊον Χ τελικα αγορασαν το Ψ". Η ακριβεια των προτασεων της Αμαζον πολλες φορες με εντυπωσιαζει, ειναι μια πολυ ομορφη επιδειξη της δυναμης των αποκεντρωμενων μηχανισμων συλλογης πληροφοριας. Κανενα ατομο, κανενας ειδικος της αγορας δεν θα μπορουσε με τετοια ακριβεια να ψαξει και να ρωτησει τοσον κοσμο για να βρει ποια βιβλια ειναι ενδιαφεροντα για ενα ατομο του τυπου Α ή Β. Αλλα πολλοι ανθρωποι μαζι ενωμενοι με την τεχνολογια μπορουν να φτασουν σε τρομερα αποτελεσματα.

Συχνα (ευτυχως ισως) οι επιλογες μας δεν καταγραφονται απο καποιον κεντρικο μηχανισμο σαν την Amazon. Σε αυτες τις περιπτωσεις οι κοινωνικοι σελιδοδεικτες ή social bookmarking ερχονται να επιτελεσουν το εργο συγκεντρωσης πληροφοριας. Ενα τετοιο παραδειγμα ειναι το buzz που εφτιαξε ο Γιωργος απο το Reality Tape με καλτ συνθημα what's hot on the greek idernets (αναρωτιεμαι αν το πιανουν ολοι το λεπτο χιουμορ :-) ). Για μενα αυτη η υπηρεσια ειναι πολυ πιο χρησιμη απο εναν απλο συναθροιστη κειμενων. Μπορω να δω ποια κειμενα ηταν αρκουντως ενδιαφεροντα για το ευρυ κοινο ωστε να τα βαλουν στους σελιδοδεικτες τους. Φυσικα μια προφανης εξελιξη του μπαζζ θα ηταν να μπορει να μου προτεινει κειμενα με βαση τις ψηφους των αλλων, δηλαδη "στους περισσοτερους που αρεσε το κειμενο Χ αρεσαν και τα εξης κειμενα Φ, Ψ, Ω". Σε καθε περιπτωση ειναι παντως μια καλη αρχη. Μαλιστα ενω παντα ημουν δυσπιστος για την αναγκη δημιουργιας ελληνικων εκδοσεων επιτυχημενων διεθνων προσπαθειων (βλεπε digg) στην συγκεκριμενη περιπτωση που φαινεται απολυτα δικαιολογημενο: οταν ψαχνω για ελληνικα κειμενα θελω μια σελιδα με μονο ελληνικα κειμενα! Θυμηθειτε λοιπον: μοιραζομενοι τα κειμενα που σας αρεσαν, συντελειτε στην αποτελεσματικη διαδοση πληροφοριας στον ελληνικο χωρο!

ΥΓ στο παρον μπλογκ μπορειτα απλα να πατησετε στο μικρο μελισακι κατω δεξια σε καθε κειμενο, αν θελετε να το σημειωσετε ως ενδιαφερον στο buzz...

Προφητεία 2.0 - "The Sequel" (must see)

Σαν συνέχεια στο εμπεριστατωμένο ποστ του G. Sarigiannidis (10/03/2007)σας μεταφέρω χωρίς πολλά λόγια ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ντοκυμαντέρ του Channel 4:

The Great Global Warming Swindle

Μάρτιος 2017. Η κυβέρνηση αναζητά διέξοδο στις κάλπες.

Φοιτητές και καθηγητές πανεπιστημίων είναι στους δρόμους. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα έχουν τελείως παραλύσει - τα κέντρα των πόλεων έχουν τυλιχτεί στις φλόγες και η αστυνομία έχει απαγορεύσει την κυκλοφορία μετά τις 9 το βράδυ.
Η κυβέρνηση του κεντρώου κόμματος Δημοκρατική Συναγερμός αποφάσισε εχθές να μην τερματίσει τη θητεία της και να κηρύξει πρόωρες εκλογές.
Αν και οι δημοσιογράφοι παρομοιάζουν τα γεγονότα του Μαρτίου με τις εξεγέρσεις του Παρισιού στις αρχές του αιώνα, οι πανίσχυροι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και οι βουλευτές της Νέας Αριστεράς μιλάνε για την ‘Άνοιξη της Αθήνας’ και ετοιμάζονται ήδη για την επερχόμενη εκλογική μάχη.

Τα επεισόδια ξεκίνησαν αμέσως μετά την πρωτοχρονιά, όταν η πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δήλωσε ότι θα στηρίξει την πρόταση της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος ώστε να επιτραπεί η ίδρυση μη-κρατικών πανεπιστημίων. Η συμφωνία αυτή ήταν το αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων μεταξύ των διάφορων τάσεων μέσα στα δυο μεγάλα κόμματα, και έγινε εφικτή μόνο όταν η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεσμεύεται «τα καινούρια μη-κρατικά πανεπιστήμια να έχουν αποκλειστικά μη-κερδοσκοπικό χαρακτήρα και να βρίσκονται υπό τον πλήρη έλεγχο του κράτους».
Οι φοιτητές τότε πυρπολήσανε ‘συμβολικά’ τα κεντρικά κτήρια όλων των μεγάλων πανεπιστημίων διαμαρτυρόμενοι για το ‘ξεπούλημα της παιδείας στο μεγάλο κεφάλαιο και τα ξένα συμφέροντα’. Εκεί όμως που όλοι περιμένανε την αποκλιμάκωση της κρίσης λόγω των εορτών του χριστιανικού Πάσχα, οι βιαιότητες αυξήθηκαν επικίνδυνα την προηγούμενη εβδομάδα, μιας και τα δύο κύρια αιτήματα των φοιτητών - να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 και να ξαναχτιστούν τα πανεπιστήμια πριν από την επόμενη εξεταστική περίοδο - βρήκαν την κυβέρνηση τελείως αντίθετη.

Οι εκλογές του Μαΐου αποτελούν το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης. Θα στηρίζει ο κόσμος τις ριζοσπαστικές της μεταρρυθμίσεις ή θα σταθεί δίπλα στους φοιτητές και τα κόμματα της Αριστεράς; Ο πρόεδρος της δημοκρατίας Α. Αλαβάνος, ανακοίνωσε εχθές ότι οι εκλογές θα γίνουν την τελευταία Κυριακή του Μαΐου και χαιρέτησε το κίνημα των φοιτητών για το δυναμισμό και την επαναστατικότητά του.
Οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές είναι βέβαιοι ότι το κλίμα της έντασης θα διατηρηθεί μέχρι της εκλογές. Ιδιαίτερα μετά την ανακοίνωση της Νέας Αριστεράς για τη συμμετοχή του Χ. Τσάβες στην Επιτροπή Οργάνωσης του Προεκλογικού Αγώνα του κόμματος. Αξιωματούχοι της Ε.Ε. δήλωσαν ότι παρακολουθούν στενά την κατάσταση, αλλά είναι σίγουροι ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν ομαλά και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
[...]

Δελτίο Τύπου σχετικά με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού

Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, για το οποίο πολύς λόγος εξακολουθεί να γίνεται, επιχειρεί να υποδείξει ένα διαφορετικό δρόμο στην εκμάθηση της ελληνικής ιστορίας, απαλλαγμένο από τα βαρίδια του παρελθόντος. Αν και απαιτούνται διορθώσεις σε επιμέρους σημεία του περιεχομένου του, πρόκειται σε γενικές γραμμές για ένα καλογραμμένο βιβλίο, η προσέγγιση του οποίου είναι χρήσιμο να υιοθετηθεί και να επεκταθεί και σε άλλα διδακτικά εγχειρίδια.

Για δεκαετίες η εκπαιδευτική διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας στη χώρα μας χαρακτηρίστηκε από ένα έλλειμμα ιστορικής αλήθειας, με δεκάδες σελίδες της διδασκόμενης ύλης να κινούνται στα όρια της παιδικής αφέλειας και της φανερής προπαγάνδας, κατά τρόπο συχνά προσβλητικό για τη νοημοσύνη μαθητών και δασκάλων, με μοναδικό στόχο να οικοδομήσει μια «εθνική συνείδηση» με συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο και πολιτική στόχευση.

Η ενδεχόμενη απόσυρση του βιβλίου και η αντικατάστασή του θα ισοδυναμεί ουσιαστικά με υποχώρηση απέναντι στους θιασώτες της «κλειστής» Ελλάδας που πορεύονται στο μέλλον με το βλέμμα στο παρελθόν. Τούτο διότι, στις διαφορετικές απόψεις που διατυπώνονται για το επίμαχο βιβλίο, αντιπαρατίθενται δύο διαφορετικές «Ελλάδες», δύο διαφορετικές αντιλήψεις για τη θέση της χώρας μας στο σημερινό κόσμο. Μία Ελλάδα σύγχρονη, εξωστρεφής, προοδευτική, φιλελεύθερη και αισιόδοξη. Και μια Ελλάδα οπισθοδρομική συντηρητική, φοβική και μισαλλόδοξη, που ανταλλάσει τις δυνατότητες του μέλλοντος με ένα εξωραϊσμένο και εξιδανικευμένο παρελθόν.

Το γνωστό φαιοκόκκινο μέτωπο, όπου το σύνηθες ετερόκλητο πλήθος των έξαλλα φωνασκούντων επαγγελματιών κινδυνολόγων των «τηλε-παραθύρων» που μονότονα ξιφουλκούν εξ αριστερών και εκ δεξιών ενάντια σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας, βρήκε ακόμη μία φορά την ευκαιρία να υπενθυμίσει τη παρουσία του. Παρουσία αναμφίβολα χρήσιμη, προκειμένου να γνωρίζουμε τι να αποφεύγουμε ώστε να ξαναβρεί η πατρίδα μας το χαμένο βηματισμό της μέσα στην Ιστορία. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία αισθάνεται για πολλοστή φορά υπόχρεη να υπενθυμίσει σε όλους τους αυτόκλητους υπερασπιστές μίας «ελληνικότητας» την οποία ταυτίζουν με τις συντηρητικές ιδεοληψίες τους, τη ρήση του Δ. Σολωμού πως «εθνικό είναι το αληθές» και όχι το αντίστροφο.

Η κοινωνική συνείδηση και η αίσθηση κοινής ιστορικής πορείας αναπτύσσεται μέσα από την ενότητα στη διαφορά και όχι στη βάση μιας κεντρικά κατευθυνόμενης ομογενοποίησης στη βάση των πλέον αναχρονιστικών μεθόδων της κατασκευής εξωτερικών απειλών μέσα από την υποχρεωτική ανάγνωση των αιματοβαμμένων σελίδων της διδασκόμενου μαθήματος της ιστορίας.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει την κατάργηση του ενός και μοναδικού συγγράμματος που επιβάλλεται από τον κρατικό υπάλληλο και το κομματικό στέλεχος. Προτείνει τη δυνατότητα του γονέα να επιλέγει το σχολείο φοίτησης των παιδιών του, με την εισαγωγή του συστήματος των «κουπονιών εκπαίδευσης», πολιτική που επεκτείνεται διεθνώς. Προτείνει την αποκρατικοποίηση όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, με στόχο την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ως την αναγκαία προϋπόθεση κατάκτησης της κοινωνίας της γνώσης. Μία δυναμική και ευημερούσα κοινωνία των πολιτών απαιτεί πολίτες με αυξημένη κριτική ικανότητα και όχι άβουλους υπηκόους που αναπαράγουν την ημιμάθεια, τα εθνικά στερεότυπα, τις ανασφάλειες και τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό τους.

H Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή

Η Αριστερή πτέρυγα του Μουσείου

Δε χρειάζεται να σχολιάσω περισσότερο.

Ο Θ. Πάγκαλος (δήλωση στη ΝΕΤ):

Όταν λες ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί ή όταν λες ότι νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη, δηλαδή το δίκαιο της συγκεκριμένης διαδήλωσης, δηλαδή του κόμματος που πλαισιώνει αυτή τη συγκεκριμένη διαδήλωση και την εμπνέει, τότε αυτό είναι κατάλυση της Δημοκρατίας. Σημαίνει ότι οι δύο σχηματισμοί της Ακρας Αριστεράς στο Κοινοβούλιο -το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ- δεν έχουν ακόμη καταλάβει με τα τόσα χρόνια που πέρασαν τι σημαίνει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και δεν την έχουν πλήρως αποδεχτεί.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης (από συνέντευξη στον ΑτΚ) για τις εξελίξεις στο Συνασπισμό και τον Α. Αλαβάνο:

Εγώ δεν είμαι δογματικός ούτε ξεκινώ με προκατάληψη -άλλοι το κάνουν. Μέχρι τώρα, πάντως, βλέπω μια αναπαλαίωση της κομμουνιστικής Αριστεράς, η οποία δε με ενδιαφέρει.

Πρέπει οι πολιτικοί να δίνουν το παράδειγμα;

Έπεσα τυχαίως σήμερα πάνω σε αυτό το post ο συντάκτης του οποίου εύχεται να είχαμε πολιτικούς σαν το Al Gore. Κι αυτό διότι ο Gore δημιούργησε το γνωστό πλέον ντοκυμανταίρ "An Inconvenient Truth" στην προσπάθειά του, προφανώς, να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο αναφορικά με την προστασία του περιβάλλοντος. Και καλά έκανε.

Ωστόσο, ο Gore άλλα λέει κι άλλα κάνει. Αναρωτιέμαι εάν αυτό είναι ηθικώς μεμπτό ή όχι πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για έναν πολιτικό. Το θέμα -"πρέπει οι πολιτικοί να δίνουν το παράδειγμα;"- σχολιάζει και το Economist σε πρόσφατο άρθρο του.

Επιστημονική Συνάντηση: Όψεις της συμβολής του Καθηγητή Μίλτον Φρίντμαν στην Οικονομική Επιστήμη

Tο Ανοικτό Σεμινάριο Οικονομικής Ιστορίας του Προγράμματος
Διδακτορικών Σπουδών στην Οικονομική Επιστήμη διoργανώνει επιστημονική συνάντηση στη μνήμη του καθηγητή

Milton Friedman,

με θέμα:

«Όψεις της συμβολής του Καθηγητή Μίλτον Φρίντμαν στην Οικονομική Επιστήμη».

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007 και ώρα 18:00, στο Κτίριο «Κωστής Παλαμάς», Ακαδημίας 48 και Σίνα.

Πρόγραμμα

• Χαιρετισμός από τον Κοσμήτορα της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών, Καθηγητή Γεώργιο Δονάτο
• Μιχάλης Ψαλιδόπουλος (Πανεπιστήμιο Αθηνών): Το Ανοικτό Σεμινάριο Οικονομικής Ιστορίας.
• Γιάννης Στουρνάρας (Πανεπιστήμιο Αθηνών): Οικονομική Θεωρία.
• Νίκος Θεοχαράκης (Πανεπιστήμιο Αθηνών): Οικονομική Πολιτική.
• Μιχάλης Ζουμπουλάκης (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας): Μεθοδολογία.
• Συζήτηση - Παρεμβάσεις
  

Θα προεδρεύσει ο Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Κωστής Βαϊτσος.

Ελ Κλάσικο: Μπαρσα-Ρεαλ, λογοδοσια και αναπτυξη

Αυτο το Σαββατο ειχα την τυχη να βλεπω το Μπαρσα-Ρεαλ (αποτελεσμα 3-3) στην Μαδριτη και σημερα να ειμαι στην Βαρκελωνη. Οι αντιδρασεις των δυο στρατοπεδων εχουν πλακα αλλα ειναι και τροφη για λιγες σκεψεις.

Ξεκινω απο το γεγονος οτι η Μπαρσα παιζει απιστευτο ποδοσφαιρο (το γκολ του Μεσσι απο πασα Ρουναλντινιου ηταν ενα μικρο θαυμα) αλλα και η Ρεαλ εχει πολυ καλους παιχτες. Ενω δεν ειμαι μεγαλος οπαδος του ποδοσφαιρου (ελληνικο πρωταθλημα δεν βλεπω ποτέ) εκατσα και ειδα σχεδον ολο το παιχνιδι, μια πραγματικη γιορτη του ποδοσφαιρου. Πως εφτασαν αυτες οι δυο ομαδες να ειναι τοσο δυνατες? Τι διδαγματα εχουμε για την Ελλαδα ποδοσφαιρικα? Υπαρχουν και διδαγματα σε ευρυτερο επιπεδο?

Στην μεν Καταλωνια η Μπαρσα ειναι συμβολο ολου του καταλανικου εθνικισμου, ο Καταλανος πρωθυπουργος ηταν στο γηπεδο οπως και πολλες αλλες σημαντικες φυσιογνωμιες. Γυρω απο την ομαδα εχει συγκεντρωθει σχεδον ολος ο καταλανικος κοσμος λοιπον. Το τρομερα σημαντικο ομως ειναι οτι η ομαδα δεν ειναι προσωπικο φεουδο κανενος! Ο προεδρος εκλεγεται (οι εκλογες της Μπαρσα ειναι ισως πιο σημαντικες απο τις δημοτικες!) και λογοδοτει καθημερινα. Και επειδη ολοι ειναι ιδιοκτητες της ομαδας, οι καφριλες στο γηπεδο ειναι σχεδον ανυπαρκτες. Ο κοσμος (και αρκετοι τουριστες) παει με την οικογενεια του να τραγουδησει και να δει θεαμα, οχι να τα σπασει.

Στην δε Μαδριτη μπορει να μην ειναι ολοι φιλοι της Ρεαλ (υπαρχει και η Ατλετικο με μεγαλο κοινο) αλλα οσοι ειναι την στηριζουν πολυ ενεργα, ειναι μελη, συμμετεχουν στις δημοκρατικες διαδικασιες και αγοραζουν εισιτηρεια διαρκειας. Και στις δυο πολεις η στηριξη του κοινου φερνει λεφτα, τα λεφτα καλους παικτες. Ο ανταγωνισμος μεταξυ των δυο ομαδων ειναι δυνατος αλλα δεν φερνει τοσο βιαιες συγκρουσεις, οσο συνεχη προσπαθεια για βελτιωση. Και ο ανταγωνισμος στην εσωτερικη αγορα κανει τις ομαδες πολυ δυνατες στην παγκοσμια, με αποτελεσμα να μαζευουν κοινο και οπαδους στα πιο απιθανα μερη του κοσμου (οι περιοδειες καθε καλοκαιρι στην Ασια ειναι πια θεσμος).

Φυσικα υπαρχουν τρομερες θετικες εξωτερικοτητες. Οταν ο καλυτερος παικτης στον κοσμο παιζει στην Βαρκελωνη, ειναι μια προκληση για καποιον να παιζει στην Ρεαλ και να τον νικησει. Οταν η μια ομαδα γινεται γνωστη παγκοσμιως, γινεται δια αντανακλασεως και η αλλη.

Γιατι στην Ελλαδα δεν συμβαινει κατι παρομοιο, αλλα αντιθετα η αντιπαλοτητα ΠΑΟ-ΟΣΦΠ καταληγει να ειναι εμποδιο στην αναπτυξη του πρωταθληματος? Νομιζω οτι μεγαλη ευθυνη εχει το ιδιοκτησιακο στατους των ομαδων. Ο καθε προεδρος ειναι απολυτος αρχοντας. Τα κινητρα του δεν ειναι απαραιτητα το καλο της ομαδας αλλα η προσωπικη προβολη, ικανοποιηση μεγαλομανιας, η αποκτηση πειθηνιων και φανατικων οπαδων-σκλαβων. Τα μεσα που χρησιμοποιει δεν ειναι η ποιοτητα της ομαδας αλλα συχνα η ποιοτητα των διασυνδεσεων του για να επηρεασει παραγοντες, διαιτητες και να λαβει κρατικες ενισχυσεις.
Εχουμε καταληξει λοιπον σε ομαδες που δεν ελκυουν θεατες, αλλα χουλιγκανια. Και ενα συστημα που τα ανεχεται γιατι σε αυτα στηριζεται. Ειναι απλα μια κακη θεση ισορροπιας, αντι για ενα θετικο σπιραλ καλου θεαματος, περισσοτερων εισιτηρειων, καλυτερου θεαματος
εχουμε ενα σπιραλ βιας, κακων παικτων, ακομα χαμηλοτερης ελκυστικοτητας του πρωταθληματος, ακομα χειροτερων παικτων κτλ

Και εχω την εντυπωση οτι υπαρχουν σημαντικες εξωτερικοτητες στο θεμα. Το φαινομενικα αστειο και επουσιωδες θεμα του ποδοσφαιρου επηρεαζει και αλλους τομεις. Η υπαρξη μιας κορυφαιας ομαδας ποδοσφαιρου φερνει εσοδα, συνεχη τουρισμο οσο διαρκει το Champions League και θεσεις εργασιας* ακομα και μεσο προωθησης διεθνων επιδιωξεων**. Επισης ομως προσθετει και στους παραγοντες που ελκυουν κοσμο σε μια πολη*** αλλα και στην γενικη εικονα της στον κοσμο. Οταν η Ελλαδα κερδισε το ευρωπαικο, Γερμανοι συναδελφοι μου εδιναν συγχαρητηρια για την καλη προσπαθεια λες και ημουν και γω υπευθυνος! Οταν η Ιταλια κλονιζεται απο ποδοσφαιρικα σκανδαλα, τα ελαττωματα της μπαλας προβαλλονται και γενικα σε ολους τους Ιταλους. Οταν η Ισπανια χτιζει τοσο δυνατες ομαδες η εικονα των Ισπανων ως ικανων να χτιζουν πρωτοκλασατες οργανωσεις εδραιωνεται. Στα φυλλαδια προς νεους φοιτητες η Μπαρσα συγκαταλεγεται στα προσοντα της Βαρκελωνης. Απτην αλλη οταν στην Ελλαδα πεφτει στα γηπεδα ξυλο και βρωμια, η εικονα της χωρας μας ως μιας χωρας ανικανης να βαλει οτιδηποτε σε ταξη γυριζει τις τηλεορασεις του κοσμου. Ο Παναθηναϊκος και ο Ολυμπιακος ειναι πια τα αδυναμα σημεια της πολης, ενας λογος να μην την επισκεπτεσαι...


*Φιλος μου που δουλευε στα ταμεια της Μπαρσα επαιρνε περιπου 3000 ευρω τον μηνα!
**Κατι παρομοιο με το κλασικο πανώ Catalonia is not Spain θα μπορουσε και η Μακεδονια να το χρησιμοποιουσε διαφημιστικα αν ο ΠΑΟΚ ηταν πιο γνωστος διεθνώς.
***Ο Μπονο σε συναυλια U2 στο Κάμπ Νόου της Βαρκελωνης ειχε βαλει φανελα της Μπαρσα και ελεγε ποσο καιρο ηθελε να παιξει σε αυτο το ιστορικο γηπεδο. Ισως να ηταν απλο μαρκετινγκ τρυκ, αλλα δεν ειναι αναληθες οτι οι μισοι Βρεταννοι τουριστες της πολης επισκεπτονται και το γηπεδο!

Το άρθρο 16 και η συζήτηση που δεν γίνεται

Νέο Άρθρο

Η συζήτηση που διεξάγεται αναφορικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι εν πολλοίς ξεπερασμένη από τα πράγματα, ημιτελής, παραπλανητική και υποκριτική.

Ξεπερασμένη διότι, το κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση συνιστά μοναδικό αναχρονισμό στον ευρωπαϊκό χώρο. Σύμφωνα μάλιστα με την κοινοτική οδηγία 36/2005, την οποία καλούμαστε να εφαρμόσουμε από τον προσεχή Οκτώβριο, επιβάλλεται η αναγνώριση των πτυχίων των συνεργαζόμενων με ξένα πανεπιστήμια κολεγίων που λειτουργούν στη χώρα μας.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Φαντάζει ωραία καμμένη η σημαία;

Η απάντησή μου στο ερώτημα του τίτλου του σημερινού άρθρου είναι σαφώς και πολύ έντονα όχι. Για μένα η σημαία δεν είναι απλώς ένα κομμάτι ύφασμα, όπως ακριβώς ο τάφος του πατέρα μου δεν είναι ένα κομμάτι μάρμαρο και το πατρικό μου σπίτι δεν είναι ένας σωρός από κεραμίδια, πέτρες και ξύλα.

Το ζήτημά μου όμως δεν είναι αυτό και θέλω να το ξεκαθαρίσω εξαρχής. Δεν συζητώ ένα θέμα αισθητικής ή πολιτικής φύσης. Δεν με ενδιαφέρει αν το κάψιμο της σημαίας είναι εθνικιστικό ή διεθνιστικό, αν είναι ευγένεια ή αγένεια, αν θα διώξῃ τις βάσεις του θανάτου ή θα πετάξῃ τους Τούρκους στην θάλασσα της Κερύνειας. Αδιαφορώ πλήρως, καθόσον αφορᾴ την παρούσα θεματική, αν καίνε την σημαία οι φασίστες ή οι μασίστες, οι αναρχοαυτόνομοι ή οι αναρχοχαρούμενοι. Το μόνο που διαφέρει εδώ νομικώς είναι ποιος βλάπτεται από μια τέτοια συμπεριφορά.

Για να έχουμε μια πρώτη σχετική εποπτεία, τα σχετικά άρθρα είναι τα άρ. 155 και 181 του Ποινικού Κώδικα, τα οποία έχουν ως εξής:

Άρ. 155 – Προσβολή συμβόλων ξένου κράτους. Όποιος, για να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία ή έμβλημα της κυριαρχίας ξένου κράτους που τελεί σε ειρήνη με την Eλλάδα και είναι αναγνωρισμένο από αυτήν ή διακόπτει ή ηχητικά παρεμποδίζει τη δημόσια ανάκρουση του εθνικού του ύμνου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις έξι μηνών ή με χρηματική ποινή, εφόσον η αμοιβαιότητα είναι εξασφαλισμένη τόσο κατά το χρόνο εκτέλεσης της πράξης, όσο και κατά το χρόνο εκδίκασής της. H δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από αίτηση της ξένης κυβέρνησης.

‘Αρ. 181 – Προσβολή συμβόλων του ελληνικού Kράτους. Όποιος, για να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία του Kράτους ή έμβλημα της κυριαρχίας του, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών.

Δύο πρόχειρες παρατηρήσεις: Αξιοσημείωτο ασφαλώς είναι το γεγονός ότι η ελληνική νομοθεσία εν μέρει προστατεύει περισσότερο τα αλλοδαπά σύμβολα, εφόσον απαγορεύεται ακόμη και η διακοπή ή παρεμπόδιση της ανάκρουσης του αλλοδαπού εθνικού ύμνου! Από την άλλη πλευρά βέβαια η ποινή είναι σαφώς ηπιώτερη όταν προσβάλλωνται τα αλλοδαπά σύμβολα (φυλάκιση μέχρι έξι μηνών έναντι φυλάκισης μέχρι δύο ετών), ενῴ τίθενται και κάποιοι μάλλον αυτονόητοι περιορισμοί (αρχή αμοιβαιότητας, αίτηση δίωξης της αλλοδαπής κυβέρνησης). Απαραίτητο σε κάθε περίπτωση είναι το υποκειμενικό στοιχείο του αδίκου της εκδήλωσης μίσους ή περιφρόνησης, το οποίο θα επικαλεστώ αφειδώς στην επιχειρηματολογία μου στην συνέχεια.

Ποιος βλάπτεται λοιπόν; Ασφαλώς θα προκαλήται κάποια πολύ σπουδαία βλάβη, ώστε να δικαιολογήται η πολυτέλεια δύο διατάξεων στον Ποινικό Κώδικα. Το ξένο κράτος τάχα ή η πολιτειακή εξουσία, όπως φαίνεται από τον τίτλο των αντίστοιχων κεφαλαίων του Ποινικού Κώδικα; Τι να πω, δεν έχω ιδέα. Όζουν ψευδεγκλήματος οι διατάξεις.

Να μια μικρή σκέψη όμως: σύμφωνα με το άρ. 8 παρ. 11 περ. ε΄ Ν. 851/1978 «η Εθνική Σημαία... δεν απορρίπτεται εις τα άχρηστα, αλλά αντικαθιστάμενη λόγῳ παλαιότητας, καταστρέφεται κατά προτίμησιν διά της πυράς» Με λίγα λόγια δηλαδή, η ίδια ακριβώς αντικειμενική συμπεριφορά, το κάψιμο της σημαίας, οτέ μεν τιμωρείται από τον ποινικό νόμο, οτέ δε όχι μόνον δεν τιμωρείται, αλλά επιβάλλεται και ως υποχρεωτικός τρόπος καταστροφής της σημαίας! Και το μόνο που διαχωρίζει τις δύο περιπτώσεις και δικαιολογεί δήθεν το χάος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην δεοντολογική τιμή «απηγορευμένο» και την δεοντολογική τιμή «επιτρεπόμενο» είναι ακριβώς το μίσος και η περιφρόνηση. Και πέραν τούτου ουδέν.

Είναι πολύ δύσκολο νομίζω να βρεθῄ στην ποινική μας νομοθεσία πιο κρυστάλλινη περίπτωση δίωξης του φρονήματος και όχι της πράξης καθ’ αυτήν, αλλά απλώς και μόνον εξ αφορμής της, κατά παράβασιν της αρχής με την οποία γαλουχήθηκαν γενιές νομικών: cogitationis poenam nemo patitur. Και detestationis θα προσέθετα.

Γλαύκα εις Αθήνας και λαδοτύρι στον Μανταμάδο κομίζω βέβαια λέγοντας ότι μια τέτοια διάταξη αντίκειται στο άρ. 7 παρ. 1 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι απαραίτητη προϋπόθεση του εγκλήματος είναι η ύπαρξη πράξης, και ως εκ τούτου είναι συνταγματική υποχρέωση κάθε δικαστή να μην την εφαρμόζη κατ’ άρ. 87 παρ. 2 Συντ.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό το πρόβλημα. Ακόμη και αν υποθέταμε ότι προστατεύεται από προσβολή κάποιο πραγματικό έννομο αγαθό, η απόφαση της εγκληματοποίησης θα έπρεπε να ληφθῄ μετά ενδελεχή στάθμιση με το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης και μάλιστα με τον πυρήνα ίσως του δικαιώματος που συνιστᾴ η ελευθερία της πολιτικής έκφρασης. Όπως δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε ένα σύνθημα, μια χειρονομία, ένα εμβατήριο (ας μην σχολιάσω επί του παρόντος το θλιβερό άρ. 86a του γερμΠΚ), έτσι πρέπει ο δημοκρατικός νομοθέτης να είναι πάρα πολύ επιφυλακτικός ως προς την δίωξη τέτοιων συμβολικών πράξεων, στρεφόμενων υποτίθεται κατά κάποιων νεφελωδών κρατικών εννόμων αγαθών, την στιγμή που η απαγόρευση προσβάλλει την πολύ συγκεκριμένη ελευθερία πολιτικής έκφρασης του κάθε πολίτη. In dubio pro libertate!

Και όμως το πράγμα θα μπορούσε να μην έχῃ έτσι στην καθ’ ημάς ανθυπομέτρια νομική πραγματικότητα. Αρκεί να διευρύνουμε λίγο την νομική μας αντίληψη και να στρέψουμε το φιλοπερίεργο βλέμμα μας ως άλλοι Οδυσσείς στον νόον του αμερικανικού Supreme Court, όπως εκφράστηκε στην προσωπική μου αγαπημένη απόφαση Texas vs Johnson το 1989. Στην περίπτωση εκείνη κάποιος Μαοϊστής έκαψε την αμερικανική σημαία έξω από το συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Ντάλλας. Το Supreme Court, έστω με την ισχνή πλειοψηφία 5-4, έκρινε ότι η ελευθερία του λόγου καλύπτει τέτοιες πράξεις και άφησε τον Ρένκβιστ και τους ομοίους του να κλαψουρίζουν για τα σύμβολα της εθνικής ενότητας, την προσωποποίηση του Έθνους και το δέος που νιώθουν ενώπιον της αστερόεσσας.

Και αφού άρχισα αναρχικά, θα κλείσω στρατοκαυλικά:

Προς την σημαία παρουσιάστε, αρμ!

Σημασία δεν έχει για το ευνομούμενο κράτος η σημαία καθ’ αυτήν∙ σημασία έχει αυτό που η σημαία αντιπροσωπεύει: την πολύτιμη ελευθερία να την καίω ή να της παρουσιάζω όπλα

.