500 τόνοι ελληνικού κρασιού έγιναν οινόπνευμα

Συχνα αναρωτιεμαι γιατι το εμφιαλωμενο κρασι στην Ελλαδα ειναι τοσο ακριβο. Οινοπαραγωγος χωρα, με χαμηλα εργατικα και μεγαλη σχετικα αγορα, ολοι οι παραγοντες θα προεβλεπαν ανταγωνισμο και χαμηλες τιμες. Στην Ισπανια βρισκει κανεις αξιοπρεπεστατα επιτραπεζια κρασια με 2 ευρω, ενω με 5-6 υπαρχουν τρομερα Ριόχα. Ακομα και στην Γερμανια βρισκω αξιοπρεπη ιταλικα, ισπανικα και γαλλικα κρασια σε λογικες τιμες. Στην Ελλαδα κατω απο 5 ευρω γενικα δεν βλεπω να κυκλοφορει σοβαρο κρασι (δεν βεβαια μιλω για αυτα τα ημιαπαραδεκτα σε πλαστικους κυβους ή τετραπακ). Και φυσικα δεν βρισκω σε αλλες χωρες σχεδον ποτε ελληνικο κρασι (ενω αντιθετα αφθονουν κρασια νεων μακρινων παραγωγων απο Καλιφορνια, Χιλη, Αυστραλια κτλ). Ειναι τραγικο αλλα χωρες οπως η Γερμανια εξαγουν περισσοτερο κρασι απτην Ελλαδα!

Ε νομιζω βρηκα μερος της απαντησης:

Πεντακόσιες χιλιάδες εκατόλιτρα κρασιού έγιναν οινόπνευμα σε μια προσπάθεια στήριξης του εισοδήματος των παραγωγών λόγω της φετινής υπερπαραγωγής κρασιού.[...]
Η απόσταξη κρίσης, είπε [ο υπουργος], συνέβαλε αποφασιστικά στη μείωση των αποθεμάτων κρασιών, στη στήριξη του εισοδήματος των παραγωγών και στην εξισορρόπηση της αγοράς.[...]
Οι παραγωγοί θα εισπράξουν 3 ευρώ ανά βαθμό και εκατόλιτρο για 370.000 εκατόλιτρα επιτραπέζια κρασιά που οινοπνευματοποιήθηκαν και 4,6 ευρώ ανά βαθμό και εκατόλιτρο για τα κρασιά ονομασίας προέλευσης.

Δεν μπορω να το πιστεψω, αντι να προωθουμε την παραγωγη μπας και πεσουν λιγο οι τιμες και γινει πιο ανταγωνιστικο το προϊον, παιρνουμε κρασι και το κανουμε οινοπνευμα! Καθολου περιεργο που οι Ελληνες παραγωγοι φτιαχνουν τοσο συχνα κρασι ακαταλληλο για ποση (θα ξερετε ας πουμε το θεμα με το θειαφι). Αφου δεν το φτιαχνουν για να το πουλησουν αλλα για να εισπραξουν επιδοτησεις και μετα να το κανουν οινοπνευμα!
Καθολου περιεργο που οι τιμες ειναι τοσο υψηλες: το υπουργειο Αγροτικης Αναπτυξης φροντιζει για την "εξισορροπηση" της αγορας!!

Ωρες ωρες αυτη η ελληνικη κυβερνηση μου δινει εικονα ψυχοπαθους. Απο την μια μιλανε για αναπτυξη, για μειωση του πληθωρισμου και απο την αλλη καταστρεφουν προϊοντα επειδη εχουμε "υπερπαραγωγη". Αληθεια τι σημαινει υπερπαραγωγη? Κορεστηκε η παγκοσμια αγορα και δεν μπορει να αγορασει αλλον οινο? Η μηπως απλα υποφερουμε απο κακη παραγωγη ακριβων και χαμηλης ποιοτητας προϊοντων και η κυβερνηση κανει οτι μπορει για να διαιωνιζεται αυτη η κατασταση δινοντας κινητρα στους παραγωγους να καταστρεφουν τα προϊοντα τους με λεφτα του φορολογουμενου?

«Όταν τα όπλα είναι παράνομα, μόνο οι παράνομοι έχουν όπλα»

Νέο Άρθρο

Πριν από πέντε εβδομάδες ο Τσο Σεούνγκ-Χούι επισκέφτηκε ένα κατάστημα πώλησης όπλων στο Ροανόκι της Βιρτζίνια για να αγοράσει ένα περίστροφο και ένα κουτί με σφαίρες. Πλήρωσε $571. Μ’ αυτό το περίστροφο και μ’ ένα ακόμη που αγόρασε φθηνότερα στο Internet σκότωσε στην πανεπιστημιούπολη του Virginia Tech 32 άτομα πριν αυτοκτονήσει.

Μετά από ένα τραγικό γεγονός όπως αυτό συνήθως τίθενται πολλά ερωτήματα που όλα καταλήγουν στο τι θα έπρεπε να κάνουν οι οργανωμένες κοινωνίες για να αποτρέψουν παρόμοια περιστατικά. Ένα από αυτά τα ερωτήματα είναι και το εξής: Γιατί επετράπη στον Τσο να αγοράσει τα πυροβόλα όπλα;

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

"Την αλήθεια ρε"

Οι παλιοί θα θυμούνται την κωμωδία «Μάθε παιδί μου γράμματα». Γυρισμένη το 1981, αναφερόταν σε ένα χωριό στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, όπου το κατεστημένο της Δεξιάς προσωποποιημένο από τον γυμνασιάρχη, αποκρύπτει και αρνείται να τιμήσει έναν αριστερό αγωνιστή της αντιστάσης με αποτέλεσμα την αντίδραση της τοπικής κοινωνίας.

Η τανία ήτανε σημάδι της δυναμικά ανερχόμενης αριστεράς που στο περιθώριο τότε, διεκδικούσε από την κατεστημένη ιντελιγκέντσια το δικαίωμα στην ιστορική αλήθεια. Τα επόμενα χρόνια ως γνωστόν οι ισορροπίες ανατράπηκαν σφόδρα, τώρα τα μήντια και ο ακαδημαϊκος χώρος αριστεροκρατούνται και το νέο κατεστημένο της τελευταίας 25ετίας αποκρύπτει, λοιδωρεί, διαστρέφει και (κυριολεκτικά) τρομοκρατεί κατά το δοκούν.

Τελευταίο κρούσμα το βιβλίο ιστορίας. Η ιστορία προκάλεσε πολλά debates στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν παρακολούθησα. Αυτό όμως που είδα ήταν το απόκομμα σελίδας με την περιγραφή της καταστροφης της Σμύρνης σαν ένα «συνωστισμό» των ελλήνων που υποχωρούσαν. Η αλήθεια βέβαια είναι τελείως διαφορετική

Καταλαβαίνω το πόσο τραυματισμένη είναι η προηγούμενη γενιά από τον καταπιεστικό και εν πολλοίς γελοίο εθνικισμό του παρελθόντος (αυτή είναι η γενιά που πολλές φορές αντέταξε στην εθνικιστική προπαγάνδα το Σολώμειο «εθνικό είναι οτι είναι αληθινό»). Καταλαβαίνω επίσης ότι ίσως να υπάρχουν καλές προθέσεις πίσω από την προσπάθεια απεθνικοποιήσης, ένα μέλλον χωρίς εθνικές διαφορές κλπ.

Όμως την ίδια στιγμή κάθε μεγάλη εταιρία προσπαθεί με τεράστιο κόστος να αναπτύξει την δική της διακριτή κουλτούρα (holy grail του σύγχρονου management) που θα κάνει τους υπαλλήλους της περισσότερο πιστούς και απόδοτικους. Το μεγαλύτερο success story χώρας του προηγούμενου αιώνα ήταν το Ισραήλ γιατί κατάφερε να δημιουργήσει έναν πατριωτισμό/εθνικισμό που ενέπνευσε εκατομύρια ανθρώπους. Και εδώ, σε μια χώρα με μία από τις πιο ένδοξες ιστορίες, το κατεστημένο της προσπαθεί να αποβάλλει αυτήν την winning culture... Eίναι σαν η Goldman Sachs, η τράπεζα φαινόμενο με την διάσημη «κουλτούρα επιτυχίας» της, να αποφασίσει να αλλάξει το ονομά της, να απαρνηθεί τις επίτυχιες της και να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει κάποια ανωτερότητα της σε σχέση με τις άλλες τράπεζες. Absolutely stupid...

Θέλοντας ή μη κύριοι, εδώ είμαστε όλοι μόνιμοι συνάδελφοι και μέτοχοι στην μεγάλη επιχείρηση ΕΛΛΑΣ Α.Ε. που κύριο asset της είναι η «the-underdog-that-wins» κουλτούρα και το γεμάτο επιτεύγματα παρελθόν της. Θα τα σβήσουμε έτσι; Είναι ο μηδενισμός της εθνικής συνείδησης τόσο σημαντικός σαν σκοπός που να επιτρέπει τον ακρωτηριασμό της ιστορίας;

Η τελευταία σκηνή του «Μάθε παιδί μου γράμματα», είναι στο τοπικό δικαστήριο. Εκεί ο δεξιός γυμνασιάρχης αρχίζει την κατάθεση του με ψέμματα για την ιστορία του χωριού. Ξαφνικά, ο μέχρι τότε άβουλος Νίκος Καλογερόπουλος, πετάγεται και κράζει τον πατέρα του: «Την αλήθεια ρε, την αλήθεια»

με θέα την Ανάβυσσο

Ο φίλος και φιλελεύθερος σύμμαχος Αθήναιος, ξεκινάει και κάνει μια ανασκόπηση της πορείας του από τα βάθη του καναπέ μέχρι σήμερα, και λίγο πριν από την Ανάβυσσο. Καταλήγει τελικά να εκθέσει πολύ καλά τους λόγους που πολλοί συμμετέχουμε στην Φιλελεύθερη Συμμαχία καθώς και να κάνει και μερικές ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις "εκ των έσω".

χρειαζόμαστε προστάτες ονομάτων;

Αν και με έχει ξαναπασχολήσει το θέμα στο παρελθόν, περνώντας από το πολύ καλό site filosofia.gr ενημερώθηκα για μια άλλη υπόθεση επέμβασης του ελληνικού δημοσίου στον χώρο του internet:

Κλειδώνουν το όνομα Liantinis.GR
Πρωτοφανής απόφαση της ΕΕΤΤ διαγράφει το όνομα ενός από τους ελάχιστους χώρους φιλοσοφικής έκφρασης στο ελληνικό διαδίκτυο.

Φυσικά για τις λεπτομέρειες καλύτερα να ακολουθήσετε τον παραπάνω σύνδεσμο, αλλά επιγραμματικά αυτό που, μου φαίνεται, ότι συνέβη είναι το εξής:

Μια ομάδα ενδιαφερόμενων περί της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη κατοχύρωσε το δικτυακό όνομα liantinis.gr με προφανή, από το περιεχόμενο της σελίδας, σκοπό την έκθεση απόψεων γύρω από το πρόσωπο αυτού του έλληνα φιλόσοφου. Η χήρα του, Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη, προσέφυγε στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ώστε τελικά στις 6 Φεβρουαρίου 2007 αποφάσισε η τελευταία να καταργήσει το liantinis.gr - αν και αυτή την στιγμή δεν έχει υλοποιηθεί η απόφαση και ο τόπος είναι ακόμα προσβάσιμος.

Δεν με αφορά σε αυτό το κείμενο εάν ο Λιαντίνης ήταν πρόσωπο σημαντικό, αμφιλεγόμενο ή ιδιαίτερο με κάποιον άλλο τρόπο. Δεν έχω ασχοληθεί ούτε με την φιλοσοφία του Λιαντίνη, ούτε με την ζωή του, εκτός του ότι θυμάμαι πως υπήρχε ένα κάποιο σούσουρο στα μέσα όταν είχε αυτοκτονήσει. Αυτό που με απασχολεί είναι το δικαίωμα που φαίνεται ότι δίνει ο νόμος στην ΕΕΤΤ να καταργεί ατομικές πρωτοβουλίες που απλά δείχνουν κατά την άποψη της επιτροπής "κακή πίστη" (άρθρο 9 παρ. 1 του Νέου Κανονισμού της ΕΕΤΤ - pdf)).

Λέγοντας μόνο πως όσα λέγονται στο liandinis.gr μου φαίνονται το λιγότερο μη-εγκληματικά (για να μην πω θεμιτά) νομίζω ότι το παράδειγμα αυτό είναι εξαιρετικό για να δει κανείς πως όταν το κράτος "προστατεύει" στην ουσία αυτό που κάνει είναι καταπιέζει τα όσα δικαιούμαστε, στην συγκεκριμένη περίπτωση την ελευθερία έκφρασης. Εκτός εάν η χήρα Λιαντίνη είναι κουμπάρα κάποιου στελέχους του δημοσίου μπορεί αυτή τη φορά ο κρατικός μηχανισμός να μην είχε κάποιο άμεσο όφελος που έχει δώσει (άδικα κατά την γνώμη μου) στην χήρα του Λιαντίνη μονοπώλιο στην χρήση του ονόματος Λιαντίνης. Όμως έχει ένα σαφές έμμεσο όφελος αφού μπορεί με πρόφαση του ότι μας προστατεύει όλους να μας πείσει ότι είναι καλό να έχει τέτοιες φασιστικές αρμοδιότητες.

Σε ένα δεύτερο σκέλος, ανεξάρτητα του τι νομίζετε ότι θα έπρεπε να είχε συμβεί στην περίπτωση αυτή, θα ήθελα να ρωτήσω εάν πιστεύετε ότι θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα εάν δεν είχαμε μια ρυθμιστική αρχή να μας δίνει την άδεια ποιό δικτυακό όνομα μπορούμε να κατοχυρώσουμε και ποιό όχι. Εάν τα ονόματα δίνονταν σε όποιον τα ζήτησε πρώτος και σε όποιον καλύπτει τα έξοδα τους.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα ονόματα πρέπει να είναι ελεύθερα προς χρήση και ανταλλαγή. Δηλαδή εάν κατοχυρώσω το www.ibm.gr πρωτού το προλάβει η IBM τότε μπορώ να ζητήσω σε αντάλλαγμα οτιδήποτε θελήσω ή να το δώσω σε έναν ανταγωνιστή της εάν με πληρώνει παραπάνω. Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα σε αυτό, γιατί σε περίπτωση που κατέχω ένα όνομα και το χρησιμοποιήσω σκοπίμως για να εξαπατήσω ή να βλάψω κάποιον τότε δεν φταίει η κατοχή του ονόματος αλλά η κοινή εγκληματική μου πράξη, την οποία οφείλω να σταματήσω (ή να επανορθώσω κάπως) αλλά χωρίς να προϋποθέτει αναγκαστικά ότι πρέπει να μου αφαιρεθεί το όνομα, ούτε κατόπιν εορτής ούτε προληπτικά.

Τι λέτε;

Για ποια πολιτική κρίση μιλάμε;

Νέο Άρθρο

Έχει εύστοχα λεχθεί πως στη πολιτική υπάρχουν τα μικρά ψέματα, τα μεγάλα ψέματα και οι στατιστικές. Πραγματικά, η απαρέσκεια των πολιτών απέναντι στους τρόπους λειτουργίας των θεσμών και τους λειτουργούς τους, η οποία καταγράφεται τη τελευταία δεκαπενταετία με μεγάλα και αυξανόμενα ποσοστά στις έρευνες της κοινής γνώμης, δεν αντικατοπτρίζει πλήρως τη σύνθετη νεοελληνική πραγματικότητα.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Υπάρχει «προοδευτική γνώση»;

Νέο Άρθρο

Η κριτική του Τσόμσκι εναντίον του μεταμοντερνισμού απορρέει από τη γενικότερη ορθολογιστική φιλοσοφία του. Στο πλαίσιο αυτό υπερασπίζεται την επιστημονική γνώση από τις διάφορες προσπάθειες αμφισβήτησής της -ιδιαίτερα αυτές που στο όνομα κάποιας «προοδευτικότητας» θεωρούν ότι ο επιστημονικός λόγος αντιπροσωπεύει την ισχύουσα ιδεολογία. Γράφει σχετικά:

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Μύθοι του "Κράτους-Γκουβερνάντα"

Νέο Άρθρο

Ο εκλιπών οικονομολόγος Julian Simon ήταν ο μεγάλος αισιόδοξος του φιλελευθερισμού. Οι οπαδοί του κλασσικού φιλελευθερισμού είναι, από τη φύση τους, κυνικοί όσον αφορά την κυβέρνηση και την, όπως περίφημα το έθεσε ο Jefferson, φυσική της τάση να επεκτείνεται , με αποτέλεσμα η ελευθερία να χάνει έδαφος. Ωστόσο, το πλεονέκτημα της φιλελεύθερης φιλοσοφίας υπήρξε ,πάντα, η ικανότητα της να αντιλαμβάνεται τη δυνατότητα και την τάση των ανθρώπων να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις για τη δικιά τους ευημερία και στην πορεία, να βελτιώνουν την κακή κατάσταση της ανθρωπότητας.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Δώστε ένα απόγευμα για τον Kareem (και όχι μόνο)

Δεν μπορώ να υπολογίσω πια πόσες χιλιάδες σελίδες έχω διαβάσει στο διαδίκτυο για την ελευθερία της έκφρασης. Θεωρώ ότι ένα από τα μεγάλα θετικά του διαδικτύου είναι ότι έχει συμβάλλει αποφασιστικά στην εμπέδωση της ελευθερίας της έκφρασης ως θεμελιώδες δικαίωμα στις αντιλήψεις των περισσότερων χρηστών του. Γιατί η δυνατότητα άσκησης αυτής ελευθερίας (που παλαιότερα ήταν τεχνικά πολύ πιο περιορισμένη) έδειξε στην πράξη την ανάγκη τους προστασίας της.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, που μερικές σελίδες και μερικά banner δεν φτάνουν για να την προστατέψουν. Είναι οι περιπτώσεις που κράτη με σοβαρά ελλείμματα δημοκρατικότητας παρεμβαίνουν στην ιδιωτική ζωή των πολιτών τους και λογοκρίνουν τις ιδέες τους. Και εκεί ο αγώνας για την προάσπιση της ελευθερίας της έκφρασης χρειάζεται την ενεργό συμμετοχή και συμπαράστασή μας.

Η περίπτωση του Kareem ξεπερνά και τα μέτρα της προσωπικής του Οδύσσειας και τα όρια του αιγυπτιακού κράτους. Είναι το παράδειγμα ενός υπαρκτού κινδύνου, που για όποιον νομίζει ότι δεν τον αφορά στη χώρα μας δεν έχει να διαβάσει διατάξεις και του Συντάγματος και του Ποινικού Κώδικα που επιτρέπουν και στην Ελλάδα παρόμοιες διώξεις. Και για όποιον τα θεωρεί ακραία και ανεφάρμοστα δεν έχει παρά να δει την υπόθεση Τσιπρόπουλου και τις νομικές ακροβασίες του κατηγορητηρίου προκειμένου να στηθεί κατηγορία. Η συμπαράσταση στον Kareem δεν είναι απλά μια εξωτική διαμαρτυρία για κάτι εκτός της πραγματικότητάς μας. Είναι η συνειδητή συμμετοχή στην προστασία των προσωπικών μας ελευθεριών εδώ.

Γι'αυτό το κάλεσμα για συμβολική διαμαρτυρία έξω από την αιγυπτιακή πρεσβεία (Βασ.Σοφίας 3, Σύνταγμα) την Παρασκευή 27/4 στις 6μμ ξεπερνά κομματικά όρια και αφορά τον καθένα που αξιολογεί την ελευθερία της έκφρασης ως δικαίωμα του οποίου η υπεράσπιση αξίζει τουλάχιστον ένα απόγευμα από το χρόνο του.

Παραθέτω την σχετική ανακοίνωση-κάλεσμα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας που πήρε την πρωτοβουλία να συνεργαστεί με το freekareem.org προκειμένου να μην λείπει η Αθήνα από το παγκόσμιο δίκτυο πόλεων που θα συμμετάσχουν στις 27/4 με ανάλογες διαμαρτυρίες:

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε συνεργασία με την διεθνή πρωτοβουλία FreeKareem.org για την απελευθέρωση του Αιγύπτιου ιστολόγου Abdul Kareem Nabeel Suleiman καλεί τους Έλληνες πολίτες, και κάθε άλλο κάτοικο της Ελλάδας, σε μια συμβολική παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την αιγυπτιακή πρεσβεία στην Αθήνα (Βασ. Σοφίας 3, Σύνταγμα) την Παρασκευή 27/4/2007 στις 6 το απόγευμα.. Η συμβολική διαμαρτυρία αυτή γίνεται στο πλαίσιο της συμμετοχής και της Ελλάδας στην παγκόσμια κίνηση για την απελευθέρωση του Kareem και την ίδια μέρα ανάλογες διαμαρτυρίες θα γίνουν συντονισμένα σε πολλές ακόμα πόλεις του κόσμου.

Ο Kareem βρίσκεται σήμερα φυλακισμένος επειδή η κριτική που άσκησε μέσω του ιστολογίου του θεωρήθηκε βλάσφημη και προσβλητική για το Ισλάμ. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί την ελευθερία της έκφρασης θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη και αντιτίθεται σε περιορισμούς της, ούτε στο διαδίκτυο ούτε στις υπόλοιπες εκφάνσεις της δημόσιας ζωής.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία επισημαίνει ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν είναι κατοχυρωμένη επαρκώς ούτε στη χώρα μας και θεωρεί απαράδεκτους του συνταγματικούς περιορισμούς που επιβάλλουν τo άρθρo 14 του Συντάγματος και τα άρθρα 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα (περί βλασφημίας και καθύβρισης της Εκκλησίας αντίστοιχα).

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία πιστεύει ότι η μόνη συνταγματική πρόβλεψη που χρειάζεται ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό κράτος είναι ότι δεν επιτρέπεται η θέσπιση κανενός νόμου που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου και του Τύπου, χωρίς καμία εξαίρεση.

Τέλος, η Φιλελεύθερη Συμμαχία ξεκαθαρίζει ότι σέβεται πλήρως τα δικαιώματα των υπόλοιπων πολιτών στην μετακίνηση. Η διαμαρτυρία της απευθύνεται προς την αιγυπτιακή πρεσβεία και το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, όχι προς τους συμπολίτες μας. Γι’ αυτό δεν προτίθεται να επιβαρύνει την λειτουργία της πόλης με την διαμαρτυρία της κάνοντας κατάληψη του οδοστρώματος.

Επίσης σας παραθέτω και τα λόγια από το τελευταίο ποστ του Kareem πριν οδηγηθεί στη φυλακή, με τα οποία εγώ ταυτίζομαι απόλυτα:
“in all frankness and clarity, my rejection and repudiation of any law, any legislation, and any regime that does not respect the individual’s rights and personal freedom, and does not acknowledge the absolute freedom of the individual in doing anything – as long as he does not affect anyone around him in a physical way –, and does not acknowledge the individuals’ absolute freedom in expressing their opinions, whatever they may be and whatever they cover, as long as this opinion is merely an opinion or words coming from a person, and is not coupled with any physical action that harms others. At the same time, I declare, in all clarity, that such laws do not obligate me in any way, and I do not acknowledge them or their existence. I detest, from the depths of my soul, whoever works on implementing them, whoever uses them as a guide, and whoever is satisfied with their existence or benefits from them. And if these laws are forced upon us, and we have no power or strength in changing them because that is in the hands of those in power with agendas, who are more than satisfied for the existence of such laws and are making use of it: Nevertheless, all of this will not push me into submission, or into waiting for relief and appeasement.”

Και το επίμαχο ποστ: http://metablogging.gr/?p=405
Παλαιότερες αναφορές μας: http://e-roosters.blogspot.com/2007/02/free-kareem.html, http://e-roosters.blogspot.com/2007/02/blog-post_18.html

Η ήττα της πολιτικής από την διαφθορά

Νέο Άρθρο

Η πολιτική ως οργανωμένη συλλογική δράση διαχείρισης των κοινών υποθέσεων μιας δημοκρατικής κοινωνίας αποσκοπεί με βάση το φιλελεύθερο επιχείρημα στην θεμελίωση αλλά και στην διεύρυνση της ευημερίας του ατόμου. Το άτομο άτυπα μεν αλλά ουσιωδώς δε υπογράφει το σύνταγμα για την συλλογική οργάνωση της κοινωνίας και κατερχόμενο στις εκλογές κατά τακτά χρονικά διαστήματα δίνει σαφή εντολή για το είδος της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί υπό την ρήτρα της χρηστής διοίκησης και της τήρησης των νόμων. Η εμφάνιση της διαφθοράς και μάλιστα σε πολυδιάστατη μορφή οδηγεί στην απώλεια του κριτηρίου της πολιτικής και μάλιστα στην απόρριψη της συλλήβδην.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Να γίνει ΤΩΡΑ αλλαγή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία

του Θέμη Λαζαρίδη

Με το τελευταίο σκάνδαλο των ομολόγων πολλοί ζητούν ανασχηματισμό της κυβέρνησης (δείτε π.χ. το γκάλοπ του press-gr). Όντως, το αίτημα για παραίτηση του κ. Τσιτουρίδη είναι προφανές. Αλλά και άλλα μέλη της κυβέρνησης είναι επιεικώς απαράδεκτα. Ο κ. Πολύδωρας π.χ. θα έπρεπε να είχε αποπεμθεί προ πολλού. Όμως, αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα θα καταλάβουμε ότι η παραίτηση που πραγματικά επιβάλλεται είναι η παραίτηση του πρωθυπουργού. Θα μου πείτε, μα είσαι τρελλός; Ο Καραμανλής είναι το μεγάλο ατού της ΝΔ! Υπερτερεί κατά 25 ποσοστιαίες μονάδες του κ. Παπανδρέου, είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Προσέξτε όμως την ερώτηση στις δημοσκοπήσεις: 50% του λαού πιστεύει ότι ο κ. Καραμανλής είναι καταλληλ-ότερος του κ. Παπανδρέου. Και λοιπόν; Πόσοι από αυτούς πιστεύουν ότι είναι κατ-άλληλος και, ακόμα παραπέρα, ικανοποιητικός ως πρωθυπουργός; Ας ρωτήσουν αυτό οι κύριοι δημοσκόποι.

Τις προηγούμενες εκλογές ψήφισα ΝΔ γιατί ήλπισα ότι θα κάνουν έστω ένα μέρος από αυτά που επαγγέλλονταν. Όμως έχω απογοητευτεί και απελπιστεί. Σε συντριπτικό βαθμό η κυβέρνηση αυτή διόρισε μέτρια ή ανάξια άτομα, από «ημέτερους» έως τυχάρπαστους που πιθανόν είχαν προσφέρει υπηρεσίες στο κόμμα κατά το παρελθόν. Ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε «επανίδρυση του κράτους», και το μόνο που έκανε ήταν να βάψει το κράτος γαλάζιο. Κανένα μέτρο δεν ελήφθη για την πάταξη της γραφειοκρατίας και τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του δημοσίου. Εξάγεται το συμπέρασμα ότι η ΝΔ ήρθε στην εξουσία όχι για να λύσει τα προβλήματα του τόπου αλλά για να λύσει το προσωπικό πρόβλημα των στελεχών της, που έχοντας μείνει μακριά από την εξουσία για μεγάλο διάστημα όρμηξαν πεινασμένοι στα λάφυρα. Η «νέα διακυβέρνηση» εξελέγη με σημαία την καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς. Τι έγινε τα τελευταία τρία χρόνια; Τι νομοθετικές πρωτοβουλίες αναλήφθηκαν; Τι μέτρα εφαρμογής των νόμων λήφθηκαν; ΤΙΠΟΤΑ, ΚΑΜΙΑ, και ΚΑΝΕΝΑ, πέρα από την αυτονόητη παραπομπή στον εισαγγελέα των περιπτώσεων διαφθοράς που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η παραίτηση και οι καταγγελίες του κ. Παλαιοκρασσά, το σκάνδαλο των «κουμπάρων», τώρα των ομολόγων, μαρτυρούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να χτυπήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ παρουσιάστηκε ως η «ναυαρχίδα» της μεταρρυθμιστικής πολιτικής της κυβέρνησης. Ο κ. Παπαχελάς έγραψε στην Καθημερινή ότι ο πρωθυπουργός θέλει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που μεταρρύθμισε τα πανεπιστήμια. Πριν από ενάμισυ χρόνο 170 επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και πολύ διακεκριμένοι καθηγητές, στείλαμε στην κ. Γιαννάκου και στον πρωθυπουργό μιά επιστολή με σκέψεις και προτάσεις (βλ. GreekUniversityReform.org). Όχι μόνο ουδέποτε λάβαμε απάντηση, αλλά ούτε και έκανε ποτέ η κυβέρνηση κάποια μνεία της κίνησης αυτής ή υιοθέτησε κάποιες ιδέες της, κάτι που είναι περίεργο γιατί η επιστολή υποστήριζε την κυβερνητική πρωτοβουλία για μεταρρυθμίσεις. Είναι αυτή στάση ανθρώπου που θέλει ειλικρινά να μεταρρυθμίσει τα πανεπιστήμια; Η «μεταρρύθμιση» αποδείχθηκε τελικά φιάσκο. Τα πανεπιστήμια έμειναν ουσιαστικά ένα χρόνο κλειστά για το τίποτα, για ένα νομοσχέδιο που δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα αλλά κάνει μπαλώματα ελάχιστης αποτελεσματικότητας στον υπάρχοντα νόμο πλαίσιο.

Τα ΜΜΕ επί το πλείστον στοχεύουν τα βέλη τους στους υπουργούς και αφήνουν τον κ. Καραμανλή στο απυρόβλητο. Π.χ. στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής ο Αλέξης Παπαχελάς γράφει: «Ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης νιώθει όμως θυμό όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα σ’ ένα σοβαρό πρωθυπουργό που διακρίνεται από αξιοπρέπεια και αυτοτέλεια, αλλά περιστοιχίζεται από πολλούς υπουργούς, που είτε κρύβονται είτε κυνηγούν με αγωνία ένα μονόστηλο παραπολιτικό ...». Σε λίγο θα μας πουν ότι ο Καραμανλής είναι θύμα των υπουργών του. Μα καλά, ποιός τους επέλεξε αυτούς τους υπουργούς; Ποιός εμπόδισε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιήσει πιό αξιόλογους βουλευτές ή και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες; Ο σκεπτόμενος πολίτης καταλαβαίνει ότι η τεράστιας κλίμακας εγκαθίδρυση «ανίδεων» κομματικών εγκαθέτων, που έγινε σε όλα τα υπουργεία και όχι μόνο σε ένα, δεν μπορεί να έλαβε χώρα εν αγνοία του κ. Καραμανλή. Μόνο ο εθελοτυφλών πολίτης, ή ο κατευθυνόμενος δημοσιογράφος, μπορεί να απαλάσσει τον κ. Καραμανλή από κάθε ευθύνη.

Στο ίδιο τεύχος της Καθημερινής ο κ. Νίκος Νικολάου γράφει: «Ο Κώστας Καραμανλής έχει τη γενναιότητα αλλά και την αποφασιστικότητα να πάρει τις σκληρές αποφάσεις που απαιτεί ο λαός.... Αλλωστε είναι ένας πρωθυπουργός που δεν έχει καμιά δέσμευση από συμφέροντα και δεν χρωστά σε κανέναν την εξουσία που κατέκτησε με τις ικανότητές του». Δεν ξέρω σε ποιές ικανότητες αναφέρεται ο κ. Νικολάου. Η μόνη ικανότητα που του αναγνωρίζω είναι η ρητορική (αν και διαβάζει πάντα προετοιμασμένο κείμενο). Α, και την ικανότητα να βγάζει την ουρά του απ' έξω. Δεν θα λέγατε ότι η σημαντικότερη ικανότητα ενός πρωθυπουργού είναι η επιλογή άξιων συνεργατών; Κακά τα ψέμματα, ο «αρχιερέας» της αναξιοκρατίας και του κομματισμού είναι ο ίδιος ο Καραμανλής. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Οι δεύτερες τετραετίες είναι σχεδόν πάντα χειρότερες από τις πρώτες. Πάρτε την επταετία του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, την οκταετία Α. Παπανδρέου, ή την οκταετία Σημίτη. Αν στην πρώτη τετραετία του σημερινού πρωθυπουργού δεν έχει γίνει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ουσιαστική μεταρρύθμιση, πιστεύετε ότι θα γίνει στη δεύτερη; Τρία χρόνια είναι υπεραρκετά για να καταλάβουμε ότι ένας ηγέτης έχει αποτύχει. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε οκτώ. Να φύγει και να περάσει ο επόμενος/η επόμενη ΤΩΡΑ! Η χώρα έχει ήδη μείνει απελπιστικά πίσω. Η ΝΔ διαθέτει στελέχη που είναι πολύ καταλληλότερα για την θέση του πρωθυπουργού. Δεν είναι πολλά, αλλά υπάρχουν. Η ανάδειξη του νέου αρχηγού να γίνει όχι από την κομματική νομενκλατούρα αλλά από όλα τα μέλη της ΝΔ και, γιατί όχι, από τον ευρύτερο λαό. Δεν πρέπει όλοι να έχουμε λόγο στην επιλογή των αρχηγών των μεγάλων κομμάτων, έστω κι αν δεν είμαστε μέλη τους; Οι επίδοξοι αρχηγοί να καταθέσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα, να αναλάβουν δεσμεύσεις, και να κριθούν με βάση αυτά και όχι το όνομά τους.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους». Ο λαός αυτός θα πρέπει κάποτε να μάθει να απαιτεί και όχι να υπομένει καρτερικά τη μοίρα του. Οι πολιτικοί δεν είναι αφέντες μας, είναι υπηρέτες μας. Και όταν δεν μας κάνουν, τους αλλάζουμε. Αγνοήστε λοιπόν τις «πολιτικές πραγματικότητες» και απαιτήστε ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ και αλλαγή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία ΤΩΡΑ!

Νέα Υόρκη
17 Απριλίου 2007

Η γενια των 700 δραχμων

Γινεται παλι λιγος θορυβος για το ποσο κακη ειναι η ζωη για τους νεους σημερα (βλεπε το κειμενο του σεπτου συμπολεμιστη μπιζ). Μαλιστα σχηματιζονται εκφρασεις οπως γενια των 700 ευρω για να σχηματοποιησουν την απελπισια των κακομοιρων των νεων. Και αναζητουμε τα αιτια στην κακουργα κοινωνια ή στην κακη κυβερνηση.

Προσωπικα διαφωνω με αυτες τις απλουστευτικες εκφρασεις αλλα και την γενικη γκρινια. Σε πρωτο επιπεδο, το προβλημα δεν εχει καμμια σχεση με ελευθερες ή ανελευθερες οικονομιες ουτε ειναι προσωπικη ευθυνη καποιου. Το θεμα εχει περισσοτερο να κανει με τις μη ρεαλιστικες προσδοκιες των νεων.

Ειναι το απλο φαινομενο σε ολον τον δυτικο κοσμο της επιβραδυνσης της αναπτυξης (λογικο, δεν μπορει συνεχως να εχουμε τους μεταπολεμικους ρυθμους του 10%) και της δημοκρατικοποιησης της ανωτατης παιδειας. Στα χρονια των γονιων μου πτυχιο Νομικης σημαινε σιγουρο εισοδημα και καλο κοινωνικο στατους. Σημερα αυτο δεν ειναι τοσο σιγουρο βεβαια, αλλα προσοχη: ακομα και ενας σουβλατζης σημερα βγαζει περισσοτερα απο εναν φρεσκο δικηγορο τοτε. Αν ειμαστε η γεννια των 700 ευρω, οι γονεις μου ηταν η γεννια των στην καλυτερη περιπτωση 1000 δραχμων στην χειροτερη των γνωστων 3 και 60! Και ολα αυτα χωρις να προσθετουμε το γεγονος οτι με τα ιδια (αποπληθωρισμενα) χρηματα θα ειχες το 60 ενα πανασχημο σπιτι, ενα τηλεφωνο που δουλευε οποτε ηθελε και μια τηλεοραση 10 ιντσων. Σημερα εχεις μια τηλεοραση υγρων κρυσταλλων 32 ιντσων, ενα ΝτΒιΝτι που δεν ειχαν δει ουτε στα ονειρα τους το 60, αξιοπρεπες DSL, δωρεαν κλησεις σε ολον τον κοσμο και βεβαια τα φτηνα ταξιδακια σου εις τας Ευρωπας (που ηταν ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ το 60) με Easyjet κ.α. Να μην μιλησω βεβαια για το γεγονος οτι δεν ηξεραν τι σημαινει 8ωρο οι γονεις μας, ουτε τι σημαινει γενικη προστασια των εργαζομενων (ειδικα η χειρωνακτικη εργασια ηταν πολλες φορες πιο επικινδυνη αποτι σημερα). Δεν εχει καν νοημα να παραθεσω δεικτες σχετικα, νομιζω ολοι τα ξερουν αυτα.

Αρα η ολη γκρινια ειναι ακριβως λογω της επιτυχιας των οικονομιων μας, που ανεβασε τους μισθους ολων και την υλικη μας ευημερια σε αφανταστο βαθμο. Γιατι αυτη η προοδος που λαμβανουμε ως δεδομενη, ηρθε με σκληρη δουλεια (και σε καποιες χωρες του κοσμου δυστυχως δεν ηρθε τοσο καλα, πχ στην πρωην Σοβιετια).

Η γκρινια ειναι επισης αποτελεσμα του κατορθωματος θα ελεγα να εχουμε πια τοσο υψηλα ποσοστα πτυχιουχων ΑΕΙ (μιλωντα για την Ευρωπη γιατι στην Ελλαδα μερικα ΑΕΙ δεν κανουν ουτε για σοβαρα Λυκεια). Δεν μπορει σημερα κανεις να γινει με ενα πτυχιακι βασιλιας, δεν ειμαστε πια ολοι στραβοι για να βασιλευει ο μονοφθαλμος. Οποιος θελει να ξεχωρισει στην κοινωνια πρεπει να κανει το κατι παραπανω παντα και σημερα τυχαινει να ειναι πολυ παραπανω αποτι πριν 50 χρονια.

Ειναι παραλογη και αδικη η απαιτηση λοιπον των νεων να εχουν το κοινωνικο στατους των γονιων τους με τον ιδιο κοπο. Θα εχουν εξαιρετικο οικονομικο στατους και αφανταστη υλικη ευημερια, αλλα χωρις δουλεια θα ειναι ενας ακομα απο τους πολλους μορφωμενους και αξιοπρεπεις νεους. Και αυτο ειναι δικαιο, αδικο ηταν το 60 που ειχαν προσβαση στα ΑΕΙ μονο καποιοι λιγοι εκλεκτοι, αδικο ηταν οτι οι σπουδες στο εξωτερικο ηταν ενα απιαστο ονειρο ενω σημερα ειναι μια συνηθης πραγματικοτητα (και ενιοτε πιο φτηνη αποτι σπουδες στην Ελλαδα).

Αν υπηρχε ονομα για την γεννια μας θα ηταν λοιπον η γεννια των παραλογων προσδοκιων, που με ενα κακης ποιοτητας μεταπτυχιακο νομιζαν οτι θα εχουν πιασει τον κοσμο απτα%$^%$# και θα τους ανοιγαν ολες οι πορτες. Δεν υπαρχει ομως υποκαταστατο για την προσωπικη προσπαθεια, τα πτυχια ειναι προϋποθεσεις αλλα οχι εγγυησεις επιτυχιας. Λυπαμαι λοιπον, δεν υπαρχει μαγικη συνταγη, θα πρεπει οπως εκατομμυρια ανθρωποι πριν απο μας να στηριζομαστε στον μοχθο μας για την θεση μας στην κοινωνια...

ΥΓ να σημειωσω οτι ολα αυτα ερχονται απο καποιον που εχει αφησει την Ελλαδα λογω ελλειψης ευκαιριων. Αλλα οχι επειδη πιστευω οτι η Ελλαδα σημερα εχει λιγοτερες ευκαιριες αποτι το 60! Αλλα επειδη παραμενει δυστυχως μια σχετικα περιθωριακη, μικρη και αντιπαραγωγικη χωρα παρα την τεραστια προοδο. Η διαφορα ειναι οτι σημερα μπορω να ζω στην ΕΕ ως ισοτιμος πολιτης, ενω το 60 θα ειχα καταληξει σε καμμια φαμπρικα της Γερμανιας... Και ναι, οι Γερμανοι νεοι επισης γκρινιαζουν για το ποσο εχει δυσκολεψει η ζωη
και το οτι σημερα τους ανταγωνιζονται Ελληνες με διδακτορικο και οχι ανειδικευτα χερια ρουτινιαρικης εργασιας.

Ποιος ευθύνεται για τη "γενιά των 700 ευρώ";

Η "Ελευθεροτυπία" έχει ένα αφιέρωμα στη "γενιά των 700 ευρώ". Εάν είχατε την απορία να μάθετε ποιος ευθύνεται για το φαινόμενο της "γενιάς των 700 ευρώ" δεν χρειάζεται να απορείτε άλλο! Την απορία σας λύνει ένας κοινωνιολόγος σύμφωνα με τον οποίον:

Η γενιά των 700 ή των 1.000 ευρώ αποτελεί δημιούργημα των οικονομιών που διαθέτουν έναν εκτεταμένο και κυρίαρχο ιδιωτικό τομέα

Το αφιέρωμα της εφημερίδας το ανακάλυψα μέσω αυτού του post το οποίο πρωτοείδα στο Buzz.

Νόαμ Τσόμσκι και φιλελευθερισμός: Μία κριτική ανάλυση

Ο Νόαμ Τσόμσκι κατέχει αναμφίβολα σημαντική θέση στη σύγχρονη διανόηση. Στην Ελλάδα, είναι γνωστός στο ευρύ κοινό κυρίως ως ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές τόσο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ όσο και του καπιταλιστικού συστήματος γενικότερα. Αυτό που απουσιάζει από το χώρο της ελληνικής αλλά και της διεθνούς βιβλιογραφίας είναι η ανάδειξη μιας άλλης πτυχής στη σκέψη του Τσόμσκι: της πολιτικής του φιλοσοφίας που διαπερνά όλο το έργο του και έχει ως άξονα αναφοράς το φιλελευθερισμό και μάλιστα τον κλασικό φιλελευθερισμό του 18ου αιώνα.

Η μελέτη του Τάκη Μίχα επιχειρεί τη συστηματική ανασυγκρότηση της φιλελεύθερης κριτικής που ασκεί ο Τσόμσκι στον σύγχρονο καπιταλισμό. Αναλύει τις ομοιότητες και διαφορές των θέσεων του αμερικανού διανοητή σε θέματα, όπως η αγορά, τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, οι ανώνυμες εταιρείες, το κράτος, η παγκοσμιοποίηση, η δημοκρατία, η μισθωτή εργασία, ο μεθοδολογικός ατομισμόs, με τις απόψεις νεοφιλελεύθερων διανοητών, όπως του Μίλτον Φρίντμαν, του Φρίντριχ Χάγιεκ, του Τζόζεφ Σουμπέτερ, του Λούντβιχ φον Μίζες, του Πίτερ Μπάουερ κ.ά.

Ταυτόχρονα, αναλύονται πολλές απόψεις του Τσόμσκι από την σκοπιά των σύγχρονων θεωριών του μάνατζμεντ των επιχειρήσεων (Γκόσαλ, Χάντι, Μπελ) και καταγράφονται οι διαφορές του με την Αριστερά στο θέμα του μαρξισμού, της ανθρώπινης φύσης και του βιολογικού προσδιορισμού. Στα πλαίσια αυτά, η μελέτη αναπτύσσει διεξοδικά την κριτική του Τσόμσκι εναντίον «κολεκτιβιστικών» θεωριών της γλώσσας (Στάλιν, Σωσύρ, Βίτγκενσταϊν, Ντάμετ) που θεωρούν τη γλώσσα ως «κοινωνικό θεσμό».

Τέλος, το βιβλίο αναφέρεται εκτενώς στη σκληρή κριτική την οποία ασκεί ο Τσόμσκι εναντίον των «τσαρλατάνων» (όπως τους αποκαλεί) του Μεταμοντερνισμού (Ντεριντά, Φουκώ, Κρίστεβα, Αλτουσέρ) και του ανορθολογισμού.

Εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ
Σειρά: ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Τιμή € 15,00, Σελ. 304.

Δημοσκόπηση της ALCO για την απήχηση των φιλελεύθερων προτάσεων

Νέο Άρθρο

Μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές των προσπαθειών απαξίωσης του Φιλελευθερισμού στην χώρα μας είναι ότι αφορά μειοψηφίες μονοψήφιων ποσοστών (ή ακόμα και δέκατων της μονάδας). Δεν είναι λίγοι ακόμα και συνειδητοί φορείς φιλελεύθερων ιδεών που βλέπουν την απήχησή τους να περιορίζεται εντός μιας σχετικά κλειστής ομάδας του πληθυσμού, σχεδόν ασήμαντης αριθμητικά. Και τελικά είναι πολλές οι περιπτώσεις που φιλελεύθεροι αισθάνονται την ανάγκη να αυτολογοκριθούν γιατί έχουν πειστεί ότι η εικονική πραγματικότητα που δημιουργούν τα ΜΜΕ είναι ο πραγματικός παλμός της κοινωνίας και ότι οι ιδέες τους “δεν πουλάνε”. Είναι όμως έτσι; Ποιο είναι τελικά το πολιτικό περιθώριο των φιλελεύθερων προτάσεων;

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Αυξάνεται πράγματι η βία;

Αν πιστέψω τα ΜΜΕ, ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο βίαιος. Φαινόμενα βίας πράγματι υπάρχουν και σίγουρα δε θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από τη σημερινή κατάσταση ούτε στη χώρα μας, ούτε αλλού. Ακόμη κι αν είχαμε προσεγγίσει το βέλτιστο επίπεδο, πάλι θα απαιτείτο διαρκής επαγρύπνηση.

Ωστόσο η διαχρονική τάση είναι η μείωση της βίας, ιδιαίτερα στον δυτικό πολιτισμό.

Όλες οι ως σήμερα συστηματοποιημένες προσπάθειες καταγραφής του παγκόσμιου επιπολασμού της βίας κατά τη διάρκεια αιώνων, χιλιετηρίδων ή των τελευταίων 50 ετών έχουν δείξει πτωτική τάση (παρόλο που προφανώς ανά εποχές υπήρχαν παροδικές ανακάμψεις). Η πιο γνωστή κι έγκυρη επιστημονική μελέτη είναι το «The History of Force» του James Payne. Αλλά μπορείτε να διαβάσετε πολλές ακόμη, όπως το «Homicide» των Martin Daly και Margo Wilson, το «Constant Battles» των Stephen Leblanc και Katherine Register και το «War Before Civilization» του Lawrence Keeley.

Μία εξαιρετική ανάλυση του ιστορικού της βίας μπορείτε να διαβάσετε σε πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Ψυχολογίας του Harvard, Steven Pinker (συγγραφέα των Blank Slate και How the Mind Works μεταξύ άλλων)

Σταματήστε τη βία (κάθε μορφής)!

Νέο Άρθρο

Η αιματηρή συμπλοκή μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού την περασμένη Πέμπτη, στη διάρκεια της οποίας έχασε τη ζωή του ο 25χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος, σόκαρε αλλά δεν ξάφνιασε.

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να προσποιείται -κατά την προσφιλή της συνήθεια- ότι πρώτη φορά μαθαίνει με (ανατριχιαστικές) λεπτομέρειες τι γίνεται μέσα και έξω από τα γήπεδα και, κυρίως, τι συμβαίνει στους κόλπους των συνδέσμων των ομάδων, όμως η αλήθεια είναι ότι τα γνώριζε όλα...

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Internet trolls

O φίλος και σύντροφος στην ΦΣ Σπύρος Ντόβας θέτει μερικούς πολύ ουσιαστικούς προβληματισμούς για το πώς να χειριστεί ένας blogger την αναπόφευκτη εμφάνιση trolls. Εμείς εδώ δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με την έκφραση τεκμηριωμένου αντίλογου σε όσα λέμε, αντίθετα το επιδιώκουμε. Επίσης ποτέ δεν ενόχλησε ούτε ο ατεκμηρίωτος αντίλογος ή το ύφος της γλώσσας του κάθε σχολιαστή (ακόμα και σε αηδιαστικά προσβλητικές περιπτώσεις που αγγίζουν τα όρια της κλινικής ψυχιατρικής). Πιστεύουμε στην δύναμη του διαλόγου και του επιχειρήματος και η εμπειρία μας δείχνει ότι trolls που λειτουργούν έτσι αντιμετωπίζονται από την ίδια την συζήτηση.

Το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε με trolls είναι όταν ουσιαστικά κάνουν spam. Δεκάδες συνεχόμενα άσχετα ποστ με προφανή στόχο να διαλύσουν ακριβώς αυτήν την αντίσταση, τον διάλογο. Εκεί πλεόν το troll δεν μπορεί να επικαλείται καμία παραπάνω ελευθερία από τον spammer που μας ζαλίζει να αγοράσουμε φάρμακα ή να μπούμε σε πορνοσελίδες (τα ποστ αυτής της κατηγορίας υπερβαίνουν πια τα 1000 ημερισίως). Η ελευθερία τη έκφρασης του troll είναι το δικαιωμά του να δημιουργεί blog και να θέτει εκεί ότι κανόνες θέλει. Όχι να πηγαίνει σε άλλα blog και να απαιτεί να επιβάλλει τους δικούς του.

Τα trolls (όπως και οι spammers) και καταπατούν τα δικαιώματα των υπόλοιπων να εκφραστούν κατακλύζοντας την συζήτηση, και καταπατούν το δικαιώματα των δημιουργών να διαχειρίζονται ελεύθερα το δημιούργημά τους, και επιβαρύνουν τους διαχειριστές με κατανάλωση χρόνου και πόρων. To moderation είναι και κουραστικό για τους διαχειριστές και δημιουργεί ασυνέχειες στις συζητήσεις.

Θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχαν τα εργαλεία που προτείνει ο Σπύρος (όπως υπάρχουν πια σε forum, αν υπήρχαν νωρίτερα φόρουμ που προσωπικά αγαπούσα δεν θα είχαν καταστραφεί από trolls) που να δίνουν μια λύση στο φαινόμενο χωρίς την ανάγκη moderation κτλ. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες να μπορούν να αξιολογούν και να επιλέγουν τι να διαβάσουν από τον διάλογο. Πολύ πιθανά αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε μέχρι τότε είναι υπομονή.

Brussels on the Potomac: Paul Starr tries to redeem American liberalism

Wall Street Journal
April 12, 20007

by GARY ROSEN*

Ronald Reagan gave the now-familiar indictment its classic formulation. Nearing the end of his presidency in 1988, he set his sights on Michael Dukakis, who had just won the Democratic nomination on a platform of pragmatism and technocratic competence. What this "masquerade" really promised, Reagan said, was something very different: a return to "policies of tax and spend, economic stagnation, international weakness and accommodation, and always, always, always, blame America first." It was time, he declared, to use "the dreaded 'L' word" and to tell the American people that Mr. Dukakis and his party were "liberal, liberal, liberal."

Paul Starr doesn't mention this bit of political theater in "Freedom's Power," but it is the necessary backdrop for his earnest, instructive effort to restore the good name of liberalism. For Mr. Starr, a professor of sociology and public affairs at Princeton and a founding editor of the American Prospect magazine, the relatively recent fashion of bad-mouthing liberalism is not just an obstacle to the future success of Democrats, whose leaders break into a sweat at the very mention of their own creed; it is also an offense against America's deepest principles, principles shared in large measure by the parties of Michael Dukakis and Ronald Reagan alike.

As Mr. Starr reminds us, liberalism in the broadest sense is the centuries-old political philosophy of the English-speaking West. The leading lights of "classical" liberalism--thinkers like John Locke, Montesquieu, Adam Smith and James Madison--sought to limit and constrain government in the name of freeing the individual. Their great instrument was a properly balanced constitution, one that would enshrine the rule of law and a wide range of personal rights. What Mr. Starr correctly emphasizes is that the founders of liberalism aimed not just to control state power but to create it too. It was no accident that the pre-eminent liberal regimes--Britain and the U.S.--rose to such heights. Their dynamic societies generated wealth and social capital that no prince or dictator could hope to match.

This much of Mr. Starr's account could be endorsed by any present-day conservative (though readers of every political stripe will regret that he doesn't relate his history with a lighter, less academic touch). Where Mr. Starr gets into trouble is in describing the transition between this "classical" phase and the "modern democratic liberalism" that most engages his own passions. Liberals of every era have aspired to create a "free, fair, and prosperous society," he writes, but "the ways and means of achieving that end have necessarily evolved."

In 20th-century America--from the Progressives to the New Deal, the Great Society and beyond--moving the liberal project forward demanded a new, more egalitarian agenda: active measures to redistribute wealth, social programs to provide the "basic requirements of human development," expanded rights for blacks and women, and a general "deregulation of private life" in matters of sex and self-expression. As for foreign policy, it entailed a new emphasis on international institutions and cooperation, thus extending American power by accepting certain checks on its use.
To a degree, of course, most of these more recent liberal innovations now form a part of the American political consensus, even for conservatives. After all, no one on the right is agitating to abolish the income tax or the Department of Health & Human Services, to repeal the civil-rights laws, or to withdraw the U.S. from NATO and the U.N. (well, maybe the U.N.). What can be found on the right is a set of longstanding concerns about the practical effects, and moral and social costs, of modern liberalism's most expansive ambitions. Our own left-right divide, for all its partisan fury, is in many ways a family quarrel within the history of liberalism itself.

Mr. Starr seems at moments to recognize as much. He concedes that liberalism went off course during the 1960s in its uncritical embrace of anti-poverty programs, affirmative action, judicial activism and the "rights revolution." But he sees modern conservatism as a reactionary or self-interested "backlash," not as a reasoned critique--and certainly not as an alternative to the European-style welfare state that fires his own imagination. For all his apparent appreciation of liberalism's classical past, Mr. Starr takes his bearings from Brussels, not from Locke, Smith and Madison. His longed-for liberal restoration gives a perfunctory bow to limited government, free markets and bourgeois virtue, but he does not take them seriously enough to grant a hearing to their most thoughtful contemporary advocates.

Mr. Starr deserves credit, especially from his fellow Democrats, for consistently framing his argument in terms of American strength and purpose, at home and abroad. I somehow doubt that his own proposals will do much to further these ends--do we really need a "Young America" program to jump-start our apathetic teens?--but the language itself is refreshingly optimistic and forward-looking, even Reaganesque. It is, if nothing else, a first step in the worthy effort to rehabilitate the "dreaded 'L' word."

*Mr. Rosen is the managing editor of Commentary. You can buy "Freedom's Power" from the OpinionJournal bookstore.

Copyright © 2007 Dow Jones & Company, Inc. All Rights Reserved.

"The God Delusion", an atheist re-awakening

I just read Richard Dawkins' latest, "The God Delusion". Can't resist some comments:

In the first part, it is really fun to watch Dawkins easily blowing away ALL theistic arguments. For devoted atheists like myself that needed no further convincing, it is more interesting to read some ideas coming from evolutionary biology, like the emergence and interplay of memes.

A special mention is needed here to "the ultimate boeing 747", a fresh and very beautiful argument IMO. It reverses the old theistic argument: "this world is so complex that there must be a creator-God behind it" to: "a hypothetical God would be so sophisticated and complex that it would be impossible to exist without the existence of a previous cause; by definition God could be the only primary cause, hence God cannot exist"

In the second part Dawkins is entering less familiar territories like political philosophy and the result is not academically vigorous and mostly based on anecdotal evidence. Several of his arguments are weak here -like his view that the moral zeitgeist will continue becoming more and more liberal or his mistaken view that the belief in the sanctity of life is related with religiosity.

In any case, with this book Richard Dawkins establishes himself as the Peter Singer of our generation. This time is not about speciesism, but about religious supremacy, the view that specific systems of beliefs with gross irrational assumptions like religions are superior to other "non-holy" ones, and that they should be immune to any criticism just because of their arbitrarily given religious status. Succesful or not in its cause, "the God Delusion" certainly signals a welcome re-emergence of atheistic activism.

Συνεργασία e-Rooster με το Ινστιτούτο Cato

Το e-Rooster είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει την συνεργασία του με το Iνστιτούτο Cato, ένα από τα μεγαλύτερα ινστιτούτα παραγωγής φιλελεύθερης σκέψης παγκοσμίως. Στόχος είναι να καλύψει έστω και ένα ελάχιστο τμήμα του ελλείμματος παρουσίασης σύγχρονων φιλελεύθερων ιδεών και προτάσεων στο ελληνικό κοινό. To πρώτο βήμα συνεργασίας είναι η μετάφραση στα ελληνικά κομματίων αυτής της παραγωγής (που εγκαινιάζεται με το άρθρο του Milton Friedman), ενώ σχεδιάζονται ήδη και τα επόμενα βήματα.

Η Αυτοκαταστροφική Ορμή της Επιχειρηματικής Κοινότητας

Νέο Άρθρο

Υπάρχει μία συχνή παρανόηση ότι οι άνθρωποι που είναι υπέρ μίας ελεύθερης αγοράς είναι επίσης υπέρ και οποιουδήποτε πράγματος κάνουν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο αληθές.

Επειδή πιστεύω στην επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος στα πλαίσια ενός ανταγωνιστικού καπιταλιστικού συστήματος, δεν μπορώ να κατηγορήσω έναν επιχειρηματία που πάει στην Washington και προσπαθεί να αποκτήσει ειδικά προνόμια για την εταιρία του. Οι μέτοχοι της εταιρίας του τον προσέλαβαν να αποκομίσει για αυτούς όσα περισσότερα λεφτά μπορεί, σύμφωνα πάντα με τους κανόνες του παιχνιδιού. Και εάν οι κανόνες του παιχνιδιού λένε ότι κανείς πηγαίνει στην Washington για να αποκομίσει ειδικά προνόμια, δεν τον κατηγορώ που το κάνει. Κατηγορώ εμάς τους υπολοίπους που είμαστε τόσο ανόητοι ώστε να επιτρέπουμε να συμβαίνει αυτό.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*

Αναπλαση στο Μοναστηρακι

Συντομα, αν ολα πανε καλα θα αρχισουν εργα αναπλασης στο Μοναστηρακι. Επιτελους, ισως το κεντρικοτερο σημειο συναντησης στην νυχτερινη Αθηνα θα αρχισει να μοιαζει λιγο λιγοτερο με κεντρικο παζαρι στην Σαχαρα. Η αρχικη ιδεα που ειχε κερδισει αρχιτεκτονικο διαγωνισμο και μου ειχε αρεσει πολυ, για ενα καπως ρηξικελευθο πολυχρωμο πλακοστρωτο, δεν περασε απο τα Συμβουλια των Πρεσβυτερων Σοφων, οποτε θα εχουμε ενα απλο και βαρετο πλακοστρωτο.

Τι να κανουμε, οταν καθε εργο πρεπει να περναει απο 40 επιτροπες λογικο ειναι η αρχιτεκτονικη αποψη να πνιγεται. Αυτο ομως που δεν ειναι καθολου λογικο και βρισκω απαραδεκτο στην μακεττα ειναι η ελλειψη οιασδηποτε προβλεψης για την διευθετηση της κινησης οχηματων και πεζων! Οποιος εχει παει βραδυ Σαββατου στο Μοναστηρακι ξερει οτι η περιοχη ειναι ενα τεραστιο χαος. Ταξι κλεινουν μια λωριδα της Ερμου (χωρις καμμια άδεια φυσικα), τα αυτοκινητα παρκαρουν οπου βρουν, οι πεζοι περνανε τον δρομο οπου βρουν.

Ειναι αυτονοητο νομιζω οτι αν κανουμε αναπλαση πρεπει να υπαρχουν καποια βασικα χαρακτηριστικα που να σεβονται τον χαρακτηρα της περιοχης και να προνοουν για καποια κυκλοφοριακη ταξη και ηρεμια! Διαδρομος για τα ταξι (πιθανοτατα με πλατος ακριβως ενα αυτοκινητο και θα περναει κυκλικα μεσα απο την πλατεια). Ξεκαθαρη διαβαση για τους πεζους απο την πλατεια προς την απεναντι μερια του Ψυρρη, πιθανως με υπερυψωμενο οδοστρωμα ωστε να επιβραδυνουν υποχρεωτικα τα αυτοκινητα. Σοβαρα φαναρια (που να φαινονται δηλαδη ξεκαθαρα, οχι οπως τωρα που δεν καταλαβαινω ποιο φαναρι ειναι για ποιο ρευμα!), συχνες διαβασεις πεζων και μειωση του χωρου για τα αυτοκινητα στην Ερμου ετσι ωστε να περναει ακριβως ενα αυτοκινητο απο καθε μερια. Αυτο δινει χωρο για παραλληλη διαπλατυνση των πεζοδρομιων και βεβαια καθιστα αδυνατη οποιαδηποτε σταση, διπλοπαρκαρισμα κτλ. Ως επεκταση θεωρω φυσικα απαραιτητη και την πεζοδρομηση ολης της περιοχης Ψυρρη, ειναι εντελως γελοιο το φαινομενο τα Σαββατοβραδα μερικοι ασχετοι να μπαινουν με το ΙΧ τους μεσα στα στενακια του Ψυρρη και να προκαλειται ενα ινδικο κομφουζιο με ορδες κοσμου γυρω απο καποια αποκλεισμενα αυτοκινητα.

Και φυσικα αυτονοητο συμπληρωμα ειναι η επεκταση της λειτουργιας του μετρό μετα τις 12 τα Σαββατοκυριακα. Καποτε πρεπει να καταλαβουμε σε αυτην την πολη, οτι χρειαζεται ενας ωραιος, ανθρωπινος χωρος διασκεδασης στο κεντρο της πολης, οτι νυχτερινη διασκεδαση με το ΙΧ δεν νοειται και οτι μηχανακια, ΙΧ, ταξι και ανθρωποι δεν τα πανε πολυ καλα οταν κινουνται στον ιδιο χωρο!

Μήνυμα αναστάσιμο...

«Μη συμβιβάζεστε με μια παθογένεια που μας βασανίζει. Αυτά που βρίζουμε το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση, ας προσπαθούμε να τα αλλάζουμε το πρωί».

Νίκησε με τόλμη την "τρέλα" του Δημοσίου
Πήρε τον... νόμο στα χέρια του κατά του Δημοσίου

Το σώμα των νόμων

Νέο Άρθρο

Είναι χρήσιμο πράγμα να υπάρχουν νόμοι. Χρησιμότερο όμως είναι να εφαρμόζονται. Eτσι, στη χώρα μας έχουμε εκατομμύρια ρυθμίσεις διά πάσαν νόσον αλλά οι ασθένειες επιδεινώνονται. Κάτι που σημαίνει ή ότι είναι στραβές οι ρυθμίσεις ή ότι στραβά τις εφαρμόζουμε ή ότι ισχύουν και τα δύο. Το χειρότερο είναι το γιατρικό. Ενώ δεν εφαρμόζουμε τους υπάρχοντες νόμους, η κυβέρνηση φτιάχνει άλλους νόμους, που όλοι ξέρουν ότι δεν θα εφαρμοστούν, έτσι για να ξορκίσουμε την κακή δημοσιότητα που προκαλεί η μη εφαρμογή της κειμένης νομοθεσίας.

*Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε τη συνέχεια και να σχολιάσετε*