Ελληνικό Πανεπιστήμιο,κρίση και μεταρρύθμιση

Oι Φιλελεύθεροι Φοιτητές και το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών σας προσκαλούν σε εκδήλωση με τίτλο :

Ελληνικό Πανεπιστήμιο,κρίση και μεταρρύθμιση.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στις 19.00, στο Μακεδονία Παλλάς στη Θεσσαλονίκη και θα είναι ανοιχτή στο κοινό.

Ομιλητές:
Γεώργιος Μπήτρος Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Θέμης Λαζαρίδης. Καθηγητής στο Τμήμα Χημείας του City College / City University of New York, διαχειριστής των ιστολογίων Greek University Reform Forum και "Αξιολόγηση Βουλευτών"
Νάσιος Τσιούρας,δικηγόρος

Συντονιστής: Χάρης Μ. Πεϊτσίνης, δικηγόρος.

Η..."φιλελεύθερη" Ντόρα Μπακογιάννη μιλάει για την οικονομική κρίση...

"Η παράταξη μας δεν ήταν ποτέ οπαδός της αχαλίνωτης οικονομικής δραστηριότητας...

Είδαμε ότι η χαλάρωση ή η μη τήρηση του ρυθμιστικού πλαισίου και οι πολιτικές της νομισματικής χαλαρότητας, της υπερχρέωσης και της υπερκατανάλωσης, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες απώλεια εμπιστοσύνης.

Η ανεξέλεγκτη κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με ισχυρή πολιτική και κρατική παρέμβαση.

Η πολιτική πήρε την πρωτοβουλία.

Οι κυβερνήσεις έχουν τον πρώτο λόγο για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφικές επιπτώσεις της πλήρους αποτυχίας του μοντέλου αυτού , της ασύδοτης ανάπτυξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και της επακόλουθης κατάρρευσης των χρηματιστηριακών αγορών."

(διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία της Υπουργού Εξωτερικων Ντ. Μπακογιάννη στη συνεδρίαση της Νομαρχιακής Συνέλευσης Βόρειας Αττικής της ΝΔ)

Η Ντόρα Μπακογιάννη, θεωρείται , από τα Μ.Μ.Ε., πως εκφράζει τη λεγόμενη "φιλελεύθερη" πτέρυγα της "Νέας Δημοκρατίας". Ομολογώ πάντως πως μου είναι αρκετά δύσκολο να διακρίνω σε τί διαφέρει η παραπάνω "φιλελεύθερη" ανάλυση για τα αίτια της οικονομικής κρίσης από τις σοσιαλιστικές κορώνες του κύριου Αλαβάνου ή το νεο "New Deal" του Γιώργου Παπανδρέου. Βέβαια, η παραπάνω ομιλία δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά αυτό που υποψιαζόμασταν όλοι: η όποια θεωρητική υπεράσπιση κάποιων φιλελεύθερων θέσεων στο παρελθόν , από την πλευρά της κ. Μπακογιάννη ,ήταν εντελώς ευκαιριακή και οπορτουνιστική, και χωρίς καμιά σοβαρή μελέτη της φιλελεύθερης σκέψης . Τώρα που αυτές οι θέσεις δεν φέρνουν ψήφους και δυσκολεύουν τα μελλοντικά πολιτικά της σχέδια, η Υπουργός Εξωτερικών τις εγκαταλείπει με μεγάλη ευκολία και ανακαλύπτει την κρυφή γοητεία του κρατισμού.

Για τους αυτοαποκαλούμενους "φιλελεύθερους" της Νέας Δημοκρατίας , λοιπόν, η λύση στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι το ακόμη περισσότερο κράτος. Όταν έχεις τέτοιους "φιλελεύθερους", τί να τους κάνεις τους σοσιαλιστές!

Προσωποκράτηση για χρέη προς το δημόσιο: όταν συγχέεται το μη αντισυνταγματικό με το θεμιτό

Πριν από λίγους μήνες το υπουργείο Οικονομικών προσέφυγε στον Άρειο Πάγο, μετά από μια σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκριναν ότι το μέτρο της προσωποκράτησης για χρέη απέναντι στο Δημόσιο - ή σε ΝΠΔΔ - είναι αντισυνταγματικό. Ο σκοπός ήταν, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, να στείλει την μπάλα στην εξέδρα: με μια απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ του δημοσίου, η κυβέρνηση θα έπαιρνε παράταση στο να φυλακίζει πολίτες για χρέη απέναντι στο Δημόσιο, αφού το θέμα θα παραπεμπόταν στην συνέχεια, επί ασυμφωνίας, στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Το ερώτημα που προκύπτει, εν προκειμένω, δεν είναι αν το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συνταγματικό ή μη. Το θέμα, επίσης, δεν είναι, αν γενικά το μέτρο της προσωποκράτησης είναι συμβατό με την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης, που κύρωσε το ελληνικό κοινοβούλιο με νόμο το 1997. Γι' αυτά, εξάλλου, υπάρχουν αρμοδιότεροι να κρίνουν από μένα - δικαστήρια και νομικοί. Στην δεύτερη περίπτωση μάλιστα είχαμε, το 2000, απόφαση δικαστηρίου που αποφυλάκιζε χρεωφειλέτες επικαλούμενη την Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης. Το θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι αν η προσωποκράτηση είναι θεμιτή ή μη. Επιθυμεί, λοιπόν, η κυβέρνηση να πηγαίνουν πολίτες φυλακή για χρέη προς το Δημόσιο, ακόμα και αν αυτό δεν παραβιάζει το Σύνταγμα;

Προξενεί απορία, εν προκειμένω, το πόσο κοντόφθαλμη είναι η πολιτική της κυβέρνησης: είναι γνωστό εδώ και 1.5 χρόνο ότι υπάρχει οικονομική κρίση, που θα αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε αδυναμία αποπληρωμης χρεών προς το δημόσιο πολλούς ιδιώτες, περισσότερους απότι συνήθως, ειδικά όταν η κυβέρνηση επιβάλλει νέους φόρους εν μέσω της γενικής οικονομικής δυσπραγίας. Επίσης, είναι γνωστή εδώ και καιρό η κατάσταση στις φυλακές. Στην περίπτωση των φυλακών, η τακτική του υπουργείου Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα ήταν να απαγορευτεί η πρόσβαση του Συνηγόρου του Πολίτη στις φυλακές - αφού με βάση την λογική του, αν δεν υπάρχουν μαρτυρίες δεν υπάρχει πρόβλημα - και να αυξηθούν τα ποσά μετατροπής των ποινών - με μόνο τον...διορατικό Γιάννη Μαρίνο να πανηγυρίζει για το συγκεκριμένο μέτρο - ώστε να έχουμε ακόμα μεγαλύτερους αριθμός φυλακισμένων! Παρόλα τα προαναφερθέντα, η κυβέρνηση προχώρησε προς την προσφυγή στον Άρειο Πάγο για μπορεί να εξακολουθεί να φυλακίζει πολίτες για χρέη προς το Δημόσιο. Κι έτσι η κυβέρνηση από τη μια μεριά υπόσχεται ότι θα φέρει σύντομα νομοσχέδιο στην Βουλή με το οποίο θα αποφυλακίσει 5,000 κρατουμένους, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να μην καταργηθεί ένα μέτρο που θα οδηγήσει στην κράτηση μεγάλου αριθμού ατόμων! Ακόμα χειρότερα, ο υπερπληθυσμός των ελληνικών φυλακών που προσπαθεί τώρα να θεραπεύσει η κυβέρνηση, κάνει αδύνατη την τήρηση του άρθρου 13 του Σωφρονιστικού μας Κώδικα, που απαγορεύει την κράτηση των χρεοφειλετών στον ίδιο χώρο με τους ποινικούς παραβάτες.

Το σημερινό καθεστώς δεν είναι εφεύρεση της τωρινής κυβέρνησης. Μάλιστα, το 1997, η τότε κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό τον Γ.Δρυ, επέκτεινε, με νόμο, την προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο και σε χρέη σε Ταμεία ή ΝΠΔΔ εν γένει, ώστε περισσότεροι πολίτες να πηγαίνουν φυλακή. Το μέτρο, όμως της προσωποκράτησης για χρέη προς το δημόσιο, έχει δυο θεμελιώδεις αδικίες: το πρώτο είναι ότι η προσωποκράτηση για χρέη προς ιδιώτη μπορεί να αποφευχθεί, αν κάποιος αποδείξει ότι δεν έχει να πληρώσει, και όχι απλα ότι δεν επιθυμεί να πληρώσει. Κάτι τέτοιο, νομίζω, δεν ισχύει για το δημόσιο. Το δεύτερο και σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι υπάρχει μια εμφανής ανισοτιμία: αν εγώ χρωστάω στο δημόσιο, θα πάω φυλακή. Αν το δημόσιο χρωστά σε μένα, κανείς δεν πηγαίνει φυλακή, κανένας δεν είναι υπεύθυνος. Κι αν το επιχείρημα ήταν ότι η προσωποκράτηση είναι ένας τρόπος διασφάλισης των συμφερόντων του δημοσίου, για την διασφάλιση των συμφερόντων του πολίτη δεν υπάρχει κανείς, αφού ακόμα και αυτή η αναγκαστική εκτέλεση σε βάρος του δημοσίου απαγορεύεται με βάση το άρθρο 20 του ν. 3301/2004 που η σημερινή κυβέρνηση ψήφισε.

Η προσφυγή σε δικαστήρια για πολιτικά θέματα, κρύβει έναν κίνδυνο: ο νικητής τα παίρνει όλα. Στην περίπτωση της προσωποκράτησης, αντί να υπάρξει διάλογος για το ποια πρέπει να είναι τα όρια της προσωποκράτησης και αν γενικά πρέπει να υπάρχει προσωποκράτηση, η κυβέρνηση προσφεύγει στα δικαστήρια με την λογική ότι αν κερδίσει δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν. Όμως αυτή η τακτική υποβαθμίζει την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού η κυβέρνηση βάζει ανάμεσα σε αυτήν και τους πολίτες, τον θεσμό της δικαστικής εξουσίας, για αποφάσεις που ουσιωδώς θα έπρεπε να είνα δικές της. Κάνει, με αυτόν τον τρόπο, τους δικαστές να φαίνονται σύμμαχοί της όταν αποφασίζουν υπέρ της - ακόμα και αν αυτό δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις τους - και αντί να συζητά για ένα πρόβλημα και να αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τις αποφάσεις της, αφήνει τους δικαστές να τις αναλάβουν γι'αυτήν. Και υπό μια έννοια, αυτή είναι και η δουλειά των δικαστών: να προστατεύει τους πολίτες από την αυθαιρεσία της κεντρικής κυβέρνησης. Ας αναρωτηθούμε, όμως, τι θέλουμε, δικαστές που να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία της κυβέρνησης ή δικαστές που δεν χρειάζεται να μας προασπίζουν από την αυθαιρεσία;

Παιδεία: όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία έρχεται να καλύψει την κρατική ανεπάρκεια

To Δίκτυο Σχολικής Καινοτομίας είναι μια ενδιαφέρουσα δράση της Μορφωτικής και Αναπτυξιακής Πρωτοβουλίας, που είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας και της κοινής δράσης 8 ιδιωτικών κοινοφελών ιδρυμάτων. Μετέχουν το Ίδρυμα Ευγενίδου, το Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη, το Ίδρυμα Ι. Φ. Κωστόπουλου, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Ίδρυμα Μποδοσάκη, το Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου, το Κοινωφελές Ίδρυμα Άλέξανδρος Ωνάσης και το Ίδρυμα Λαμπράκη. Σκοπός του Δικτύου είναι να προωθεί εκπαιδευτικές καινοτομίες στις σχολικές μονάδες και έτσι επιδιώκει την ουσιαστική αλλαγή στη μορφή και στο περιεχόμενο της εκπαιδευτικής πράξης με τρόπο που να αναδεικνύει δημιουργικές μορφές εργασίας και μάθησης στο σχολείο.

Δυστυχώς εδώ και δεκαετίες η σχολική εκπαίδευση στη χώρα μας έχει βαλτώσει. Κάθε οργανικό τμήμα του γιγάντιου κρατικού μηχανισμού της αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή που θα αλλάξει τον προσανατολισμό της. Και όταν προτείνονται αλλαγές αυτές είναι συνήθως δέσμιες των ιδεοληψιών μιας κομματικής νομενκλατούρας του εκάστοτε κόμματος εξουσίας. Την ανεπάρκεια είναι πασιφανής, η κοινωνία την έχει διαγνώσει (όσοι τουλάχιστον ζουν εκτός του κράτους) και έρχεται να καλύψει με ιδιωτικούς φορείς όπως η Μορφωτική και Αναπτυξιακή Πρωτοβουλία. Μπορεί η ιδιωτική εκπαίδευση να μην μπορεί να γίνει ρεαλιστική επιλογή για τους περισσότερους Έλληνες στο άμεσο μέλλον, αλλά αν δεν μπορέσουν ανεξάρτητοι φορείς να βελτιώσουν την τραγική εικόνα της κρατικής, τότε δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε.

Περί του σωφρονιστικού

Αντιλαλεί η ιστολογοσύνη αυτές τις ημέρες από την κορύφωση του αγώνα των κρατουμένων, την απεργία πείνας και τον πρώτο νεκρό. Η συμπαράσταση πολλή, όχι μόνο από τους συνήθεις αλληλέγγυους ή τους κατ' επάγελμα απέναντι.

Τα αιτήματα των κρατουμένων μπορούν να διακριθούν σε δύο κατηγορίες: αιτήματα οντικά και αιτήματα κανονιστικά. Τα πρώτα ζητούν την αλλαγή μιας πραγματικής κατάστασης, τα δεύτερα την αλλαγή ενός νόμου. Τα περισσότερα από τα πρώτα είναι είτε αυτονόητα, πράγμα τρομακτικό, είτε επιπέδου έκθεσης λυκείου. Τα δεύτερα είναι σχεδόν όλα άδικα. Δεν μπορώ να τα σχολιάσω στην κυρίως ανάρτηση αναλυτικά, αλλά θα ήθελα απλώς να σκεφτούμε και κάποια άλλα πράγματα.

Προτείνω λοιπόν το εξής πλαίσιο αγώνα:

- Κατασκευή νέων καταστημάτων κράτησης.

Παραδόξως κανείς από τους ευαίσθητους υποστηρικτές του αγώνα των κρατουμένων δεν βλέπει (ή υποκρίνεται ότι δεν βλέπει) το προφανές: η μεγάλη πλειοψηφία των προβλημάτων για όλους, κρατούμενος και προσωπικό, έχει την ρίζα της στην δραματική ανεπάρκεια των χώρων κράτησης. Οι φυλακές μας είναι στην πλειοψηφία τους παμπάλαιες και απελπιστικά μικρές. Τα γεγονότα είναι απλά και πεισματάρικα: το έγκλημα ανέβηκε εντυπωσιακά στις δεκαετίες του 90 και του 00 και ωδήγησε το σύστημα πέρα από τις αντοχές του. Πρέπει να σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να δούμε ότι, επειδή όπου ανοίγει, ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή, δεν συνεπάγεται απαραίτητα και το αντίστροφο. Ποιος όμως θα έχη το θάρρος να ζητήση την κατασκευή νέων καταστημάτων κράτησης στην πόλη του; Εδώ σας θέλω, κάβουρες...

- Απεγκληματοποίηση και αποποινικοποίηση των αδικημάτων περί τα ναρκωτικά.

Οι κρατούμενοι για τα ναρκωτικά είναι γύρω στο 40% των κρατουμένων. Δεν θα με πείραζε αυτό, αν δεν θεωρούσα ότι η εγκληματοποίηση σε βαθμό ανεξαίρετα κακουργηματικό κάθε, αλλά κάθε πράξης σχετικής με ναρκωτικά είναι βαθύτατα άδικη (και φυσικά αναποτελεσματική). Φυσικά, το λεγόμενο ότι οι χρήστες είναι μέσα και οι έμποροι μένουν έξω είναι πέρα για πέρα χαζομάρα. Δεν είναι καθόλου χαζομάρα όμως ότι άντρες 100 κιλά αναγορεύονται τοξικομανείς αγοράζοντας την σχετική έκθεση πραγματογνωμοσύνης για μερικά χιλιάρικα από κατάλληλους θεράποντες του Ιπποκράτη και των θυλακίων τους, και ότι, αντίστροφα, εικοσάχρονα μειράκια που μεταφέρουν τα πακέτα για ένα καλό μεροκάματο φυλακίζονται για καμιά δεκαριά χρόνια. Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών πρέπει να λήξη, γιατί είναι πόλεμος κατά της ελευθερίας.

- Ελεύθερη επικοινωνία με τον έξω κόσμο: κινητή τηλεφωνία, διαδίκτυο.

Η μαύρη αγορά που έχει δημιουργηθή στις φυλακές, δηλαδή η διαφθορα των υπαλλήλων, μπορεί να χτυπηθή απλούστατα με την νομιμοποίησή της. Κανείς από τους ωργισμένους ιστολόγους δεν ενωχλήθηκε που ο Ναστούλης εκβιάζει, σκοτώνει, ληστεύει μέσα από την φυλακή όλα αυτά τα χρόνια. Ας του δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία να διοική τις επιχειρήσεις του νόμιμα, ας δώσουμε όμως και στους συγγενείς και τους δικηγόρους των υπόλοιπων κρατουμένων την ευκαιρία να συνομιλούν μαζί τους όποτε θέλουν. Αυτό είναι πραγματικά κάτι στοιχειωδώς ανθρώπινο και συνάδει και με την βασική αρχή του Σωφρονιστικού Κώδικα (άρ. 4 παρ. 1) "Κατά την εκτέλεση της ποινής δεν περιορίζεται κανένα άλλο ατομικό δικαίωμα των κρατουμένων εκτός από το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία". Η διάταξη του άρ. 53 παρ. 1 του ίδιου Κώδικα, που απαγορεύει την κατοχή και χρήση κινητών τηλεφώνων, βρίσκεται σε προφανή αντίθεση με την ανωτέρω αρχή.

Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την κατάσταση των κρατούμενων συμπολιτών μας, ας συνταχθή.

Γνωρίζει ο γενικός γραμματέας της ΝΔ το Σύνταγμα της Ελλάδας;

Ο γενικός γραμματέας της ΝΔ, Λευτέρης Ζαγορίτης, μετά την αποπομπή του Π.Τατούλη από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, έδωσε πολλές συνεντεύξεις στις οποίες επανέλαβε την θέση του ότι ο Π.Τατούλης πρέπει να παραιτηθεί από την βουλευτική του έδρα. Ενδεικτικά μεταφέρουμε δηλώσεις του στο "πουλέν" του φιλελευθερισμού Λιάνα Κανέλλη:

Επίσης, εγώ κάλεσα τον κ. Τατούλη για λόγους δεοντολογίας και ευπρεπείας -χρησιμοποιώ τους πιο ευγενικούς όρους που μπορώ- να παραιτηθεί από το αξίωμά του, γιατί αυτό επιβάλλεται. Δεν εξελέγη ως ανεξάρτητος βουλευτής. Δεν του έδωσαν την έδρα χάρισμα. Κατέβηκε με τα ψηφοδέλτια της Ν.Δ., που διαφωνεί μαζί της. Είναι προφανές. Κατέβηκε με το ψηφοδέλτιο, στο οποίο επικεφαλής ήταν ο Κ.Καραμανλής, τον οποίο υβρίζει. Είναι θέμα ευπρέπειας, αν αισθάνεται έτσι, να παραδώσει την έδρα του.

Δεν θα σταθώ στην απρέπεια να ζητάς την παραίτηση κάποιου που έχεις ήδη διαγράψει, χωρίς καν να έχει απολογηθεί - περισσότερο δίκες της Μόσχας θυμίζει κάτι τέτοιο, παρά σοβαρή διαδικασία κόμματος. Δεν θα σχολιάσω ούτε καν την πλήρη αναρμοδιότητα του Λ.Ζαγορίτη όσον αφορά το θέμα, αφού είναι υπεύθυνος του κόμματος της ΝΔ, και όχι της κοινοβουλευτικής της ομάδας. Ούτε θα ρωτήσω γιατί λ.χ. ο Λ.Ζαγορίτης δεν είχε ζητήσει την παραίτηση του Κ.Κουκοδήμου λ.χ. πιο πριν ή για το γιατί γενικά δεν έχει ζητήσει την παραίτηση βουλευτών που εμπλέκονται σε σοβαρά σκάνδαλα, αλλά διώκει - ως μη ώφελε - αυτούς που εκφράζουν την γνώμη τους, όπως έχουν χρέος να κάνουν από την θέση που κατέχουν. Θα φροντίσω όμως, να υπενθυμίσω στον κ.Ζαγορίτη το Σύνταγμα της Ελλάδας:

Άρθρο 60 1. Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. 2. Η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή, συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλει γραπτή δήλωση στον Πρόεδρο της Βουλής και δεν ανακαλείται.
Άρθρο 61 1. Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, το Σύνταγμα της Ελλάδας προβλέπει ανακλητή εκτελεστική εξουσία, την κυβέρνηση της Ελλάδας, και μη ανακλητή νομοθετική εξουσία, την βουλή. Μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις μπορεί να διαλυθεί η βουλή πριν από το πέρας της τετραετίας και αυτό για λόγους "εθνικούς συμφέροντος". Κατανοώ ότι πολλοί αναγνώστες θα γελάσουν με το τελευταίο, αφού πάγια πρακτική των κυβερνήσεων είναι να διαλύουν την βουλή όποτε τους συμφέρει καλύτερα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας και το τι θα έπρεπε να ισχύει, επειδή καταστρατηγείται διαρκώς!

Από την άλλη, στους βουλευτές έχει λάχει ο κλήρος να ελέγχουν δια της μομφής την κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές όχι μόνο δεν παραιτούνται επειδή "το θέλει το κόμμα" ή "χρωστάνε στο κόμμα" - οι βουλευτές κάλλιστα θα μπορούσαν να χρωστούν και στην μαφία ή στην ΕΥΔΑΠ ή σε τράπεζες ή στο μπακάλη της γειτονιάς τους, και να τους ζητάνε να παραιτηθούν - αλλά έχουν χρέος να παραμένουν στην θέση τους, ώστε να ελέγχουν την κυβέρνηση, όπως είναι ο συνταγματικός τους ρόλος. Κι αν η κυβέρνηση κάνει κάτι που αντίκειται στην συνείδησή τους και να την καταψηφίζουν, αν χρειαστεί.

Καταλαβαίνω ότι θα ήταν πολύ ευχάριστο στον εκάστοτε γραμματέα της ΝΔ να δίνει χαρτάκια με τα ονόματα της επόμενης βουλευτικής σύνθεσης στην Βουλή ώστε αυτή με την σειρά της να διορίζει αυτούς "που πρέπει". Ακόμα ωραιότερο θα ήταν τα λεφτά που ξοδεύονται για τους βουλευτές, τους συνεργάτες τους, τα αμάξια τους, τα γραφεία τους, τα τηλέφωνα τους κ.ο.κ. που είναι πραγματικά πολλά λεφτά να πηγαίνουν απευθείας στο κόμμα. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι απόλυτα κατανοητή η θέση του Λ.Ζαγορίτη και δεν μπορεί να εκληφθεί ως απλός γεροντοέρωτας με το κομματικό σύστημα της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης.

Όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Και οι απλοί οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για την παραίτηση του Π.Τατούλη τις δηλώσεις του Λ.Ζαγορίτη. Αλλά επειδή κάποιος κάποια στιγμή πρέπει να σώζει την τιμή ενός κόμματος, και ο πλέον αρμόδιος για το θέμα, αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, Γ.Τραγάκης, και ο πρώην γραμματέας της ΝΔ, και νυν υπουργός άμυνας, Ε.Μεϊμαράκης "άδειασαν" τον Λ.Ζαγορίτη για τις δηλώσεις του, λέγοντας ότι τέτοιο θέμα απλά δεν υφίσταται. Ας κρατήσουμε ως κέρδος από την παρούσα κρίση(;!) δυο αξιοπρεπείς φωνές, και ας ξαναδιαβάσουμε το Σύνταγμα της Ελλάδας - το τόσο κακοποιημένο.

Η επόμενη μέρα του Πέτρου Τατούλη

Τα συντηρητικά κόμματα δεν υπήρξαν ποτέ φιλόξενα στις φιλελεύθερες ιδέες.

Η ανάγκη αντίστασης στην απειλητική ανάπτυξη του μαρξιστικού σοσιαλισμού οδήγησε, τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, φιλελεύθερους διανοούμενους και πολιτικούς στην συνεργασία με κεντροδεξιά συντηρητικά κόμματα. Η πρόσκαιρη αυτή συνεργασία συντηρητικών και φιλελευθέρων, είχε μεν ως αποτέλεσμα την πτώση του Τείχους και την ουσιαστική υποχώρηση του μαρξιστικού σοσιαλισμού στις περισσότερες χώρες της Δύσης, δημιούργησε όμως την ψευδή εντύπωση ότι η κεντροδεξιά αποτελεί όντως το φυσικό χώρο των φιλελεύθερων ιδεών.

Όσο όμως η απειλή του κομουνισμού ξεθώριαζε και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα άρχιζαν να αποδέχονται φιλελεύθερες πρακτικές, τα συντηρητικά κόμματα άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν αποστάσεις από τους φιλελεύθερους συμμάχους τους και να επιστρέφουν στο συντηρητικό τους παρελθόν. Το φαινόμενο Καραμανλή είναι ακριβώς το αποτέλεσμα αυτής της πορείας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, ακόμη και σήμερα στελέχη και ψηφοφόροι της Ν.Δ. που αισθάνονται ίσως 'ενστικτωδώς φιλελεύθεροι' και που αντιλαμβάνονται τις ιδέες τους ως κομμάτι μιας ευρύτερης φιλελεύθερης παράδοσης. Αυτούς τους συμπολίτες μας θέλησε προφανώς να εκφράσει με τις δηλώσεις του ο Πέτρος Τατούλης - τους συμπολίτες μας που, παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού για το αντίθετο, είχαν ακόμη την ψευδαίσθηση ότι η ΝΔ ήταν ικανή να κάνει όσα η κυβέρνηση Σημίτη δεν ήθελε ή δεν τολμούσε. Πολύ σωστά, ο Πέτρος Τατούλης δήλωνε στο συνέδριο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας:

Η κεντροδεξιά τα τελευταία χρόνια έχει αποβάλει από το λεξιλόγιό της κάθε αναφορά στην έννοια «φιλελευθερισμός». Υπό την πίεση των ακραίων στοιχείων και του λαϊκισμού βρίσκεται σε χαρακτηριστική αδυναμία να διατυπώσει ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα.

Η ηγεσία της ΝΔ, με την απομάκρυνση Τατούλη, παραμένει απολύτως συνεπής με τη μέχρι σήμερα στάση της. Απαγόρευση της διαφωνίας και της κριτικής. Σκληρή τιμωρία σε όσους αρνούνται να γίνουν φερέφωνα της κεντρικής γραμμής του κόμματος. Επιλέγει την επιβεβαίωση της εξουσίας της από το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος του ανοιχτού διαλόγου, και καταδικάζει τη χώρα μας στην επανίδρυση του κρατικισμού.

Ο κ. Τατούλης τόλμησε – παρά τις θεωρίες συνωμοσίας, τα ψευτοδιλλήματα («Καραμανλής ή χάος»!;) και το προσωπικό πολιτικό κόστος – να συγκρουστεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Η ελπίδα μου είναι και οι υπόλοιποι κρυπτο-φιλελεύθεροι οπαδοί της ΝΔ να 'βγουν από την ντουλάπα' και να αποδεχτούν δημόσια τις ιδέες τους. Χωρίς το φόβο του αποκλεισμού. Χωρίς το φόβο της περιθωριοποίησης.

Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη. Όχι όμως τόσο αφόρητη όσο η σιωπή.

Irgendwann fällt jede Mauer

Στο τέλος, κάθε τείχος πέφτει! Μπορεί να άργησε 48 χρόνια, αλλά τελικά άλλο ένα εκδοτικό τείχος έπεσε στη χώρα μας. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το The Constitution of Liberty του Φρίντριχ Χάγιεκ. Πάνε περισσότερα από 10 χρόνια από την πρώτη φορά που το διάβασα στα αγγλικά και ανυπομονώ να το ξαναδιαβάσω στα ελληνικά. Ένα βιβλίο γνωστό ίσως σε αναγνώστες αυτού του blog αλλά παντελώς άγνωστο στη χώρα μας (σε αντίθεση με τον κάθε τυχάρπαστο αγιογράφο του Τσε, τον κάθε τριτοκλασσάτο υμνητή του Μαρξ ή τον κάθε συμπλεγματικό πολέμιο της παγκοσμιοποίησης). Ιδεολογική αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιδεολογικά όπλα, και το Constitution of Liberty ανήκει στο βαρύ πυροβολικό του φιλελεύθερου ιδεολογικού οπλοστασίου. Φυσικά από μόνο του δεν αναπληρώνει το τεράστιο κενό στην ελληνική φιλελευθερη βιβλιογραφία, είναι όμως μια σημαντική και ευχάριστη αρχή. Μια αρχή που εύχομαι να έχει συνέχεια, διότι το σχεδόν απόλυτο φιλελεύθερο βιβλιογραφικό κενό έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην κακοποίηση του όρου φιλελεύθερισμός στη χώρα μας, αφού ουσιαστικά αφέθηκε να οριστεί όχι από τους φορείς του αλλά από τους αντιπάλους του.

Ο Περίανδρος και ο Πέτρος Τατούλης

Πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της διαγραφής του Πέτρου Τατούλη από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, ας θυμηθούμε μια συναφή ιστορία από τον πατέρα της Ιστορίας Ηρόδοτο. Ο Περίανδρος ήταν ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας. Αν και τύραννος ο ίδιος, έλεγε ότι «όποιοι θέλουν να κυβερνούν με ασφάλεια, πρέπει να φρουρούνται από την αγάπη του λαού, όχι από όπλα» και ότι «η δημοκρατία είναι καλύτερη από την τυραννία» (απόδοση Ηλ.Σπυρόπουλου όπως την μεταφέρει ο Μ.Πλωρίτης). Καθώς περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και πιο βίαιος και τυραννικός και στην προσπάθειά του να διατηρήσει την εξουσία έστειλε αγγελιαφόρους στον τύραννο της Μιλήτου Θρασύβουλο για την συμβουλή του. Εκείνος, αντί άλλης συμβουλής «πήρε τον κήρυκα έξω απ' την πόλη, και μπήκαν σ' ένα χωράφι με σπαρτά. Και, έτσι κι έβλεπε κάποιο στάχυ να υψώνεται πάνω απ' τ' άλλα, το τσάκιζε ("εκόλουε τα υπερέχοντα των ασταχύων") και, τσακίζοντάς το, το έριχνε καταγής. Στο τέλος, μ' αυτό τον τρόπο, τα πιο καμαρωτά και ψηλά στάχυα τα ρήμαξε». Λέξη άλλη δεν είπε ο Θρασύβουλος κι έστειλε τον κήρυκα πίσω στην Κόρινθο. Ετούτος διηγήθηκε τη σκηνή στον Περίανδρο, λέγοντας πως δεν κατάλαβε τίποτα «απ' τα καμώματα ενός ανθρώπου με σαλεμένο μυαλό, που ρήμαζε την ίδια τη σοδειά του». Ο Περίανδρος, όμως, έπιασε το νόημα: ο Μιλήσιος ομόλογός του τον συμβούλευε «να σκοτώνει τους πολίτες που ξεχωρίζουν απ' τους άλλους ("τους υπερόχους των αστών φονεύειν")», επειδή αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι για τη μονοκρατορία του.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Πέτρο Τατούλη. Αλλά αν τον γνώριζα θα ήθελα να του σφίξω το χέρι σήμερα. Γιατί η συνέντευξή του στο ΕΘΝΟΣ που προκάλεσε την διαγραφή του είναι μια συνέντευξη που είναι γεμάτη πόνο και αγωνία για την κατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Είχα συνηθίσει στις σύντομες παρεμβάσεις του, όπως τις παρουσιάζαν τα ΜΜΕ, που κρατούσαν λίγα εντυπωσιοθηρικά στοιχεία, μετάφέροντάς τις εκτός πλαισίου. Μεγάλη έκπληξη λοιπόν μου προκάλεσε όχι μόνο ο τόνος της συνέντευξης, αλλά και η διαγραφή του γι'αυτήν.

Σε αυτήν την συνέντευξη ο Π.Τατούλης δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Ο Π.Τατούλης λέει ότι αυτή τη στιγμή «μια χώρα με ένα κλειστό οικογενειακό πολιτικό σύστημα που δεν ονειρεύεται και δεν πιστεύει σε τίποτα δεν έχει μέλλον». Τραγικά εύστοχη είναι η διαπίστωσή του, που δεν έκανε κανένα ΜΜΕ για τις εκλογές στις ΗΠΑ: «δείτε το πάθος και το όραμα που προβάλλει ο Ομπάμα και συγκρίνετέ το με το τι νιώθουν οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες απέναντι στα κόμματα». Κι ακόμα πόσο μεγάλο λάθος ήταν ο υποβιβασμός της πολιτικής σε επίπεδο ηθικολογίας πριν 5 χρόνια από την Νέα Δημοκρατία: «αν δεν είχαμε μιλήσει εμείς για κάθαρση, αν ήμασταν λίγο πιο ρεαλιστές και λέγαμε με ειλικρίνεια στον Ελληνα ότι όπως και στην κοινωνία έτσι και στα κόμματα υπάρχουν οι ιδιοτελείς, οι αδίστακτοι και οι επικίνδυνοι, αλλά εμείς θα προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε τόσο τους θεσμούς ώστε αυτά τα στοιχεία να μη βρίσκουν εύφορο έδαφος για τις ανομίες τους, τότε οι πολίτες δεν θα είχαν το δικαίωμα να μας κρίνουν τόσο αυστηρά». Βλέπει και το πρόβλημα, αλλά δεν ξεφεύγει από τα μάτια του η λύση: «να θωρακίσουμε τους θεσμούς προκειμένου οι επιτήδειοι ένθεν κακείθεν να μη βρίσκουν έδαφος» και προειδοποιεί και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι ο δρόμος που ακολούθησε η ΝΔ και ετοιμάζεται να ακολουθήσει και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ολισθηρός και δεν οδηγεί πουθενά.

Αυτό όμως που, όπως καταλαβαίνω προκάλεσε την διαγραφή του ήταν το ότι έθεσε τον πρόεδρο του κόμματος του προ των ευθυνών του. Ο πρωθυπουργός, που ακκιζόταν με το να φορά το τζάκετ του αεροπόρου, ενώ 80 άτομα αποτεφρώνονταν ζωντανά και καιγόταν το 1,5% της έκτασης της ελληνικής επικράτειας, εκτός από κακή απομίμηση του G.W.Bush που διακήρυσσε με στολή αεροπόρου "the end of major combat operations in Iraq" στο κατάστρωμα του USS Abraham Lincoln, αντιδρά ακριβώς σε αυτό: να αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν στην διακυβέρνηση της χώρας. Και για καλό και για κακό. Λέει ο Π.Τατούλης: «ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πολιτικών και προσώπων. Αυτό δεν το λέγω εγώ. Είναι έτσι επειδή το σύστημά μας είναι αυτό. Οσοι τώρα εμφανίζουν τον κ. πρωθυπουργό ως έρμαιο συμβουλατόρων και επίδοξων υπονομευτών, προφανώς δεν τον γνωρίζουν καθόλου καλά και ασφαλώς τον υποτιμούν. Εχει άποψη και γνώση από την πρώτη κιόλας στιγμή».

Αλλά ο Π.Τατούλης οριοθετεί και τι σημαίνει, τελικά, πολιτική ευθύνη: «τι σημαίνει κριτήριο πολιτικής ενοχής για εμένα; Οτι κάποιος πρέπει να παραιτείται ή να απομακρύνεται μέχρι ο λαός να ξεχάσει και στην πρώτη ευκαιρία να επανακάμψει σαν να μην έχει τίποτα συμβεί ή να απομακρυνθεί και ανενόχλητος να απολαμβάνει την κοινωνική καταξίωση και τα αμύθητα πλούτη της θητείας του; Ας είμαστε λίγο σοβαροί». Εδώ ο Π.Τατούλης προειδοποιεί να μην επαναληφθούν τα φαινόμενα των ευκαιριών που χάρισε η διακυβέρνηση Καραμανλή σε υπουργούς της που εκπαραθυρώθηκαν στην συνέχεια και για δεύτερη φορά!

Ο Π.Τατούλης αναφέρεται και στο φαινόμενο της παραπομπής των σκανδάλων, που βγαίνουν στην επικαιρότητα, στην δικαιοσύνη, δίκην λύσης: «εμείς λοιδορούσαμε το ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Σημίτη (και καλώς πράτταμε), όταν έλεγε "όποιος έχει στοιχεία στον εισαγγελέα". Οπότε, εμείς δεν μπορούμε να ακολουθούμε αυτήν την τακτική» και στο αν τελικά αυτή η τακτική συμβάλλει πραγματικά στην διαλεύκανση σημαντικών θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος: «πείτε μου εσείς σε ποιες από τις φοβερές υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει τον τόπο απέδωσε τελικά ποινικές ευθύνες ή αν δεν εξευρέθησαν, στη συνέχεια αποδόθηκαν πολιτικές ευθύνες έστω. Σε καμία υπόθεση. Ούτε στο Χρηματιστήριο, ούτε στα δομημένα ομόλογα, ούτε για την ώρα στη Siemens (πού βρίσκεται η υπόθεση Τσουκάτου και οι άλλες μικρές παραφυάδες του σκανδάλου που δημοσιοποιήθηκαν), ούτε στις υποκλοπές».

Ας μην φρεναπατώμαστε: ο Τατούλης διαγράφηκε από την Νέα Δημοκρατία γιατί ήταν το στάχυ που ξεχώριζε πάνω από τ'άλλα. Ξεχώριζε από τον καιρό που, όντας υφυπουργός πολιτισμού, είχε έρθει σε ρήξη με τον πρωθυπουργό, και τότε υπουργό πολιτισμού, για τον ρόλο στο υπουργείο του, συμπαθούς κατά τα λοιπά, πρώην γενικού γραμματέα του υπουργείου, Χρήστου Ζαχόπουλου. Ενός παλιού φίλου του πρωθυπουργού, που όταν βρέθηκε στην ανάγκη για προστασία από τους εκβιαστές του, βρήκε τις πόρτες κλειστές. Είναι θλιβερό που ο πρωθυπουργός της χώρας, που οικοδόμησε για τον εαυτό του το προφίλ του «λαϊκού» και «άτεγκτου» τύπου «άντρα» που «δεν σηκώνει πολλά» σε ζητήματα ηθικής, να μην τολμά να κάνει αυτό που του επιβάλλει το προφίλ που ο ίδιος έχει καλλιεργήσει: να αναλάβει για μια φορά την ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας. Όχι μόνο για τις επιτυχίες, αλλά και για τις αποτυχίες. Με την διαγραφή του Πέτρου Τατούλη έχασε ο πρωθυπουργός - αν είχε ποτέ - αυτήν την ευκαιρία. Ο Κ.Καραμανλής προτίμησε τον ψεύτικο έπαινο των δήθεν φίλων από τον δίκαιο ψόγο των «εχθρών». Άλλος κοντά του, να ξέρει, που να του πει ποιο είναι το καλό του δεν θα ξαναϋπάρξει. Αν δεν το έκαναν μέχρι τώρα, δεν θα το κάνουν ποτέ.

Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει

Έστω και καθυστερημένα θα σχολιάσουμε ένα δημοφιλή μύθο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από οπαδούς του ακροδεξιού/πατριωτικού χώρου. Πιο συγκεκριμένα, η γέννηση του είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αλλά τώρα με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου πήρε την τελική του μορφή: ο πρωθυπουργός της χώρας, Κώστας Καραμανλής, υπό την καθοδήγηση του "σοφού" συμβούλου του και του θείου του Π.Μολυβιάτη, κάνει ανοίγματα στην φίλη και προαιώνια σύμμαχο Ρωσία και γι'αυτό τον πολεμούν οι Αμερικανοί, βγάζοντας όλα αυτά τα σκάνδαλα που βλέπουμε στην επικαιρότητα. Αλλά οι Αμερικανοί έχουν και συμμάχους στην κυβέρνηση την ΥπΕξ Ντόρα Μπακογιάννη, που βυσσοδομεί, αλλά δεν τα καταφέρνει να στρέψει το τιμόνι της χώρας που βρίσκεται σε έμπειρα χέρια!

Ο μύθος αυτός εξυπηρετεί και το εσωτερικό της ΝΔ - αφού λίγο πολύ οι εσωκομματικοί αντίπαλοι παρουσιάζονται ως πράκτορες ξένης δύναμης - αλλά και ταυτόχρονα επιχειρεί να στοχοποιήσει ως πράκτορες όλους τους υπόλοιπους Έλληνες που αντιδρούν στην κυβέρνηση, ενώ τα σκάνδαλα της κυβέρνησης δεν είναι τίποτα άλλο από προϊόν συνωμοσίας!

Στην προσπάθεια να ευσταθήσει αυτή η θεωρία παραβλέπονται ορισμένα ενοχλητικά γεγονότα. Έτσι, δεν αναφέρεται ότι η πολιτική της κυβέρνησης ξεκίνησε ως σφόδρα φιλοαμερικανική. Καμιά κυβέρνηση στον κόσμο που δεν συμμετείχε στην "συμμαχία των προθύμων" δεν έστειλε τεθωρακισμένα της στο Ιράκ, όπως έκανε η Ελλάδα, έστω και χωρίς προσωπικό, δεν ανέλαβε την υποχρέωση να εκπαιδεύσει την Ιρακινή αστυνομία ή έστειλε πλοία να περιπολούν στον Περσικό Κόλπο! Για την ιστορία, τα δυο πρώτα χρόνια της κυβέρνησης ΥπΕξ ήταν ο Π.Μολυβιάτης.

Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να κατασκευαστεί είναι ο μύθος του "σοφού" Μολυβιάτη. Ο Π.Μολυβιάτης επίσημα αναλαμβάνει διευθυντής του γενικός διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974. Θα αναφερθούμε στην εξωτερική πολιτική του Κ.Καραμανλή και πιο πριν από αυτήν την ημερομηνία.

*1955. Τα Σεπτεμβριανά της Πόλης. Ένα όργιο εθνοκάθαρσης από το Τουρκικό κράτος εναντίον της ελληνικής μειονότητας. Ο Κ.Καραμανλής θα συναντηθεί λίγους μήνες μετά με τον Μεντερές και θα του πει απλά: "με στενοχωρήσατε κ.πρωθυπουργέ". Η χούντα που θα κρεμάσει τον Μεντερές θα του επιβάλλει και ποινή κάθειρξης 13 ετών για τα επεισόδια αυτά ως προσχεδιασμένα.

*1959. Οι συμφωνίες της Ζυρίχης. Η Ελλάδα πιέζει ασφυκτικά τους Κυπρίους για να αποδεχτούν το Σύνταγμα της Ζυρίχης. Σύμφωνα με τα όσα γράφει ο ίδιος ο Π.Μολυβιάτης αυτές οι συμφωνίες "έλυσαν το Κυπριακό".

*1974. Εισβολή στην Κύπρο. Ο Κ.Καραμανλής - με σύμβουλο τον Π.Μολυβιάτη - αποφασίζει να μην παρέμβει στρατιωτικά στην Κύπρο με τις γνωστές συνέπειες.

*1978. Η κυβέρνηση Καραμανλή παρακολουθεί αμέτοχη την άρση από τις ΗΠΑ του εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στην Τουρκία μετά την εισβολή στην Κύπρο.

*1998. Ο Π.Μολυβιάτης με άλλους 185 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπογράφει κείμενο που ζητά να έρθει ο διεθνώς καταζητούμενος τρομοκράτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Ελλάδα. Έχει προηγηθεί η έξωση του Οτσαλάν από την Συρία μετά από απειλή κήρυξης πολέμου από την Τουρκία, δικαίωμα που της δίνει ο καταστατικός χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, αφού η τρομοκρατική επίθεση που διεξάγεται από έδαφος τρίτης χώρας εξομοιώνεται με ένοπλη εισβολή. Κάποιος που έχει υπηρετήσει στην μόνιμη αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ, όπως ο Π.Μολυβιάτης, λογικά είναι σε θέση να το γνωρίζει.

*2004. Με Π.Μολυβιάτη ΥπΕξ ο Κ.Καραμανλής ο νεώτερος λέει ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν. Υπάρχουν πολλοί αναγνώστες του blog που βλέπουν με θετικό μάτι το σχέδιο Ανάν - δεν θα μπούμε στην ουσία του κειμένου - αλλά σίγουρα όχι αυτοί που κυκλοφορούν τον προειρημένο μύθο.

Δεν ξέρω αν στην θέση του Π.Μολυβιάτη, του Κ.Καραμανλή του μεγάλου ή του νεώτερου θα τα κατάφερνα καλύτερα. Υψηλές θέσεις συνεπάγονται και μεγάλες ευθύνες. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι το ιστορικό τους δεν είναι ιστορικό ιδιαιτέρων επιτυχιών όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική - είτε φταίνε αυτοί, είτε άλλοι παράγοντες, πέραν των δυνάμεών τους. Σκεφτείτε για παράδειγμα τι θα γινόταν αν ήταν στην θέση του Ρώσου προέδρου ο Αμερικανός, και έλεγε μπροστά στον "μακεδόνα" έλληνα πρωθυπουργό ότι "υποστηρίζουμε τις σχέσει καλής γειτονίας Ελλάδας-Μακεδονίας(και όχι FYROM)", όπως έκανε ο Βλαντίμιρ Πούτιν, στην κοινή συνέντευξη τύπου στην Μόσχα, με τον Κ.Καραμανλή τον νεώτερο στις 18/10/2007. Τελικά, όλοι οι μύθοι αποδεικνύονται τόσο ανθεκτικοί, όσο και τα στοιχεία που τους στηρίζουν. Και ο μύθος της ομάδας που κερδίζει και άρα δεν αλλάζει στην ελληνική εξωτερική πολιτική δεν στηρίζεται σε στοιχεία, αλλά μόνο σε επιθυμίες. Όπως στην επανάσταση του '21, για μια ακόμα φορά, έχουμε το Αγγλικό-Ατλαντικό, Γαλλικό-Ευρωπαϊκό και το Ρώσικο κόμμα. 187 χρόνια αργότερα η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν είναι σοφότερη.

Η ανάγκη για μια αντιεξουσιαστική «δεξιά»

Η ήττα των ρεπουμπλικάνων στις πρόσφατες εκλογές,ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Αντίθετα όμως με το συνήθως συμβαίνον, η εκλογική ήττα δεν προκάλεσε μια κρίση ιδεολογίας, αλλά συμβάδισε με αυτήν.

Τα πρώτα έτη του 21ου αιώνα χρησίμευσαν σαν πειραματικό εργαστήριο στο οποίο η μοντέρνα δεξιά δοκιμάστηκε ιδεολογικά.Και απέτυχε. Μέσα στα πεδία της μάχης του Ιράκ ο ιδεαλιστικός δημοκρατικός επεκτατισμός έδωσε σκληρές και αιματοβαμμένες μάχες προσπαθώντας γελοιωδώς να διδάξει τη δημοκρατία με τις ξιφολόγχες. Ο αντιδραστικός νεοσυντηρητισμός μπήκε μετά από μια περίοδο υπερπροβολής σε φάση ενδοσκόπησης και ρεβιζιονισμού,καθώς οι δημοκόποι του «τέλους της ιστορίας» αναθεώρησαν μέχρι και τις στοιχειωδέστερες θεωρίες τους. Το αστυνομικό κράτος επέστρεψε θριαμβευτικά προσπαθώντας να επιβάλει την «εθνική ασφάλεια» και να γλιτώσει την «κοινωνία» από τους τρομοκράτες. Ο Πρόεδρος οπως διαδίδεται εθεάθη μέχρι και να ουρλιάζει κάτι του στυλ «μη μου πετάτε το Σύνταγμα στη μάπα» (sic) όταν οι σύμβουλοι του τόλμησαν να του επισημάνουν την ανάγκη προστασίας των Ατομικών Δικαιωμάτων . Το πρακτικό φιάσκο των ρεπουμπλικάνικων πολιτικών που πορεύτηκε παράλληλα μ αυτήν την κρίση ιδεολογίας οδήγησε –οπως ήταν αναμενόμενο-σε μια θορυβώδη εκλογική ήττα.

Φτάνουμε λοιπόν σε σημείο καμπής:Η λογική ενός εργαλειακού κράτους που χρησιμεύει ως όργανο καταπάτησης δικαιωμάτων εντός ή εκτός της κοινότητας αποδεικνύεται καθημερινά επικίνδυνα καταπιεστική,μη λειτουργική, και τραγικά κοστοβόρα.Καθώς λοιπόν η μπόρα του ολοκληρωτικού πολέμου, του επιδοτούμενου οψιγενούς "σοσιαλισμού των πλουσίων" και της απρόσωπης εξουσίας πέφτει πάνω στα κεφάλια εκατομμυρίων, η ανάγκη για ένα καθολικό ιδεολογικό πρόταγμα γίνεται φανερή.

Σήμερα, στην αυγή μιας παγκόσμιας κρίσης του δεξιού παρεμβατικού μοντέλου, είναι ίσως η καλύτερη εποχή για να ξανανθίσουν οι ιδέες του κλασσικού επαναστατικού φιλελευθερισμού. Ενός φιλελεύθερισμού «δύσκολου» και δύσκαμπτου που στη θέση της «αποτελεσματικότητας» τοποθετούσε την πολιτική αρχών. Που κόντρα στο δημόσιο υπερθέαμα του κράτους «αυτοκρατορικών διαστάσεων» τοποθετούσε την ατομική ελευθερία,την προσωπική ευθύνη, την αποκεντρωμένη (γι αυτό και περιορισμένη) τοπική εξουσία και τα αναπαλλοτρίωτα συνταγματικά δικαιώματα.

Ένας τέτοιος φιλελευθερισμός δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Αντιθέτως καθοδήγησε τις σκέψεις και τη δράση μερικών πολύ εκλεκτών και ιδιαιτέρως ευφυιών ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων. Ανθρώπων που έζησαν σε καιρούς δύσκολους , οπως στα χρόνια του μεσοπολέμου ή του μακαρθισμού. Που είχαν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα,όταν η πλημμυρίδα σάρωνε ολόκληρες κοινωνίες κατευθύνοντας τες χειμαρρωδώς στο «όραμα» του κοινωνισμού.

Όπλο τους η σάτιρα, το πιο καυστικό οξύ κατά της εξουσίας. Ο Mencken φερ ειπείν φτύνοντας την κρατικοδίαιτη θεσιθηρία έγραφε με τη φαρμακερή του πένα: Είναι λάθος να κατηγορούμαι πως μισώ τα πάντα. Αγαπώ την κοινή λογική, την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια.Κάτι που με κάνει οριστικά ακατάλληλο για οποιαδήποτε δημόσια θέση. Και ο Ο¨ rourke συμπληρώνει «το να δίνεις εξουσία και χρήμα στην κυβέρνηση είναι σα να δίνεις ουίσκι και κλειδιά αυτοκινήτου σε μια παρέα εφήβων» Ο Chodorov κατέληξε πως το κράτος είναι ένας "αντικοινωνικός οργανισμός που προήλθε από τον εξανδραποδισμό και ασχολείται μόνο με την κατάσχεση της παραγωγής"

Αυτά τα ελεύθερα πνεύματα της αμερικανικής δεξιάς, διακατεχονταν από ένα ενστικτώδες μίσος για το κράτος, τις επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης και την γραφειοκρατική φύση της κεντρικής εξουσίας. Στόχος τους ήταν η αναχαίτιση της κρατικής κυριαρχίας σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Eχθροί του ιμπεριαλισμού και των πολεμόχαρων "γερακιών" της Ουάσινγκτον χαρακτηριζαν τον πόλεμο "το μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας" (L.Read). Είναι γνωστή η φράση του Σόμπραν ότι «ο πόλεμος είναι ένα γιγάντιο κυβερνητικό πρόγραμμα» και το αντιπολεμικό μένος του John Flynn ενώ ο Μ.Φρίντμαν μιλώντας για τις ατομικές ελευθερίες έγραφε τα εξής:

Κάθε φίλος της ελευθερίας θα πρέπε να ξεσηκώνεται όσο εγώ με την προοπτική να μετατραπούν οι ΗΠΑ σε ένοπλο στρατόπεδο, με το όραμα φυλακών ξεχειλων από συνηθεις χρήστες ναρκωτικών, και με έναν αστυνομικό στρατό εξουσιοδοτημένο να καταπατά την ελευθερία των πολιτών με ελάχιστες αποδείξεις.

Ο κρατικά επιδοτούμενος ηθικισμός τρόμαζε αυτούς τους ανθρώπους.Χειρότερα: τους αηδίαζε. Ο Μencken κάπου γράφει : «οταν ο Α προσπαθεί να επιβάλει με νόμο τα ηθικά του στάνταρ στον Β τότε ο Α κατά πάσα πιθανότητα είναι κάθαρμα». Mεχρι και ο συντηρητικός Barry Goldwater, οργισμένος με τις πολιτικές παρεμβάσεις του τηλευαγγελιστή πάστορα James Falwell, δήλωσε «κάθε καλός χριστιανός οφείλει να κλωτσήσει τον αιδεσιμότατο Falwell στον κ...ο!»

Το διακύβευμα ήταν το ατομικό δικαίωμα στην ελευθερία.

When I say liberty…I mean liberty of the individual to think his own thoughts and live his own life as he desires to think and live;
Robert Taft

There is only one basic human right, the right to do as you damn well please. And with it comes the only basic human duty, the duty to take the consequences

P.J.Ο Rourke

Ναι, χρειαζόμαστε αυτό το αντιεξουσιαστικό πνεύμα στην πολιτική μας ζωή. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο φιλελευθερισμός ζει ακόμα, όχι μονο ως αυθορμητο ένστικτο στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν την κρατική καταπίεση αλλά και ως ισχυρή ιδεολογική παρουσία. Είναι η καυτή λάβα που σιγοβράζει έτομη να χυθεί πάνω σε όλους τους επίδοξους μεσσίες, στους «κοσμοσωτήρες» , στους ιμπεριαλιστές του φασισμού,του κομμουνισμού ή του «δημοκρατικού καπιταλισμού», στους κονστρουκτιβιστές επίδοξους αρχιτέκτονες κοινωνιών,εθνών και πολιτευμάτων. Αυτή η γενιά της «Παλιάς Δεξιάς» είναι μια λύση όχι μόνο για τους ρεπουμπλικάνους αλλά για όλους τους φιλοκαπιταλιστές που πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στον πυρήνα των θεμελιωδών ελευθεριών μας.

Γιατί ο Μπάρακ Ομπάμα δε θα φέρει την πραγματική αλλαγή

Ένας πρωτόγνωρος ενθουσιασμός έχει κυριεύσει την υφήλιο από άκρη σε άκρη ! Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι ο νέος εκλεγμένος πρόεδρος των Η.Π.Α.!'Υστερα από 8 καταστροφικά χρόνια διακυβέρνησης από τον George W. Bush και τους Ρεπουμπλικάνους, οι Αμερικάνοι και ολόκληρος ο πλανήτης, βλέπουν στο πρόσωπο του Ομπάμα, τον φορέα της ελπίδας και της αλλαγής! Εκπροσωπεί όμως πράγματι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος τη ρήξη με τις πολιτικές του Προέδρου Μπους; Ενσαρκώνει την πραγματική αλλαγή;

Στην εσωτερική και οικονομική πολιτική, η κυριότερη κληρονομιά που αφήνει η κυβέρνηση Μπους είναι ο νέος, εκτεταμένος ρόλος του κράτους . Οι κρατικές δαπάνες αυξήθηκαν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς (και όχι μόνο λόγω του πολέμου στο Ιράκ), τα ελλείμματα εκτοξεύτηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ο εμπορικός προστατευτισμός έκανε μια δυναμική επιστροφή , η κρατική χρηματοδότηση των προγραμμάτων Medicare και Medicaid σημείωσε τη μεγαλύτερη αύξηση από την εποχή του Λύντον Τζόνσον! Και βέβαια το αποκορύφωμα ήταν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών! Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ο "σοσιαλισμός των πλουσίων" έγινε πραγματικότητα! Αποτυχημένες επιχειρήσεις κρατικοποιήθηκαν και το διαβόητο σχέδιο Πόλσον "χάρισε" 700 δισεκατομμύρια δολλάρια, από τα χρήματα των φορολογουμένων, στις Τράπεζες . Δυστυχώς η προεκλογική ρητορική του Μπάρακ Ομπάμα αλλά και το πολιτικό παρελθόν του , μας πείθει πως διακατέχεται από την πίστη ενός τυπικού Δημοκρατικού , στην ικανότητα του κράτους να αναμορφώσει την κοινωνία . Έτσι προτείνει ακόμη πιο πολυέξοδα κρατικά προγράμματα ενώ υποστήριξε θερμά την πιο ανήθικη αναδιανομή πλούτου στην αμερικάνικη ιστορία, το "Σχέδιο Πόλσον". Ανησυχητικές είναι επίσης και οι κορώνες του υπέρ του εμπορικού προστατευτισμού.

Στην εξωτερική πολιτική, η κυβέρνηση Μπους, προχώρησε σε εναν επιθετικό παρεμβατισμό, καθρέφτη του επεμβατισμού που επέδειξε στην εσωτερική του πολιτική.Ο Μπάρακ Ομπάμα, προς τιμήν του, από την πρώτη στιγμή τάχθηκε εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, και υποστηρίζει την επιστροφή των αμερικάνικων στρατευμάτων. Όμως την ίδια στιγμή, υποστηρίζει την ενίσχυση της αμερικάνικης παρουσίας στο Αφγανισταν, δεν απέκλεισε την επέμβαση στο Πακιστάν για να καταπολεμήσει την Αλ-Καϊντα, ακόμη και χωρίς την έγκριση της πακιστανικής κυβέρνησης, χρησιμοποίησε πολύ σκληρή γλώσσα κατά του Ιραν, ενώ στο επιτελείο του βρίσκονται άνθρωποι του Μπιλ Κλίντον. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Δημοκρατικό Κόμμα είναι η κατεξοχήν παράταξη του "ιδεαλιστικού ουϊλσονισμού" και είναι υπεύθυνο για τις περισσότερες επεμβάσεις των Η.Π.Α στη διεθνή σκηνή τον 20ο αιώνα .Κάθε Δημοκρατικός πρόεδρος αυτόν τον αιώνα είχε τον πόλεμο του : o Ουϊλσον τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο,ο Ρούσβελτ τον Β' Παγκόσμιο ,ο Τρούμαν τον Πόλεμο της Κορέας, ο Κένεντυ την επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων, ο Τζόνσον το Βιετνάμ, ο Κλίντον την Αϊτη και το Κόσοβο.Στην πράξη o "ιδεαλιστικός ουϊλσονισμός" των Δημοκρατικών δεν απέχει και πολύ από το νεοσυντηρητισμό της κυβέρνησης Μπους. Μάλιστα, σαν δόγμα ταιρίαζει απόλυτα στη φιλοσοφία των Δημοκρατικών για την κυβέρνηση και το ρόλο του κράτους. Όπως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να αναμορφώσει τις Η.Π.Α. στο εσωτερικό τους , μέσω των φιλόδοξων κοινωνικών προγραμμάτων , το ίδιο πρέπει να κάνει και για ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω του "nation-building" και των συνεχών πολέμων για την "επέκταση της δημοκρατίας"!

Ο Μπάρακ Ομπάμα είχε την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά και να φέρει την πραγματική αλλαγή! Αρκεί να γυρνούσε στις ρίζες του Δημοκρατικού Κόμματος, στο Δημοκρατικό Κόμμα του Τζέφερσον, του Άντριου Τζάκσον και του Γκρόβερ Κλήβελαντ, όταν εκπροσωπούσε τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, του ελεύθερου εμπορίου και του αντι-ιμπεριαλισμού. Αντί γι αυτό προτίμησε έναν πιο συμβατικό δρόμο. Αν διακινδυνεύαμε μια πρόβλεψη, θα λέγαμε πως ο Ομπάμα θα αποτελέσει μια συνέχεια των πολιτικών Μπους, με αλλαγές περισσότερο στυλ παρά ουσίας. Θα βάλει ενα κοσμοπολιτικο και ιδεαλιστικό λούστρο στον αμερικάνικο επεμβατισμό, ενώ το διεθνές κλίμα θα τον διευκολύνει για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο τον κρατισμό. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε και μια γερή δόση "πολιτικής ορθότητας" και πολιτικών "θετικής δράσης". Και όσο για το μέλλον της ελευθερίας, αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Ποιος φοβάται το Barack Obama;

Κλασσικοί φιλελεύθεροι, φονταμενταλιστές χριστιανοί και στη μέση μια παραδοσιακή πτέρυγα ελαφρώς υπέρ της ελεύθερης οικονομίας αλλά συντηρητική σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα. Αυτή η παράτονη συμμαχία αποτελούσε τον κορμό του ρεπουμπλικανικού κόμματος τα τελευταία 50 περίπου χρόνια. Μετά την επαναστατική της παρουσία τη δεκαετία του 1980 με την προεδρία Reagan και τον ριζοσπαστισμό του ‘Συμβολαίου με την Αμερική’ του Newt Gingrich τη δεκαετία του 1990, οδηγήθηκε στην παρακμή της τελευταίας οκταετίας με την κυριαρχία των νεοσυντηρητικών και των φονταμενταλιστών χριστιανών του Νότου.

Ο John McCain, από την αρχή της προεκλογικής του καμπάνιας, προσπάθησε (αναπόφευκτα ίσως) να προσεγγίσει τη χριστιανική βάση του κόμματός του. Είναι αλήθεια ότι χωρίς την υποστήριξή τους, ή έστω την ανοχή τους, δεν θα μπορούσε να βρεθεί στο Λευκό Οίκο. Η επιλογή της Sarah Palin ήταν ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση – ήρθε να καθησυχάσει τη Χριστιανική Δεξιά από τις εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει το μετριοπαθές παρελθόν του. Ακολουθώντας όμως αυτή την πορεία, αποξένωσε μέρος των κλασσικών φιλελεύθερων, καθώς και τη μεγάλη μερίδα των αναποφάσιστων που είδαν στο πρόσωπό του – ίσως αδικαιολόγητα – μια επανάληψη της τραγικής προεδρίας Bush.

Από την άλλη μεριά, ο Barack Obama δεν φόβισε το αμερικάνικο κέντρο με αριστερίστικες κορώνες. Ίσα-ίσα. Σε συνέντευξή του, για παράδειγμα, τον περασμένο Γενάρη, προτίμησε να τοποθετήσει τον εαυτό του στην παράδοση του αισιόδοξου δυναμισμού του Ronald Reagan, και κατάφερε (με τη βοήθεια φυσικά της Sarah Palin) να κερδίσει την υποστήριξη επιφανών συνεργατών του πιο ριζοσπάστη προέδρου της τελευταίας 50ετίας.

Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι, καθώς και οι μετριοπαθείς συντηρητικοί ψηφοφόροι του ρεπουμπλικανικού κόμματος, βρέθηκαν μπροστά στο φυσικό δίλλημα. Από τη μία, η επιλογή της υποψηφιότητας McCain. Ενός υποψηφίου που ξεκίνησε ως οπαδός της ελεύθερης οικονομίας και ενός μετριοπαθούς πολιτικού φιλελευθερισμού, αλλά κατέληξε να θυμίζει έντονα τον κρατικισμό του Bush και – κυρίως με την επιλογή της συνυποψήφιου του – το συντηρητισμό του χριστιανικού Νότου. Από την άλλη, η επιλογή Obama. Αν και πολιτικά αρκετά πιο φιλελεύθερος από τον John McCain, στα οικονομικά ζητήματα βρίσκεται όντως αριστερότερά του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Obama είναι ο σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος που παρουσιάζουν τα ελληνικά media – η πίστη του στην ελεύθερη οικονομία και οι πολιτικές του δεσμεύσεις θα τον τοποθετούσαν εύκολα στη δεξιά πλευρά του Ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος.
Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δυσαρέσκεια που δημιούργησε η νεοσυντηρητική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Bush, με αποκορύφωμα τον ανόητο πόλεμο στο Ιράκ, το παραπάνω δίλλημα απαντήθηκε πολύ πιο εύκολα απ’ ότι θα περίμενε κανείς πριν από μερικούς μήνες.

Οι κλασσικοί φιλελεύθεροι δεν φοβήθηκαν την υποψηφιότητα Obama. Οι μετριοπαθείς αναποφάσιστοι στήριξαν την υποψηφιότητα Obama. Οι παραγκωνισμένες μειονότητες πίστεψαν στην υποψηφιότητα Obama. Και ο John McCain έγινε θύμα της αδυναμίας του να συγκρουστεί την ώρα της κρίσης με το κατεστημένο που πολεμούσε σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα σταδιοδρομίας του.

Η εκλογική αυτή ήττα, δίνει σήμερα την ευκαιρία στο ρεπουμπλικανικό κόμμα να ξανασκεφτεί τις προτεραιότητές του και να ανασυντάξει τις συμμαχίες του. Αν παραμείνει στον έλεγχο των νεοσυντηρητικών και της Θρησκευτικής Δεξιάς, πολύ δύσκολα θα επιστρέψει ξανά στην εξουσία. Αν επιστρέψει στην παράδοση του ‘εξτρεμισμού υπέρ της ελευθερίας’ του Barry Goldwater και την αισιοδοξία του Ronald Reagan, ίσως τότε να καταφέρει να ξαναχτίσει τη συμμαχία που κατέστρεψε χτες η εκλογική νίκη του Barack Obama.

Συγχαρητήρια Πρόεδρε Obama

Δεν ψήφισα τον Obama ούτε και τον McCain, απείχα από τις εκλογές. Διαφωνώ με την οικονομική πολιτική του πρώτου και την εξωτερική πολιτική του δεύτερου. Αν και Ρεπουμπλικάνος δεν αισθάνομαι άσχημα για την νίκη Obama. Ένα μεγάλο βάρος έχει σηκωθεί από τους ωμούς της Αμερικής -το βρωμερό ρατσιστικό παρελθόν. Ένα άλλο θετικό θα είναι, ελπίζω, η βαθμιαία υποχώρηση της πολιτικής ορθότητας που τόσο έχει δηλητηριάσει το σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον.

Όσο για μας τους Ρεπουμπλικάνους είναι καιρός να επιστρέψουμε στις ρίζες μας (Reagan, Goldwater, Ron Paul) και να τις αναμορφώσουμε στο νέο περιβάλλον. Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει την μακροχρόνια μάχη μεταξύ της ελευθερίας και του κρατισμού. Αυτό που οι απανταχού υπέρμαχοι της ελευθερίας ξέρουν ότι εμείς δεν προτείνουμε τις εύκολες και απλοϊκές λύσεις. Ξέρουμε επίσης ότι αυτό που έχει δημιουργήσει ο δυτικός πολιτισμός, η σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι η ιστορική εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Αλλά πάνω από όλα ξέρουμε ότι οι ιδέες, οι αρχές μας, η φιλοσοφία μας, είναι περισσότερο αναγκαίες από ποτέ.

Η κόλαση του νεοφιλελευθερισμού

Και ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης συμφωνούν, και για τα αίτια της ‘κρίσης’, και για το που (δεν) βρίσκεται η λύση της.

Κ. Καραμανλής:

Έχουμε σαφείς απόψεις και ξεκάθαρο Σχέδιο. Η ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί να υποκύπτει ούτε στην απληστία, ούτε στην κερδοσκοπία. Ελεύθερη οικονομία δεν σημαίνει ασυδοσία. Λύσεις δεν βρίσκονται ούτε μέσα από ακραίες κρατικίστικες αντιλήψεις, ούτε μέσα από νεοφιλελεύθερους δογματισμούς. Δεν βρίσκονται ούτε με την υποταγή των κομμάτων σε συντεχνιακά συμφέροντα, ούτε με ιδεοληψίες που ανήκουν στο παρελθόν.

Γ. Παπανδρέου:

Η κρίση έχει σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πρόσημο. Την υπογράφει η Διεθνής της Νεοδεξιάς, της Νεοσυντήρησης, του Νεοφιλελευθερισμού. Αυτά, που εσείς εκπροσωπείτε εδώ και πολλά χρόνια. […] Αυτό το μοντέλο σας χρεοκόπησε. Οι νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές κυβερνήσεις έφεραν την κρίση. Οι σοσιαλιστικές θα φέρουν τη λύση.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο φαινόμενα:

• Το φαινόμενο της αυτοεπιβεβαίωσης. Βλέπουμε ότι ένα σύστημα έχει όντως πρόβλημα. Το ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό (το θανάσιμο εχθρό μας). Οπότε, ο νεοφιλελευθερισμός έχει πρόβλημα.


• Το φαινόμενο της ρητορικής bullshit (βλέπε On Bullhsit - Harry G. Frankfurt). Δεν καταφεύγουμε στο ψέμα αρνούμενοι την αλήθεια – η αλήθεια μας αφήνει παντελώς αδιάφορους. Ισχυριζόμαστε αυτό εξυπηρετεί τις ρητορικές μας ανάγκες, αδιαφορώντας πλήρως αν έχει την οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα.

Πως αντιμετωπίζει κανείς το λαϊκισμό της διαστρέβλωσης των όρων και της δαιμονοποίησης της ελευθερίας; (Μέχρι και την κυβέρνηση Bush ήρθαν να χαρακτηρίσουν ως νεοφιλελεύθερη!!!) Πολύ δύσκολο το έργο των φιλελεύθερων τα επόμενα χρόνια. Όχι όμως πιο δύσκολο απ’ ότι στο παρελθόν.

Το δυστυχές με τη στάση της ελευθερίας είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με την ενστικτώδη αντιμετώπιση του κόσμου – της ‘κοινής λογικής’ – που ελπίζει κάθε φορά στις ρυθμίσεις του κράτους, του πατερούλη, του θεού, κι αδυνατεί να κατανοήσει πως μπορεί να δημιουργηθεί ‘τάξη’ μέσα από το ‘χάος’ της ελεύθερης επιλογής – πως μπορούν να δοθούν λύσεις χωρίς την παρέμβαση ενός μεταφυσικού ρυθμιστή.

Κάθε φορά που η οικονομία – ανεξάρτητα του πόσο ελεύθερη ήταν, ή δεν ήταν – βρίσκεται μπροστά σε μία περίοδο ‘κρίσης’, το ενστικτώδες επιχείρημα είναι απλό. «Χρειάζεται κρατική παρέμβαση, ισχυρό κράτος, μελέτες, σχεδιασμός, συναίνεση κλπ. για την αντιμετώπισή της. Κάτι πρέπει να γίνει έτσι δεν είναι;»

Κάθε φορά όμως που το κράτος παρεμβαίνει στις ζωές μας, το κάνει με άμεσο κόστος στην ατομική μας ελευθερία, αλλά και στις τσέπες μας. Θα είναι τα όποια θετικά αποτελέσματα αυτής της παρέμβασης μεγαλύτερα από το κόστος που καλούμαστε να πληρώσουμε; Πριν αποδεχτούμε το ‘αυτονόητο’ της ανάγκης για ρύθμιση, θα έπρεπε πρώτα να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα.

Το πιο πιθανό είναι ότι οι δυνάμεις της συντήρησης του κρατισμού θα υπερισχύσουν, έστω και πρόσκαιρα. Η κρατική παρέμβαση έχει ήδη αρχίσει να παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Όσο όμως η κρίση θα βαθαίνει και θα διευρύνεται, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η διαχείρισή της βρίσκεται στα χέρια αυτών ακριβώς που μας υπόσχονται σήμερα τη σωτηρία από την ‘κόλαση του νεοφιλελευθερισμού’.

Τα "τέλη" δεν τελειώνουν!

Ο εκκωφαντικός θόρυβος των ντόπιων πανυγηρισμών για την κατάρρευση του φιλελευθερισμού / νεοφιλελευθερισμού / καπιταλισμού /κτλ στην Εσπερία κάλυψε τον κρότο της κατάρρευσης άλλου ενός κρατικού ασφαλιστικού ταμείου (του τρίτου φέτος). Μετά την κατάρρευση του ΟΑΕΕ και τη κατάρρευση του επικουρικού της Εθνικής τον Αύγουστο ήρθε η σειρά για το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων. Φυσικά η νέα αυτή κατάρρευση δεν έρχεται να σηματοδοτήσει ακόμα κανένα "τέλος" στην καταστροφική και αδιέξοδη πολιτική του αναδιανεμητικού (pay as you go) συστήματος ασφάλισης στη χώρα μας, αφού έχουμε ακόμα πληθώρα ταμειών μπροστά στη μαθηματικά βέβαιη χρεωκοπία. Περιμένω με αγωνία εξίσου βαθυστόχαστες αναλύσεις με αυτές που ακολούθησαν την κατάρρευση της Lehman Brothers! Φυσικά θα μείνω με την αγωνία.

Γιατί η δύναμη των κραυγών εναντίον του φιλελευθερισμού (ενός συστήματος που τίποτα δεν έχει να κάνει με την ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας) δεν εκφράζει τίποτα άλλο από τον φόβο να κοιτάξουμε κατάματα τα δικά μας προβλήματα. Να επιχαίρεις για τα προβλήματα των άλλων δείχνει την προσωπική σου αδυναμία να κάνεις αυτοκριτική. Γιατί πριν αρχίσει η "κριτική" και οι πανηγυρισμοί για τα προβλήματα των άλλων, θα πρέπει να έχει γίνει πρώτα ειλικρινής και ουσιαστική αυτοκριτική για την επερχόμενη χρεωκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, την κατάρρευση του ΕΣΥ, την συσσώρευση των χρεών του ΟΣΕ, την τεράστια διόγκωση της κρατικής σπατάλης και του δημόσιου χρέους. Όχι μόνο δεν γίνεται σοβαρή αυτοκριτική, όχι μόνο φορτώνεται ο φιλελευθερισμός τις αποτυχίες της κρατικής διαχείρισης (ή πιο σωστά συνδιαχείρισης με τις διάφορες οργανωμένες ομάδες πίεσης), αλλά φτάνουμε στο σημείο χρησιμοποιούμε την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση για να δικαιολογήσουμε τις κραυγές υπέρ της μη-ιδιωτικοποίησης της Εθνικής Ασφαλιστικής ή της Ολυμπιακής!

Η ντόπια κριτική για την διεθνή κρίση και το διαρκές αναμάσημα του "τέλους του φιλελευθερισμού" δεν είναι παρά η προσπάθεια να νομιμοποιηθούν και να διατηρηθούν οι παθογένειες του ελληνικού συστήματος. Να αποδυναμωθούν οι μεταρρυθμιστικές φωνές που ζητούν αλλαγή της αδιέξοδης πολιτικής του κρατικού ασφαλιστικού συστήματος, που αποσπά με ζόρι τα εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών, προσφέροντάς τους μόνο χρεωκοπία ως αντάλλαγμα. Να συνεχιστεί η παρασιτική λειτουργία των προσοδοθηρικών ομάδων πίεσης που έχουν χτίσει φέουδα μέσα στους χιλιάδες δημόσιους οργανισμούς. Και φυσικά να μην διαταραχθούν οι προμήθειες και οι εργολαβίες του δημοσίου και τα κέρδη που αποκομίζουν οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες με την πολιτική εξουσία.

Αντίθετα με κρατικά ταμεία, που βαράνε κανόνια το ένα μετά το άλλο, ο φιλελευθερισμός θα επιβιώσει της κρίσης, μόνο για να γνωρίσει εκ νέου το "τέλος" του από τους αναλυτές των ελληνικών ΜΜΕ στην επόμενη ευκαιρία. Μόνο που ως τότε η ελληνική οικονομία θα συνεχίσει να πληρώνει τις συνέπειες των αδιέξοδων πολιτικών του λαϊκίστικου κρατισμού. Τα χρόνια που έρχονται, οι μαθηματικά βέβαιες καταρρεύσεις και των υπόλοιπων κρατικών pay-as-you-go ασφαλιστικών ταμείων θα δώσουν, δυστυχώς για τη χώρα, πολύ περισσότερες ευκαιρίες επιβεβαίωσης για τους φιλελεύθερους.

Η φιλελεύθερη κόλαση της συντηρητικής δεξιάς

Ο κος Χινδίρογλου είναι συγγραφέας και ταυτόχρονα σύμβουλος του κου Μειμαράκη. Στο τελευταίο βιβλίο του που παρουσιάζεται σήμερα από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας περιγράφει μια μελλοντική "αριστερο-φιλελεύθερη" κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ...

"(..) ένα πρόγραμμα «άκρατης φιλελευθεροποίησης των κοινωνικών σχέσεων» κι «εθνικού και θρησκευτικού αποχρωματισμού» της ελληνικής κοινωνίας. Επιτρέπει στους μετανάστες να ψηφίζουν και να είναι υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές, προσλαμβάνει Αλβανούς και Πακιστανούς στα σώματα ασφαλείας, αποποινικοποιεί τα ναρκωτικά, θεσμοθετεί το γάμο των ομοφυλόφιλων, καταργεί την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, στηρίζει νομοθετικά την ελεύθερη συμβίωση, προβάλλει τη σύγχρονη τέχνη, εξομοιώνει «τις παραδοσιακές θρησκείες με τις σέκτες της Νέας Εποχής», καταργεί το άβατο του Αγ. Ορους, διώκει τις χριστιανικές Εκκλησίες (...)

Αυτή η κυβέρνηση για τον κ. Χινδίρογλου είναι συνώνυμη της παρακμής και του ολοκληρωτισμού.

Προσωπικά,από τα όσα περιγράφει ο συγγραφέας μας θα αφαιρούσα βέβαια ενέργειες όπως τη "δίωξη των εκκλησιών" και την "απαγόρευση του εθνικού ύμνου" που συνιστούν αδικαιολόγητα επεμβατικές πράξεις, και γι αυτό δεν έχουν θέση σε μια φιλελεύθερη ατζέντα .Παράλληλα θα πρόσθετα την πλήρη αποποινικοποίηση της σεξουαλικότητας μεταξύ συναινούντων ενηλίκων,την κατάργηση αδικημάτων όπως η "κακόβουλη βλασφημία" από τον ΠΚ, την νομιμοποίηση του θρησκευτικού (ή κάθε άλλου) προσηλυτισμού. Επίσης την συστηματική πάταξη της αστυνομικής βίας .

Και ναι αυτό είναι ένα όμορφο φιλελεύθερο όραμα για την Ελλάδα του μέλλοντος.
Ο κος Χινδίρογλου όμως θεωρεί τις παραπάνω περιγραφές ως ενδεικτικές του "κινδύνου" που κρύβει αυτή η κυβέρνηση για την "πατρίδα". Γι αυτό και στο βιβλίο του οι συντηρητικοί εθνικόφρονες αντεπιτίθενται,επαναστατούν και ανατρέπουν την σάπια εξουσία των "προοδευτικών".

Η κόλαση του κου Χινδίρογλου είναι το δικό μου όνειρο για την Ελλάδα. Διαβάζοντας το βιβλίο του υποθέτω ότι θα νιώθω λιγάκι σαν να υπερασπίζω την Αυτοκρατορία και τον Ντάρθ Βέηντερ στο Star Wars. Με παρηγορεί βέβαια ότι η πιθανότης να μετατραπεί η εθνικοφροσύνη σε "επαναστατική δύναμη" ανήκει και αυτή όπως και το μυθιστόρημα στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Mε κάτι τέτοια καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η συντηρητική δεξιά απέχει από το φιλελευθερισμό τόσο όσο και η ριζοσπαστική αριστερά.