Διάλογος για τις ΜΚΟ τρίτης γενιάς

Η επιστολή αυτή γράφτηκε με αφορμή του άρθρο "Οι ΜΚΟ τρίτης γενιάς" και κοινοποιείται προς συζήτηση εδώ με την άδεια του συγγραφέα.

Αγαπητέ Κύριε Λιοναράκη,

με αφορμή επιστολή με τις απόψεις σας που έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, σας γνωστοποιώ κάποιες δικές μου και θέτω βασικά ερωτήματα για διάλογο καθώς επιθυμώ να συμβάλλω σ’ αυτόν.

Ιστορικά αυτό που σήμερα προβάλλεται, στο χώρο της αποασυλοποίησης – ψυχοκοινωνικής επανένταξης ως Μ.Κ.Ο., (δηλαδή υπόσταση φορέα που εκτελεί αντίστοιχο έργο) ξεκίνησε το 1990 ‘’κατ’ ανάγκη’’ και με ‘’σύσταση στελεχών της V Διεύθυνσης της Commission’’, προκειμένου να υλοποιηθεί η συμβατική μας υποχρέωση προς την τελευταία, δηλαδή της αποασυλοποίησης ασθενών του Κ.Θ.Λέρου στα πλαίσια του Καν. 815/84, κάτι που τότε συνδεόταν όχι μόνο με τη χρηματοδότηση ενός συνόλου έργων και δράσεων για την ψυχιατρική περίθαλψη αλλά και με το ‘’ξεπάγωμα’’ καίριων χρηματοδοτήσεων για την Εθνική Οικονομία και Ανάπτυξη.

Με αποδεδειγμένη, τότε, την αδυναμία δημόσιων φορέων να συμπράξουν και να συμβάλλουν στον ανασχηματισμό του Κ.Θ.Λέρου καθώς και της ‘’απαγόρευσης των προσλήψεων στο Δημόσιο’’, επελέγει από την τότε πολιτική ηγεσία, η λύση της υλοποίησης αυτού του έργου με τη δημιουργία Εταιρειών Αστικής Ευθύνης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, σύμφωνα με τα άρθρα 741 έως 784 του Αστικού Κώδικα και σύμφωνα, επαναλαμβάνω και πάλι, με την υπόδειξη της V Διεύθυνσης της Commission, που χρηματοδοτούσε κατά 75% το έργο.

Οι επτά φορείς που σήκωσαν το βάρος της αποασυλοποίησης των 130 πρώτων ασθενών από το Κ.Θ.Λέρου ανέλαβαν το έργο με μια αντίληψη εθελοντισμού, (κρίθηκαν μετέπειτα και οι κρίσεις ήταν θετικές) χωρίς από τη πλευρά του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας και της Κυβέρνησης να υπάρξουν διοικητικές πράξεις ανάθεσης έργου. Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε και από τις επόμενες κυβερνήσεις μέχρι το 2001. Έκτοτε και μέχρι σήμερα οι φορείς αυτοί αυξήθηκαν σε πρώτη φάση (πρόγραμμα Ψυχαργώς Β΄) σε 32 και σήμερα ο αριθμός τους είναι άγνωστος. Σταδιακά, άρχισαν να μετονομάζονται από Εταιρείες αστικής ευθύνης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα σε Μ.Κ.Ο. και τούτο με ‘’κεντρική κρατική νουθεσία’’. Υπάρχουν βέβαια πολλοί λόγοι που το εξηγούν αυτό.

Τα πρώτα μου ερωτήματα:
1) Υπάρχει νομοθεσία στην Ελλάδα που να διέπει επακριβώς και αποκλειστικώς τα της συστάσεως των Εταιρειών Αστικής Ευθύνης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα;

2) Υπάρχει νομοθεσία στην Ελλάδα που να διέπει επακριβώς και αποκλειστικώς τα της συστάσεως των Μ.Κ.Ο.;

3) Οι δύο παραπάνω νομικές υποστάσεις ταυτίζονται, συμπίπτουν, είναι διάφορες;

Η αλήθεια είναι πως αυτοί οι φορείς ανέλαβαν και εξετέλεσαν κρινόμενοι και ελεγχόμενοι σταθερά ένα έργο που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αναλάβουν φορείς του Δημοσίου (Δες εξέλιξη του προγράμματος Ψυχαργώς Α’) και το έργο αυτό το εξετέλεσαν επιτυχώς κατά γενική ομολογία, παρά τη διφορούμενη στάση της Πολιτείας που και ‘’τους χρησιμοποιεί και τους σταυρώνει’’ προκειμένου να πετύχει τους στόχους της.
Αυτά τα ολίγα για αρχή.

Με εκτίμηση
Δημήτριος Γ. Κανδύλης
Αναπλ. Καθηγητής Ψυχιατρικής ΑΠΘ
Πρόεδρος Δ.Σ. Θ.Ε.Ψ.Υ.Π.Α.

Υ.Γ. Για το έργο της Θ.Ε.Ψ.Υ.Π.Α., έργο μιας 15ετίας μπορείτε να βρείτε πληροφορίες στην ιστοσελίδα μας http://www.thepsypa.gr/