Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005

Μία απορία...

Μιας και η συζήτηση για τις περιβαλλοντικές πολιτικές, που επεκτάθηκε στο θέμα της κατ'εξαίρεση καταστρατήγησης του ιδιοκτησιακού δικαιώματος, έχει μεγαλώσει υπερβολικά, ήθελα μέσω αυτού του άρθρου να εκφράσω κάποιες απορίες μου. Ενδιαφέρομαι συγκεκριμένα για την οπτική του Προμηθέα. Aν και έχει πει ότι θα επανέλθει με περισσότερες λεπτομέρειες, εκφράζω εδώ την κύρια μου απορία που προκύπτει όταν πάω να συμβιβάσω τις οπτικές μας.

Αν κανείς με ρωτήσει πως αισθάνομαι εγώ την ιδέα του φιλελευθερισμού θα μπορούσα να απαντήσω ποιητικά λέγοντας ότι τον αισθάνομαι σαν ένα ρεύμα που με σπρώχνει προς την κατεύθυνση που θέλω να πάω. Η ιδέα του φιλελευθερισμού μου αρέσει αισθητικά λόγω του φυσικού τρόπου έκφρασης της και μου αρέσει πρακτικά γιατί βλέπω ή οραματίζομαι τα αποτελέσματα και την πορεία που δημιουργεί. Από μία άποψη δεν είναι αναγκαίο να έχουν όλοι οι φιλελεύθεροι τους ίδιους λόγους και τα ίδια κίνητρα με εμένα, ούτως ή άλλως τις περισσότερες φορές ικανοποιούμαστε το ίδιο από τα αποτελέσματα. Όμως από την άλλη μου δημιουργείται απορία όταν σε σημεία "λεπτομέρειες" προκύπτουν διαφωνίες.

Αυτό που έχω κατά νου μου είναι η διαφωνία μεταξύ SG και Προμηθέα για μια συγκεκριμένη περίπτωση αντιδικίας μεταξύ ιδιοκτητών: ένας ιδιοκτήτης επιθυμεί να κινηθεί αναπτυξιακά, με την σύμφωνη γνώμη μιας κοινότητας, αλλά ένα μέλος της κοινότητας που είναι και ιδιοκτήτης στέκεται εμπόδιο σε αυτή την κίνηση. Η οικονομικά άπειρη γνώμη μου τυχαίνει να συμβαδίζει με την πιο έμπειρη γνώμη του SG ότι μπορεί να είναι στο συμφέρον της κοινότητας να παραμεριστεί ο αντιρρησίας. Επιπλέον πιστεύω ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάτι τέτοιο είναι και δίκαιο! Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι οτιδήποτε είναι στο συμφέρον της κοινότητας θα είναι και δίκαιο γενικά, αλλά ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου είναι.

Ο Προμηθέας είναι κατηγορηματικά αντίθετος με αυτό. Διακρίνω στα επιχειρήματα δύο φύσεις, χωρίς να είμαι σίγουρος αν είναι διακριτές ή κάποια από τις δύο απορρέει από την άλλη:

Σε κάποια σημεία ο Προμηθέας δικαιολογεί την ολοκληρωτική υπεράσπιση της ιδιοκτησίας λέγοντας ότι οτιδήποτε άλλο θα ήταν καταστροφικό, γιατί θα άνοιγε "την κερκόπορτα στον ολοκληρωτισμό". Αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνω πολύ καλά και δεν μου δημιουργεί καμία απορία. Μάλιστα θα μπορούσα να πω ότι σε πολλές καταστάσεις το επιχείρημα μπορώ να το υιοθετήσω και εγώ. Είναι σκόπιμο να προλαμβάνουμε κάποια πράγματα δρώντας προληπτικά.

Σε κάποια άλλα σημεία ο Προμηθέας "απαγορεύει" οποιαδήποτε καταστρατήγηση της ιδιοκτησίας σε αξιωματική βάση. Η ιδιοκτησία (και η ελευθερία την οποία συνεπάγεται) ορίζουν ολοκληρωτικά τι είναι δίκαιο και τι όχι γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, "δεν εμπεριέχουν τον παράγοντα της βίαιης επιβολής-εισβολής στη σφαίρα αυτονομίας του διαφωνούντα". Εδώ είναι που μου δημιουργείται η απορία!

Η εισβολή και η επιβολή είναι συμπεριφορές που επιδεικνύουν οι άνθρωποι οπότε έρχεται αναπόφευκτα να επικαθίσει πάνω τους ένα ηθικό πέπλο που μπορεί να τις ντύσει είτε θετικά είτε αρνητικά. Το ίδιο ισχύει και για την επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη, είναι συμπεριφορές που ανάλογα με την οπτική μας μπορούμε να τις ντύσουμε με ωραία χρώματα είτε με ζοφερά. Όμως όταν θα συνδιάσουμε τα δύο, δεν πρέπει να σηκώσουμε εντελώς τα πέπλα και να δούμε τι καινούριες παράμετροι επισέρχονται;

Ο Προμηθέας φαίνεται να σήκωσε τα πέπλα και να βρήκε ότι δεν επισέρχεται καμία καινούρια παράμετρος σε αυτό το σύμπλεγμα συμπεριφορών. Ότι σε μια σχέση δύο ανθρώπων όπου ο καθένας παίζει δύο ρόλους, έναν καλό και έναν κακό, υπάρχει ξεκάθαρη υπερίσχυση του ενός ρόλου. Ο ένας επιβάλει και ο άλλος αντιστέκεται ελεύθερα. Η απορία μου είναι στο γιατί δεν μπαίνει στην ανάλυση και το άλλο role-play, όπου ο ένας δημιουργεί και ο άλλος καταστρέφει την δημιουργία. Είναι η 100% αποφυγή της βίας τόσο σημαντικό πράγμα ώστε να ορίζει όλα τα άλλα; Ιδού η απορία :-)

7 σχόλια:

S G είπε...

γενικοτερα περι φιλελευθερισμου δεν θα μιλησω ακομα.

Συγκεκριμενα για το δικαιωμα της απαλλοτριωσης ομως θα εξηγησω οτι η ιδιοκτησια σε μια πολη δεν ειναι αυστηρα ατομικη. Σε πολλες χωρες δεν υπαρχει ουσιαστικα ατομικη ιδιοκτησια στις πολεις, ακριβως για να αποφυγουν αυτο το προβλημα (στο Λονδινο συχνα νοικιαζεις για 99 χρονια! Στην Σουηδια υπαρχει ενα παρομοιο περιεργο συστημα). Εχουμε το ατομικο δικαιωμα στην περιουσια, και θα ηταν σαφως απαραδεκτο το κρατος να σου επαιρνε την περιουσια χωρις ανταλλαγμα. Αλλα να παιρνει το σπιτι σου για να χτισει ενα απαραιτητο δημοσιο εργο και να σου δινει σωστη αποζημιωση δεν ειναι λαθος ουτε κακο. Ειναι ισως ο μονος τροπος να γινει ενα χωριο πολη και μια πολη μεγαλουπολη (πειτε μου πως θα ειχε γινει η ΝΥ χωρις απαλλοτριωσεις!).

το θεμα ειναι να βρεθει η σωστη αποζημιωση, που δεν θα σχολιασω ομως αλλο εδω.

Harry Peitsinis είπε...

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που θέτεις.

Βέβαια απλώνεται απίστευτα πιο μακριά απ¨΄οσο φαντάζομαι στόχευαν οι αρχικοί συνομιλητές στο προηγούμενο ποστ και νομίζω ότι μέσα στη γενικότητα του εμπλέκει πολλά και διάφορα θέματα (βία, ηθική, φιλελευθερισμός, ιδιοκτησία) που αν και σε κάποια σημεία συνδέονται θα ήταν καλύτερο να αναπτυχθούν αναλυτικότερα υπό μορφή άρθρων, ή ακόμα και μελετών.

Για το θέμα περιβάλλον εκκρεμεί μια νέα δημοσίευση εκ μέρους μου. Mε έναυσμα τα σχόλια σου έγραψα - κάπως πρόχειρα λόγω ανειλημένων υποχρεώσεων- το παρακάτω κείμενο:

Η ελευθεριακή θεωρία στηρίζεται πάνω σ ενα πλέγμα αρχών που τη μορφοποιούν σ¨ενα αυτόνομο σύστημα σκέψης και κοσμοθέασης. Αυτός ο ιδεολογικός σκελετός είναι απαραίτητος για την ίδια της την ύπαρξη μέσα στο πολιτικό στερέωμα.

Κάθε φιλοσοφική προσέγγιση για τη ζωή, το σύμπαν και τον άνθρωπο που ενυλώνεται τελικά σε ιδεολογία και έρχεται σε επαφή (ή συγκρουση) με τον πραγματικό κόσμο διαθέτει έναν κώδικα αξιών που στις ανώτερες σφαίρες του συντείνει στη διαμόρφωση μιας ίδεολογικά χρωματισμένης επιστημολογίας.

Εκεί στηρίζει την υπαρξη της λχ η μαρξιστική θεωρία που βασίζεται στην αρχή της διαρκούς επανάστασης και της κοινωνικής ανατροπής, εκεί στηρίζεται και η πολιτική σκέψη της συντηρητικής δεξιάς που πατά πάνω στη διατήρηση των κεκτημένων και την πειθάρχηση της κοινωνίας. Αν αφαιρέσουμε σχηματικά τις παραπάνω αρχές από τις συγκεκριμένες θεωρίες τότε κι εκείνες καταρρέουν μαζί τους καθώς χάνουν το θεμέλιο λίθο τους.

Η ελευθεριακή θεωρία που αναγνωρίζει την ιδιοκτησία ως θεμέλιο λίθο της στηρίζεται πάνω σε ένα κεντρικό αξίωμα: ότι κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων δεν μπορούν να ασκούν επιθετικότητα ενάντια στη φυσική υπόσταση ή την ιδιοκτησία ενός άλλου ανθρώπου (nonaggression axiom). Με λίγα λόγια η επιθετικότητα είναι συνώνυμη με την εισβολή.

Αν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ασκεί βία ενάντια σε άλλους , αυτο σημαίνει ότι αυτομάτως ο ελευθεριακός στοχαστής στηρίζει ανεπιφύλακτα τις λεγόμενες αστικές ελευθερίες (έκφραση.σκέψης,δημοσίευσης κλπ). Το σώμα κάθε ανθρώπου και η υλική του ιδιοκτησία δεν μπορούν να αποτελέσουν θύματα των εξουσιαστικών κρατικών δομών ή των συνανθρώπων του. Η αφομοίωση αυτής της αρχής είναι που παράγει τελικά ειρηνικές κοινωνίες και ασφαλείς αγορές.


Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στις πιο βαθιές ρίζες της φιλελεύθερης ιδεολογιας για αυτό χρειάζεται να ξεκαθαρίσω ότι η διαφωνία μας δεν είναι νέα.Υπάρχει εδώ και χρόνια και βλαστηζει στους φιλελεύθερους κυκλους μεταξύ ωφελιμιστών και υπερμάχων των φυσικών δικαιωμάτων.
Τα επιχειρήματα είναι τόσα πολλά και από τις δυο πλευρές που θα χρειαζόταν σελίδες επί σελίδων για να τα αναλύσουμε. γιαυτό θα περιοριστώ σε μια συνοπτική (αλλά για τα δεδομένα ενός μπλογκ αρκετά εκτεταμένη ειναι η αλήθεια) αναφορά.


Οι ωφελιμιστές διακηρύττουν ότι η αξία της ελευθερίας και η ηθική δικαίωση της κρίνεται από τη γενική ευημερία και την ανάπτυξη. Κανείς δεν το αρνείται ως ενα σημείο. Αλλά αυτός ο ωφελιμισμός δεν προσφέρει ενα ασφαλές θεμέλιο στην ελευθεριακή ιδεολογία. Η πίστη του σε θολές και γενικές αρχές τον μετακινει συχνά σαν εκκρεμες από τις πιο προοδευτικές στις πιο συντηρητικές θέσεις..

Κι αυτό γιατι ο ωφελιμισμός υποθέτει ότι μπορούμε να ζυγίσουμε τις εναλλακτικές λύσεις και να αποφασίσουμε για πολιτικές στρατηγικές πάνω στη βαση των ¨καλών¨ ή ¨κακών¨ συνεπειών τους. Αλλά αν είναι νόμιμο να αξιολογούμε ηθικά τις συνέπειες μιας πράξης γιατί να μην είναι νομιμο το να αξιολογούμε την πράξη καθαυτή;

Πέρα όμως από ζητήματα ηθικής το σημαντικότερο προβλημα των ωφελιμιστών φιλελεύθερων είναι ότι αρνούνται να υιοθετήσουν ως βάση της θεωρίας τους αρχές άλλες από τις γενικόλογες και αρκετά αφηρημένες αξίες της γενικής ευημεριας και ανάπτυξης. Αυτό ήταν το βασικό λάθος αρκετών φιλελεύθερων του 19ου αιώνα που υιοθέτησαν μια ωφελιμιστική προσέγγιση στη θέση της δήθεν μυστικιστικής αναγνώρισης φυσικών δικαιωμάτων στα ανθρώπινα όντα.

Τούτη η εμμονή μπορεί φαινομενικά να είναι άκακη και αρκετά ιδεαλιστική. Όταν όμως έρχεται η ώρα της πράξης τότε αποδεικνύει τον πραγματικό της χαρακτήρα.

Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι λόγω κάποιων συνθηκών μια ολόκληρη κοινωνία αποφασίζει να θυσιάσει όλους τους (ελάχιστους) αριστερούς διανοούμενους που συλλαμβάνει ως πράκτορες του διαβόλου. Μια ειλικρινής ωφελιμιστική προσέγγιση θα έλεγε...η θυσία αυτής της απειροελάχιστης μειονότητας του πληθυσμού θα ωφελήσει την κοινότητα καθώς αφενός θα αποσοβήσει τον κίνδυνο κατάληψης της εξουσιας από τους κομμουνιστές και αφετέρου θα προσφέρει μεγάλη ψυχική ευχαρίστηση στη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Αντίθετα η ΅δογματική¨ αντίδραση ενός ελευθεριακού που πιστεύει στο αξίωμα των φυσικών δικαιωμάτων θα ήταν η φρίκη και η διαμαρτυρία για την προσχεδιασμένη δολοφονία ενάντια σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Γενικές αρχές όπως η ευημερία και η ευχαρίστηση δε θα επηρέαζαν έναν ελευθεριακό ουτε στο παραμικρό.Αφοσιωμένος στη δικαιοσύνη και τη λογική συνέπεια θα ακολουθούσε μέχρι το τέλος τις δικές του προσωπικές ιδέες.

Ερχόμενοι τώρα στο φυσικοδικαιικό μοντέλο ατομισμού μπορούμε να πούμε πρωταρχικά ότι ενώ προάγει τη συνεργασία μεταξύ των κοινωνών απορρίπτει τη χρήση βίας για τον εξαναγκασμό μιας ανθρώπινης οντότητας να παραχωρήσει τον εαυτό του ή τους καρπούς του κόπου του στην υπηρεσία κάποιου υπέρτατου σκοπού. Η¨αλλιώς όπως το εθεσε ο Τζον Λοκ:



every man has a property in his own person. This nobody has any right to but himself. The labour of his body and the work of his hands, we may say, are properly his. Whatsoever, then, he removes out of the state that nature hath provided and left it in, he hath mixed his labour with it, and joined it to something that is his own, and thereby makes it his property. It being by him removed from the common state nature placed it in, it hath by this labour something annexed to it that excludes the common right of other men. For this labour being the unquestionable property of the labourer, no man but he can have a right to what that is once joined to...

Αλλά τι θα γίνει με την κοινωνία και το δικαίωμα της στην ανάπτυξη; Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε:Τα δικαιώματα ενός ανθρώπου μπορούν να υπερβαίνουν τα δικαιώματα της ¨κοινωνίας¨; Μα αυτό ακριβώς είναι το concept του individualism! Ότι η κοινωνία δεν είναι φυσικό πρόσωπο και ότι συνεπώς δεν έχει ¨δικαιώματα¨.Mόνο οι εξατομικευμένες της μονάδες έχουν δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται. Αν οι μονάδες αφαιρεθούν η κοινωνία αποδεικνύετα χάρτινος πύργος, μια πόλη φαντασμάτων. Κατά συνέπεια στο επιχείρημα του κοινού καλού αρκεί να σχολιάσουμε ότι σε τελική ανάλυση δεν πρόκειται παρά για το καλο(συμφέρον) πχ 1000 ανθρώπων που εξαιτίας του θέλουν να αφαιρέσουν την περιουσία 10,20,30 συμπολιτών τους. Υπό αυτές τις συνθήκες η φράση-πρόταση του Κουκ ¨παραμερισμός του αντιρρησία¨ (sic) χάνει το ηθικό της βάρος και παίρνει μια αποχρωση ιδιαίτερα διφορούμενη. Γιατί στην πραγματικότητα ο Κουκ απλά αντιστρέφει την ηθική αξιολόγηση αφαιρώντας το δίκαιο από τον μεμονωμένο ιδιοκτήτη και δίνοντας το στην κοινωνία και το δημιουργό του έργου. Καλοί και κακοί΄δεν εξαφανίζονται προς όφελος του διατρανώμενου ρεαλισμού αλλά απλούστατα αλλάζουν ρόλους. Τι συμβαίνει όμως μαυτην την οπτική μετά την ανάλυση μας που προηγήθηκε; Ο Ρόθμπαρντ το αναφέρει τόσο παραστατικά που πιστεύω ότι αξίζει να παραθεσω τα λόγια του κατά λέξη:

If, in a small community, ten people band together to rob and expropriate three others then this is clearly and evidently a case of a group of individuals acting in concert against another group. In this situation, if the ten people presumed to refer to themselves as "society" acting in "its" interest, the rationale would be laughed out of court; even the ten robbers would probably be too shamefaced to use this sort of argu¬ment. But let their size increase, and this kind of obfuscation becomes rife and succeeds in duping the public.

kouk είπε...

(καινούρια απορία: ο Μπέντερ είναι φυσικοδικαιιστής; :-P)

Ευχαριστώ για την απάντηση, νομίζω ότι το σύννεφο διαλύεται. Οι παρατηρήσεις μου:

Ναι, για να στηριχθεί η ύπαρξη της ελευθεριακής θεωρίας απαιτείται ο ιδεολογικός σκελετός που στον πυρήνα του έχει το non aggression axiom. Πρέπει να παρατηρήσω όμως ότι η αυτονομία μιας θεωρίας καταλύεται αμέσως μόλις πάει να γίνει πράξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η θεωρία πρέπει να "μολυνθεί" εκ των προτέρων από την επιρροή της "πράξης".

Επίσης, λες ότι αν είναι νόμιμο να αξιολογούμε τις συνέπειες μιας πράξης τότε θα είναι νόμιμο να αξιολογούμε την ίδια την πράξη. Αν και δεν μου αρέσει η χρήση της λέξης "νόμιμο" (λες και υπάρχει κάποιος που νομοθετεί αυτά τα πράγματα) πρέπει να παρατηρήσω ότι η αξιολόγηση της ίδιας της πράξης (αντί των αποτελεσμάτων) δεν μου φαίνεται λιγότερο ασαφής και αυθαίρετη από την ωφελιμιστική ιδέα της "γενικής ευημερίας". Αξιολογούμε τα κίνητρα ή τον χαρακτήρα αυτού που πράττει; Ή μήπως αξιολογούμε τον συμβολισμό της πράξης για την κοινωνία και για την θεωρία μας;

Όσον αφορά τον "μυστικισμό" των φυσικών δικαιωμάτων, είμαι "ωφελιμιστής" στο ότι θεωρώ τον χαρακτηρισμό "φυσικών" παραπλανητικό. Αλλά συμφωνώ μαζί σου ότι είναι λάθος να βάλουμε τις ωφελιμιστικές αρχές στην θέση των "φυσικών δικαιωμάτων". Στα "φυσικά δικαιώματα" εγώ βλέπω περισσότερο ένα συμφωνημένο πλαίσιο για την επίλυση των ανθρώπινων διαφορών, που ωφελιμιστικά βλέπουμε ότι λειτουργεί καλύτερα από το να χρησιμοποιούμε σαν βάση την γενική ευημερία. Για αυτό είπα και στο άρθρο ότι συμφωνώ με το επιχείρημα σου κατά της "κερκόπορτας στον ολοκληρωτισμό". Όμως αυτό το επιχείρημα είναι ωφελιμιστικό, όχι φυσικοδίκαιο.

Στο θέμα του ατομισμού (individualism) συμφωνώ ότι η "κοινωνία" δεν έχει δικαιώματα. Βρίσκω ύποπτες και ανόητες όλες εκείνες τις προτάσεις που έχουν διατυπώσεις όπου η "κοινωνία" είναι το υποκείμενο.

Λες για μένα:
[..]στην πραγματικότητα ο Κουκ απλά αντιστρέφει την ηθική αξιολόγηση αφαιρώντας το δίκαιο από τον μεμονωμένο ιδιοκτήτη και δίνοντας το στην κοινωνία και το δημιουργό του έργου. Καλοί και κακοί΄δεν εξαφανίζονται προς όφελος του διατρανώμενου ρεαλισμού αλλά απλούστατα αλλάζουν ρόλους.

Ναι, αντιστρέφω την ηθική αξιολόγηση, αλλάζω τους ρόλους, αλλά όχι μεταξύ της "κοινωνίας" και του ατόμου. Ναι μεν οι ρόλοι δεν μπορούν να ενσαρκώνονται από έννοιες όπως "κοινωνία", μόνο από μεμονωμένα άτομα. Όμως στην περίπτωση μας καλούμαστε να αξιολογήσουμε τους ρόλους του εισβολέα-δημιουργού και του αμυνόμενου-αντιρρησία, που ενσαρκώνονται από μεμονωμένους ανθρώπους, και εγώ λέω ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε ωφελιμιστικά.

Βέβαια συνειδητοποιούσα, όταν έγραφα το άρθρο, ότι δεν υπερμάχομαι υπερ κάποιου "διατρανώμενου ρεαλισμού", αλλά υπερ ενός ωφελιμισμού που σαν υποκείμενο έχει μεμονωμένα άτομα. Σημείωσε όμως ότι αυτός ο ατόμικά υποκειμενικός ωφελιμισμός μπορεί να συνδιαστεί με την λέξη "κοινωνία" ως αντικείμενο για να βγούνε προτάσεις με νόημα. Μπορούμε να προσδώσουμε στην κοινωνία χαρακτηριστικά που απορρέουν από τον ωφελιμισμό των ατόμων που την αποτελούν (μιλώντας π.χ. για "το όφελος της κοινωνίας"). Μπορούμε να πούμε π.χ. "είναι στο όφελος της κοινωνίας ο εισβολέας-δημιουργός να νικήσει τον αμυνόμενο-αντιρρησία". Λέγοντας κάτι τέτοιο πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πρόταση μπορεί να είναι ορθή εκτός του φιλελεύθερου πλαισίου. Εντός του πλαισίου θα δυσκολευόμασταν να την βρούμε ορθή ή εσφαλμένη, αφού το συμφέρον δύο ατόμων είναι ισοδύναμο με το συμφέρον ενός ατόμου.

Το θέμα είναι, πότε θα δικαιολογούμε τις πράξεις μας εντός του πλαισίου και πότε εκτός αυτού. Η απάντηση όμως σε αυτό το τελευταίο ερώτημα δεν μπορεί να δωθεί εντός του φιλελεύθερου πλαισίου. Ίσως υπάρχει κάποιο άλλο πλαίσιο που μπορεί να μας βοηθήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα.

kouk είπε...

Να σχολιάσω και για αυτά που είπε ο SG προηγουμένως, ότι όταν λέει

ο μόνος τρόπος να γίνει ένα χωριό πόλη, και μια πόλη μεγαλούπολη [είναι να μπορεί το κράτος να πάρει το σπίτι σου για ένα δημόσιο έργο]

τότε ίσως δίνει ένα παράδειγμα μιας αναγκαιότητας που μπορεί να θεωρηθεί "πλαίσιο" όπως αυτό που υπέθεσα στο προηγούμενο σχόλιο μου. Όπως η αναγκαιότητα για ειρήνη και ατομική ελευθερία μας δίνει το φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι και η αναγκαιότητα για μεγάλες και καινοτόμες δημιουργίες μας δίνει ένα άλλο πλαίσιο, έστω το "ευπολιτιστικό" πλαίσιο. Όταν το ευπολιτιστικό πλαίσιο έρχεται σε επαφή με το φιλελεύθερο πλαίσιο κινδυνεύουμε να σκαλώσουμε στις ασυμβατότητες τους. Μπορούμε να κινηθούμε αρκετά ευέλικτα ώστε να μην διαλύσουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο πλαίσιο;

Harry Peitsinis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Harry Peitsinis είπε...

Α και κατι ακόμα που ηθελα να το βάλω και στο προηγούμενο κομμεντ αλλα περικοπηκε λογω μεγεθους...

¨Αυτό που έχω κατά νου μου είναι η διαφωνία μεταξύ SG και Προμηθέα για μια συγκεκριμένη περίπτωση αντιδικίας μεταξύ ιδιοκτητών: ένας ιδιοκτήτης επιθυμεί να κινηθεί αναπτυξιακά, με την σύμφωνη γνώμη μιας κοινότητας, αλλά ένα μέλος της κοινότητας που είναι και ιδιοκτήτης στέκεται εμπόδιο σε αυτή την κίνηση. Η οικονομικά άπειρη γνώμη μου τυχαίνει να συμβαδίζει με την πιο έμπειρη γνώμη του SG ότι μπορεί να είναι στο συμφέρον της κοινότητας να παραμεριστεί ο αντιρρησίας. Επιπλέον πιστεύω ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου κάτι τέτοιο είναι και δίκαιο!¨


Απλά να διευκρινήσω ότι παρά την ωραιοποιημένη διατύπωση (παραμερισμός, δικαιοσύνη, δημιουργία) εδώ ο Κουκ προτείνει ξεκάθαρα την αρπαγή της περιουσίας ενός πολίτη από την κρατική μηχανή για το σκοπό της ¨κοινωνικής ευημερίας¨.Δε χρειάζεται να φοβόμαστε τις λέξεις...Μια από τις αναρίθμητες περιπτώσεις όπου η δημιουργία πατάει πάνω στις στάχτες ενός λεηλατημενου κόσμου.
Τις τραγικές συνέπειες αυτής της κοσμόθέασης, τους κινδυνους και τις αντιφάσεις της ακραιας ωφελιμιστικής θεωρίας θα τις συζητήσουμε εν καιρώ πολύ αναλυτικά.


Tέλος να προσθέσω ότι η διαφυγη από το φιλελεύθερο πλαίσιο είναι όντως η μοναδική λύση για τους υπερμάχους του κοινοτικού ωφελιμισμού και συμφωνώ σαυτό 1000% με τον Κουκ. Μπορούν αν θέλουν να διαλέξουν όποιο πλαίσιο επιθυμούν αλλά αυτό πολύ απλά δε θα είναι φιλελεύθερο. Ετσι ειναι αδικο και ιδιαίτερα προσβλητικό να καταλογίζονται στο φιλελευθερισμό απόψεις που πολύ απλά δεν ανήκουν στο δικό του θεωρητικό πλαίσιο (μόλυνση του περιβάλλοντος, απαλλοτριώσεις κλπ). Αυτή ήταν και η αρχική μου ενσταση που πυροδότησε μια τεράστια συζήτηση στο θέμα της ρύπανσης.


Ετσι απλά για να μη δημιουργούνται παρερμηνείες.

kouk είπε...

Πράγματι οι περιπτώσεις που η δημιουργία έχει πατήσει επί των λεηλατημένων είναι αναρίθμητες. Τόσες πολλές που κανείς δυσκολεύεται να φανταστεί πως μπορούσε να είναι ο κόσμος μας διαφορετικά. Σίγουρα όμως θα ήταν διαφορετικός και ίσως κιόλας να ήταν εξίσου καλός (ή και καλύτερος).

Καλό είναι να κοιτάμε πως θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε διαφορετικά το μέλλον, αλλά από την άλλη διαφωνώ με το να κοιτάμε το παρελθόν μας με μετάνοιες. Ο κόσμος μας έχει φτάσει εδώ που είναι σε μεγάλο βαθμό μέσω της καταπάτησης των λεηλατημένων. Όπως δεν είναι ανάγκη να το ωραιοποιούμε έτσι δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε να φαίνεται περισσότερο φρικαλέο απ'ότι είναι.

Τέλος, συμφωνούμε στο ποιές απόψεις ταιριάζουν και ποιές όχι στο φιλελεύθερο πλαίσιο. Όμως εγώ θέλω να πάω λίγο παραπέρα, επαναλαμβάνοντας αυτό που είπα και προηγουμένως: η απόφαση για το πότε θα στεκόμαστε εντός του φιλελεύθερου πλαισίου και πότε όχι δεν μπορεί να δίνεται εντός του φιλελεύθερου πλαισίου. Διαφορετικά κάνουμε την θεωρία του φιλελευθερισμού ένα δόγμα.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock