Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2006

Το DNA αθωώνει μετά θάνατο;

Μια σχετικά πρωτότυπη ιστορία έλαβε χώρα τις τελευταίες εβδομάδες στις ΗΠΑ και συγκερκιμένα στην πολιτεία της Virginia, όπου ο τοπικός κυβερνήτης Mark Warner διέταξε τον έλεγχο δείγματος DNA για να εξακριβωθεί η ενοχή ή αθωότητα του Roger Coleman ο οποίος εκτελέστηκε το 1992 για το βιασμό και το θάνατο της κουνιάδας του. Μόνο άλλη μια φορά έχει διενεργηθεί έλεγχος μετά από την εκτέλεση καταδικού, το 2000 και τα στοιχεία της ανάλυσης DNA ήταν σχετικά επισφαλή.
Η συγκεκριμένη ιστορία του Warner είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον και πριν την εκτέλεσή του λόγω της επιμονής του για τη διενέργεια ελέγχου DNA (το αίτημα δεν έγινε ποτέ αποδεκτό μιας και την εποχή εκείνη η ανάλυση DNA δεν ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστη) και λόγω της υποστήριξης που είχε από τους αντιπάλους της θανατικής καταδίκης. Τελικά πριν από περίπου 10 μέρες, στις 13 Ιανουαρίου, το αποτέλεσμα της ανάλυσης έδειξε ότι ο Roger Coleman ήταν ένοχος. Η συγκεκριμένη ανακοίνωση αποτελεί βαρύ πλήγμα σε όσους εναντιώνονται το θεσμό της θανατικής καταδίκης, καθώς είχαν επενδύσει πολλά από άποψη δημοσίων σχέσεων στη συγκεκριμένη ανάλυση. Φυσικά το περιστατικό αυτό αν είχε διαφορετική κατάληξη θα οδηγούσε μάλλον σε αναθεώρηση της θανατικής ποινής στη Virginia μιας και η απόδειξη ότι ένας αθώος άνθρωπος θανατώθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα θα κλόνιζε ορισμένες βαθιά εντυπωμένες πεποιθήσεις. Βέβαια η ανάλυση DNA μπορεί να αποτελέσει και δίκοπο μαχαίρι.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εγκληματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας του Houston, όπου μετά από έρευνα ενός τοπικού τηλεοπτικού σταθμού το 2002, διενεργήθη έρευνα για την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων του. Σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση του εισαγγελέα ο οποίος διερευνά την υπόθεση και με βάση τα 1100 περιστατικά που έχει εξετάσει, κατηγορεί το εργαστήριο για μόλυνση των δειγμάτων, λανθασμένη χρήση στατιστικών δεδομένων στην αίθουσα του δικαστηρίου και μη χρησιμοποίηση μαρτύρων (controls) σε πολλές περιπτώσεις. Τα δείγματα του συγκεκριμένου εργαστηρίου επανελέγχονται και ήδη ένας άνθρωπος έχει αφεθεί ελεύθερος. Φυσικά το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση, αλλά αναδεικνύει εύστοχα ότι οι εξετάσεις αυτού του είδους είναι τόσο αξιόπιστες, όσο είναι και το εργαστήριο που τις πραγματοποιεί. Στις ΗΠΑ υπάρχει ειδική επιτροπή που αξιολογεί την αξιοπιστία των εγκληματολογικών εργαστηρίων αλλά από ότι φαίνεται μάλλον όψιμα αναγνωρίστηκε το λάθος.
Το θέμα βέβαια είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία από λογική σκοπιά δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Το επιχείρημα στη συγκεκριμένη περίπτωση όσων εναντιώνονται τη θανατική καταδίκη είναι ότι λάθη συμβαίνουν στην απονομή δικαιοσύνης και η θανατική καταδική αποτελεί μια μη αναστρέψιμη διαδικασία. Δε νομίζω όμως ότι χρειάζεται μια εξέταση DNA να μας το επιβεβαιώσει αυτό μιας και εκτός αν πιστεύουμε στην 100% εγκυρότητα των δικαστικών αποφάσεων, λογικό είναι να έχουν καταδικαστεί και εκτελεστεί λανθασμένα άνθρωποι. Η αξία που έχει προφανώς η ιστορία είναι μια απτή απόδειξη των λαθών που μπορούν να συμβούν σε ένα δικαστήριο και που μπορούν να στοιχίσουν τη ζώη ενός ανθρώπου.

3 σχόλια:

S G είπε...

αυτο ειναι ενα οντως ενδιαφερον θεμα.

Για μενα η πιθανοτητα λαθους στην απονομη δικαιοσυνης ειναι σιγουρα το μεγαλυτερο προβλημα της θανατικης ποινης (η αηδια που νιωθω με το state sponsored killing ειναι επισης σημαντικη, αλλα δεν ειναι νομιζω κατι τοσο αντικειμενικο).

Το θεμα ειναι ομως οτι αν ξεκινησουμε να αποδεχομαστε οτι τα δικαστηρια κανουν λαθη ακομα και στον υψηλοτερο βαθμο, τοτε ολο το οικοδομημα αρχιζει να πεφτει. Γιατι ποιος θα μου πει οτι ας πουμε μια τριανταετης φυλακιση ειναι αναστρεψιμη? Θα την καταργησουμε κιαυτην?

Στην πραγματικοτητα ολες οι κοινωνιες αποδεχονται μια πιθανοτητα λαθους. Το κλασικο νομικο αποφθευγμα λεει καλυτερα να αθωωθουν 1000 ενοχοι, παρα να καταδικαστει ενας αθωος. Προσοχη: οχι καλυτερα να αθωωθουν απειροι ενοχοι!

Οποτε η καθε κοινωνια ψαχνει να βρει την αποδεκτη πιθανοτητα λαθους. Στο θεμα της θανατικης ποινης η αποδεκτη (στην αμερικανικη κοινωνια) πιθανοτητα ειναι σιγουρα πολυ μικρη και οταν οι εξετασεις ΔΝΟ (ετσι δεν ειναι το ΔΝΑ στα ελληνικα? ή ΔΠΟ?) βγαλουν με σχετικα μεγαλη σιγουρια, οτι εγιναν πολλες λανθασμενες εκτελεσεις η στηριξη στην θανατικη ποινη θα πεσει κατακορυφα. Τωρα συμφωνω σιγουρα οτι η αποδειξη ειναι μονο τοσο σιγουρη, οσο ειναι καλη η δουλεια της αστυνομιας και του εργαστηριου. Αλλα σε γενικες γραμμες η ακριβεια πρεπει να ειναι μεγαλυτερη απο τις αλλες μεθοδους...

Harry Peitsinis είπε...

Συμφωνώ με το Σωτήρη: οντως η πιθανοτητα λαθους ειναι η μεγαλυτερη ενσταση των αντιπαλων της θανατικης ποινης και το ισχυροτερο μειονεκτημα στο συγκεκριμενο "θεσμο". Εχω βεβαια την αποψη οτι ακομα και μια τριανταετής ποινή εχει μεγαλυτερες πιθανοτητες "ανατροπης" απ οτι η εκτελεση. Στη συγκεκριμενη περιπτωση πχ οι αιματολογικες εξετασεις θα μπορουσαν να αποδειξουν τη δικαστικη πλανη μεσα σε λιγα χρονια εγκλεισμου του αθωου κρατουμενου οποτε no permanent harm done.

Να προσθεσω τελος οτι η στηριξη των κοινωνιών σε θεσμους οπως η θανατικη ποινη δεν επηρεαζεται αποκλειστικα απο τα ανεκτα ποσοστα λαθους που θετει η εκαστοτε κοινωνια αλλα απο μια πληθωρα παραγοντων οπως η πολιτικη και οικονομικη ομαλοτητα, τα ποσοστα εγκληματικοτητας, τα ποσοστα εγκληματων που συνταραζουν την κοινη γνωμη, οι ιστορικες καταβολες, ο προσανατολισμος των ηγετων, η μορφη του πολιτευματος, οι γενικες συγκυριες (πχ. πόλεμοι,επαναστασεις, στάσεις) κλπ κλπ

Ανώνυμος είπε...

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΑΖΟΝΤΩΣ "ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ" ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΟ 65% ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΞΑΝΑ "ΚΡΕΜΑΛΕΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ "ΑΣΦΑΛΕΙΑ", ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ "ΞΕΦΤΕΡΙ" ΤΗΣ Ν.Δ. ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΣΕΙ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΟΥΣΙΩΝ ΠΟΥ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΒΑΦΤΙΖΟΥΝ "ΕΜΠΟΡΟΥΣ"...

Η συγκλονιστική πραγματικότητα τού θανάτου στην ηλεκτρική καρέκλα (Από επίσημα στοιχεία τής Ανεξάρτητης Επιτροπής Δεδομένων περί Θανατικής Ποινής τών ΗΠΑ)

Μετά την επαναφορά τής θανατικής ποινής με ηλεκτροπληξία, στα τέλη τού 1970, παρατηρείται ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός μαρτύρων σε εκτελέσεις, οι οποίοι (μάρτυρες) υποστηρίζουν όλο και πιο σθεναρά, ότι ο τρόπος αυτός εκτέλεσης είναι μια εξ ορισμού βίαιη και βάρβαρη μέθοδος αφαίρεσης τής ανθρώπινης ζωής, αλλά και η χείριστη μέθοδος εκτέλεσης, συγκρινόμενη με τις υπόλοιπες 4 διαθέσιμες μεθόδους (απόσπασμα, αγχόνη, θάλαμος αερίων, θανατηφόρος ένεση).

Λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία εκτέλεσης με ηλεκτροπληξία, δεν είναι ευρέως διαδεδομένες, κυρίως επειδή «οι εκτελέσεις πραγματοποιούνται μπροστά σε στενό κύκλο ανθρώπων, υπάρχουν ελάχιστοι μάρτυρες, οι φωτογραφίσεις απαγορεύονται, καθώς και η γενικότερη εκτίμηση/στάση τού Τύπου, υπαγορεύει λιτότητα (κατά το δυνατόν λιγότερες πληροφορίες) επ’ αυτού…

Ενας σημαντικός αριθμός στοιχείων που αφορούν πραγματικά περιστατικά, αλλά και αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων, καταδεικνύει ότι ο θάνατος με διοχέτευση ρεύματος υψηλής τάσης είναι εξαιρετικά βίαιος και οδυνηρός και προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε βαθμό “που εκτείνεται πολύ πέρα από την απλή αφαίρεση τής ανθρώπινης ζωής, όπως το θέτει η δεοντολογία τής ποινής».

Οι μαρτυρίες αναφέρουν επιγραμματικά και κατ’ επανάληψη ότι, όταν αρχίζει η διοχέτευση ρεύματος, ο μελλοθάνατος τραντάζεται, αναπηδά και συστέλλεται ακατάσχετα” και “συσπάται προσπαθώντας να ελευθερωθεί από τα λουριά τής καρέκλας, με υπεράνθρωπη δύναμη». “Τα χέρια του κοκκινίζουν υπερβολικά, κατόπιν χάνουν το χρώμα τους και οι τένοντες του λαιμού του τεντώνουν σαν ατσάλινες χορδές”. Τα άκρα, τα δάχτυλα και οι μύες τού προσώπου σφαδάζουν έντονα και ακανόνιστα. Η ισχύς και η ορμή με την οποία διοχετεύεται το ρεύμα, είναι συχνά τόσο έντονη, ώστε οι βολβοί των ματιών πετάγονται από τις κόγχες και κρέμονται στο πρόσωπο τού κατάδικου. Πολύ συχνά ο θανατοποινίτης αφοδεύει, υφίσταται ρήξη τής ουροδόχου κύστεως και διούρηση, ξερνώντας ταυτόχρονα αίμα και γαστρικό υγρό. Το δέρμα κοκκινίζει έντονα, καθώς η θερμοκρασία του αυξάνει απότομα ενώ προκαλούνται εγκαύματα και εκχυμώσεις στα σημεία τού σώματος στα οποία εφάπτονται τα ηλεκτρόδια.

Μερικές φορές ο κατάδικος αναφλέγεται και καίγεται κυριολεκτικά, ιδίως εάν προηγουμένως έχει υποστεί έντονη εφίδρωση. Μάρτυρες κάνουν λόγο για έναν θόρυβο που θυμίζει έντονα ήχο τηγανίσματος, «κάτι σαν να ψήνεται μπέϊκον στη φωτιά» και “μια αηδιαστική, αποκρουστική μυρωδιά ανθρώπινου κρέατος που ψήνεται, διαχέει τον χώρο»… Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά ανθρώπινου κρέατος που διαχέει το χώρο, είναι πολύ συχνά ικανή να προκαλέσει έντονη ναυτία και αηδία στους παρευρισκόμενους εκπροσώπους τού Τύπου που παρακολουθούν την εκτέλεση, από τον παρακείμενο στο θάλαμο τής εκτέλεσης χώρο.

Κατά τη διάρκεια τής εκτέλεσης, ο κατάδικος υφίσταται σχεδόν καθολικό βρασμό: “ Η θερμοκρασία και μόνον τής εγκεφαλικής ουσίας, κυμαίνεται στα επίπεδα βρασμού τού ύδατος” και όταν φθάσει η στιγμή πραγματοποίησης τής προβλεπόμενης αυτοψίας, “Το ήπαρ (συκώτι) τού κατάδικου είναι τόσο καυτό, ώστε σύμφωνα με τους γιατρούς τής αυτοψίας «Δεν είναι δυνατόν να το αγγίξει κάποιος με γυμνά χέρια». Υπάρχουν πολλές και σοβαρές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι «Ο θάνατος με τη μέθοδο της ηλεκτροπληξίας, απέχει πολύ από το να μπορεί να χαρακτηριστεί ανώδυνος».


Διαδικασία της εκτέλεσης

Στις περισσότερες πολιτείες που χρησιμοποιούν τη μέθοδο αυτή, το πρωτόκολλο έχει ως εξής:

Α) Ενα σημείο στο επάνω μέρος τού κρανίου τού κατάδικου, καθώς και δυο σημεία πίσω από τον αριστερό και δεξί λωβό των αυτιών ξυρίζονται για να τοποθετηθούν εκεί ηλεκτρόδια. Μια ώρα πριν την εκτέλεση, οι σφόγγοι που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για την επαφή τού σώματος τού κατάδικου με τα ηλεκτρόδια βαπτίζονται σε ένα δοχείο που περιέχει νερό με διάλυμμα ηλεκτρολύτη. Λίγο πριν την εκτέλεση, πέντε μέλη τής ομάδας εκτέλεσης και ο πνευματικός τού κατάδικου, κατευθύνονται στο κελλί αναμονής όπου βρίσκεται σε αναμονή και σιδηροδέσμιο τον οδηγούν στο σημείο όπου βρίσκεται η ηλεκτρική καρέκλα. Στη φάση αυτή, ο κατάδικος είναι ιδιαίτερα ανήσυχος και τον αναγκάζουν να παραμείνει ακίνητος και καθιστός στην καρέκλα.

Β) Ταυτόχρονα, μια ομάδα 2/3 εκτελεστών σφίγγει με χοντρά δερμάτινα λουριά τα πόδια, τους βραχίονες και το στήθος τού κατάδικου σε διάφορα σημεία τής καρέκλας. Η ομάδα εκτελεστών έχει εξασκηθεί λίγες ώρες πριν, ώστε αυτό το σημείο τής διαδικασίας να διαρκέσει από 30 μέχρι 45 δευτερόλεπτα.

Γ) Ο αρχιφύλακας που είναι επικεφαλής, ρωτά τον κατάδικο αν έχει να κάνει κάποια τελευταία δήλωση. Κατόπιν, μια δερμάτινη μάσκα καλύπτει το πρόσωπο τού κατάδικου και σφίγγει με λουριά στο πίσω μέρος τού κρανίου. Στη συνέχεια τοποθετείται ένας σπόγγος με ηλεκτρολύτη στο ξυρισμένο σημείο τού κρανίου και από πάνω ένα μεταλλικό κράνος, συνδεδεμένο με καλώδιο υψηλής τάσης. Ενα δεύτερο καλώδιο, στηρίζεται σε μια μεταλλική στεφάνη (κρίκο), που σφίγγει ταυτόχρονα τη γυμνή κνήμη τού κατάδικου δεμένη σε ένα από τα πόδια τής καρέκλας. Με τη βοήθεια ηλεκτρολυτικής αλοιφής το σώμα τού κατάδικου γειώνεται με τον μεταλλικό κρίκο.

Δ) Στην τελευταία φάση, που είναι η κυρίως εκτέλεση, διοχετεύεται ρεύμα τάσεως 2400 Volt περίπου, από το μεταλλικό κράνος σε ολόκληρο το σώμα του κατάδικου. Η φάση αυτή διαρκεί 7 λεπτά και συνοδεύεται από μια δεύτερη διοχέτευση τάσεως 600 Volt, διάρκειας 17 δευτερολέπτων. Σε ορισμένες πολιτείες, οι δυο αυτές διαδικασίες επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά, πριν ακολουθήσει η αυτοψία.

Ε) Πέντε λεπτά μετά τη διοχέτευση τής τελευταίας τάσης ρεύματος, ο υπεύθυνος ιατροδικαστής εξετάζει τους σφυγμούς τού κατάδικου. Η αναμονή των 5 λεπτών είναι απαραίτητη, ώστε να πέσει η θερμοκρασία του σώματός του για να είναι δυνατή η αυτοψία. Στην περίπτωση που ο ιατροδικαστής ανιχνεύσει καρδιακούς παλμούς, η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται, με την ίδια σειρά...

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock