Μπορει δηλαδη ο Μοτσαρτ να ηταν μαλακας?

Οταν ημουν μικρος στενοχωριομουν πολυ που γεννηθηκα τοσο αργα και δεν θα γνωρισω ποτε προσωπικοτητες σαν τον Μπαχ ή τον Μοτσαρτ, τον Σωκρατη ή τον Αττιλα (προσωπικο κολλημα :-), τον Περικλη ή τον Νευτωνα. Γιατι αυτοι, αντιθετα με τους απλους ανθρωπους γυρω μου, πρεπει να ηταν πραγματικα τρομεροι τυποι, ετσι?

Κιομως με τον καιρο εχω καταλαβει, οτι δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Μαλλον εχω απαγοητευτει απο πολλα ατομα που περιμενα να ειναι θαυμασια. Εχω παρατηρησει οτι ενας τρομερος μουσικος δεν ειναι απαραιτητα και ενδιαφερων ανθρωπος. Ακομα λιγοτερο ειναι πιθανο να ειναι καλος ανθρωπος. Μπορει δηλαδη καλλιστα ο Μοτσαρτ να ηταν μαλακας (ή μαλλον ενα κακομαθημενο κωλοπαιδι οπως λενε), ο Βαγκνερ ρατσισταρος. Ο Περικλης μπορει να ηταν ενα αλαζονικο μεγαλομανες καθαρμα, ο Σωκρατης ενας βαρετος, ασχημος κωλογερος. Ο Μεγαλεξανδρος ενας μισοτρελος τυπος που ειχε συμπλεγματα με την μαμα του, ο Κολομβος ενας απλος χρυσοθηρας, ο Δαρβινος ενας Βικτωριανος μισογυνης κ.ο.κ.


Καποιος (νομιζω ο ασχημος Σωκρατης) ελεγε οτι τα ταλεντα δεν ανηκουν στον ανθρωπο, δεν τα εχει εκθρεψει, δεν ειναι υπευθυνος για αυτα και ετσι δεν ειναι δειγμα αξιας. Αυτο εξηγει ισως οτι ενα ατομο με σπουδαιο χιουμορ οπως ο Γ.Αλλεν μπορει να ειναι αρρωστος παιδεραστης (αν και προσωπικα δεν το πιστευω), ενας καταπληκτικος γιατρος που σωζει ζωες στην Αφρικη μπορει να ειναι ανυποφορος για την οικογενεια του. Ενας βαθυστοχαστος συγγραφεας που αγγιζει ψυχες μπορει να ειναι απιστευτα ματαιοδοξος και φορτωμενος συμπλεγματα. Ενας τρομερος γλωσσολογος μπορει να ειναι εντελως αχρηστος στα οικονομικα και ενας υπερχαλαρος ηθοποιος μπορει να ειναι, ή μαλλον πιθανοτατα ειναι, εντελως κρετινος στα διεθνη θεματα (οπως ελεγε ενας Αμερικανος αξιωματουχος για τους ηθοποιους και τις διαμαρτυριες τους σε διαφορα θεματα: Ειναι καλο που οι ταινιες γυριζονται στο Χολιγουντ και η πολιτικη χαραζεται στην Ουασιγκτων και οχι τουμπαλιν :-)
Και αυτο γενικα με λυπει, γιατι σημαινει οτι μερικες φορες τα ταλεντα χαραμιζοντα σε ατομα που δεν τα αξιζουν.

Αυτη η παρατηρηση παντως πρεπει να μας διδασκει να κανουμε εναν βασικο διαχωρισμο: Οπως ειναι λαθος να κρινουμε μια γνωμη σαν λανθασμενη αν ερχεται απο ατομο που αντιπαθουμε, τοσο ειναι λαθος να ακουμε τυφλα οτι λεει ενας αλλος, απλα επειδη ειναι συμπαθητικος, εχει χιουμορ, γραφει καλα, ή ειναι καλος τελοσπαντων σε καποιον αλλο τομεα της ζωης του κτλ Οπως παντα, πρεπει να κρινουμε τα επιχειρηματα οχι τον ανθρωπο.
Απ'την αλλη αν καποιος μουσικος φανει οτι ειναι καθικι, δεν εχει νοημα να σταματησουμε να ακουμε την μουσικη του. Αν καποιος σκηνοθετης ειναι παιδεραστης, αυτο δεν αλλαζει το γεγονος οτι οι ταινιες του ειναι ισως εξαιρετικες...


ΥΓ πως μου ηρθε ολο αυτο? απλα παρατηρω τελευταια οτι πολλα ατομα που σεβομαι τρομερα πχ σαν επιστημονες, ειναι πολυ απανθρωποι, ατομα που βρισκω ενδιαφεροντα ειναι πνιγμενα στην παρανοια, ατομα με συμπαθητικα μπλογκς ειναι μικρα, κακοτροπα ανθρωπακια κλεισμενα στον κοσμακη τους...