Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2005

Όταν η ανωνυμία είναι ζήτημα ζωής

Τα blog στη χώρα μας και στον υπόλοιπο ελεύθερο κόσμο είναι για κάποιους ένα τρόπος να περνάνε την ώρα τους, για άλλους να εκμυστηρεύονται στις σκέψεις τους, για άλλους να βγάζουν την χολή τους, για άλλους να συζητούν κτλ. Σε μερικές περιπτώσεις έχουν φτάσει να βγάζουν ειδήσεις, να ανταγωνίζονται τα παραδοσιακά ΜΜΕ (πχ στις ΗΠΑ) και να συμβάλλουν στον ευρύτερο πολιτικό διάλογο.

Σε κάποιες άλλες χώρες όμως, τα blog και το internet είναι η μόνη διέξοδος για πραγματική ενημέρωση, παρακάμπτωντας το κράτος καταστολής και τα λογοκριμένα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Γι'αυτό το internet και οι διαφωνούντες του έχουν γίνει ο νέος στόχος των απανταχού ολοκληρωτικών, ανελεύθερων, καταπιεστικών καθεστώτων. Οι συλλήψεις και οι μακροχρόνιες φυλακίσεις τους είναι καθημερινό γεγονός.

Για παράδειγμα και μόνο στην Κίνα, και μόνο για τον Σεπτέμβριο μέχρι τώρα, έχουμε: Ο δημοσιογράφος Shi Tao καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυκάλισης (με βάση στοιχεία που έδωσε το Yahoo) και o δημοσιογράφος Zheng Yichun σε 7 χρόνια παρά στην ασταθή κατάσταση της υγείας του.Η ανωνυμία και η προστασία από τον επιθετικό μηχανισμό καταστολής της σκέψης και των ιδεών γίνεται στοιχείο επιβίωσης πλέον.

Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα έφτιαξαν ένα βιβλιαράκι με βοήθεια και τεχνικές συμβουλές πώς να παραμένουν ανώνυμοι και να παρακάμτουν την λογοκρισία. Επίσης εξηγεί πώς να φτιάξει κάποιος ένα blog, πώς να το προωθήσει (να μπει στις μηχανές αναζήτησης) και να αποκτήσει κύρος τηρώντας τις βασικές αρχές ηθικής και δημοσιογραφίας. Από 22 Σεπτεμβρίου πωλείται στα βιβλιοπωλεία (χωρών όμως που δεν έχουν πρόβλημα) ενώ μπορεί να το κατεβάσει κανείς δωρεάν από την σελίδα των ΔΧΣ σε 5 γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, κινέζικα, αραβικά και περσικά). Μεγάλη έλλειψη νομίζω τα ισπανικά (ειδικά για χώρες όπως η Κούβα, αν και εκεί το internet είναι εντελώς ελεγχόμενο).

Για να το κατεβάσετε κάντε δεξί κλικ και save target as εδώ


9 σχόλια:

Roark είπε...

Thanks. To διόρθωσα.

Ανώνυμος είπε...

Mια ομάδα πληθυσμού για την οποίαν το διαδίκτυο αποτελεί την μοναδική ή βασική πηγή πληροφόρησης και προσφέρει την κύρια δυνατότητα επικοινωνίας είναι οι ομοφυλόφιλοι. Και όχι αναγκαστικά μόνον σε «τριτοκοσμικές» χώρες και ανελεύθερα καθεστώτα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και στο ίντερνετ, οι απαγορεύσεις, οι διώξεις, οι καταδίκες, οι φυλακίσεις και οι διακρίσεις κάθε είδους σε βάρος τους αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Από την κρατική απαγόρευση πρόσβασης στα gay sites στη Σαουδική Αραβία μέχρι την ιδιωτικής πρωτοβουλίας εξαφάνιση των ντόπιων gay διαδικτυακών τόπων από τις μηχανές αναζήτησης (βλ. Pathfinder) ή τον επιλεκτικό αποκλεισμό τους (βλ. Monitor) στη χώρα μας. Είστε άραγε το ίδιο σίγουροι για το ποιες χώρες δεν έχουν πρόβλημα σχετικά με την καταστολή της διαφορετικής ερωτικής επιθυμίας και των εναλλακτικών μορφών οικογένειας ή δεν τη θεωρείτε ιδεολογικής αιτιολογίας;

S G είπε...

Κοιτα να δεις, εμεις ειμαστε 100% υπερ των ανθρωπινων δικαιωματων. Και η λεξη ανθρωπος υποδηλωνει οτι ειναι δικαιωματα του καθενος ανεξαρτητως του τι τρωει/πινει/διαβαζει ή γουσταρει ερωτικα.

Η Ελλαδα εχει σηγμαντικες ελλειψεις σε αυτον τον τομεα, με πρωτο και κυριο το απαραδεκτο ΕΣΡ το οποιο εχουμε σχολιασει παλαιοτερα. Για το Pathfinder δεν γνωριζω (αλλωστε υπαρχει κανεις που χρησιμοποιει αυτο αντι για το γκουγκλ??), αλλα για τον Παναγιωτη του μονιτορ εχω να πω οτι μεχρι σημερα δεν εχει δειξει κανενα απολυτως δειγμα μισαλλοδοξιας/ρατσισμου/μη-ανοχης. Σε καθε περιπτωση αν εχεις ενα τεκμηριωμενο κειμενο για το θεμα της λογοκρισιας στην Ελλαδα εμεις θα χαρουμε πιστευω να το δημοσιευσουμε...

Ανώνυμος είπε...

«Η κοινωνία τα καταφέρνει καλά, όταν θέλει να συντρίψει έναν άνθρωπο, και κατέχει τρόπους, πολύ πιο λεπτούς κι’ από το θάνατο...»
Αντρέ Ζιντ / Ο ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ ΚΑΙ ΕΓΩ
Πώς ακριβώς τεκμηριώνεται η λογοκρισία όταν χρησιμοποιεί τη γενίκευση, την παράληψη, την αποσιώπηση, την περιθωριοποίηση, τα αισθητικά κριτήρια, την προστασία των παιδιών κλπ.; Οι λογοκριτές είναι πολύ πιο ευφάνταστοι κι αποτελεσματικοί απ’ όσο συνήθως λέγεται. Α ναι, και μένουν στη διπλανή μας πόρτα. Κάθε πρωί τους χαιρετάμε και συχνά τους βρίσκουμε συμπαθητικούς,όσο τουλάχιστον δεν ασχολούνται μαζί μας.

Roark είπε...

H γενίκευση, η παράληψη, η αποσιώπηση, η περιθωριοποίηση, τα αισθητικά κριτήρια, η προστασία των παιδιών κλπ. είναι πράγματι δείγματα ρατσιστικής αντιμετώπισης των ομοφυλόφιλων. Από αυτό το blog έχουμε πάμολλες φορές ασχοληθεί με τον ρατσισμό εναντίον τους στην Ελλάδα, μέχρι και σε χώρες που τους απαγχωνίζουν.

Αλλά για το monitor θα διαφωνήσω. Πέρα από το ότι περιλαμβάνει πολλά blog ομοφυλόφιλων, δεν είναι υποχρεωμένο να περιλαμβάνει ότι θέλουμε εμείς, αλλά μόνο ότι θέλει ο δημιουργός του. Ο δημιουργός του έχει το δικαίωμα που του δίνει η πνευματική εργασία και ιδιοκτησία του να περιλαμβάνει ότι αυτός θέλει και όσα blog θέλουν (μια σχέση αμοιβαίας συναίνεσης και συμφωνίας). Και τα κρίτήριά του μπορεί να είναι οποιαδήποτε θέλει. δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τον κατηγορούμε για το πώς διαχειρίζεται την προσωπική του περιουσία.

Όταν όμως οι διάκρίσεις θεσμοθετούνται υπάρχει πρόβλημα. Το κράτος και όλα τα όργανα και οι εκφάνσεις του, δεν μπορούν να κάνουν καμία διάκριση μεταξύ των πολιτών (ούτε φυσικά και των ομοφυλόφιλων). Όταν το ΕΣΡ απαγόρευσε ένα φιλί ομοφυλόφιλων στην τηλεόραση, το καταγγείλαμε. Αν κάποιος όμως δεν θέλει στην περιουσία του να φιλοξενεί ομοφυλόφιλους, δεν μας πέφτει λόγος (πέρα της προσωπικής μας αποδοκιμασίας).

Όταν το κράτος λειτουργεί χωρίς διακρίσεις, πολύ γρήγορα και τα άτομα αρχίζουν να λειτουργούν πιο ανοιχτόμυαλα και ανεχτικά. Με το ζόρι όμως κανένας δεν έγινε ανοιχτόμυαλος.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς εκτός από το κράτος υπάρχει και η κοινωνία. Και ναι μεν μπορεί οι θεσμοθετημένες διακρίσεις να δείχνουν (και να είναι) βαρύτερες από τις προσωπικές του κάθε ιδιώτη, αλλά όλες τελικά μπορούν να οδηγήσουν το ίδιο αποτελεσματικά στη συντριβή της αξιοπρέπειας του ατόμου. Δικαιολογίες πάντοτε βρίσκονται. Ιδίως όταν τα κριτήρια και το πλαίσιο υπονοούνται σε μια γοητευτική ασάφεια, ενώ απουσιάζουν ο αξιόπιστος διαιτητικός μηχανισμός και η κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη.

e-Lawyer είπε...

Συμφωνώ ότι δεν υπάρχει αποκλεισμός ομοφυλόφιλων στο Monitor, αλλά δεν είναι και απόλυτη ευχέρειά του να τους αποκλείσει. Νομικά τουλάχιστον, σε ένα χώρο δημόσιας πρόσβασης, όπου δηλαδή καθένας μπορεί να αναρτήσει μία επιγραφή ή ένα λινκ, ανεξάρτητα από τον ιδιόκτητο ή κοινόχρηστο χαρακτήρα του, δεν θα του επιτρεπόταν να αποκλείσει μια κατηγορία ενδιαφερομένων με αποκλειστικό κριτήριο φυλή/θρήσκευμα/γλώσσα/πολιτική πεποίθηση/φύλο/σεξουαλικό προσανατολισμό. Η συνταγματική απαγόρευση της επιβολής διακρίσεων (άρθρο 5) αναπτύσσει οριζόντια αποτελέσματα και μεταξύ πολιτών. Όσο πιο "ανοικτός στο κοινό" είναι ο χώρος που δημιουργείς (π.χ. ταξί, εστιατόριο, κινηματογράφος, κέντρο διασκέδασης, φόρουμ στο ίντερνετ) τόσο πιο δραστική είναι η οριζόντια απαγόρευση αυτών των διακρίσεων (δεν μπορείς να απαγορεύσεις π.χ. την είσοδο σε μαύρους στο μανάβικό σου). Όσο "κλείνει" η πρόσβαση, ακριβώς επειδή κάποιος επιλέγει τον μεγαλύτερο βαθμό ελέγχου της εισόδου, υπερτετεί ο βαθμός ιδιωτικότητας και χαλαρώνει η απαγόρευση (π.χ. ιστοσελίδα που απευθύνεται μόνο σε μάρτυρες του ιεχωβά). Φυσικά, στο σπίτι του (απόλυτη σφαίρα ιδιωτικότητας) καλεί κανείς μόνο όποιον θέλει.

S G είπε...

δεν προκειται να διαφωνησω με το νομικο μερος. Αλλα δεν πιστευω οτι φιλοσοφικα ισχυει αυτο. Αν το μονιτορ ειναι δημιουργημα του Παναγιωτη εχει δικαιωμα να το χρησιμοποιει οπως θελει, αρα και να αποκλειει ομαδες ανθρωπων.

Δεν λεω οτι αυτο ειναι το σωστο, ουτε οτι ενας αγαθος (κατα την αρχαια εννοια) ανθρωπος θα επρεπε να πραττει ετσι. Αλλα νομιζω ειναι δικαιωμα του, εκτος αν δειξει κανεις οτι κατεχει ας πουμε μονοπωλιακη θεση στην πληροφορηση (αν ειχαμε μονο ενα καναλι στην ΤιΒι ας πουμε θα απαιτουσα να παρεχει ισες προσβασεις σε ολους ή να σπασει το μονοπωλιο).

e-Lawyer είπε...

Κανένα ατόπημα. Είναι η κλασική διάκριση σφαιρών ιδιοκτησίας: άλλη η κυριότητα που ασκώ στο σπίτι μου και άλλη η κυριότητα που ασκώ στο εστιατόριό μου. Στο τελευταίο δεν έχω τη νομική ευχέρεια να δέχομαι όποιον μου αρέσει. Παρόλο που είναι δικός μου ο χώρος, δεσμεύομαι από συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο που προσδιορίζει τον προορισμό της ιδιοκτησίας μου ως δημοσίας προσβάσεως να μην αποκλείω εξ αρχής με κριτήρια που εισάγουν αντισυνταγματικές διακρίσεις (π.χ. απαγορεύονται οι μαύροι, οι ιεχωβάδες, οι ομοφυλόφιλοι). Το ίδιο ισχύει πολύ περισσότερο στις δημόσιας χρήσεως αρχειοθετήσεις του κυβερνοχώρου: τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στις βάσεις δεδομένων δεν ιδρύουν και ευχέρεια απόκλισης με βάσει κριτηρια που συνιστούν αντισυνταγματικές διατάξεις. Αυτό δεν έχετε καταλάβει πολλοί από εδώ μέσα και νομίζετε ότι μιλάω για "κοινωνικοποίηση των επικοινωνιακών μέσων" και άλλα παλαιολιθικά. Πρέπει να διαβάσετε το Σύνταγμα μετά την αναθεώρηση του 2001.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock