Οι ωραίοι έχουν (όχι χρέη) έλλειμμα

Μακριά από τις ειδήσεις που μας παρουσιάζονται σε πρώτο πλάνο, την μικροκομματική πραγματικότητα και τον κακό μας τον καιρό είναι και οι δηλώσεις του αμερικανού τραπεζίτη σχετικά με το μέλλον των ΗΠΑ με αυτό το έλλειμμα. Το πράγμα γίνεται πιο σημαντικό αν σκεφτεί κανείς όχι μόνο το ότι οι ΗΠΑ είναι η κορωνίδα και ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας, πράγμα που συμβάλλει και στη δική μας ανάπτυξη (θέλουμε δε θέλουμε, είτε πολύ είτε λίγο), αλλά και το ότι είναι πρωτοπόρος όσον αφορά τη διαμόρφωση των συνθηκών και των κανόνων μιας οικονομίας σήμερα. Θα εξηγηθώ παρακάτω γι’ αυτό το τελευταίο (*).

Υπάρχουν κάποιες κάποιες πρωτόγνωρες συνθήκες (αλλά από μόνο του το πρωτόγνωρες δε σημαίνει από μόνο του τίποτε) λέει ο τραπεζίτης:

“….A few key points about the dimensions of these imbalances. Our fiscal deficit, now between 3 and 4 percent of GDP, is in the zone of unsustainability. Our external imbalance—the current account deficit—is now between 6 and 7 percent of GDP, a level without precedent in U.S. economic experience.
Together, however, these imbalances raise the potential for higher risk premia on U.S. financial assets and more uncertainty about future returns on claims on the United States. This in turn could reduce expected future investment, productivity growth and U.S. growth potential. This could reduce the willingness of the world’s savers to put their capital to work in the United States. And this could mean lower growth outcomes and slower growth in future incomes.
These are risks, not certainties….”

Για να μειωθεί αυτό το κενό στο λογαριασμό των εμπορικών συναλλαγών (‘trade gap’ το αποκαλεί ο κύριος Timothy Geithner) και οι κίνδυνοι που ενδεχομένως επιφυλάσσει πρέπει ίσως να μειωθεί η καταναλωτική μανία των αμερικανών μέσω μιας περιοριστικής νομισματικής πολιτικής? Ο αμερικανός τραπεζίτης διαφωνεί με μια τέτοια τακτική:

“But he does not see a role for monetary policy in responding to the current account by raising interest rates, to slow domestic demand growth and so the demand for imports.
Rather, he believes the risks on the external side make it more important for the Fed to keep inflation under control, to avoid adding to the problems and to preserve the Fed's flexibility in a crisis.”

Ως γνήσιο τέκνο των ανοικτών αγορών, επισημαίνει ότι στρατηγικός στόχος δεν είναι η μονότονη αλληλουχία του ‘φρένο – γκάζι’ της οικονομίας μέσω της ‘σφιχτής – χαλαρής’ νομισματικής πολιτικής εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών. Μια τακτική που δίνει ρόλο αυξημένης ισχύος στις κεντρικές τράπεζες, ρόλο που κάποιες νομίζουν (όπως η ΕΚΤ) ότι τους δίνει τον τρόπο / τις μεθόδους από τη μια να έχουν ισχύ ισότιμου (αν όχι ανώτερου)διαπραγματευτή με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από την άλλη να νομίζουν ότι μπορούν να προστατευτούν από τις ‘απρόβλεπτες, επιθετικές και ενοχλητικές αγγλοσαξονικές αγορές’. Επισημαίνει ότι στρατηγικός στόχος είναι τα στενά αποδεκτά όρια πληθωρισμού, πράγμα που φαίνεται και από παλιότερη δήλωση:

“We can work to keep monetary policy credible, to preserve confidence we will act to keep inflation and inflation expectations stable at moderate levels.”

Για τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν φυσικά εύκολες απαντήσεις και ούτε φυσικά ο άνθρωπος (αλλά και άλλοι πολλοί) μιλάει για μια επικείμενη καταστροφή. Στην ελλάδα περιμένω βέβαια από στιγμή σε στιγμή κάποιον ‘έγκυρο δημοσιογράφο’ να παρουσιάζει το θέμα με το βαρύγδουπο όσο και ηλίθιο τίτλο ‘τα πήλινα πόδια του γίγαντα’. Αυτά είναι αυτά που θέλει ν’ ακούει ο κόσμος εδώ..

Περιμένω όμως, πιο μακροπρόθεσμα ασφαλώς, τον τρόπο μεταμόρφωσης των νέων και πιο προσαρμοστικών μεθόδων επιχειρηματικής ανάπτυξης (εδώ πάει και το (*)) που θα φέρουν οι διεργασίες αυτές που γενικά περιγράφει σε παλιότερη ομιλία του ο κύριος Geithner, οι οποίοι θα μας κάνουν (όλο τον υπόλοιπο κόσμο) να παραδεχτούμε σα φυσιολογικούς άλλους δείκτες ανάπτυξης, άλλες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες σαν πιο αξιόπιστες και ‘καλές’ και ίσως άλλα επίπεδα πλήρους απασχόλησης (παλιά το 6% ανεργία δε θεωρούνταν πλήρης απασχόληση, σήμερα θεωρείται σιωπηλά ως τέτοιο και πάντως ως ικανοποιητικότατο).

Πολλά standards θα αλλάξουν και οι πολιτικές ισορροπίες θα αναθεωρηθούν διότι στην αντίθετη περίπτωση (της μη προσαρμοστικότητας) ο κόσμος έχει να χάσει πολύ περισσότερα από ένα βίαιο σοκ στην Μέκκα της σύγχρονης θρησκείας του (του χρήματος).

Υ.Γ. Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς περίπου βλέπουν το θέμα οι αμερικάνοι σε θεματικά blogs.