Toward a New Liberal Pragmatism in U.S. Foreign Policy

Το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕ.ΦΙ.Μ.) διοργανώνει την Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008 στα γραφεία της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (Βασιλίσσης Σοφίας 124Α) στις 19.00 σεμινάριο με θέμα:

"Toward a New Liberal Pragmatism in U.S. Foreign Policy"

με ομιλητή τον κ.John Brady Kiesling. O κ.Kiesling υπήρξε για πάνω από 20 χρόνια διπλωμάτης των ΗΠΑ στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική. Τον Φεβρουάριο του 2003 παραιτήθηκε επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Ελλάδα, για να δηλώσει την αντίθεσή στον -επικείμενο τότε- πόλεμο στο Ιράκ.

H διάλεξη θα πραγμαοποιηθεί στην αγγλική γλώσσα. Μετά τη διάλεξη θα ακολουθήσει συζήτηση που θα συντονίσει ο Δημήτρης Σκάλκος.

Το event στο Facebook.

Ακούστε το ηχογραφημένο υλικό της προηγούμενης εκδήλωσης με ομιλητή τον κ.Διονύση Γουσέτη

Δικαίωμα στον εκβιασμό;

If, then, Smith has the absolute right to disseminate knowledge about Jones (we are still assuming that the knowledge is correct) and has the corollary right to keep silent about that knowledge, then, a fortiori, surely he also has the right to go to Jones and receive payment in exchange for not disseminating such information. In short, Smith has the right to “blackmail” Jones. As in all voluntary exchanges, both parties benefit from such an exchange: Smith receives money, and Jones obtains the service of Smith’s not disseminating information about him which Jones does not wish to see others possess. The right to blackmail is deducible from the general property right in one’s person and knowledge and the right to disseminate or not disseminate that knowledge. How can the right to blackmail be denied? *

Furthermore, as Professor Walter Block has trenchantly pointed out, on utilitarian grounds the consequence of outlawing blackmail—e.g., of preventing Smith from offering to sell his silence to Jones—will be to encourage Smith to disseminate his information, since he is coercively blocked from selling his silence. The result will be an increased dissemination of derogatory information, so that Jones will be worse off from the outlawry of blackmail than he would have been if blackmail had been permitted.

Thus Block writes:

What, exactly is blackmail? Blackmail is the offer of a trade; it is the offer to trade something, usually silence, for some other good, usually money. If the offer of the blackmail trade is accepted, then the blackmailer maintains his silence and the blackmailee pays the agreed amount of money. If the blackmail offer is rejected, then the blackmailer may exercise his right of free speech, and perhaps announce and publicize the secret. . . .

The only difference between a gossip and blabbermouth and the blackmailer is that the blackmailer will refrain from speaking—for a price. In a sense, the gossip or the blabbermouth is much worse than the blackmailer, for the blackmailer at least gives you a chance to shut him up. The blabbermouth and gossip just up and spill the beans. A person with a secret he wants kept will be much better off if a blackmailer rather than a gossip or blabbermouth gets hold of it. With the blabbermouth or gossip, as we have said, all is lost. With the blackmailer, one can only gain, or at worst, be no worse off. If the price required by the blackmailer for his silence is worth less than the secret, the secret-holder will pay off, and accept the lesser of the two evils. He will gain the difference to him between the value of the secret and the price of the blackmailer. It is only in the case that the blackmailer demands more than the secret is worth that the information gets publicized. But in this case the secret-keeper is no worse off with the blackmailer than with the inveterate gossip. . . . It is indeed difficult, then, to account for the vilification suffered by the blackmailer, at least compared to the gossip who is usually dismissed with merely slight contempt.

There are other, and less important problems, with the outlawry of a blackmail contract. Suppose that, in the above case, instead of Smith going to Jones with an offer of silence, Jones had heard of Smith’s knowledge and his intent to print it, and went to Smith to offer to purchase the latter’s silence? Should that contract be illegal? And if so, why? But if Jones’s offer should be legal while Smith’s is illegal, should it be illegal for Smith to turndown Jones’s offer, and then ask for more money as the price of his silence? And, furthermore, should it be illegal for Smith to subtly let Jones know that Smith has the information and intends to publish, and then allow Jones to make the actual offer? But how could this simple letting Jones know in advance be considered as illegal? Could it not be rather construed as a simple act of courtesy to Jones? The shoals get muddier and muddier, and the support for outlawry of blackmail contracts—especially by libertarians who believe in property rights—becomes ever more flimsy.

Of course, if Smith and Jones make a blackmail contract, and then Smith violates it by printing the information anyway, then Smith has stolen Jones’s property (his money), and can be prosecuted as in the case of any other thief who has aggressed against property rights by violating a contract. But there is nothing unique about blackmail contracts in this regard.

In contemplating the law of a free society, therefore, the libertarian must look at people as acting within a general framework of absolute property rights and of the conditions of the world around them at any given time. In any exchange, any contract, that they make, they believe that they will be better off from making the exchange. Hence all of these contracts are “productive” in making them, at least prospectively, better off. And, of course, all of these voluntary contracts are legitimate and licit in the free society.

We have therefore affirmed the legitimacy (the right) of Smith’s either disseminating knowledge about Jones, keeping silent about the knowledge, or engaging in a contract with Jones to sell his silence.

*I was met with a storm of abuse by critics who apparently believed that I was advocating the morality of blackmail. Again—a failure to make the crucial distinction between the legitimacy of a right and the morality or esthetics of exercising that right.

Murrey Rothbard

Press-gr: πάταξη εγκλήματος ή μήπως φίμωση;

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης την υπόθεση ενός blog που ξέφυγε από το μπλογκοχωριό και έγινε μέρος της κεντρικής ενημέρωσης. Την δίωξη εναντίον του press-gr.blogspot.com. Σε βάρος των διαχειριστών (ο κ.Καψαμπέλης μέχρι στιγμής έχει εμφανιστεί δημόσια, δεν ξέρω αν υπάρχουν κιάλλοι) του εκρεμμούν δεκάδες μυνήσεις, που αυτή τη στιγμή δεν είμαι φυσικά σε θέση να αξιολογήσω ούτε τα κατηγορητήρια, ούτε τα στοιχεία που τις συνοδεύουν. Επειδή ακριβώς δεν γνωρίζω γιατί διώκονται οι συντελεστές του , σε αντίθεση με τις υποθέσεις Τσιπρόπουλου ή ArtAthina (όπου γνωρίζαμε και το "αδίκημά" τους και με βάση ποιό κατηγορητήριο διώκονταν), είναι ακόμα πρόωρο να σχολιάσω την δίωξη καθαυτή.

Αυτό όμως που αξίζει σχολιασμού είναι η ως τώρα διαδρομή του press-gr. Θα περιοριστώ στο κομμάτι των ειδήσεων και όχι στο (πολύ σημαντικό, αλλά όχι τόσο σπάνιο) ελεύθερο βήμα που έδωσε στην έκφραση απόψεων που δεν μπορούν να περάσουν στα παραδοσιακά ΜΜΕ. Στο press-gr βρηκε έκφραση μια σημαντική πτυχή της χρήσης του διαδικτύου, η μείωση μέχρι εξαφάνισης του κόστους της πληροφορίας και της μετάδοσής της. Σποραδικές ειδήσεις είχαν εμφανιστεί στο διαδίκτυο και παλαιότερα και τα blogs είχαν αρχίσει να αποκτούν κάποια (νηπιακά ίσως) στοιχεία εναλλακτικής ενημέρωσης. Το press-gr όμως έφερε αυτήν την εναλλακτική ενημέρωση στο επίπεδο απήχησης των παραδοσιακών ΜΜΕ. Ήταν ο πρώτος πραγματικός διεμβολισμός της κυριαρχίας των παραδοσιακών διαύλων ως πομπών ειδήσεων και ενημέρωσης. Αν τα blogs αναδεικνύονται σταδιακά ως εναλλακτικές πηγές άποψης ή ακτιβισμών, ως αποτέλεσμα του "εκδημοκρατισμού της έκφρασης" (=του μηδενισμού του κόστους και της απάλλειψης των μεσαζόντων), η ενημέρωση μέσω των blogs ακολουθεί με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Αυτός ο "εκδημοκρατισμός της πληροφόρησης" αφαιρεί μια σειρά από φίλτρα μεταξύ της είδησης και του κοινού. Φίλτρα που από την μια παρέχουν εξουσία σε όσους τα ελέγχουν, από την άλλη όμως εξυπηρετούν του κοινό να αξιολογήσει και να ταξινομήσει μια πραγματικά υπερπληθώρα ειδήσεων. Τα φίλτρα αυτά έχουν πολλές όψεις: οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα, προσωπικές οπτικές, κανόνες δεοντολογίας, νομικά πλαίσια, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προτιμήσεις του κοινού, κτλ. Πχ, το τί ειδήσεις θα προβάλει μια εφημερίδα εξαρτάται από το τί θέλει ο εκδότης και με ποιά κριτήρια έχει χαράξει την γραμμή της, το τί θέλει ο διευθυντής, το τί θέλει να ακούσει το κοινό της εφημερίδας κτλ. Όλα αυτά υπάρχουν γιατί η πληροφόρηση έχει κόστος, και η κάλυψή του γίνεται εφικτή εφόσον τα φίλτρα την καθιστούν οικονομικά συμφέρουσα.

Τί γίνεται όμως όταν η πληροφορία ουσιαστικά δεν έχει κόστος, ούτε συλλογής, ούτε μετάδοσης; Αυτομάτως καταργείται η ανάγκη των φίλτρων. Είναι πλέον αδιάφορα η γνώμη, η γραμμή και τα συμφέροντα του εκδότη, καθώς δεν υπάρχει καμία ανάγκη του για να βγει η είδηση. Είναι αδιάφορη η άποψη του κοινού, αφού δεν χρηματοδοτεί το μέσο μετάδοσης ώστε να λαμβάνονται υπ'όψη οι προτιμήσεις του. Ταυτόχρονα όμως καταργούνται και μια σειρά από νομικά και "ηθικά" φίλτρα, τα οποιά διέπουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ και τα οποία προέκυψαν για να ρυθμίσουν ακριβώς την λειτουργία τέτοιων μέσων μεγάλου κόστους. Αντίθετα ένα blog δεν χρειάζεται να έχει συντελεστές μέλη στην ΕΣΗΕΑ, έχει την πολυτέλεια να αδιαφορεί για τους κανόνες που ρυθμίζουν το επάγγελμα των δημοσιογράφων και νομικό καθεστώς που διέπει την λειτουργία των blogs είναι αρκετά θολό.

Όλα τα παραπάνω (εκτός φυσικά του προβληματικού νομικού πλαισίου) οδηγούν σε μια κατακόρυφη αύξηση του βαθμού προσωπικής ελευθερίας μας. Μεγαλύτερη ελευθερία στην πληροφόρηση σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία να καθορίζουμε οι ίδιοι την ζωή μας και περισσότερα μέσα για να επιλέγουμε την προσωπική μας τοποθέτηση και δράση. Γι'αυτό, η λειτουργία του press-gr ήταν μια σημαντική συνεισφορά (με την εξαίρεση φυσικά της διερεύνησης εγκλημάτων που δεν έχουν στην ουσία τους σχέση με την ελευθερία της έκφρασης και την πληροφόρησης, επί των οποίων πρώτα πρέπει να δούμε τα στοιχεία), άσχετα με το περιεχόμενο της είδησης. Ήταν η ελευθερία να αξιολογούμε οι ίδιοι την αδιαμεσολάβητη πληροφορία και να αμφισβητούμε κριτικά την μονόδρομη πληροφόρηση των παραδοσιακών ΜΜΕ. Ο εκδημοκρατισμός της πληροφόρησης σημαίνει ότι η εξουσία των διαχειριστών στων παραδοσιακών ΜΜΕ στην διαμόρφωση και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης περιορίζεται, ότι λειτουργεί ένας κύκλος ανατροφοδότησης που περιορίζει τον μονόδρομο χαρακτήρα της ενημέρωσης, ότι οι πολίτες αποκτούν μεγαλύτερες επιλογές και συνεπώς περισσότερες ευθύνες στην αξιολόγηση της πληροφορίας που δέχονται. Αυξάνεται έτσι το κόστος των φίλτρων, αφού στην ουσία καταργείται το "μονοπώλιό" τους, οδηγώντας τα σε μια "δημιουργική καταστροφή" (=επιβίωση των αποδοτικότερων φίλτρων).

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ τα φίλτρα στην ενημέρωση εξ ορισμού αρνητικά. Προσωπικά έχω ανάγκη πολλές φορές να διαβάσω ειδήσεις που εκ των προτέρων έχουν αξιολογήσει άλλοι. Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου να το κάνω πάντω από μόνος μου, γι'αυτό συχνά αναγκάζομαι να επιστεύομαι άλλους αξιολογητές, των οποίωνν την κρίση έχω καταλήξει να εκτιμώ μέσα από μια μακρά πορεία τους στο χρόνο. Στην ουσία με αυτόν τον τρόπο περιορίζω τα "ανταλλακτικά έξοδά" μου στην απόκτηση της πληροφορίας, περιορίζοντας εν γνώσει μου ένα μέρος της ελευθερίας επιλογής μου για αυτό. Όταν το κάνω όμως, όποτε το κάνω, θέλω να είναι αποτέλεσμα επιλογής μου (για την οποία δέχομαι να πληρώσω το όποιο υπολογισμένο κόστος) και όχι επιβολής.

Αυτό η ελευθερία επιλογής είναι σήμερα ακόμα μη-διασφαλισμένη στη χώρα μας και είναι μια ελευθερία που όπως δείχνουν τα πράγματα και οι προθέσεις του υποργείου Δικαιοσύνης δεν θα κατακτηθεί ανώδυνα.

Η Απαγόρευση του Καπνίσματος...σκοτώνει;

Είναι γενικά γνωστό ότι ένα νομοθετικό μέτρο πάντα οδηγεί σε κάποιες μη αναμενόμενες ,συχνά εντελώς "σουρεαλιστικές" συνέπειες. Αν τελικά ισχύουν τα συμπεράσματα της μελέτης των Αdams και Cotti "Drunk driving after the passage of smoking bans in bars" τότε αυτή η άποψη επαληθεύεται και στην περίπτωση της Απαγόρευσης του καπνίσματος σε δήμόσιους χώρους.

Για να μην πολυλογώ,ούτε λίγο ούτε πολύ,οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η απαγόρευση του καπνίσματος στα μπαρ σχετίζεται με την αύξηση των θανατηφόρων τροχαίων ατυχημάτων λογω μέθης. Μέσα στο paper τους που σε μια πρώτη εκδοχή μπορείτε να βρείτε εδώ πιθανολογούν ότι αυτή η αύξηση συνδέεται με την τάση των καπνιστών να αναζητούν απομακρυσμένους χώρους διασκέδασης όπου πιθανόν να επιτρέπεται το κάπνισμα. Μια ακόμα υπόθεση είναι και το κίνητρο που έχουν να περνάνε τα σύνορα για να διασκεδάσουν σε γειτονικές Πολιτείες όπου το κάπνισμα επιτρέπεται.

Περιδιαβαίνοντας την αμερικανική μπλογκόσφαιρα διάβασα και άλλες σχετικές πιθανολογήσεις από χρήστες. Κάποιος ισχυρίστηκε ότι τα θανατηφόρα τροχαία μπορεί και να οφείλονται στο ότι οι καπνιστές θαμώνες των μπαρ προτιμούν πια τα μικρά "σκληρά" ποτά (σφηνάκια) γιατί αναγκάζονται να μπαινοβγαίνουν συχνά καθώς συνηθίζουν να καπνίζουν έξω. Κάποιος άλλος υποθέτει ότι οι καπνιστές λόγω της απαγόρευσης απολαμβάνουν πια το τσιγάρο μονο μέσα στο αμάξι με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κινδυνος ατυχημάτων (λόγω μιας πεσμένης κάφτρας κλπ). Γενικά ακουγονται πολλές διαφορετικές ερμηνείες,ορισμένες από τις οποίες (όπως η προηγουμενη) φαντάζουν εξωπραγματικές.

Εμένα πάλι μου φαίνεται ότι η απαγόρευση του καπνίσματος στερεί από τους εθισμένους καπνιστές το "φάρμακο" για την εξάρτηση τους. Ίσως εξαιτίας αυτού τείνουν υποσυνείδητα να πίνουν περισσότερο όταν βγαίνουν έξω(πολλοί νικοτινομανείς φιλοι μου στη φάση της "απεξάρτησης" κατέφυγαν στο φαγητό).

Φυσικά η παραπάνω άποψη είναι μια απλή μη-τεσταρισμένη υπόθεση. Το μόνο επιστημονικά ελεγμένο συμπέρασμα είναι αυτό της μελέτης. Προβλέπω συντομα να εμφανίζονται και άλλες απαντητικές μελέτες που να αντικρούουν τον ισχυρισμό.

Αλλά μέχρι τότε είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον να παρακολουθούμε με ποιους τρόπους επηρεάζει την Κοινωνία μια νομοθετική Απαγόρευση που επιβλήθηκε για το "καλό" της...

πάρτυ χωρίς καπνό

Έχοντας στο νου παλαιότερες συζητήσεις στο rooster αλλά και πιο πρόσφατα στις «Διαστάσεις» σας κοινοποιώ τη παρακάτω πρόσκληση από το NoSmoke.gr:

Το Nosmoke.gr & το Nonsmokersclub.com με μεγάλη χαρά σας προσκαλούν σε ένα ΠΑΡΤΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΝΟ το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου, ώρα 22:00΄ στο «Ελεύθερο Ωδείο», Σεβαστουπόλεως 2 & Φειδιππίδου, Αμπελόκηποι, 3ος όροφος, τηλ. 2107474470, (7 λεπτά περπάτημα απ' το μετρό Αμπελοκήπων, δίπλα στη διασταύρωση Λ. Κηφισίας & Λ. Αλεξάνδρας). Η είσοδος είναι ελεύθερη και δεν υπάρχει καμία απολύτως χρέωση. Θα σας παρακαλούσαμε ωστόσο η κάθε παρέα αν μπορείτε να φέρνετε και κάποιο ποτό.

Μπορείτε αν θέλετε να καλέσετε και φίλους/φίλες αρκεί να ΜΗ καπνίζουν! (Απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους χώρους του κτιρίου). Ο χώρος που θα γίνει το πάρτι είναι μεγάλος, αλλά σε περίπτωση που προγραμματίσετε να έρθετε στα σίγουρα, στείλτε μας αν θέλετε ένα ενημερωτικό e-mail, ώστε να γίνει κι από μας πληρέστερος προγραμματισμός.

(σ.σ. ζήτησα μια διευκρίνηση σε σχέση με τη προηγούμενη παράγραφο και πήρα την απάντηση ότι και οι καπνιστές βεβαίως είναι ευπρόσδεκτοι, με τη συμφωνία όμως ότι δε θα καπνίσουν ούτε στα μπαλκόνια ούτε θα μπαινοβγαίνουν έξω στο δρόμο για τσιγάρο. Για όσες ώρες μείνουν στο πάρτι θα πρέπει απλώς να κάνουν υπομονή.)

ΜΗ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!

Μουσική: Κυρίως ξένη, επιλεγμένα Ελληνικά και στιγμιότυπο Latin. Δεν αποκλείεται ωστόσο να έχουμε και πινελιές ζωντανής μουσικής.

Parking: Αν σκοπεύετε να έρθετε με δικό σας αυτοκίνητο, λάβετε υπ' όψη σας ότι το παρκάρισμα στην περιοχή είναι σχετικά δύσκολο.

(σ.σ. για περισσότερες πληροφορίες, χάρτη, φωτογραφίες από προηγούμενα πάρτυ κ.λπ. δείτε την αρχική πρόσκληση)

(σ.σ. δείτε και άλλες ενδιαφέρουσες συζητήσεις για την απαγόρευση ή μη του καπνίσματος)

O "μύθος της Κοκκινοσκουφίτσας" και τα δάκρυα της ελληνικής Αριστεράς για την αποχώρηση του δικτάτορα της Κούβας

Σε άλλες χώρες ένα τέτοιο άρθρο θα δημοσιεύοταν σε κάποια περιθωριακή ακροαριστερή φυλλάδα.Στην "προοδευτική" Ελλάδα δημοσιεύεται στην πιο έγκυρη κεντροδεξιά εφημερίδα. Στη σημερινή "Καθημερινή", ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου γράφει έναν ομολογουμένως πολύ συγκινητικό αποχαιρετισμό στον αγαπημένο του δικτάτορα, τον Φιντέλ Κάστρο. Φυσικά ο κ.Παπακωνσταντίνου κρατάει τη συγκίνηση του μόνο για την αποχώρηση του τυράννου της Κούβας. Για τα χιλιάδες θύματα του καθεστώτος ούτε κουβέντα.Εξάλλου πρόκειται για μια μικρή λεπτομέρεια που την προσπερνάει με μια φράση :

"Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στην Κούβα "

και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις προσθέτει αμέσως :

"- η οποία συναγωνίζεται, πάντως, αν δεν ξεπερνάει τις ΗΠΑ ως προς το προσδόκιμο επιβίωσης και τη μείωση της βρεφικής θνησιμότητας."

Στο άρθρο, τα εγκλήματα του Κάστρο ξορκίζονται και -γιατί όχι;- δικαιολογούνται με την απαρίθμηση των,πράγματι,εγκληματικών λαθών της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής:

"Αλλά οι τελευταίοι που νομιμοποιούνται να της δίνουν μαθήματα είναι οι Αμερικανοί. Εκείνοι που εισέβαλαν στο νησί το 1906 και εγκαθίδρυσαν κατοχικό καθεστώς για να καταστείλουν λαϊκή εξέγερση. Εκείνοι που στήριξαν τη διεφθαρμένη δικτατορία του Μπατίστα, μετατρέποντας την Κούβα σε τεράστιο πορνείο και καζίνο των πλούσιων γειτόνων του. Εκείνοι, τέλος, που υπόσχονται την ελευθερία, τη στιγμή που ανοίγουν σε κατεχόμενο κουβανικό έδαφος το κολαστήριο του Γκουαντάναμο."

Το φινάλε είναι εξόχως λυρικό και μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια κάθε ευαίσθητης "προοδευτικής" ψυχής :

"Οπως η καβαφική Ιθάκη, εκείνο που πρόσφερε(η Κούβα)σε όσους την αγάπησαν ήταν ένα ταξίδι, που δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν ούτε να αγοράσουν από τα τουριστικά γραφεία οι επικριτές της. Στον Φιντέλ χρωστάμε τον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας που, μια φορά στο εκατομμύριο, καταφέρνει να νικήσει το λύκο. Και τι αξία θα είχε η ζωή, αν ήταν τόσο προβλέψιμη, ώστε ο λύκος να τρώει πάντα την Κοκκινοσκουφίτσα;"

Μόνο που η συγκεκριμένη Κοκκινοσκουφίτσα αποδείχτηκε πως έχει δόντια πολύ πιο κοφτερά από του Κακού Λύκου. Στα 49 χρόνια της δικτατορίας του Κάστρο, δεκάδες χιλιάδες αντιφρονούντες φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν,οι ομοφυλόφιλοι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ η ελευθερία του λόγου είναι ανύπαρκτη...

Η απάντηση του κ.Παπακωνσταντίνου σε όλα αυτά;Kαι η Αμερική έχει το Γκουαντανάμο.Σας πείθει;

Ψηφίζουμε nomint!

Τη nomint την ξέρετε. E, ναι την ξέρετε. Είναι η νέα και promising εταιρεία motion design που έφτιαξε και τα διαφημιστικά σποτάκια για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία, τα οποία σποτάκια κέρδισαν, προεκλογικά, τις εντυπώσεις.
H nomint είναι η εταιρεία που έφτιαξε το σποτάκι για τις κλιματικές αλλαγές για τη WWF.
O Γιάνης Κωνσταντινίδης και ο Χρήστος Λεφάκης είναι δύο πολύ νέοι άνθρωποι από αυτούς που σε κάνουν να γεμίζεις αισιοδοξία για το μέλλον. Σε κάποιο πρότζεκτ-διαγωνισμό που είναι πολύ σούπερ-ντούπερ όπως εξηγεί ο Crazy Monkey και για τον οποίο εγώ καταλαβαίνω ελάχιστα, προκρίθηκαν στον τελικό των 25. Αυτό σημαίνει για τη nomint διεθνή αναγνώριση!
Ψηφίζουμε το βιντεάκι των nomint λοιπόν. Βέβαια, πρέπει να κάνετε εγγραφή στο σάϊτ κι αφού κάνετε εγγραφή, μετά να ψηφίσετε, κάτι εντελώς βαρετό και ενοχλητικό αλλά come on το έκανα μέχρι κι εγώ! (hint: χρησιμοποιείστε το guerrilamail για να μην αποκαλύπτεται τη διεύθυνση σας)
Η nomint, αξίζει την ψήφο μας!
Γιάννη και Χρήστο, καλή επιτυχία! :-D

Why Business Succeeds on the Web and Government mostly Fails

Why is government unable to reap the same benefits as business, which uses technology to lower costs, please customers and raise profits? The three main reasons are lack of competitive pressure, a tendency to reinvent the wheel and a focus on technology rather than organisation.

Lead article: Technology and the public sector. Government offline
Special report: Technology and Government

Εναλλακτικός τίτλος του post: Γιατί το σουβλατζίδικο της γωνίας είναι πιο σύγχρονο από τα νοσοκομεία της πόλης

Αναδημοσίευση από το blog μου.

"Σοβαροί" και "Ασόβαροι" Φιλελευθερισμοί

Και άλλα σοβαροφανή παραμύθια

Η λέξη Σοβαρότης, είναι αρκετά σχετική. Για κάποιους ας πούμε οι σεξουαλικές σχέσεις του κου Ζαχόπουλου λέγονται «σοβαρή πολιτική επικαιρότητα». Και η λέξη Φιλελευθερισμός όμως είναι εξίσου σχετική. Ο Ρούζβελτ φερ ειπείν αυτοαποκαλούνταν Φιλελεύθερος (!). Το ίδιο και ο Κων/νος Καραμανλής ο νεότερος (!!).Ας ειναι: περί ορέξεως ουδείς λόγος...

Το ζήτημα όμως αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό,όταν κάποιοι φτάνουν -ουρανοκατέβατα και ανεξηγητα- να θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μοναδικούς σοβαρούς φιλελευθερους (sic). Και κυρίως ,όταν καταδικάζουν ως ασόβαρους, «δογματικούς βλάκες» όσους τολμούν να αμφισβητήσουν θεσμούς του συγχρονου πολιτικού κατεστημένου:σα παράδειγμα τέτοιων «δογματικών ολιγοφρενών» φέρουν τους anti-fed Libertarians και τους φιλελευθερους διανοητές που διαφωνούν με το λεγόμενο «Δίκαιο του Ανταγωνισμού»
Το πράγμα όμως καταντάει τραγελαφικό,oταν οι εν λόγω «σοβαροί» «φιλελεύθεροι» επικαλούνται ως πηγή έμπνευσης τους, κατεξοχήν ριζοσπάστες φιλοσόφους σαν τον Robert Nozick. Εδώ υπάρχει πρόβλημα:Προφανώς δεν έχουν διαβάσει σωστά το μάθημα τους.

Δεν πειράζει.Θα το κάνουμε εμείς για λογαριασμό τους.

Ο αρκετά σημαντικός φιλελευθερος φιλόσοφος Νόζικ ξεκινάει το βιβλίο του για το φιλελευθερισμό κάπως έτσι: “individuals have rights and there are things no person or group may do to them”. Aυτά τα δικαιώματα είναι με άλλα λογια τα «φυσικά δικαιώματα».Είναι γεγονός ότι ο Νόζικ απορρίπτει την αναρχία με τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Στη θέση της όμως (και εδώ είναι το ενδιαφέρον) προτείνει ένα μοντέλο κράτους που δεν έχει ουδεμία σχέση με τα υφιστάμενα κρατικά μορφώματα. Πρόκειται για το night watchman state, ενα Ελαχιστοποιημένο Κράτος,αυστηρά περιορισμένο «στις στενές λειτουργίες της προστασίας ενάντια στη βία , στην κλοπή, στην εξαπάτηση και της τήρηση των συμβάσεων κ.ο.κ.» Για να καταλάβετε πώς εννοεί το κράτος του ο Νόζικ φανταστείτε μια δημόσια εξουσία που να διατηρεί μονάχα τα αστυνομικά,στρατιωτικά και δικαστικά της καθηκοντα,καταργώντας οποιαδήποτε άλλη Διοικητική Αρχή. Οχι αναρχία,αλλά σιγουρα «εξτρεμιστικός», «ακραίος» (μπρρρ) φιλελευθερισμός!

To αστειο της υποθεσης ειναι ότι οι θέσεις του («σοβαρου») Νοζικ εκφράζουν επακριβώς τη φιλοσοφία μερικών από τους πιο διάσημους εκπροσώπους του («ολιγοφρενούς») libertarianism (των ελευθεριακών-ελευθεριστών). O φιλελευθερισμός του Νοζικ οχι μονο δεν ειναι αντιθετος στις αποψεις ατόμων οπως ο Ρον Πωλ, αλλά αντιθετα προσφέρει την ιδεολογική βάση για την αναπτυξη τους!


Ας σοβαρευτούμε.Ο διάλογος για το ρόλο του κράτους δεν είναι νέος. Συνεχίζεται εδώ και περιπου 200 χρόνια,έχοντας κληροδοτήσει σε μας μια πλουσια φιλελευθερη φιλολογια (μετριοπαθή, και ριζοσπαστική,φιλοπαρεμβατική ή εντελώς αναρχική). Κάποιες «ακραία» αντικρατικές θέσεις από σοβαρότατους διανοητές που μου ρχονται στο μυαλό; Ο νομπελίστας Χάγιεκ ας πουμε ένας απο τους μεγάλους του 20ου αιώνα «τόλμησε» να αμφισβητήσει τη FED με κριτήριο του την προσήλωση του στις φιλελεύθερες αρχές. Ο γνωστός οικονομολόγος Γκουστάβ Ντε Μολινάρι ( Βέλγιο,19ος αιώνας) καταδίκαζε ολοκληρωτικά την υπαρξη του κράτους,θεωρώντας oλα τα μονοπώλια του χειρότερα και πιο επικίνδυνα από αυτά της αγοράς.Ο Frederic Bastiat (19ος αιώνας Γαλλία) θεωρουσε την κυβέρνηση "ένα πλάσμα διά του οποίου ολοι προσπαθουν να ζησουν σε βαρος ολων των αλλων".Ο Ηenry Manne και ο Robert McGee, αμφότεροι διαπρεπείς ακαδημαικοί,αμφισβήτησαν τη φιλοσοφία και τη χρησιμότητα του «antitrust law».Ο Dominick Armentano πρότεινε την αμεση κατάργηση του. H Ayn Rand εγραψε σχετικά: The concept of free competition enforced by law is a grotesque contradiction in terms. It means: forcing people to be free at the point of a gun, ενώ καταδίκαζε ως υπερβολικά συγκεντρωτική, την ιδέα μιας «Κεντρικής Τράπεζας». Ο Randy Barnett, πρώην Δημόσιος Κατηγορος και νυν καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, είναι συγγραφέας του γνωστού βιβλίου,the structure of liberty,justice and the rule of law oπου επιχειρηματολογεί υπέρ ενός «πολυκεντρικού συνταγματικού δικαιικού συστήματος» (δλδ,άρση του δημοσιου μονοπωλίου της δικαιοσύνης), στη θέση του υπάρχοντος δικαιικου οικοδομήματος. Με τη θέση του συντάσσεται και ο οικονομολόγος ακαδημαικός Bruce Benson,συγγραφέας του βιβλίου Εnterprise of Law:Justice without the state. Για να μη μιλήσω για «καθαρους» αναρχικούς σαν τον Benjamin Tucker και τον David Friedman.

Και μέσα σ όλη αυτή τη μακραιωνη δίνη των διαφωνιών και των αντεγκλήσεων που πυρωσαν την καρδιά του φιλελευθερισμού και σφράγισαν την αναπτυξη του, βλέπουμε ξαφνικά έκπληκτοι κάποιους οψιμους τιμητές να σχολιάζουν ειρωνικά τον φιλελευθερισμό του ελάχιστα παρεμβατικού κράτους,ή του καθόλου κράτους ως «ποπ φιλελευθερισμό» και δειγμα καθυστερησης «απομονωμένων πολιτειών της Αμερικης»



O Tempora o Mores! Σε λίγο ο Frederic Bastiat και ο Molinari, Ο Lyssander Spooner και ο L.V.Mises θα χαρακτηριστουν rednecks βλαχοκαουμπουδες ! Και μοναδικοί αξιοι να φερουν τον τιτλο του «σοβαρου κου φιλελευθερου» θα έχουν όσοι αποδέχονται το συγχρονο δυτικου τυπου κρατικό οικοδόμημα συνολικά ως απαραίτητο «Τέλος της Ιστορίας»,ως «ανάγκη» δίχως την οποία προφανώς θα οδηγηθουμε στην καταστροφη

Οι φιλελευθεροι τέτοιας κοπής ομως κάνουν ένα ριζικό λάθος.Στην προσπάθεια τους να περιθωριοποιήσουν αυτό που θεωρουν ακραίο, γινονται οι ιδιοι δογματικοί. Γιατί δογματισμός δεν είναι να αναζητάς διαφορετικές μορφές οργάνωσης πιο συμβατές με τις ιδέες σου.Δογματισμός είναι να θεωρείς ότι οι υπαρχτές (σωστές κατ εσέ) μορφές είναι οι μόνες «σοβαρές» και κατόπιν να απορρίπτεις το διαφορετικό ως «περιθωριακό» , ποπ,ασόβαρο.

Υπάρχει επίσης και ένα ακομα μεθοδολογικό πρόβλημα στο εν λόγω σκεπτικό :η στηριξη μιας πολιτικής θέσης με αποκλειστικό εργαλείο τα οικονομικά, δίχως ιχνος αναφοράς σε πολιτικές αρχές και τη συμβατοτητα τους με οικονομικές λυσεις. Στην προσπάθεια τους αυτή οι «σοβαροι φιλελευθεροι»,αφήνουν εκτός παιχνιδιου αξίες όπως η ατομική ελευθερία και τα φυσικά δικαιώματα κατηγορώντας ως «ασοβαρους» όσους τα προασπίζουν.Λυπάμαι αλλά αυτη η πρακτικη δεν ειναι φιλελευθερη. Δεν ξέρω καν αν ειναι σοβαρή.

Προσωπικά δεν πιστευω ότι η ανθρωπότητα θα πρέπει να απαλλαχτει άμεσα από κάθε ειδος κράτους. Αλλά θεωρώ τον συλλογισμό ότι η κοινωνία μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς το (σημερινό τουλαχιστο) κράτος, σαν γερή βάση για την κριτική στο κράτος και την αναζήτηση καλύτερων και πιο ελευθεριακών μορφών κοινωνικοπολιτικής οργανωσης. Και σ αυτόν τον τομέα οι πιο ριζοσπάστες φιλελεύθεροι (ακομα και οι αναρχικοί) κάνουν σαφώς καλύτερη δουλειά από τους επικριτές τους.Επίσης θεωρώ αρκετές «Αναρχικές» θέσεις οχι μονο ως εφαρμοσιμες αλλά σε κάποιο βαθμό εμβρυακά εφαρμοσμένες:

Ειναι γεγονός ας πουμε οτι οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι πολίτες εθελοντικά ή επαγγελματικά ειναι συχνά καλύτερες από αυτές της κυβέρνησης..Αυτό συμβαινει σε αρκετά ευαισθητους τομεις της δημοσιας ζωής: Ο θεσμός της Διαιτησίας λύνει τα χέρια των Δικαστών, και επιτρέπει την αναπτυξη ενός Ιδιωτικού κοινα συμφωνημένου Δικαιου μεταξύ των συμμετεχόντων. Ο θεσμός (πια) της ιδιωτικής προστασίας αποτελεί λυση για προβλήματα που αντιμετωπίζει η συγχρονη αστυνομευση.Το Market For Corporate Control εφαρμοζεται ευρέως οδηγώντας σε περαιτέρω απελευθερωση των αγορών.Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ειναι ενεργοί φορείς ακτιβισμού και εθελοντικής Αναδιανομής προς όφελος των Αδυνάτων. Ιδιωτικές εταιρίες στηνονται και καλύπτουν κενά της κρατικής πολιτικής ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ σε κάθε τομέα δράσης και ελέγχου της Το κρατικό outsourcing μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και της ελευθερης πρωτοβουλίας αυξάνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς.

Ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει υστερα απ όλα αυτά,οτι μακροπροθεσμα,μια κοινωνια ελαχιστου (minimal) ή απειροελάχιστου (ultraminimal) κρατους θα ειναι αδύνατη;.Οτι αυτορρυθμιζόμενες κοινωνίες είναι αδύνατο να αναπτυχθούν;Αυτός ο πολιτικός οπτιμισμός δεν αποτελεί αγαπητοί μου ιδεαλιστικό ουτοπισμό. Είναι η συνθηκη για να σχεδιάσουμε και να αναπτύξουμε στον κόσμο μια κοινωνία στηριγμένη στις Ατομικές Ελευθερίες. Ταυτοχρονα και για ευνοητους λογους,ειναι ενα πολιτικά χρησιμοτατο οραμα για μας τους φιλελευθερους. Αλλά αυτο αν δεν κάνω λαθος σας το έχω ηδη εξηγησει...

Η σαθρή βάση του Μαρξισμού

Γιατί η εργασιακή θεωρία της Αξίας (ΕΘΑ από δω και πέρα) των κλασσικών οικονομολόγων είναι απαρχαιωμένη και δεν έχει καμία επιστημονική αξία πλέον;

hey Μαρξιστή! Dodge this...
Στην επιστήμη θεωρείται καλύτερη θεωρία αυτή που εξηγεί τα περισσότερα φαινόμενα με τον απλούστερο τρόπο.

Η ΕΘΑ παραμερίστηκε από την οριακή θεωρία της αξίας (ΟΘΑ) όχι μόνο γιατί μειονεκτεί στα παραπάνω χαρακτηριστικά αλλά και γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις ίδιες της τις θέσεις.

Από την άλλη έχουμε την ΟΘΑ που όχι μόνο πληροί και τις δύο προϋποθέσεις αλλά έχει απόλυτη και καθολική ισχύ. Τι λένε όμως αυτές οι θεωρίες;

ΕΘΑ: Ένα αγαθό έχει αξία ανάλογη της ενσωματωμένης εργασίας που εμπεριέχει (εξαρτάται μόνο από το ποσό εργασίας που χρησιμοποιήθηκε για την πραγματοποίηση του).

ΟΘΑ: Ένα αγαθό έχει αξία ανάλογη της ικανότητας του να ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων. (εξαρτάται από το πόσο όφελος, χρησιμότητα, ικανοποίηση παρέχει.)

«PLEASURE and pain are undoubtedly the ultimate objects of the
Calculus of Economics. To satisfy our wants to the utmost with the
least effort -to procure the greatest amount of what is desirable
at the expense of the least that is undesirable- in other words, to
maximise pleasure, is the problem of Economics.» Jevons,
William Stanley

Εν αρχή ην η εξής ερώτηση: Γιατί τα διαμάντια έχουν μεγαλύτερη αξία από τον νερό; Αυτό είναι ένα από τα κλασσικά προβλήματα που θέτουν στους φοιτητές του οικονομικού.

Οι κλασσικοί οικονομολόγοι πίστευαν ότι η χρησιμότητα δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της ανταλλακτικής αξίας διότι παρατήρησαν ότι χρήσιμα πράγματα όπως το νερό έχουν λιγότερη αξία από άλλα λιγότερο χρήσιμα όπως τα διαμάντια. Γι` αυτό τον λόγο δημιούργησαν δύο έννοιες για την αξία, την αξία-χρήσης και την ανταλλακτική-αξία που εξαρτάται μονάχα από την ενσωματωμένη εργασία που έχει επάνω του το αγαθό, (ήδη τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο πολύπλοκα για την εξήγηση της έννοιας της αξίας σε αυτήν την θεωρία).

Στην ΟΘΑ η αξία εξαρτάται από την οριακή ωφέλεια, που είναι η επιπρόσθετη ωφέλεια που λαμβάνει ένας καταναλωτής από μια επιπρόσθετη μονάδα ενός αγαθού ή υπηρεσίας. (δλδ εξαρτάται μονάχα από την ποσότητα ωφέλειας/ικανοποίησης, που είναι μεταβλητή, υποκειμενική)

«Let us now investigate this subject a little more closely. Utility
must be considered as measured by, or even as actually identical
with, the addition made to a person's happiness.» Jevons,
William Stanley

Εάν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος πεθαίνει της δίψας και βρίσκεται στην μέση μιας ερήμου και του προσφερθούν διαμάντια και ένα φλασκί με νερό πχ από κάποιους βεδουίνους, θα διαλέξει το δεύτερο, διότι η ωφέλεια είναι περισσότερη. (Κοινώς δίνει μεγαλύτερη αξία στο νερό παρά στα διαμάντια. Αν είχε μαζί του 1 κιλό διαμάντια θα το αντάλλασσε ευχαρίστως με 1 λίτρο νερού.)

Εάν υποθέσουμε ότι του προσφέρουν και άλλα φλασκιά με νερό, έχοντας σβήσει την δίψα, η ζήτηση του για νερό ελαττώνεται, -έως ότου φτάσει στο σημείο πχ που του φτάνουν για να επιστρέψει σε κατοικημένη περιοχή ή δεν μπορεί να κουβαλίσει παραπάνω-, με άλλα λόγια το οριακό όφελος μειώνεται.

Εάν ύστερα από αυτό υποθέσουμε ότι του προσφέρονται διαμάντια πχ στην κανονική τιμή της Αγοράς, και έχει τον κάλο με τα διαμάντια, θα τα πάρει ευχαρίστως. Αλλά αν του προσφερθούν ακόμα περισσότερα, θα μειωθεί πάλι το οριακό όφελος, αλλά με μικρότερη ταχύτητα από αυτήν του νερού, λόγο της προσφοράς και της ζήτησης του νερού και των διαμαντιών στις κατοικημένες περιοχές στις οποίες μπορεί πλέον να πάει.

Όντας τα διαμάντια σπάνια, η προσφορά τους είναι περιορισμένη ενώ η ζήτηση είναι υψηλή λόγο της έντονης επιθυμίας των ανθρώπων να τα αποκτήσουν, αυτό έχει ως συνέπεια την υψηλή τους τιμή. Η προσφορά του νερού στις κατοικημένες περιοχές είναι αρκετή για να ικανοποιήσει την ζήτηση και έτσι η τιμή είναι χαμηλή.

1. Η εργασιακή θεωρία της αξίας, δεν μπορεί να δώσει εξηγήσεις γιατί ο ήρωας μας θα έδινε μεγαλύτερη (ανταλλακτική) αξία στο νερό -που οι βεδουίνοι απλά προμηθεύτηκαν από μια πηγή- αγοράζοντας το σε μεγαλύτερη τιμή από αυτή των διαμαντιών -που μπορεί και να χρειάστηκαν δεκάδες ώρες εργασίας- όπως είπαμε στην αρχή.

2. H ΕΘΑ δεν ισχύει για σπάνια αγάλματα και πίνακες, σπάνια βιβλία και νομίσματα, κρασιά ιδιαίτερης ποιότητας κτλ. ενώ η οριακή λειτουργεί μια χαρά. Σε καμία περίπτωση η αξία τους δεν μπορεί να αναχθεί στο ποσό της εργασίας που χρειάστηκε για να παραχθούν.

3. Επίσης έχει πρόβλημα στο να δώσει καθαρές εξηγήσεις γιατί διαφορετικά αγαθά που έχουν τις ίδιες ώρες ενσωματωμένης εργασίας επάνω τους, από διαφορετικού τύπου εργασίες έχουν διαφορετική αξία.

Πέντε ώρες εργασίας ενός γλύπτη έχουν μεγαλύτερη «ανταλλακτική» αξία από πέντε ώρες ενός εργάτη που σπάει πέτρες. Ο Μαρξ ισχυρίζεται ότι 1 ημέρα ειδικευμένης εργασίας αναλογεί σε 5 ημέρες ανειδίκευτης εργασίας και ότι αυτή η αναγωγή ειδικευμένης σε ανειδίκευτη εργασία φαίνεται από την εμπειρία. Μας λέει ότι αυτή η αναλογία καθορίζεται από κοινωνικές διαδικασίες. Ο νεοκλασσικός οικονομολόγος Eugen v. Bohm-Bawerk χαρακτήρισε αυτό το επιχείρημα του Μαρξ ως «a theoretical juggle of almost stupefying naivete» και έδειξε ότι για άλλη μια φορά πέφτει σε φαύλο κύκλο.

«Under these circumstances what is the meaning of the appeal to
"value" and "the social process" as the determining factors of the
standard of reduction Apart from everything else it simply means
that Marx is arguing in a complete circle. The real subject of
inquiry is the exchange relations of commodities: why, for
instance, a statuette which has cost a sculptor one day's labour
should exchange for a cart of stones which has cost a stone breaker
five days' labour, and not for a larger or smaller quantity of
stones, in the breaking of which ten or three days' labour have
been expended. How does Marx explain this? He says the exchange
relation is this, and no other, because one day of sculptor's work
is reducible exactly to five days of unskilled work. And why is it
reducible to exactly five days? Because experience shows that it is
so reduced by a social process. And what is this social process?
The same process that has to be explained, that very process by
means of which the product of one day of sculptor's labour has been
made equal to the value of the product of five days of common
labour.» (Eugen Bohm-Bawerk's - Karl
Marx and the Close of His System στο section 2.)

Γιατί δύο φοιτητές γλυπτικής του ίδιου έτους -ο ένας πιο
ταλαντούχος- αν διαθέσουν το ίδιο ποσό εργασίας για να φτιάξουν ένα
έργο, το ένα μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία;

4. Οι Μαρξιστές υποστηρίζουν ότι η ΕΘΑ έχει γενική ισχύ, κάτι που όμως έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία. Η θέση τους είναι ότι η «ανταλλακτική» αξία αντιστοιχεί με το κόστος εργασίας αλλά η καθημερινή μας παρατήρηση δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει πάντα. Λόγο των διακυμάνσεων της προσφοράς και της ζήτησης η «ανταλλακτική» αξία των αγαθών είναι μερικές φορές υψηλότερη και άλλες χαμηλότερη της αντίστοιχης ποσότητας της ενσωματωμένης εργασίας.

Αν εξετάσουμε όλα αυτά τα ερωτήματα όπως το γιατί μια όμορφη παρουσιάστρια που απλά αναγγέλλει το πρόγραμμα μπορεί να παίρνει περισσότερα από μια νοσοκόμα, γιατί τα διαμάντια είναι πιο ακριβά από το νερό, αλλά στην μέση μιας ερήμου μπορεί να συμβεί το αντίθετο, γιατί ένα πέτρωμα χρυσού που βρέθηκε τυχαία σε ένα σπήλαιο από έναν πεζοπόρο έχει την ίδια αξία με ένα πέτρωμα χρυσού που χρειάστηκε 1000 εργατοώρες εξόρυξης, γιατί κάποιος μπορεί να επιλέξει να αγοράσει ένα πακέτο χαρτομάντιλα από ένα μικρό κοριτσάκι σε μεγαλύτερη τιμή από αυτήν του περιπτέρου που είναι 10 μέτρα πιο πέρα, και άλλα πολλά, μπορούμε να διακρίνουμε εύκολα την ανωτερότητα της ΟΘΑ έναντι της ΕΘΑ.

Όντας λιγότερες οι γυναίκες με αυτά τα φυσικά χαρακτηριστικά της παρουσιάστριας για να ικανοποιήσουν την ζήτηση, οι εργοδότες είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν πολλά για να προσελκύσουν ακόμα ένα άτομο. Από την άλλη οι γυναίκες για να ικανοποιήσουν την ζήτηση για περίθαλψη και που έχουν τα χαρακτηριστικά για να γίνουν νοσοκόμες είναι πολύ περισσότερες και έτσι οι εργοδότες είναι διατεθειμένοι να δώσουν λιγότερα χρήματα για να προσλάβουν ακόμη μια.

Οι καταναλωτές δεν αγοράζουν τα προϊόντα σύμφωνα με το αν έχουν περισσότερη ή λιγότερη ενσωματωμένη εργασία αλλά ανάλογα με το οριακό όφελος (δλδ την ευτυχία/ικανοποίηση/χρησιμότητα κτλ) που αποκομίζουν από αυτά).

Τι θα προτιμούσατε εσείς; τα τυροπιτάκια της Γιαγιάς ή τα λασποπιτάκια ενός εργάτη που θα είχε επενδύσει το ίδιο ποσό κοινωνικά αναγκαίας εργασίας για να τα πραγματοποιήσει;

Α, ξέχασα πρέπει να είναι κοινωνικά χρήσιμη η εργασία. Σύμφωνα με την θεωρία μόνο η «κοινωνικά χρήσιμη» εργασία ορίζει την αξία. Αλλά πως αλλιώς θα χαρακτηρίζαμε την «κοινωνικά χρήσιμη» εργασία πέραν του γεγονότος ότι παρήγαγε «κοινωνικά χρήσιμα» προϊόντα; Πάλι κολλάμε στον ίδιο φαύλο κύκλο εξηγώντας την αξία των αγαθών με την εργασία που πήγε σε αυτά και την αξία της εργασίας από τα αγαθά που παρήγαγε. Έστω, ας πούμε ότι είναι από διαφορετικά υλικά που τρώγονται και που χρειάστηκαν την ίδια εργασία για να παραχθούν.
Πως εξηγείται η διαφορετική ζήτηση που υπάρχει στην αγορά σε αυτήν την περίπτωση στην ΕΘΑ; Η ΟΘΑ μας λέει ότι η αξία τους εξαρτάται από την ευχαρίστηση που προσφέρει η γεύση τους.

Το ψωμί μέχρι κάποια ποσότητα είναι απόλυτα αναγκαίο, μεγαλύτερες ποσότητες θα έχουν διαφορετικούς βαθμούς χρησιμότητας, από ένα σημείο και μετά η χρησιμότητα του φτάνει στο μηδέν, μπορεί να λάβει και αρνητικές τιμές, γιατί περισσότερες επί πλέον ποσότητες της ίδιας ουσίας μπορούν να γίνουν ενοχλητικές ή και βλαπτικές όπως στην περίπτωση ενός φάρμακου. Έχει μεγάλη αξία η χρήση του μέχρι ένα σημείο, μετά πέφτει κατακόρυφα και πάει στο μείον άπειρο (εκτός αν είσαι emo :Ρ)

Το λάθος του Μαρξ ήταν ότι πίστευε τα αντικείμενα που ανταλλάσσουμε έχουν ίση αξία. Στην πραγματικότητα δίνουμε κάτι που θεωρούμε ότι έχει λιγότερη αξία για εμάς για να λάβουμε κάτι που έχει μεγαλύτερη. Δίνω την εργασία μου, που θεωρώ ότι έχει λιγότερη αξία, για να λάβω τον μισθό ο οποίος έχει μεγαλύτερη αξία για εμένα. Το ίδιο συμβαίνει και για τον εργοδότη, τα χρήματα -για αυτόν- που δίνει έχουν λιγότερη αξία από την εργασία που θα του προσφέρω. Εάν αποκομίζω λιγότερα (μισθό που θα μου εξασφαλίσει αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία από την εργασία μου για εμένα, ευχαρίστηση κλπ) από αυτά που δίνω (εργασία, κούραση, θερμίδες που ξοδεύω κτλ) τότε δεν την δέχομαι την εργασία.

Στην έσχατη περίπτωση όπου ζω πχ σε μια χώρα με κομμουνιστικό καθεστώς και δεν μπορώ να διεκδικήσω μεγαλύτερο μισθό -όπως μπορείς σε μια δημοκρατία μέσω του συνδικαλισμού, μέσο της απεργίας κτλ-, θα προτιμήσω την εργασία που θα μου εξασφαλίσει τουλάχιστον τα προς το ζην, γιατί η εργασία που θα δώσω έχει λιγότερη αξία από την επιβίωση μου. Σε αυτήν ακραία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα των δύο αγαθών -εργασίας, μισθού-, πάντα η επιβίωση μου θα έχει μεγαλύτερη αξία από την οποιαδήποτε εργασία, έστω και αν μου εξασφαλίζει ακριβώς τις θερμίδες που ξόδεψα και που χρειάζομαι.

Σε άλλες συνθήκες όπου δεν εξαρτάται η επιβίωση μου, το να πω ότι δύο αγαθά έχουν ακριβώς την ίδια αξία σημαίνει ότι μου είναι αδιάφορο ποίο από τα δύο θα έχω στην κατοχή μου και έτσι δεν υπάρχει κίνητρο να ανταλλάξω το ένα για το άλλο. Αν το κάνω τότε το ένα θα έχει πάρει μεγαλύτερη αξία από το άλλο γιατί τότε αποκομίζω κάποιο όφελος/ευχαρίστηση κτλ. Το να προτιμήσω να αγοράσω από το κοριτσάκι με τα σπίρτα παρά από το περίπτερο σημαίνει ότι για εμένα τα σπίρτα της έχουν μεγαλύτερη αξία, η αγορά αυτή προσφέρει συναισθηματική ευχαρίστηση πέραν της χρησιμότητας τους.

Η προϋπόθεση για να γίνει μια συναλλαγή δεν είναι η ισότητα αλλά δύο ανισότητες.

Ας υποθέσουμε δύο άτομα Α και Β και δύο αγαθά/υπηρεσίες χ και ψ στην κατοχή τους αντίστοιχα. Για να γίνει η συναλλαγή πρέπει να ισχύει από την μεριά του Α η ανισότητα χ<ψ και από την μεριά του Β χ>ψ. Ο καθένας θεωρεί το άλλο αντικείμενο μεγαλύτερης αξίας από αυτό που έχει στην κατοχή του και γι' αυτό είναι διατεθειμένος να το ανταλλάξει.

Tο να πιστεύει κανείς στην εργασιακή θεωρία της αξίας στην οικονομική επιστήμη, είναι σαν να πιστεύει στο γεωκεντρικό πλανητικό σύστημα στην επιστήμη της αστρονομίας. Είναι obsolete πάνω από έναν αιώνα. Τελικά οι Μαρξιστές δεν διαφέρουν από τους οπαδούς μιας θρησκείας.
Και οι δύο ομάδες δεν βασίζονται στην επιστημονική σκέψη αλλά στην πίστη τους σε Προφήτες (Μαρξ) και τα Ιερά τους βιβλία.

Υπουργός Λιακοπαιδείας

Διάβασα σήμερα στην ppol νέα ατάκα υπουργού αντάξια ενός Φον Ντάινικεν. Εαν πράγματι ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ανέφερε τα παρακάτω, τότε κερδίζει με το σπαθί του τον ευγενή τίτλο του «Υπουργού Λιακοπαιδείας»:

"Ο υπουργός επανέλαβε αυτολεξεί τα μυθεύματα του κειμένου-απάτη: περί 6 εκατομμυρίων λεκτικών τύπων της ελληνικής, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490,000, περί τελείων προγραμμάτων υπολογιστών που αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της ελληνικής σε μαθηματικά ολοκληρώματα, περί υπολογιστών προχωρημένης τεχνολογίας, οι οποίοι δέχονται ως «νοηματική» γλώσσα μόνον την ελληνική, ενώ όλες οι άλλες γλώσσες είναι «σημειολογικές».

Έφερε δε ως παράδειγμα που δείχνει, υποτίθεται, την «πρωτογενή σχέση» (sic) ανάμεσα σε σημαίνον και σημαινόμενο στη «νοηματική» ελληνική γλώσσα τη λέξη «έντερο» που σημαίνει, όπως είπε, «εντός ρέω» (!). Η σύγχυση, νομίζω, σχετικά με την ετυμολογία, τη σημασιολογία, τη σημειολογία, κ.λπ., είναι προφανής."

Πρωτοάκουσα τη γνωστή μπαρουφολογία περί Hellenic Quest et al. πριν μερικά χρόνια αλλά τελευταία παρατηρώ μία αναβίωσή της σε μαζικά e-mail που λαμβάνω. Απορία προς όλους τους διαμένοντες στην Ελλάδα: πέραν του άρθρου στα «Νέα» έγινε καμία αναφορά στο εν λόγω ζήτημα στα υπόλοιπα ΜΜΕ;

Updates:
1) Αναλυτική περιγραφή του φαινομένου "Hellenic Quest" καθώς και σχολιασμός της περίπτωσης Στυλιανίδη από τον Νίκο Σαραντάκο.

2) και λίγο ακόμη κράξιμο από τον Πάσχο Μανδραβέλη.

Υποψηφιότητα John McCain: O θρίαμβος του "συντηρητισμού του εθνικού μεγαλείου"

Όπως όλα δείχνουν ο John McCain θα είναι ο υποψήφιος του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος για την προεδρία των Η.Π.Α. Η επιλογή του 72χρονου γερουσιαστή από την Αριζόνα αποτελεί τον απόλυτο θρίαμβο της νεοσυντηρητικής ιδεολογίας . Η έστω ρητορική έμφαση του Ronald Reagan στον ατομικισμό και την ελεύθερη αγορά εγκαταλείπεται πια οριστικά. Ο "live and let live" συντηρητισμός του Barry Goldwater αντικαθίσταται με έναν συντηρητισμό, όπου στη φιλοσοφική του βάση, το έθνος υπερέχει του ατόμου. Σε αυτόν τον "συντηρητισμό του εθνικού μεγαλείου" ,η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η ισχυρή εκτελεστική εξουσία καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό των Η.Π.Α..Η λογική άλλωστε είναι η ίδια:Η πίστη στην απεριόριστη δυνατότητα της κυβέρνησης να αναμορφώσει τις Η.Π.Α. (μέσω των φιλόδοξων κοινωνικών προγραμμάτων) και εν τέλει ολόκληρο τον πλανήτη(μέσω των συνεχών πολέμων και του "nation building").

Ο McCain επέκρινε τους χειρισμούς του G.W.Bush στον πόλεμο του Ιράκ,όχι επειδή είχε αμφιβολίες για την ορθότητα του πολέμου, αλλά επειδή πίστευε πως έπρεπε να σταλούν και άλλες χερσαίες δυνάμεις στη χώρα. Πρόσφατα δήλωσε πως τα αμερικάνικα στρατεύματα πρέπει να παραμείνουν στο Ιράκ άλλα 100 χρόνια τουλάχιστον , ενώ δε δίστασε να παραδεχθεί πως στο μέλλον θα υπάρξουν κι άλλοι πόλεμοι. Και φυσικά,για να τονώσει το εθνικό συναίσθημα του ακροατηρίου του, συμπλήρωσε με...οίστρο: "Ποτέ δε θα παραδοθούμε!".

Τί μέλλον μπορεί να έχουν οι ιδέες του περιορισμένου κράτους και του πρωτείου του ατόμου,σε ένα τέτοιο πολεμικό περιβάλλον;Διαχρονικά,ο πόλεμος και η μιλιταριστική εξωτερική πολιτική είναι οι καλύτεροι φίλοι της ισχυρής κρατικής εξουσίας .Φοβάμαι πως μια πιθανή προεδρία McCain θα το επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο...

[Για μια κριτική της υποψηφιότητας McCain από τη σκοπιά της libertarian Δεξιάς,διαβάστε:
Matt Welch-"Be Afraid of President McCain"
Justin Raimondo-"The Madness of John McCain" ]

Περί εκλογών ΔΣΑ

Πολλά τα δεινά κουδέν δικηγόρου δεινότερον πέλει, λέει η παροιμία.

Στις 24 και 25 Φεβ 08 ψηφίζουν (-με) οι Έλληνες δικηγόροι τους εκπροσώπους μας. Ομολογώ ότι είναι μια εκλογή που μου προκαλεί αμηχανία. Όχι μόνο επειδή δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα κοινά μας, δηλαδή με τους γόνους επιφανών οικογενειών και επιτυχημένων πατέρων, τους εργατικολογοπατέρες και την κάθε ξανθιά μπίμπω που εκτίθεται ως υποψήφια, αλλά και επειδή δεν νομίζω ότι γίνεται συζήτηση για τα θέματα που με ενδιαφέρουν ως δικηγόρο.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ψήφιζα όποιο συνδυασμό θα υποστήριζε ταυτόχρονα τις εξής θέσεις:

– Κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασης δικηγόρου σε συμβολαιογραφικές δικαιοπραξίες σχετικές με ακίνητα.
– Κατάργηση του συστήματος της κατώτατης αμοιβής.
– Κατάργησης της οργάνωσης των δικηγόρων ανά Πρωτοδικεία και των περιορισμών του ανταγωνισμού που συνδέονται με αυτήν.
– Περαιτέρω φιλελευθεροποίηση της νομοθεσίας περί δικηγορικών εταιρειών.
– Ουσιαστική αναβάθμιση των εξετάσεων των ασκουμένων δικηγόρων∙ αλλιώς κατάργησή τους.
– Συγχώνευση του μερίσματος και του βοηθήματος που δίνεται σε όσους δικηγόρους έχουν ως επτά έτη δικηγορίας σε ενιαίο βοήθημα, χορηγούμενο μόνο σε δικηγόρους έως δεκαετίας.

Μάλλον δεν θα ψηφίσω φέτος...

Ποπ φιλελευθερισμος ή καλο κρατος το νεκρο κρατος

Η αναγκη για εναν σοβαρο φιλελευθερισμο. Η αναγκη για ενα πραγματικο, αποτελεσματικο κρατος και δημοσιες Ανεξαρτητες Αρχες.

Καθε πολιτικο ρευμα εχει τους ακραιους του, τους δογματικους, ενιοτε και μερικους ολιγοφρενεις. Την καλυτερη ιδεα αν παρεις και γραψεις σε ενα βιβλιο, καποιος φανατικος θα βρεθει να την διαβασει κατα λεξη, να την διαστρεψει και να την κανει αγνωριστη. Ενα απο τα παλιοτερα παραδειγματα φαινεται να ειναι ο Χριστιανισμος, τα λογια του Ιησου που ηταν νομιζω σε γενικες γραμμες ενα πρωτοποριακο κηρυγμα αγαπης διαστρεβλωθηκαν τοσο που εφτασαν να γινουν η αιτια για αρκετες εκατονταδες χιλιαδες θανατους (σταυροφοριες κτλ).

Ο φιλελευθερισμος ως φιλοσοφικο ρευμα εχει νομιζω ενα πολυ καλο ρεκορ, δεν συνδεεται συχνα με φιλοσοφους που να προτεινουν προφανεις κουταμαρες. Άλλα φιλοσοφικα ρευματα μπορει να εφτασαν σε βιαιες και απαισιες προτασεις (ευγονικη, ολοκληρωτισμο κτλ). Ο φιλελευθερισμος απο τον Μιλλ ως τους Ρωλς και Νοζικ κατα κανονα νομιζω μενει κοντα στην βασικη ιδεα οτι ο ανθρωπος εχει δικαιωματα, οτι η ελευθερια του ειναι κατι καλο, οτι κανεις δεν πρεπει να μας λεει τι θα φαμε, τι θα πιουμε, τι θα καπνισουμε και πως θα ζησουμε εκτος πολυ εξαιρετικων περιπτωσεων (συνηθως εκει που αυτες οι ελευθεριες μας συγκρουονται με τις ελευθεριες αλλων).

Ο φιλελευθερισμος ως πολιτικο ρευμα επισης γενικα παραγει πολυ ρεαλιστικες προτασεις και σοβαρους πολιτικους, με ωραιο ελληνικο παραδειγμα τον Στεφανο Μανο. Κλασικο παραδειγμα του διεθνους πολιτικου φιλελευθερισμου θα θεωρουσα τον Economist.

Αλλά υπαρχουν καποια μυστηρια παρακλαδια του φιλελευθερισμου (που εχω προσεξει οτι καλλιεργουνται ιδιαιτερα σε κατι περιθωριακες απομακρυσμενες πολιτειες των ΗΠΑ) τα οποια εχουν πολυ περιεργες, παραλογες προτασεις τις οποιες και υπερασπιζονται δογματικα.

Ενα παρακλαδι ας πουμε θεωρει οτι καθε κρατικη υπηρεσια ειναι εξ'ορισμου κακη και το καλυτερο που εχει να κανει το κρατος ειναι απλα να γκρεμιστει και να εξαφανιστει. Προσωπικα δεν τα παω καλα με τις δημοσιες υπηρεσιες, αλλα νομιζω ενας αποτελεσματικος δημοσιος τομεας ειναι εκ των ουκ ανευ για ενα συγχρονο κρατος. Συζητησεις περι μιας ελευθεριακης ουτοπιας δεν με ενοχλουν καθολου, ειναι ενδιαφεροντα νοητικα πειραματα και μας κανουν να βλεπουμε και καμποσους υπαρκτους θεσμους με διαφορετικο ματι.

Αλλα η μανια εναντιον καθε μορφης κρατους και η συνεχης, εντονη απαιτηση για πληρη καταργηση σοβαροτατων θεσμων οπως της Κεντρικης Τραπεζας ή της Αρχης Ανταγωνισμου μου φαινεται απλα ασοβαρη εως ολιγοφρενης. Με μια ελαχιστη ερευνα στην σχετικη βιβλιογραφια βρισκει κανεις οτι σχεδον κανενας σοβαρος οικονομολογος δεν ειναι εναντιος στην υπαρξη καποιων δημοσιων Ανεξαρτητων Αρχων. Θα βρει επισης οτι η ιδεα μιας ανεξαρτητης Κεντρικης Τραπεζας ειναι απο τις πιο επιτυχημενες στην εφηρμοσμενη οικονομικη επιστημη, με τον πάπα των οικονομικα ελευθεριστων Φριντμαν να την στηριζει και καθε δυτικη φιλελευθερη δημοκρατια να την υιοθετει!

Γενικοτερα, μια απο τις σημαντικοτερες ενορασεις της οικονομικης επιστημης ειναι οτι ο ατομικος ορθολογισμος συχνα οδηγει στο καλυτερο αποτελεσμα αλλα οτι και μερικες φορες ο ατομικος ορθολογισμος δεν συνεπαγεται συλλογικο ορθολογισμο. Σε αυτην την περιπτωση ενας συντονισμος των παικτων απο καποιον (λεγε με δημοσιο) μπορει να πολλαπλασιασει σημαντικα τα οφελη για ολους!

Το να πηγαινει καποιος μετα μανιας στα συμπερασματα καθε επιστημης μονο και μονο επειδη "δεν του ακουγονται φιλελευθερα" ειναι παραλογο. Το να αναπαραγει κανεις μυθους χωρις να εξεταζει καθολου τα στοιχεια δεν ειναι ορθολογικο. Εν τελει παει και κοντρα στην παραδοση του πολιτικου φιλελευθερισμου που συνδεεται συνηθως με επιστημονικη σκεψη, με ψυχραιμη, ρεαλιστικη, πληροφορημενη γνωμη και με κοινο νου!

Ειναι αφελες να νομιζει κανεις οτι μπορει να ειναι συνεπης φιλελευθερος πορευομενος με κανα δυο δογματικες φρασεις των 5 λεξεων. Σε καθε τομεα χρειαζεται συστηματικη δουλεια και μελετη, ξεκιναει κανεις με τις βασικες αρχες της ανεκτικοτητας και μιας αγαπης για την ατομικη ελευθερια και αναζητει λυσεις που βασιζοντ2αι σε αυτες τις αρχες και στον ορθολογισμο. Αυτες τις λυσεις μετα τις δεχεται, ασχετως αν φαινεται να συγκρουονται με τα ιερα δισκοποτηρα καποιων δογματικων, μεχρι φυσικα να βρει καλυτερα επιχειρηματα που να στηριζουν αλλες λυσεις. Ετσι στα οικονομικα δυσκολα θα αποφυγει κανεις το συμπερασμα οτι καποιο κρατος ειναι χρησιμο και οτι καποια κρατικη παρεμβαση ενιοτε μπορει να κανει καλο, στην φιλοσοφια μπορει να ανακαλυψει οτι ο φιλελευθερισμος ειναι συμβατος με διαφορες φιλοσοφικες σχολες κτλ

Επαναλαμβανω λοιπον: αυτο που καθιστα καποιον φιλελευθερο δεν ειναι η φανατικη προσηλωση σε ιερα δισκοποτηρα, ειναι ισα ισα η ανεκτικοτητα, μια συνεχης αναζητηση και ελλειψη δογματισμου, η αγαπη εν τελει για την λογικη και την δυνατοτητα του ατομου να δημιουργησει...


ΥΓ Φιλελευθερισμος και ελευθερισμος δεν ειναι φυσικα το ιδιο πραγμα, αλλα για το αρθρο τα αντιμετωπιζω σαν παρεμφερη ρευματα.

Χρειαζόμαστε μια ελευθεριακή Ουτοπία;

Eνταξει,το παραδέχομαι εξ αρχής.Η ερώτηση είναι κάπως παραπειστική.Κι αυτό γιατί ο ουτοπισμός κρύβει μέσα του έναν ρομαντικό υπερβατισμό που ξενίζει τους φίλους του ορθού λόγου. Ο φιλελευθερισμός ως μέσο εξορθολογισμού της κοινωνίας, αντιβαίνει εξ ορισμού στις περισσότερες ουτοπίες που γεννηθηκαν στα μυαλά των φιλοσόφων. Αλλά στο βαθμό που εκφράζει την ανάγκη για έναν διαφορετικό κόσμο κρυβει και ο ίδιος μια "ουτοπία", καθώς ενδιαφέρεται για το μετασχηματισμό κάποιων υπαρκτών πολιτικών κοινωνικών και οικονομικών δομών με κάποιες μη -ακομα-υπαρκτές. Μια καθαρά ελευθεριακή χώρα, δεν υπήρξε ποτέ,είναι ένας μη-τόπος, κι αυτό γιατί δεν της επιτράπηκε ποτέ να υπάρξει.

Η διαφορά της φιλελευθερης «ουτοπίας» με μια αληθινή ουτοπία (κομμουνιστική,θρησκευτική) είναι ότι η δεύτερη στηρίζει ολόκληρο το οικοδόμημα της ύπαρξης της σε μια ριζική μεταβολή των υλικών συνθηκών ή του ψυχισμού των υποκειμένων της. Μια κοινωνία απόλυτης αφθονίας όπου κάθε καταμερισμός εργασίας θα έχει διαλυθεί,όπου η υψηλή παραγωγή θα έχει λύσει μια και καλή το πρόβλημα της επιβίωσης, είναι μια κοινωνία που στηρίζεται στην ανατροπή της φύσης όπως την ξέρουμε. Μια κοινωνία που στηρίζεται σε μια νέα μορφή ανθρώπου, σε εναν εξαγιασμένο «ψυχισμό» ποντάρει στην ανατροπή της ανθρώπινης φύσης όπως την έχουμε γνωρίσει.

Αντίθετα μια ελευθεριακή κοινωνία δεν έχει ανάγκη ούτε έναν «καλύτερο» άνθρωπο,ούτε μια «καλύτερη» φύση. Μια ελευθεριακή κοινωνία έχει ανάγκη μονάχα τον απογαλακτισμό του ανθρώπου από τους θεσμους καταπίεσης, και συγκεκριμένα,από το κράτος.Και αυτός ο απογαλακτισμός δεν αποτελεί ούτε ιστορικό παράδοξο, ούτε ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός.Έγινε,γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται κάθε φορά που ο ελεύθερος άνθρωπος ανοίγει τα μάτια της λογικής του, αποκαθηλώνει την κρατική εξουσία και τη βία της, μάχεται σπιθαμή προς σπιθαμή για να κερδίσει το δικαίωμα του στην ζωή και την ευτυχία.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ζήτημα της ελευθεριακής "ουτοπίας" έστω κι αν τη δεχτούμε όχι σαν μη-τόπο αλλά σαν εφικτή εναλλακτική μορφή πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης.

Ο William Burroughs στο βιβλίο Οι πόλεις της Κόκκινης Νύχτας μας ταξιδεύει σε μια τέτοια «αποικία του Ονείρου» , σ ένα προκεχωρημένο φυλάκιο ελευθερίας, την Libertatia. «Οι Φιλελεύθερες Αρχές που υλοποιήθηκαν με τη γαλλική και αμερικανική επανάσταση» γράφει ο Burroughs «είχαν ήδη κωδικοποιηθει και τεθεί σε εφαρμογή έναν αιώνα νωρίτερα». Ο κάπταιν Μίσιον, επικυρηγμένος πειρατής,με το διαβόητο πλήρωμα του έστησαν τη χερσαία βάση της Δημοκρατίας τους στις ακτές της Μαδαγασκάρης. Νόμος τους τα «Άρθρα», προγονοι των σημερινών συνταγμάτων που όριζαν ανάμεσα στα αλλα: την άμεση δημοκρατία, την κατάργηση της δουλείας και της θανατικής ποινής,την απαγόρευση της δουλοπαροικίας, την κατάργηση των νομων κατά της ελευθερης σεξουαλικότητας,.την απολυτη ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης. Σύνθημα των κατοίκων της Λιμπερτάτια; «Ελα σε μας και ζήσε σύμφωνα με τα άρθρα». Ο στρατός αποτελούνταν από εθελοντικές ομάδες: πληρωμή τους η ελευθερία από τις παρηκμασμένες αυτοκρατορίες και ίσο μερίδιο στα λάφυρα του αντιπαλου στρατού.


Έτσι με λίγα λόγια στήθηκε μια κοινωνία που εξασφάλιζε σε όλους το δικαίωμα τους να ζουν ελεύθερα,όπου ήθελαν,με τους συντρόφους που διαλέγαν και με τους νόμους με τους οποίους συμφωνούσαν. Το κυνήγι ενός ελευθερου πολίτη απ τις αποικιακές αυτοκρατορίες ενεργοποιούσε αμεσα τα Άρθρα: οποιος ανθρωπος διαλεγε να ζησει υπό την εξουσία τους οφειλε να αρπάξει το όπλο του και να τα υπερασπιστεί με τη ζωή του.

Η κοινωνία που έπλασε η πένα του Burroughs έσβησε μέσα στις φλόγες μετά από προδοσία. Ο Παλιός Κόσμος πήρε την εκδίκηση του τόσο στις σελίδες του βιβλίου όσο και στην ιστορική πραγματικότητα. Οι αρχές της γαλλικής και της αμερικανικής επανάστασης συγκράτησαν όσο μπορούσαν την αντεπίθεση του Κράτους μέχρι που κατά τον συγγραφέα «γίναν φουσκωμένα λόγια στα στοματα των πολιτικών». Ούτε λόγος πια για την «απελευθέρωση από την τυρρανία των κυβερνήσεων».Οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων νιώθουν πως εξαρτώνται από αυτές για την ασφάλεια και την ευημερία τους...

Αυτή η ελευθεριακή ουτοπία του Burroughs ειναι αναγκαία για να επανεκτιμήσουμε το νόημα της ελευθερίας. Γιατί αν η ελευθερία μας έχει σαν προυποθεση την απελευθέρωση μας από τη Βία, ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα θα πρέπει να οδηγεί σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από την ύψιστη μορφή της ,τη συγκεντροποιημένη εκδοχή της: το Κράτος. Και εδώ δεν θέτω ζήτημα προτίμησης του αναρχισμού ή του «ελάχιστου» κράτους,αλλά αναφέρομαι στο ρόλο που θα παίζει μια κυβέρνηση στις ζωές μας και στην κοινωνική μας οργάνωση. Για το Κράτος Κουβερνάντα , για το Κράτος-πατερούλη απέναντι στο Κράτος-νυχτοφύλακα ή στο μη-κράτος.

Σήμερα ,που ελάχιστοι μπορουν να διανοηθουν τη ζωή τους σε έναν κοσμο χωρίς Κράτος Πρόνοιας και Αστυνομικό Κράτος το νοημα μιας τέτοιας ελευθεριακής ουτοπίας είναι η συντηρηση ολόκληρου του φιλελευθερου Φαντασιακού



Ο Χάγιεκ έγραψε σχετικά: Θα πρέπει να κάνουμε το χτίσιμο μιας ελεύθερης κοινωνίας,για μια ακόμα φορά μια Πνευματική Περιπέτεια,μια πράξη θάρρους. Αυτό που μας λείπει είναι μια φιλελεύθερη Ουτοπία, ένα πρόγραμμα που δεν φαίνεται ούτε υπεράσπιση των πραγμάτων ως έχουν ούτε σαν μια διυλισμένη μορφή σοσιαλισμού αλλά έναν αληθινό φιλελευθερο ριζοσπαστισμό (...) που δεν περιορίζει τον εαυτό του σε αυτό που φαντάζει σήμερα «πολιτικώς εφικτό»

Αυτό που προσπαθεί να μας δείξει ο Χάγιεκ είναι πολύ απλά ο ενθουσιασμός, η δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει σε ολους ένα κοινωνικο και πολιτικό πρόγραμμα σταθερά προσανατολισμένο στην ανθρώπινη ελευθερία. Γιατί για να παραφράσω τον Ροθμπαρντ,σκοπός υπαρξης του Φιλελευθερισμού δεν είναι «απλά» η μείωση της φορολογίας κατά δυο ποσοστιαίες μονάδες. Σκοπός του ειναι η δόμηση ενος ολόκληρου ελευθεριακού πολιτικού,κοινωνικού και οικονομικού συστήματος.

Τα νοσοκομεία μιας άλλης εποχής στο σήμερα

Στο τέλος, αναγκαστήκαμε να βάλουμε έναν γνωστό που δουλεύει σε νοσοκομείο να ψάχνει κι εκείνος, μέχρι που τον βρήκε αργά το βράδυ.

Κι ύστερα μιλάμε για Ψηφιακή Ελλάδα, Κοινωνία της Πληροφορίας και κουραφέξαλα

Τα νοσοκομεία μιας άλλης εποχής στο σήμερα

Το Πνεύμα της Εποχής

Zeitgeist

...must see!

Φαιοκόκκινο μέτωπο

Η θεωρητική βάση της Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης είναι ο άκρατος οικονομικός φιλελευθερισμός. Μία οικονομική θεωρία που αναγάγει την αρρωστημένη αστική νοοτροπία σε ηθική, αφού ο κεντρικός της άξονας είναι ουσιαστικά η ασύδοτη επιδίωξη του κέρδους. Τα πάντα στον κόσμο, σύμφωνα με τον άκρατο φιλελευθερισμό, θα πρέπει να διαμορφωθούν έτσι, ώστε η ατομική επιδίωξη της μεγιστοποίησης του κέρδους να είναι απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη. Κανένας ηθικός, νομικός, πολιτισμικός φραγμός δεν θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά στην επιδίωξη αυτή. Έτσι η «ελεύθερη αγορά» (βλέπε ασύδοτη) παρουσιάζεται ως η ιερότερη και μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, η οποία θα πρέπει να επιβληθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η οικονομία είναι (και πρέπει να είναι) εκείνη που καθορίζει την πολιτική και όχι το αντίθετο. Οι πολιτικές, πολιτισμικές και ανθρώπινες σχέσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν πάνω στο εκάστοτε οικονομικό μοντέλο. Η πλήρης αλλοτρίωση κάθε ανθρώπινης έκφρασης και υπόστασης.

Διανοούμενοι της ιδεολογίας μας από πολύ νωρίς είχαν επισημάνει το γεγονός ότι οι φιλελεύθερες θεωρίες είναι φτιαγμένες έτσι, ώστε με την εφαρμογή τους, να πολλαπλασιάζονται ανεμπόδιστα τα κέρδη των παγκόσμιων Κεφαλαιοκρατών, εις βάρος των λαών οι οποίοι θα δέχονται την όλο και πιο στυγνή εκμετάλλευση. Οι δημιουργηθείσες πολυεθνικές εταιρίες θέλουν να επεκτείνουν την «ελεύθερη αγορά» σε όλο τον κόσμο προκειμένου να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους καταναλωτές που θα αγοράζουν τα προϊόντα τους, και όσο το δυνατόν πιο φθηνούς εργάτες που θα τα κατασκευάζουν. Με εξαγορές - συνενώσεις των πολυεθνικών κολοσσών, με ήδη μεγάλες εθνικές επιχειρήσεις, καταργείται κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και προωθείται η πλήρης εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και η επικράτηση ενός παγκόσμιου μονοπωλιακού Καπιταλισμού. Το σημαντικότερο εμπόδιο σε αυτή την επιδίωξη είναι τα ανεξάρτητα Εθνικά κράτη, που θέτουν τους δικούς τους όρους, προκειμένου να προστατέψουν τους λαούς τους.

Έτσι μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο της παγκοσμιοποίησης:

Επικράτηση σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό των όρων της «ελεύθερης αγοράς» του παγκόσμιου Καπιταλισμού, με σταδιακή κατάργηση των κεκτημένων των εργαζομένων (οκτάωρο, ασφάλιση, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ.). Όταν πια θα έχουν προχωρήσει τα δύο πρώτα βήματα, αυτό θα αποτελεί την πιο εύκολη υπόθεση.

Όχι, αυτό το κείμενο δεν είναι από τον Ριζοσπάστη του ΚΚΕ ή από τον Συνασπισμό. Για να μην προδώσω την προέλευση του έκοψα κάποια κομμάτια και άλλαξα την φράση "εθνικιστές διανοούμενοι" με την φράση "Διανοούμενοι της ιδεολογίας μας". Tο κείμενο το έγραψε ο πρόεδρος της νεολαίας του ΛΑΟΣ, Γιάννης Παναγιωτακόπουλος, πρώην πρόεδρος της Νεολαίας Ελληνικού Μετώπου.

Αυτό για όσους νομίζουν ακόμα ότι οι εθνικο-σοσιαλιστές (Nazi=Nationalsozialismus) βρίσκονται στον αντίποδα του πολιτικού φάσματος με τους σοσιαλιστές.

Why Nazism Was Socialism and Why Socialism Is Totalitarian

Η συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής ήταν επιτυχής

...χάρις τους "αντιεξουσιαστές". Η αντισυγκέντρωση τους στην ίδια πλατεία είχε ως αποτέλεσμα τα χθεσινά επεισόδια κάνοντας δώρο έτσι στα Χρυσά Αυγά διαφήμιση χιλιάδων ευρώ. Την προβολή που απέκτησαν λόγω των οδομαχιών και των καταστροφών ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν την φανταζόντουσαν. Αν δεν πήγαιναν οι "αντιεξουσιαστές" εκεί, τα Χρυσά Αυγά θα παρέμεναν στην αφάνεια που ήταν, για τους περισσότερους πολίτες ουσιαστικά δεν υπήρχαν. Εγώ μάλιστα νόμιζα ότι είχε διαλυθεί αυτή η οργάνωση εδώ και καιρό, τώρα 11.000.000 έμαθαν την ύπαρξη της.

Όχι μόνο έμαθαν την ύπαρξη της αλλά πολλοί θα την δουν με συμπάθεια, γιατί ήταν θύματα επίθεσης τα μέλη της. Αυτήν την φορά, τις άλλες που είναι οι θήτες δεν τις γνωρίζουν οι τηλεθεατές αλλά και αν τις μάθουν υπάρχει περίπτωση λόγω των προκαταλήψεων που έχει η ελληνική κοινωνία να προσηλυτίσει η οργάνωση πολλούς από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση βγαίνει κερδισμένη η Χ.Α. από την προβολή που της προσφέρουν οι "αντιεξουσιαστές".

Την επόμενη φορά λοιπόν αντί να καταστρέψουν τις ατομικές μας περιουσίες (αλλά και την δημόσια, ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Οι φορολογούμενοι πάλι) και να εμποδίζουν τους ανθρώπους να κυκλοφορήσουν, καλύτερα να κάνουν έναν έρανο μεταξύ τους και να δωρίσουν τα λεφτά απευθείας στην Χ.Α. Δεν χρειάζεται αν θέλουν να την διαφημίσουν να διαχέουν το κόστος και στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Δυο ομάδες κάφρων με μπλε-λευκές και κόκκινες-μαύρες σημαίες κρατούσαν υπό ομηρεία την πόλη μας. Την επόμενη φορά παιδάκια δώστε ραντεβού σε κανέναν αγρό να παίξετε, η πόλη μας δεν είναι πεδίο μάχης. Τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία.

ΥΓ: αντιεξουσιαστές τρόπος του λέγειν, με τις καταστροφές ενισχύουν την εξουσία του Κράτους εφόσον οι πολίτες θα θεωρούν ότι χρειάζονται περισσότερο από αυτό για την προστασία των περιουσιών και της σωματικής τους ακεραιότητάς. Βάλτε κάμερες, σκυλιά ότι χρειάζεται για να μας απαλλάξετε από τους κάφρους θα είναι το αίτημα της κοινωνίας. Αυτός είναι ο δρόμος προς το Αστυνομικό Κράτος. (βαλτοί είστε ρε; :-Ρ)

ΥΓ2: Χωρίς πλάκα τώρα η μόνη λύση είναι η απομόνωση αυτής της ομάδας και η ιδεολογική κατατρόπωση. Αυτός είναι πιο κατάλληλος τρόπος για να πάψουν να στρατολογούν νέα μέλη. Τα καφριλίκια μόνο καλό τους κάνουν.

Η αυτοκρατορία του Χρέους καταρρέει: τις πταίει;

Ο ελικοπτεράκιας Μπεν Μπερνανκ είναι ωραίος τύπος. Ανέλαβε την πιο καυτή και επικίνδυνη θέση του κόσμου,μια θέση που ακόμα και οι διοικητές των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ θα θεωρούσαν... «δυσμενή μετάθεση».Ενώ ο προκάτοχος του αφιερώθηκε σε μία mandra-like εσωτερική αναζήτηση,στην συγγραφή αυτοβιογραφιών και σε περιστασιακές προφητείες oικονομικής καταστροφής, ο Μπεν κληρονόμησε την πιο ισχυρή οικονομία του κόσμου στις χειρότερες της μέρες.

Η κίνηση του να μειώσει τα επιτόκια ενώ η αγορά ετοιμαζόταν για Κραχ ήταν έξυπνη για έναν μονεταριστή. Εδειξε σίγουρα ότι έχει κατανοήσει έναν από τους λόγους που έφεραν την τραγωδία του 29 (ή καλύτερα,που μετέτρεψαν την αναπόφευκτη υφεση σε τραγωδία). Αλλά δυστυχώς γι αυτόν η «Περιπέτεια» αντίθετα με τα συνθήματα των αναρχικών δεν «πέθανε». Η μεγάλη περιπέτεια τώρα μόλις αρχίζει.

Η σημασία της παρούσας κρίσης για τους φιλελεύθερους είναι θεμελιώδης. Και αυτό γιατί πέρα από τα ουσιώδη υλικά προβλήματα που θα προκαλέσει, θα αναζωπυρώσει και τις ιδεολογικές εκείνες εστίες που απεργάζονται την διάλυση των ελεύθερων αγορών και την αντικατάσταση τους με τις πιο σκοτεινές μορφές κρατισμού.

Ήδη ακούγονται οι πρώτες φωνές. Η ένταση αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Αν τα κομμουνιστικά κόμματα δεν ήταν τόσο αφορητα ξεκομμένα απ την αληθινή οικονομική ζωή, θα ξεθάβαν-στα σίγουρα- το τσεκούρι του...ταξικού πολέμου επικαλούμενα έννοιες βγαλμένες από την συγχρονη οικονομική θεωρία: credit squeeze, liquidity traps, slowflations. Kαι ξέρετε κάτι;

Αξαφνα θα βρισκόμασταν στη θέση που βρέθηκαν οι φιλελευθεροι του μεσοπολέμου, να υπερασπιζόμαστε ένα ιδεολογικό συστημα, μια ιδεατή κοινωνία από τον μιλιταριστικό φασισμό και τον αντιδραστικό κευνσιανισμό. Για την ακρίβεια ο Μπιλ Μπόννερ πιστεύει ότι είμαστε ήδη σ αυτή τη φάση. Και ακουγοντας τον Μπάρακ Ομπάμα να προτείνει ταχυδρομικές απιστολές επιταγών στους Αμερικανούς για να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, νιώθω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά.Καθόλου καλά.

Είναι νομίζω η ώρα να αναλύσουμε την κατάσταση βρίσκοντας πρώτα τι φταίει για την παρούσα κρίση. Τα συστατικά της καταστροφικής συνταγής ήταν τρία.

Μια φούσκα:














Μια μάλλον ατυχής νομισματική πολιτική:















Ενα κερδοσκοπικό ξεσάλωμα των τραπεζών:



Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχουν και πολλά να σχολιάσουμε.Φούσκες υπάρχουν από τότε που χρονολογείται η αγορά. Υπευθυνοι είμαστε εν μέρει όλοι όσοι συμμετέχουμε στις οικονομικές διαδικασίες,εν προκειμένω, δανειολήπτες ,δανειοδότες και ενδιάμεσοι. Αλλά είναι βέβαιο ότι δίχως τους άλλους δύο παράγοντες , η φούσκα, σύντομα θα αποκλιμακωνόταν και η αρμονία μεταξύ πραγματικών και ονομαστικών αξιών θα αποκαθίστατο με σχετικά μικρό κοινωνικό κόστος.

Η χαλαρή νομισματική πολιτική του 2001-2003 θεωρείται από πολλούς υπεύθυνη για τα τόσο έντονα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας. Η FED το δίχως άλλο ανοιξε ασκούς του αιόλου προσπαθώντας να ενθαρρύνει την επιχειρηματική δραστηριότητα μετά την έκρηξη της dot.com Bubble. Αλλοι της χρεώνουν μικρότερη ευθύνη,δίχως βέβαια να αρνούνται εντελώς τη συμμετοχή της Aλλά υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ούτε ο θεσμός της αγοράς, ούτε ο φιλελευθερισμός per se. Υπεύθυνο είναι το Κράτος που εδώ και 90 χρόνια αποφάσισε,καλώς ή κακώς ότι θα πρέπει να λειτουργεί ως Κεντρικός Σχεδιαστής της νομισματικής πολιτικής. Τέτοια «λάθη» απλώς αποδεικνύουν ότι ο Σχεδιαστής δεν μπορεί να υπολογίσει από πριν το σύνολο των παραγόντων που θα επηρεαστούν από την απόφαση του ( law of unintended consequences)

Στο τρίτο όμως στοιχείο που επιδείνωσε την κρίση αξίζει να σταθούμε. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα ουσιώδες τμήμα της συγχρονης χρηματιστικής αγοράς, για εταιρίες-κλειδιά του συγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμου. Οι Τράπεζες κατά τα φαινόμενα είναι οι πιο εκτεθειμένοι στην κρίση θεσμοί.Οι τράπεζες τα τελευταία χρόνια ανέλαβαν μερικές από τις πιο ρισκαδόρικες επενδύσεις στην αγορά. Ταυτόχρονα ήταν οι πιο ευάλωτες σε περίπτωση που οι επενδύσεις τους «έπεφταν έξω».

Αυτή η κίνηση δεν έχει καμιά λογική εάν μιλάμε για φυσιολογικές εταιρίες. Το ρίσκο προυποθέτει εξασφάλιση, είναι η δικλείδα ασφαλείας που συγκρατεί τους εταιρικούς οργανισμούς από παρακινδυνευμένες ενέργειες. Ο υπολογισμός του ρίσκου έχει μετατραπεί σε κανονική επιστήμη για τους επενδυτές. Οι Τράπεζες όμως δεν είναι ούτε «φυσιολογικές» εταιρίες,ούτε "φυσιολογικοί" επενδυτές.

Μια τράπεζα λειτουργει γενικά όπως και κάθε άλλη επιχείρηση. Οι εργαζόμενοι στηνονται στον υπολογιστή τους , οι διευθυντές στα γραφεία τους, οι κλητήρες στην πόρτα. Τηλέφωνα χτυπάνε και πελάτες περιμένουν στις ουρές. Οπως πάνω κάτω οπουδηποτε αλλού.Με μια...μικρή διαφορά. Οτι στα χέρια των τραπεζιτών βρίσκονται οι οικονομίες,άρα και οι τυχες δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Κάθε άλλη επιχείρηση, αν «πέσει έξω» θα κλείσει. Αν ομως οι τράπεζες κλεισουν,θα πέσουν έξω εκατομμύρια πολίτες. Και όταν πέσουν έξω, θα βγουν και έξω, κατά προτίμηση με πλακάτ,και κατά προτίμηση στις εισόδους υπουργείων και λοιπών κρατικών κτιρίων.

Είναι κατανοητό νομίζω ότι αυτή η κοινωνική ευαισθησία απέναντι στο ρόλο των τραπεζών δεν επέτρεψε στις κυβερνήσεις να τις αντιμετωπίσουν ως κοινές ιδιωτικές επιχειρήσεις...Αντιθέτως φρόντισαν να τις...εξασφαλίσουν κατάλληλα.

Ενα ολόκληρο πλέγμα κρατικών διατάξεων αγκαλιάζει τη λειτουργία των τραπεζών και εγγυάται ότι δεν θα καταστραφούν. Lenders of last resort, επίσημες και ανεπισημες διασφαλίσεις αποθεματικών,εξασφαλίσεις χρεών, ακόμα και εξασφάλιση funds μετόχων σε ιδρύματα που κρίνονται «πολύ σημαντικά για να χαθούν».

Αυτή η βοήθεια ωθεί υπόγεια τις Τράπεζες να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο ρίσκο. Οι διευθύνοντες τους προχωρούν σε ασυλλόγιστες ενέργειες για να να παρουσιάσουν ονομαστικά κέρδη και empire-building σε άπληστους μετόχους. Το πάρτυ μπορεί να κρατάει για χρόνια.Και μαντέψτε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό...

Λοιπόν,εδώ εν συντομία, έχουμε ένα υπόδειγμα μη αποδοτικής κρατικής ρυθμισης.Οι Τράπεζες υπό τις παρούσες συνθηκες ιδιοποιούνται τα κέρδη τους και κοινωνικοποιούν τις απώλειες. Το κράτος προσπαθώντας να προστατέψει τις οικονομίες μας καταφέρε να τις εξανεμίσει. Γιατί; Μα επειδή ανοιξε το δρόμο στις τράπεζες να ρισκάρουν μυθώδη ποσά οδηγώντας τη φουσκα των ακινητων στα ακραία όρια της. Ισως, σαυτές τις δυσκολες στιγμές, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τη Νομική Ρύθμιση της λειτουργίας των τραπεζών

Φυσικά ο στόχος μας ήταν άλλος. Δείχτηκε νομίζω με σαφήνεια το γεγονός ότι για την παρούσα κρίση ο τελευταίος που φταίει ειναι ο φιλελευθερισμός και πρώτος και καλύτερος,το πανταχου παρόν κράτος. Όταν λοιπόν σε δυο ή τρεις μήνες οι ελευθεροτυπίες θα κατακεραυνωνουν «το σάπιο σύστημα της ελευθερης αγοράς» κατηγορώντας το για την υφεση στις ΗΠΑ, μπορείτε να γελάσετε (φιλ)ελευθερα. Αν δηλαδή θα σας έχει μεινει όρεξη για γέλια μέχρι τότε...

Ευρωτουρκικά

Έχουν κλείσει πια δύο χρόνια από την περιφανή νίκη των εβετζήδων στην ευρωπαϊκή σύνοδο του Λουξεμβούργου. Μέρες ευφορίας τότε για τους φιλότουρκους Ευρωπαίους, και δη και τους Έλληνες. Ας θυμηθούμε, σαν ευτυχή χρυσόψαρα που είμαστε, τι μεσολάβησε αυτά τα δύο χρόνια.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα απαγορεύθηκε στην Τουρκία κατά διαστήματα το wordpress και το youtube. Τα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα παρέμειναν αποκλεισμένα από τους τουρκικούς προορισμούς, παρά τις επανειλημμένες περί του αντιθέτου δεσμεύσεις. Αποκεφαλίστηκαν Τούρκοι προσήλυτοι. Δολοφονήθηκαν Αρμένιοι δημοσιογράφοι και Ιταλοί ιερείς. Ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα Έλληνες δημοσιογράφοι. Το άρ. 301 τουρκΠΚ δεν καταργήθηκε. Η Αρμενική Γενοκτονία δεν αναγνωρίστηκε. Ο τουρκικός στρατός κατοχής των 40.000 ανδρών παραμένει σε κυπριακό έδαφος. O τουρκικός στρατός κατοχής του ιρακινού Κουρδιστάν ετοιμάζεται. Η τουρκική νεολαία πλημυρίζει τους δρόμους μόνο για να γίνῃ στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ ή για να γίνῃ σεβαστή εις τους αιώνας των αιώνων η βούληση του Κεμάλ Ατατούρκ. Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή. Η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση απηύθυνε και νέο κάσους μπέλλι. Ο Σγος Ηλιάκης δολοφονήθηκε. Ο κεμαλικός Μανολιός έβαλε τα ισλαμικά του ρούχα αλλιώς. Ο μύθος του Λευκού Τούρκου χλόμιασε.

Αλήθεια, αν το τουρκικό καθεστημένο, η τουρκική άρχουσα τάξη, ο τουρκικός λαός δεν ήθελαν την προσχώρηση στην ΕΕ, πόσο πιο σαφείς θα μπορούσαν να είχαν γίνει;

Η Τουρκία δεν ανήκει στην Ευρώπη. Ούτε γεωγραφικά (όπως δεν ανήκει η Ισπανία στην Αφρική και η Γαλλία στην Αμερική) ούτε πολιτισμικά –ναι, πολιτισμικά. Σήμερα επιτέλους δεν αντιμετωπίζεται (νομίζω!) σαν λεπρός όποιος αναφέρεται στην κοινή πολιτιστική εμπειρία των ευρωπαϊκών λαών και επιχειρεί να την οροθετήσῃ. Η ένταξη της Τουρκίας θα προκαλούσε μύρια όσα προβλήματα και στην ίδια, αλλά και στην Ε.Ε. Θα ανακούφιζε ενδεχομένως κάποιους περιδεείς και εμπερίστατους στο ΥπΕξ, αλλά θα σήμαινε το τέλος της Ευρώπης ως οράματος κοινής πατρίδας.

Η Ελλάδα έχει μείνει απελπιστικά μόνη στην πάσῃ θυσίᾳ προώθηση της υποψηφιότητας της Τουρκίας. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια για ένα χαμένο σκοπό και κυρίως για ένα βαθύτατα αντιευρωπαϊκό σκοπό. Extra Europam nulla salus!, ανακράζουν έμφοβοι. Είναι όμως ίδιον των υπεύθυνων πολιτικών να αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους. Ό,τι καρπούς είχε να αποδώσῃ στην Ελλάδα η μικρο-πολιτική αυτή τακτική, ευφυής ως ένα σημείο, απέδωσε. Είναι καιρός όμως να ασχοληθούμε πιο σοβαρά και με την μακρο-πολιτική. Είναι καιρός να κατεβούμε από το εδώ και καιρό εκτροχιασμένο τραίνο της τουρκικής υποψηφιότητας. Είναι καιρός να προτάξουμε το ευρωπαϊκό συμφέρον του ελλαδικού.

Μια διαφορετική κατάληψη!

Ενεργοί πολίτες αντιδρούν στην απαράδεκτη ιδιοκτησιακή λογική των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ:

Δικαίωμα στη Μετακίνηση - Αντίσταση στον Αυταρχισμό των Βολεμένων

Η μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό και του Ηλεκτρικού είναι ένα πάγιο αίτημα πολλών συμπολιτών μας. Μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις και παράπονα πολλών ετών η Πολιτεία αποφάσισε επιτέλους το αυτονόητο (ίσως και το ελάχιστο): να επιμηκύνει δοκιμαστικά το ωράριο λειτουργίας των συρμών κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι τις 02:00, για μια δοκιμαστική περίοδο 2 μηνών.

Μόνον έτσι θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν η συγκεκριμένη υπηρεσία εξυπηρετεί έναν πραγματικά σημαντικό αριθμό πολιτών, εάν με άλλα λόγια η επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας είναι κοινωνικά επιβεβλημένη και οικονομικά συμφέρουσα.

Το σωματείο των εργαζομένων ωστόσο αντιδρά. Όχι μόνο διαφωνεί με τη δοκιμαστική επιμήκυνση του ωραρίου, αλλά αποφασίζει και διατάζει τη μη-εφαρμογή της. Με επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας από τις 24:00 έως τις 02:00 κάθε Παρασκευή και Σάββατο επιχειρεί να επιβάλει αυταρχικά την άποψή της σε ολόκληρη την κοινωνία. Μας αρνούνται ακόμη και το δικαίωμά μας να «ψηφίσουμε» χρησιμοποιώντας το δίκτυο κατά τη δίμηνη δοκιμαστική περίοδο.

Η στάση αυτή είναι απαράδεκτη. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι κοινωνικό αγαθό. Η διεύρυνση της χρήσης τους –εφόσον κριθεί εφικτή- θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα για όλους μας: από τη μείωση της κίνησης των ΙΧ κατά τις ώρες της βραδινής εξόδου και τον περιορισμό των ατυχημάτων που οφείλονται στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, μέχρι την οικονομική ελάφρυνση όλων εκείνων που μέχρι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν ταξί για τις αντίστοιχες μετακινήσεις τους.

Η Κοινωνία των Πολιτών δε μπορεί να μένει απαθής και αδρανής μπροστά σε αυτήν την πρόκληση.

* Λέμε ΟΧΙ στην αντίληψη που θέλει τα δημόσια αγαθά, τις υπηρεσίες και τις υποδομές της χώρας έρμαιο στα χέρια των συνδικαλιστών.
* Λέμε ΟΧΙ στο βόλεμα και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που αντιτίθεται σε οποιαδήποτε αλλαγή.
* Λέμε ΟΧΙ στη φίμωση της κοινωνίας, στην αποστέρηση του δικαιώματος όλων μας να δοκιμάσουμε μια νέα δυνατότητα.
* Λέμε ΟΧΙ στην αυταρχική και κοινωνικά ανάλγητη στάση των Σωματείων Εργαζομένων στο Μετρό και τον Ηλεκτρικό.

ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ

Καταλαμβάνουμε συμβολικά το Σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008 από τις 24:00 έως τις 02:00.
Απαιτούμε την κανονική δοκιμαστική εκτέλεση των δρομολογίων.

*ΔΙΕΥΚΡΙΝIΣΗ
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ, ΚΑΤΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
1.ΝΑ ΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ "ΞΕΧΥΛΩΝΕΙ" ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΛΠΑ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
2.ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΑΝ ΚΙ ΕΦΟΣΟΝ ΑΠΑΙΤΗΘΕΙ
3.ΝΑ ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΙ ΝΕΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΚΡΙΘΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ.
ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΣΑΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ.