Χρηματοδοτώντας την κρατική διαστολή

Αντιγράφω από την χθεσινή Καθημερινή:

Το σύμπαν του Δημοσίου συνεχώς διαστέλλεται. Αποτελείται από χιλιάδες φορείς που ο καθένας από αυτούς εποπτεύει μια σειρά άλλων θυγατρικών. Αποτέλεσμα είναι να μη γνωρίζει το ελληνικό κράτος πόσους ακριβώς φορείς χρηματοδοτεί, ποιο είναι το έργο τους και τι αποτέλεσμα έχουν. Για φέτος οι Ελληνες φορολογούμενοι θα χρηματοδοτήσουν το χάος του Δημοσίου με 16 δισ. ευρώ, δηλαδή ποσό κατά περίπου 2 δισ. ευρώ μεγαλύτερο από εκείνο του 2007. Από διασταύρωση κάποιων επίσημων στοιχείων και εκτιμήσεων το σύνολο των φορέων του ευρύτερου και στενού δημόσιου τομέα ανέρχεται γύρω στους 5.000, όπου απασχολούνται περισσότεροι των 360.000 δημοσίων υπαλλήλων (μόνιμοι και αορίστου χρόνου). Ο γαλαξίας αυτός περιλαμβάνει πάνω από 1.000 δήμους και κοινότητες, περισσότερους από 600 εποπτευόμενους φορείς υπουργείων και χιλιάδες θυγατρικές τους. Κατά την προσπάθεια απαρίθμησης των φορέων αυτών βρέθηκαν αρκετοί με ίδιο ή παρόμοιο αντικείμενο δραστηριότητας που εποπτεύονται από το ίδιο ή διαφορετικά υπουργεία.

Το να τονίσω ότι αυτή η κατάληξη δεν έχει καμία σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες περί "ήπιας προσαγμογής" σε μια οικονομία της αγοράς (προεκλογικές του 2004 εννοώ, το 2007 δεν καταδέχθηκαν καν να εξαγγείλουν τίποτα) είναι μάλλον πλεονασμός. Το κράτος συνεχίζει να διαστέλλεται. Διαστέλλονται οι δαπάνες του, οι φορείς του, οι υπάλληλοί τους, η παρεμβατικότητά τους στην οικονομία και τα γραφειοκρατικά εμπόδια που θέτουν στην επιχειρηματικότητα.

Το ίδιο το κράτος αγνοεί (!!!) το σύνολο φορέων του! Δεν είναι σε θέση να δώσει αναφορά στον πολίτη-φορολογούμενο για ποιό λόγο ζητάει τους φόρους του, τί του προσφέρει ως αντάλλαγμα για αυτούς, ποιός είναι ο μηχανισμός του και γιατί χρειάζεται έναν τέτοιο μηχανισμό. Το κράτος απαιτεί τους φόρους μας (με την απειλή της κρατικής βίας), αρνούμενο να δώσει τον παραμικρό λογαριασμό για αυτούς, αλλά και αγνοώντας την κατάληξή τους. Φόροι που τσακίζουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες, μειώνουν το εισόδημα των ιδιωτικών υπαλλήλων και που εμποδίζουν μεγάλα κεφάλαια να κάνουν ανταγωνιστικές παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα.

Ως πολίτης και βαρύτατα φορολογούμενος, απαιτώ να ξέρω πού καταλήγουν οι φόροι μου, με ποιό μηχανισμό αξιοποιούνται και για ποιό λόγο. Ειδικά όταν ζω σε μια χώρα που έχει από τις βαρύτερες φορολογικές επιβαρύνσεις στην ΕΕ. Αυτά οφείλουν να είναι διάφανα και δεδομένα. Από κει και πέρα μπορεί να ξεκινήσει η συζήτηση περί πολιτικής, επιλογών, αντίληψη του ρόλου του κράτους, ιδεολογίας κτλ. Χωρίς όμως την βάση των ξεκάθαρων στοιχείων καμία τέτοια συζήτηση δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Κάθε γενικόλογη διακήρυξη, κάθε ευχολόγιο, κάθε πολιτική πρόταση που ζητάει περισσότερο κράτος ουσιαστικά νομιμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση κακοδιαχείρησης και σπατάλης (για να μην πω καταλήστευσης), εφόσον δεν συνοδεύται από στοιχειώδη πρόνοια λογοδοσίας προς τον φορολογούμενο.

Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έχει γίνει ποτέ στο ελληνικό κράτος. Τα πάντα κρατούνται θολά, ώστε οι διαχειριστές της εξουσίας να έχουν εν λευκώ την διαχείριση του κρατικού πλούτου και των φόρων των πολιτών. Κυριαρχούν στην δημόσια συζήτηση γενικόλογες και αόριστες έννοιες και ιδέες, που νομιμοποιούν την άγρια φορολόγηση αλλά αποποιούνται κάθε ευθύνης για την τύχη των χρημάτων. Αν υπήρχε η πολιτική βούληση για στοιχειώδη εξορθολογισμό των δαπανών, θα έπρεπε να αξιολογηθούν (και να επανεκτιμούνται σε τακτική βάση) όλες οι δράσεις που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό. Αντίθετα, τώρα ότι εγγράφεται στον προϋπολογισμό είναι σχεδόν αδύνατο να βγει, φουσκώνοντάς τον διαρκώς χωρίς κανένα ποιοτικό έλεγχο της απόδοσης των χρησιμοποιούμενων χρημάτων. Και αυτή είναι μια κατάσταση που όλο το πολιτικό σύστημα ενισχύει.

Αντιγράφω πάλι από την χθεσινή Καθημερινή:

Παρά τις ιδιωτικοποιήσεις και τις προσπάθειες περιορισμού του κράτους και των δαπανών, το Δημόσιο αυξάνεται συνεχώς. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει χωρίς να προσθέτει ανάλογη αξία στην εθνική οικονομία. Τα στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία είναι εντυπωσιακά: Από το 2000 μέχρι σήμερα η ποσοστιαία συμβολή του δημόσιου τομέα και της άμυνας στο ΑΕΠ παραμένει σταθερή και κυμαίνεται γύρω στο 8%. Οταν μόνο ένας κλάδος, αυτός των κατασκευών, συμβάλλει κατά 8,58%. Τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια συμβάλλουν στην προστιθέμενη αξία του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος κατά 7,77%, ενώ διαχείριση της ακίνητης περιουσίας κατά 10,51%. Ορισμένες ΔΕΚΟ, όπως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, φυσικό αέριο συμβάλλουν με 2%. Ομως, οι μέσες αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ είναι σχεδόν διπλάσιες από τις αντίστοιχες των υπολοίπων Ελλήνων. Αλλά τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ φέτος αναμένεται να αυξηθούν περαιτέρω και να φτάσουν στο 1,4 δισ. ευρώ κυρίως λόγω ΟΣΕ και ΟΑΣΑ, ενώ ο δημοσιονομικός δανεισμός που απαιτείται πλησιάζει τα 2 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία δεν δείχνουν απλά την αποτυχία του κράτους επιχειρηματία, που συνεχίζει συσσωρεύει χρέη στις πλάτες των φορολογούμενων. Δείχνουν ότι στην ουσία δεν υπάρχει καμία πολιτική βούληση για αλλαγή αυτής της κατάστασης. Παρά την ρητορεία και των δύο κυβερνήσεων τα τελευταία 8 χρόνια, τα αποτελέσματατα είναι καταφανή και σε πλήρη αντίθεση με τις εξαγγελίες τους. Αποτελέσματα που όμως τα νοιώθουμε στην καθημερινή μας ζωή καθώς εμείς επιβαρυνόμαστε με τις συνέπειες.

Με ποιά λογική πρέπει ο φορολογούμενος να συνεχίζει να πληρώνει για τα χρέη της κακοδιαχείρησης των κρατικών επιχειρήσεων, που στην πλειοψηφία τους του παρέχουν κακές υπηρεσίες που δεν θα αγόραζε αν του προσφέρονταν σε μια ανταγωνιστική αγορά; Τί ακριβώς δικαιολογεί τις διπλάσιες σχεδόν μέσες αποδοχές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και τα ασφαλιστικά τους προνόμια, που πληρώνονται με τους φόρους των υπολοίπων; Τί είδους λογοδοσία υπάρχει για τους φόρους που καταβάλουμε στο τρύπιο βαρέλι των ελλειματικών ΔΕΚΟ;

Τα χρήματά μας δεν είναι αόριστη και αφηρημένη έννοια. Κάθε ευρώ φόρου σημαίνει για κάποιους λιγότερα ή ακριβότερα είδη πρώτης ανάγκης, για άλλους προβλήματα σπουδών, για άλλους προβλήματα στην επιχειρήσή τους. Κάθε ευρώ που πάει στις ΔΕΚΟ πρέπει να μας εξηγείται γιατί μας το πήραν, πού πήγε και τί αποτέλεσμα είχε η χρησιμοποίησή του. Αλλιώς πρόκειται για μια κλοπή του εισοδήματός μας, για την εξυπηρέτηση των πολιτικών συμφερόντων των κρατικών διαχειριστών και των οικονομικών συμφερόντων των παρασιτικών ομάδων που έχουν προσκολληθεί πάνω του.