Διαβάστε παρακάτω από τα πρακτικά της Βουλής της χθεσινής συζήτησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι ασκούν νεοφιλελεύθερη πολιτική. ΤΟ ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τη ΝΔ ότι είναι προσκολλημένη ‘στο παρωχημένο ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού’. Η ΝΔ κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι όταν ήταν στην κυβέρνηση ήταν ‘οπαδοί του χειρότερου νεοφιλελευθερισμού που γνώρισε ποτέ η εργατική τάξη στην Ελλάδα’.
Μάλλον αναφέρονται σε άλλη χώρα – ούτε ξέρω σε ποια χώρα. Είναι όντως η Ελλάδα η χώρα του νεοφιλελευθερισμού;
Φ. Σαχινίδης (ΠΑΣΟΚ):
Οι ρίζες της κρίσης είναι βαθιές και η αφετηρία της βρίσκεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της απελευθέρωσης και της απορύθμισης των δεκαετιών του 1980 και του 1990.Κ. Σπηλιόπουλος (ΠΑΣΟΚ):
Καταθέτουμε, λοιπόν, την πρόταση δυσπιστίας για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι για την πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μια πολιτική χωρίς στόχους και χωρίς σχέδιο, που συνάμα είναι και μια ταξική νεοφιλελεύθερη πολιτική, μια πολιτική που ευνοεί τους λίγους, τους ισχυρούς και τους κερδοσκόπους και που πλήττει τους εργαζόμενους και τους αδύναμους. […]Δυστυχώς, κύριοι της Κυβέρνησης, είστε προσκολλημένοι στο παρωχημένο ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού και αφαιρείτε από το κράτος τη δυνατότητα και τα εργαλεία να παρεμβαίνει αποτελεσματικά και ρυθμιστικά στην αχαλίνωτη κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. […] Η πολιτική αυτή είναι ακραία νεοφιλελεύθερη θατσερική, αντιλαϊκή, περιορίζει τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, χειροτερεύει αντί να βελτιώνει τη ζωή της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.Α. Λεβέντης (ΣΥΡΙΖΑ):
Βέβαια και το ΠΑ.ΣΟ.Κ που υποβάλει την πρόταση δυσπιστίας είχε ακολουθήσει πολλές τέτοιες νεοφιλελεύθερες πρακτικές. Αποπειράθηκε να περάσει το νόμο Γιαννίτση, εφάρμοσε το νόμο Ρέππα που εκτός των άλλων περιορίζει της συντάξεις σημαντικά κ.λπ.Π. Παναγιωτόπουλος (ΝΔ):
Αποφασίστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τη δική σας ταυτότητα για να καταλήξετε σε μία συγκεκριμένη κριτική για την Κυβέρνηση. Όταν βρίσκεστε στην Αντιπολίτευση θυμόσαστε τον παλιό αριστερό εαυτό της πολιτικής σας εφηβείας. Θυμόσαστε την ταξική ανάλυση και περίπου παριστάνετε τους νεολαίους της λενινιστικής κομσομόλ. Όταν φθάνετε στα κυβερνητικά και στα υπουργικά πόστα τότε διαβάζετε τους κλασικούς του νεοφιλελευθερισμού, γίνεστε οι καλύτεροι μαθητές του Φρίντμαν, του Ρικάρντο και του Άνταμ Σμιθ. Η πραγματικότητα βοά και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Η Κυβέρνηση των εκσυγχρονιστών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν εκείνη που πολλαπλασίασε τις κοινωνικές ανισότητες και τις ταξικές επιλογές στην ελληνική κοινωνία. Παράδειγμα, οι ιδιωτικές δαπάνες στο χώρο της υγείας πότε ξεπέρασαν κατά πολύ τις δημόσιες δαπάνες; Στην εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τους εκσυγχρονιστές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.Π. Παυλόπουλος (ΝΔ):
Και επειδή γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει, νομίζω ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να ξεχάσει κανείς ότι όταν είστε στην Κυβέρνηση, είστε οι οπαδοί του χειρότερου νεοφιλελευθερισμού που γνώρισε ποτέ η εργατική τάξη στην Ελλάδα και οι εργαζόμενοι και όταν είστε στην Αντιπολίτευση, ελλείψει θέσεων και επειδή δεν θέλετε να θυμάστε το παρελθόν σας, υιοθετείτε ό,τι πιο ακραίο μπορεί να βρεθεί και νομίζετε ότι έτσι προσφέρετε υπηρεσία.
15 σχόλια:
Τί σημασία έχει που η Ελλάδα είναι από τις τελευταίες χώρες στην Ευρώπη στην οικονομική ελευθερία, ευρισκόμενη ήδη σε χειρότερη κατάσταση από πολλές πρώην κομμουνιστικές χώρες;
Εάν οι πολιτικοί απευθύνονταν στη λογική μας, θα είχαμε την απαίτηση να χρησιμοποιούν όρους όπος "νεοφιλελεύθερος" σύμφωνα με τον ορισμό τους. Όμως γι' αυτούς δεν έχει σημασία η λογική αλλά μόνο ο συναισθηματικός αντίκτυπος μιας λέξης.
Πάντως έχουμε ανέβει μερικές θέσεις. Πρόπερσι είμασταν στην 94η θέση και mostly unfree.
Ααααααααααααααχαχαχαχαχαχα
Νάστε καλά βρε παιδιά να βάζετε τέτοια ανέκδοτα, πολύ γέλασα...
Τι να πω, για γέλια και για κλάματα είναι αυτά που διαβάζουμε...
Πέρασαν βέβαια οι αποκριές, έρχεται όμως η πρωταπριλιά. Η κατάλληλη εποχή για φάρσες.
Βέβαια, τα όσα διαμείβονται πιο πάνω για φαρσοκωμωδία θα μπορούσε να τα εκλάβει κανείς αλλά έλα που αυτά που καταδεικνύουν είναι εξόχως ανησυχητικά...
Ναι τι να σου πω...μεγάλη επιτυχία η 80η θέση...και κάτω από την Μποτσουάνα, την Μογγολία και την (πριν απο δύο δεκαετίες κουμουνιστική) ΠΓΔΜ...
ΟΚ! διαμαρτύρεστε πως χρησιμοποιούν τον όρο φιλελευθερισμό κτλ επειδή δεν ταιριάζει με βάση τον ορισμό που έχετε στο μυαλό σας με βάση ότι έχετε διαβάσει... οκ βρε παιδιά να το δεχτώ.... εσείς όμως πόσο καιρό θα μας δουλεύετε και θα διαστρεβλώνετε τον όρο κομμουνισμό-σοσιαλισμό κτλ?
Δεν ξέρω αν διευκολύνει τη συζήτηση σας αλλά η αναφορά μου ήταν για τις ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο. Αυτό προκύπτει από τα πρακτικά. Φαίνεται όμως πως ο δαίμονας του ιστολογίου σας δεν έλαβε υπόψη τι ακριβώς έλεγα στη βουλή.
Φίλιππος Σαχινίδης
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Λαρισας
"Η κρίση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Αγγλία και χτυπά και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, σύντομα θα κατευθυνθεί και στη χώρα μας και φαίνεται ότι θα καταγραφεί στην ιστορία των κρίσεων ως η δεύτερη μεγαλύτερη κρίση μετά το «κραχ» του 1929.
Ενδεικτικά αναφέρω, για να καταλάβουμε το μέγεθός της, ότι η κεφαλαιοποίηση της πέμπτης μεγαλύτερης επενδυτικής τράπεζας της «BEAR STEARΝS», η οποία κατέρρευσε και κρατικοποιήθηκε, έχασε 20.000.000.000 ευρώ, όσο δηλαδή είναι το Δ΄ Κ.Π.Σ..
Οι ρίζες της κρίσης είναι βαθιές και η αφετηρία της βρίσκεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της απελευθέρωσης και της απορρύθμισης των δεκαετιών του 1980 και του 1990." Αν λοιπόν υπάρχει διάθεση για συζήτηση μπορείτε να ξεκινήσετε από αυτήν την άποψη και όχι από το απόσπασμα που παραθέσατε.
Φίλιππος Σαχινίδης
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Λάρισας
Φίλιππος Σαχινίδης
Κύριε Σαχινίδη,
αν και κάτοικος των ΗΠΑ ομολογώ πώς δεν γνώριζα ότι η Bear Sterns, κρατικοποιήθηκε. Αντίθετα είχα την αίθηση ότι εξαγοράστηκε από την J.P. Morgan. Φαίνεται πως οι Έλληνες βουλευτές έχουν πρόσβαση σε πηγές που δεν γνωρίζουν οι Αμερικανοί πολίτες και δημοσιογράφοι. Ευχαριστώ για την (παρα)πληροφόρηση.
Όσο για τις προβλέψεις περί κρίσης δεύτερης μεγαλύτερης μετά το κραχ του 1929, μη βιαστείτε πάντως να στοιχηματίσετε την έδρα σας περί αυτού.
Αγαπητέ φίλε από την Αμερική. Χρήσιμη η παρέμβαση σου. Δεν απαντάς στην ουσία του σχόλιου που έκανα περί διαστρέβλωσης των όσων είπα στη Βουλή.
Τώρα σε ότι αφορά τις πηγές της πληροφόρησης μου σου στέλνω ένα σχετικό δημοσίευμα.
NEW YORK (CNN) -- Congratulations. You just bought Bear Stearns. You, me and all taxpayers.
We're not getting any ownership, of course, no share of the investment firm that at the beginning of the month had a stock market value of $10.5 billion.
That prize goes to JPMorgan Chase, spending a symbolic $2 a share of its own stock, which on March 16, the day of the deal, amounted to a measly $236 million. Even if Bear Stearns shareholders succeed in pressuring JPMorgan to raise its price slightly by a few dollars, for the giant bank it's just pocket change.
U.S. taxpayers are assuming the real cost of JPMorgan's buy: up to $30 billion to cover losses from Bear Stearns' lousy, risky investments in mortgage-backed securities and even more exotic investment paper that had plunged in value.
In similar fashion, U.S. taxpayers have suddenly become financiers of last resort for investment banks, thanks to the Federal Reserve generously opening up its discount lending window to securities firms to the tune of $200 billion.
In similar fashion, U.S. taxpayers have suddenly become financiers of last resort for investment banks, thanks to the Federal Reserve generously opening up its discount lending window to securities firms to the tune of $200 billion.
That's on top of another $200 billion the central bank is offering to lend securities firms in return for their out-of-favor investments in mortgage-backed securities and corporate debt.
The Fed is trying to ensure no other investment firms suffer a Bear Stearns-style "run on the bank" in which trading partners collectively demand cash.
"It's like having a big brother stand behind you in the schoolyard," said Ray Stone of bond research firm Stone & McCarthy. "You're not going to get beat up."
We should all have such a generous and strong Uncle Sam, backing up our investments, no matter how risky.
Shouldn't there be a price for such protection? If our money is assuming the risk of schoolyard muscle, shouldn't we at least have the right to prevent those we're protecting from engaging in reckless behavior?
"Taxpayers should be asking questions," argues Nigel Gault, Chief U.S. Economist for Global Insight who wonders if other investment banks will need a bailout. "That's something which needs to be debated and decided in public if you're putting taxpayer funds on the line."
The Federal Reserve moved quickly with our taxpayer money to prevent a crisis far greater than the collapse of Bear Stearns - a company that made few friends on the Street by refusing to join in Wall Street's last major bailout, the rescue of Long Term Capital Management in 1998.
Ben Bernanke and company are trying to avoid a freeze of the capital markets, the source of funds for both companies and municipalities to raise the money they need to conduct business, expand and create jobs.
Bernanke, a scholar of the Great Depression, saw such risk in the sudden isolation of Bear Stearns. His quick, creative response has restored some market confidence in the past few days, and could well prevent our economic downturn from being as severe as it otherwise might have become.
But, now comes time to learn the lessons of this past week's crisis navigation. Let public scrutiny of Wall Street's leverage-happy risk taking begin.
Με βάση αυτό το άρθρο θεωρώ ότι η χρήση των χρημάτων του αμερικανού φορολογούμενου για να σωθεί μέσω JP Morgan η Bear Stearns είναι μια ιδιότυπη κρατικοποίηση.
Για περισσότερα παρεμφερή άρθρα που χρησιμοποίησα ως πηγή για τις αναλύσεις μου πληκτρολογήστε "Bear Stearns taxpayer" για να δείτε το σύνολο των πηγών μου.
Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο διάλογο.
Φίλιππος Σαχινίδης
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ν. Λάρισας
Κύριε Σαχινίδη,
1. Άποψή μου είναι ότι ιδιαίτερα οι πολιτικοί οφείλουν να χρησιμοποιούν όρους με τρόπο που αποδίδει το πραγματικό τους νόημα και όχι με τρόπο που συμβάλλει στην παραπληροφόριση του πολίτη. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο κοινός νους τον όρο κρατικοποίηση δεν έχει καμία σχέση με τα δάνεια που δίνει η κεντρική τράπεζα για να αυξήσει τη ρευστότητα μια τράπεζας. Αλλιώς, σύμφωνα με τη λογική σας, οι περισσότερες τράπεζες θα έπρεπε να θεωρούνται κρατικές, καθώς σχεδόν όλες έχουν πάρει κάποιο δάνειο από την κεντρική τράπεζα σε κάποια περίοδο που η ρευστότητά τους ήταν πολύ χαμηλή. Για αυτόν το λόγο άλλωστε δημιουργήθηκαν οι κεντρικές τράπεζες, ώστε να αποφεύγονται τα bank runs του προηγούμενου αιώνα.
2. Θεωρώ ακόμα ότι ως πολιτικός θα πρέπει να αξιολογείτε τις πηγές σας καλύτερα πριν προβαίνετε σε ισχυρισμούς. Το άρθρο στο οποίο αναφέρεστε είναι opinion editorial, εκφράζει δηλαδή την άποψη του αρθρογράφου η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι λανθασμένη. Η κεντρική τράπεζα δεν δάνεισε χρήματα των φορολογουμένων καθώς δεν έχει πρόσβαση σε αυτά. Δάνεισε ρευστά τα οποία έχει από άλλους πόρους. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έχει δικές της πηγές εσόδων, δεν στηρίζεται σε κρατική χρηματοδότηση, και βέβαια έχει και τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα.
Κωνσταντίνος Αλεξανδράκης
Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικών
Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Μασσαχουσέττης
Αγαπητέ κ. Αλεξανδράκη,
Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω τις αξιολογήσεις σας για τη συμπεριφορά ενος πολιτικού.
Μπαίνω στον πειρασμό όμως να σχολιάσω την συνεισφορά σας στο θεωρητικό μέρος της συζήτησης.
Αν και έχω αφήσει για αρκετό χρόνο την διδασκαλία στο πανεπιστήμιο και έτσι δεν γνωρίζω τι ακριβώς διδάσκεται ένας νέος φοιτητής που κάνει μακρο φαντάζομαι ότι κάπου θα μαθαίνει για την έννοια inflation tax.
Για τη διευκόλυνση της συζήτησης και προς απάντηση των όσων λέτε παραθέτω τα ακόλουθα:
An inflation tax is an analogous pejorative for the economic disadvantage suffered by holders of cash and cash equivalents in one denomination of currency due to the effects of inflation, which acts as a hidden tax that subtracts value from those assets. Inflation tax is not a rigorous economic concept.
The Austrian School views that inflation tax affects the middle and lower class the most. [1] Some argue that inflation is a regressive consumption tax. [2]
When central banks print notes and issue credit, they increase the amount of money available in the economy, usually as a reaction to worsening economic conditions. Through a change in real money balances, this causes inflation. Financing expenditure in this way is called seignorage and the effect of increasing the money supply and causing the holders of money to pay an inflation tax is the most obvious cost of inflation.
If the annual inflation rate in the United States is 5%, one dollar will buy $1 worth of goods and services this year, but it would require $1.05 to buy the same goods or services the next year; this has the same effect as a 5% annual tax on cash holdings, provided there is 0% economic growth, or other price-reducing factors, such as efficiency-enhancing technology. With price reducing factors at play, a 5% inflation rate indicates a tax rate of higher than 5%.
Governments are almost always net debtors (that is, most of the time a government owes more money than others owe to it). Inflation reduces the relative value of previous borrowing, and at the same time it increases the amount of revenue from taxes. Thus it follows that a government can improve the debt-to-revenue ratio by employing inflationary measures.
An inflation tax does not necessarily involve debt emission. By simply emitting currency (cash), a government will induce liquidity and may trigger inflationary pressures. Taxes on consumer spending and income will then collect the extra cash from the citizens.
Αν παρ΄όλα αυτά επιμένετε και για να μην κουράζω όσους δεν είναι γνώστες των οικονομικών θεωριών, θα σας παραπέμψω στη δουλειά των οικονομολόγων της σχολής των New Classical Macroeconomics ως προ το ζήτημα αυτό. Ειδικά στα άρθρα των Sargent και Wallace της δεκαετίας του 1980.
Με απλά λόγια για τους μη ειδικούς το επιπλέον χρήμα είναι εναλλακτικός τρόπος φορολόγησης. Αν το κόστος επιβολής φόρων είναι υψηλό τότε μια κυβέρνηση τυπώνει χρήμα για να πληρώσει τα έξοδα.
Σε κάθε περίπτωση τα έσοδα από την εκτύπωση χρήματος καταλήγουν στο θησαυροφυλάκειο μιας κυβέρνησης, εκεί δηλαδή που καταλήγουν και οι φόροι.
Αυτά επί του παρόντος.
Φίλιππος Σαχινίδης Ph.D.
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Λάρισας
Υ.Γ. Χρήσιμο ως προς τις θέσεις της οικονομικής σχολής που ανέφερα είναι και το βιβλίο του Hoover.
Πρέπει να κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Τώρα που ξεφυλλίζω ένα εγχειρίδιο των Abel, Bernanke, και McNbb (Addison-Wesley 1998, European Edition)
βλέπω κάτι σχετικό με τη συζήτηση και το παραθέτω:
We show that the principal link betwen deficits and inflation is that in some circumstances deficits lead to higher rates of growth in the money supply and that high rates of money growth in turn cause inflation.
Κύριε Σαχινίδη,
όπως σωστά επισημαίνετε, ο πληθωρισμός είναι έμμεσος φόρος μόνο σε όσους κρατούν μετρητά. Μπορεί πολύ εύκολα να τον αποφύγει έχοντας τα χρήματά του σε έντοκους λογαριασμούς, κάτι που στις ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα εύκολο καθώς πλέον όλες σχεδόν οι συναλλαγές γίνονται ηλεκτρονικά. Αμφιβάλλω όμως ότι αυτό εννοούσε ο αρθρογράφος λέγοντας ότι δάνεισε η Φεντ χρήματα των φοφολογουμένων. Άλλωστε η επίπτωση του συγκεκριμένου δανείου στη συνολική προσφορά χρήματος και κατ' επέκταση στον πληθωρισμό ήταν αμελητέα. H πραγματική εικόνα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που προσπαθήσατε να μας παρουσιάσετε.
Μου κάνει πάντως εντύπωση ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ να επικαλείται την Αυστριακή σχολή και τους Νέους Κλασσικούς. Ο πρώην καθηγητής μου Θ. Κατσανέβας και όλοι οι άλλοι Κεϋνσιανοί και Νεοκεϋνσιανοί θα τρίβουν τα μάτια τους και δεν θα το πιστεύουν.
Και κάτι τελευταίο, το inflation tax στο οποίο αναφέρεστε προκύπτει όταν η Κεντρική Τράπεζα αγοράζει κρατικά ομόλογα για να καλύψει τα κρατικά ελλείματα, όχι όταν λειτουργεί ως lender of last resort. Το περίεργο είναι ότι αντίθετα με τους Αυστριακούς και άλλες ακραίες φιλελεύθερες φωνές (που ζητούν κατάργηση των κεντρικών τραπεζών και επιστροφή στο χρυσό κανόνα) θεωρώ χρήσιμο και επικοδομητικό αυτόν το ρόλο της κεντρικής τράπεζα. Με το να τον παρουσιάζετε λανθασμένα, κατά την άποψή μου, ως ισότιμο της κρατικοποίησης ρίχνετε νερό στο μύλο αυτών των ακραιων απόψεων.
Αγαπητέ Κώστα,
Απαντώ μόνο στο σχόλιο για τις θεωρητικές μου προτιμήσεις παραθέτοντας ένα σχετικό άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο Βήμα.
Φίλιππος Σαχινίδης
Ο Κέινς και ο σκορπιός από την Κούβα
Φίλιππος Σαχινίδης
Το τελευταίο διάστημα γίνεται συχνά επίκληση στις πολιτικές προτάσεις του Κέινς ως τη μόνη διέξοδο για την Κεντροαριστερά στον μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.
Ο Κέινς αμφισβήτησε την ορθόδοξη θεώρηση και υπογράμμισε ότι οι οικονομίες μπορεί να καταλήξουν σε ένα σημείο ισορροπίας με υψηλά επίπεδα ακούσιας ανεργίας. Πρότεινε στις κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν τις δαπάνες προκειμένου να τονώσουν τη συνολική ζήτηση της οικονομίας όταν αυτή βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα που διασφαλίζουν την πλήρη απασχόληση. Οι δαπάνες του κράτους λειτουργούν πολλαπλασιαστικά αυξάνοντας τα εισοδήματα και την απασχόληση.
Οι προτάσεις του αφορούσαν σχετικά κλειστές οικονομίες και έδωσαν διέξοδο σε πολλές κυβερνήσεις κατά την πρώτη 25ετία μετά τον πόλεμο. Τα πρώτα σύννεφα για τις κεϊνσιανές πολιτικές εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1980, όταν εμφανίστηκε ο στασιμοπληθωρισμός σε συνδυασμό με τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα.
Οι κεϊνσιανές πολιτικές εγκαταλείφθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν αποδείχτηκε ότι δεν ήταν συμβατές με το καθεστώς των ελεύθερων ροών των κεφαλαίων και των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Οι Μιτεράν και Παπανδρέου στην αρχή της δεκαετίας του 1980 συνειδητοποίησαν τα αδιέξοδα των κεϊνσιανών πολιτικών όταν αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τις αυξήσεις μισθών και δαπανών για να ενισχύσουν τη ζήτηση. Το αποτέλεσμα των πολιτικών τους ήταν η αύξηση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, η οποία πυροδότησε μαζική εκροή κεφαλαίων. Η Γαλλία και η Ελλάδα υποχρεώθηκαν να υποτιμήσουν τα εθνικά τους νομίσματα.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν μια πολιτική υψηλών δαπανών στην Ελλάδα μπορεί να δώσει απάντηση στα προβλήματα της ανεργίας και των χαμηλών μισθών. Διότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η στασιμότητα, αλλά η αδυναμία της να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και να κατανείμει δικαιότερα το παραγόμενο εισόδημα. Οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης οφείλονται στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, στα κονδύλια της ΕΕ και στα χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανείζονται τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις μετά την είσοδό μας στην ΟΝΕ. Η Ελλάδα σήμερα συνδυάζει υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και δημόσιο χρέος με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ακολουθούμε δηλαδή πολιτικές αντίθετες από αυτές που πρότεινε ο Κέινς όταν μια οικονομία βρίσκεται στην ανοδική φάση του κύκλου.
Επιπρόσθετα, το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει πλησιάσει το 14%. Αν υπήρχε το εθνικό νόμισμα θα είχαμε μεγάλη υποτίμηση. Σήμερα το έλλειμμα θα οδηγήσει σε υψηλή ανεργία εξαιτίας της απώλειας ανταγωνιστικότητας.
Ενας ασθενής διαγνώστηκε ότι έπασχε από καλπάζοντα καρκίνο. Ο θάνατος ήταν θέμα χρόνου και οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό. Ο ασθενής δεν έμεινε ικανοποιημένος από τη διάγνωση, ούτε ήταν διατεθειμένος να δεχτεί ότι δεν υπήρχε λύση. Κάλεσε λοιπόν τον γιο του και του ζήτησε να πάει στην Κούβα για να φέρει ένα φάρμακο που γινόταν από το δηλητήριο του σκορπιού. Ηταν απόλυτα πεπεισμένος ότι υπήρχε ελπίδα και αυτή σχετιζόταν με αυτό το φάρμακο. Ο γιος αντιλαμβανόταν το αδιέξοδο του πατέρα, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούσε να του αρνηθεί τη μόνη ελπίδα. Ετσι ξεκίνησε για την Κούβα αναπτερώνοντας το ηθικό του πατέρα του. Μετά την επιστροφή, ο ασθενής αφού έκανε μερικές θεραπείες πέθανε. Ο σκορπιός από την Κούβα δεν μπόρεσε να αποτρέψει το μοιραίο.
Το συμπέρασμα: η Κεντροαριστερά μπορεί να επικαλείται τον Κέινς κάτω από την αφόρητη πίεση ενός απογοητευμένου εκλογικού κοινού και να τον παρουσιάζει ως την εναλλακτική κεντροαριστερή πρόταση σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Ομως αυτό δεν μπορεί να αναιρέσει την πραγματικότητα, ότι για μια ανοικτή οικονομία μέλος μιας νομισματικής ένωσης οι κεϊνσιανές πολιτικές έχουν τόση θεραπευτική ισχύ για τη χωλαίνουσα οικονομία της- γιατί στην πραγματικότητα η οικονομία μας χωλαίνει αλλά δεν πάσχει από καρκίνο- όση και το φάρμακο του σκορπιού από την Κούβα για τους καρκινοπαθείς. Μπορεί να γίνουμε αρεστοί σε όσους αναζητούν ελπίδα, αλλά δεν θα καταφέρουμε να τους σώσουμε, όχι τουλάχιστον με τον Κέινς.
Ο κ. Φ. Σαχινίδης είναι βουλευτής ΠαΣοΚ, Ν. Λάρισας.
Δημοσίευση σχολίου