Θέλει δύναμη να πεις συγγνώμη.

Το θέμα που κυριάρχησε φέτος στον εορτασμό των 60 χρόνων από το τέλος του Β'ΠΠ ήταν η άρνηση της Ρωσίας να αναγνωρίσει τα εγκλήματα της ΕΣΣΔ σε βάρος των κατοίκων των βαλτικών χωρών και την 45χρονη κατοχή τους.

Μια παρουσίαση των σοβιετικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας στην Βαλτική μπορούμε να δούμε σε αυτή την αναφορά του σουηδικού Jarl Hjalmarson Foundation.

Μιλάμε για 191,673 θύμματα στην Λετονία, 360,000 στην Λιθουανία και γύρο στα 110,000 στην Εσθονία.

Η Ρωσία δεν γίνεται μεγάλη χώρα όταν κάνει επίδειξη δύναμης σε άοπλους πολίτες όπως στον Καύκασο, ή όταν αρνείται αυτό που όλος ο κόσμος βλέπει στα εγκλήματα του δολοφονικού σοβιετικού καθεστώτος. Γίνεται μεγάλη όταν συμφιλιώνεται με το παρελθόν της, συνεργάζεται με τους γείτονές της και εντάσσεται ειρηνικά στο διεθνές πλέγμα οικονομικής συνεργασίας.

Αυτό που ζητάνε οι χωρές αυτές είναι ότι έπραξε η σοβιετική κυβέρνηση για τα εγκλήματα εναντίον των δικών της πολιτών, να τα αναγνωρίσει. Αυτό που έκανε η Γερμανία εδώ και 50 χρόνια, αυτό που έκανε η Ιαπωνία για την Κορέα κτλ Δηλαδή το αυτονόητο!

Μάλλον το γεγονός όμως ότι το αίτημα αυτό το στηρίζει και ο Αμερικανός Πρόεδρος δικαιολογεί την φυσική, πολιτιστική και κοινωνική εξόντωση των πολιτών των Βαλτικών χωρών (αν και νομίζω αρκετοί στη χώρα μας θα χαρούν να δουν την φυσική εξόντωση και των υπόλοιπων που γλύτωσαν!).