Πίστα F1 στο Ελληνικό;

Τι άλλη κρατικού σχεδιασμού βλακεία θα υποστούμε;

Χθες άκουσα σε αθλητικούς σταθμούς συζητήσεις για την πρόθεση να κατασκευαστεί πίστα για Φόρμουλα Ένα στο χώρο του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού. Είναι μάλιστα πρωθυπουργική απόφαση στην οποία μέχρι τώρα αντιδρά ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ. Ειλικρινά απορώ με τα (ανύπαρκτα) μυαλά που κουβαλάνε πολλοί κυβερνώντες! Θα καταστρέψουν 4.000 στρέμματα τς πιο πολύτιμης έκτασης αυτή στη στιγμή στην Αττική για να κάνουν μια πίστα που θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε κοντά στην Αθήνα; Κοντά στην Αττική Οδό προς Ελευσίνα πχ υπάρχουν τεράστιοι διαθέσιμοι και χώροι, με ελάχιστο κόστος συγκριτικά με το Ελληνικό;

Σε ποιό μέρος του κόσμου φτιάχνουν πίστες αγώνων μέσα στον αστικό ιστό;; Πόσες μέρες το χρόνο θα χρησιμοποιείται η έκταση; Ακόμα και αν μπει σε όλα τα μεγάλα διεθνή μηχανοκίνητα πρωταθλήματα (πράγμα αμφίβολο και αβέβαιο) μιλάμε για 20-30 μέρες το χρόνο (με δοκιμαστικά κτλ). Στερείται μια τεράστια έκταση από τους πολίτες της Αθήνας, που θα μπορούσαν να την αξιοποιήσουν με χρήσεις όλο τον χρόνο. Για να μην μιλήσουμε για την επιβάρυνση με θόρυβο όλης της περιοχής.



Ο χώρος του Ελληνικού είναι μια καταπλητική ευκαιρία που μπορεί να αλλάξει την ποιότητα ζωής συνολικά στο Λεκανοπέδιο (ιδέες για την αξιοποίησή του έχουμε δώσει και μεις παλιότερα αλλά και ο Στέφανος Μάνος). Η μεγαλομανία όμως μερικών πολιτικών σε συνδυασμό με την μυωπική αντίληψη του ελληνικού γραφεικοκρατικού τέρατος απειλούν να το σπαταλήσουν. Ακούμε παράλογες προτάσεις να πέφτουν στο τραπέζι και να συζητούνται σοβαρά. Από πάρκο-τέρας 4.000 στρεμμάτων, μέχρι αεροδρόμιο Γενικής Αεροπορίας και τώρα πίστα F1!

Όταν το κριτήριο δεν είναι η οικονομική αποδοτικότητα αλλά οι ορέξεις και τα αλλοπαρμένα μυαλά του κάθε πολιτικού και του σχεδιασμού των γραφειοκρατών του, τα αποτελέσματα είναι η σπατάλη των χρημάτων των φορολογούμενων και τα αναξιοποίητα έργα, όπως τα πρόσφατα πανάκριβα έργα της Ολυμπιάδας που ένα χρόνο μετά χρησιμεύουν για να διοργανώνουν συνέδρια τα πολιτικά κόμματα! Η αποσύνδεση των δημόσιων επενδύσεων από την οικονομική πραγματικότητα είναι μια πρόκληση σε βάρος όσων εξασφαλίζουν με τους φόρους τους τις δυνατότητες του κάθε σχεδιαστή να κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι.