Σαββατο βραδυ στην ακρη της πολης

Μολις τελειωσα το Σαββατο βραδυ στην ακρη της πολης, της Σωτης Τριανταφυλλου.

Σας το προτεινω σιγουρα. Ενω ξεκιναει μετρια, σαν ενα ακομα χαλαρο βιβλιο, με απλη γλωσσα που μιλαει για τις ιστοριες μιας νεας στην Νεα Υορκη (μου θυμισε λιγο το Catcher in the Rye του Salinger ή το Junkie του Burrows) συνεχιζει και αποκαλυπτει σιγα σιγα την προσωπικοτητα της συγγραφεως*.

Δεν μαρεσουν τα βιβλια που φωναζουν: εδω θα μιλησω για το νοημα της ζωης και την φυση του κοσμου. Μαρεσουν τα βιβλια που το κανουν χωρις να το λενε. Μαρεσουν τα βιβλια που παρουσιαζουν τον πρωταγωνιστη σαν απλο περαστικο. Το βιβλιο αυτο με εκανε να νιωθω περιεργα. Η ψυχολογια του ατομου που λειπει αρκετα χρονια απο την Αθηνα, η σχεση με αυτους που αφηνει πισω, η καινουρια ζωη που φτιαχνει εκει που παει, στενη σχεση με την μουσικη, ναρκωτικα χορος και θανατος. Η στιγμη που δεν νιωθεις σαν εικοσαχρονο παιδι πια...

Ειναι αυτο που ζουμε τιποτα παραπανω απο μια απλη αλληλουχια εμπειριων και γεγονοτων? Ακουγεται τετριμμενο ρε γμτ, αλλα για τι πραγμα ακριβως προσπαθουμε στην ζωη μας? Γιατι να προσπαθεις να κανεις κατι με νοημα, αντι να πιεις ολο το αλκοολ, παρεις ολα τα ναρκωτικα, γευτεις ολον τον κοσμο? Ειναι δυνατον η συγγραφεας να γινει εκστατικα ευτυχισμενη? Και μαλιστα απλα οταν βρει τον ιδανικο συντροφο?

Ακουσα καπου οτι οι αντρες ξεκιναν με τα υπαρξιακα τους προβληματα κατα τα 25 και τα εχουν καθε δυο, τρια χρονια εως τα 45! Γιατι εχω την εντυπωση οτι τα υπαρξιακα δεν λυνονται ποτε, απλα απωθουνται?

Τελοσπαντων, διαβαστε το βιβλιο ειναι χαλαρο και ενδιαφερον, και οταν φτασετε στις τελευταιες σελιδες, βαλτε να παιζει Radiohead, κανα No Surprises ή Everything in its right place...

*πως λεγεται αυτο στην δημοτικη αραγε? συγγραφινα?

ΥΓ το πιο ενδιαφερον ειναι οτι το βιβλιο ειναι αυτοβιογραφικο. ή οχι?
ΥΓ2 πολυ αστεια βρηκα την μεταφραση ολων των τραγουδιων και ονοματων στα ελληνικα. Οχι μονο εχει πλακα αλλα ειναι και χαλαρωτικα αντιθετο στην ταση να το παιζουμε γνώστες