Ο θάνατος και η Δύση

Νέο Άρθρο

Σκέψεις για την τελεολογική θεώρηση της παγκόσμιας ιστορίας

“Aπό το νεογέννητο μέχρι το πεντάχρονο παιδί η απόσταση είναι τρομακτική’’ έγραψε κάποτε ο Τολστόι. Σ’ αυτό το κρίσιμο διάστημα της παιδικής ηλικίας το ανθρώπινο ον έρχεται σε επαφή με μια ανώτερη σφαίρα κατανόησης που το απελευθερώνει από τα δεσμά της φυσικής αρχέγονης ύπαρξης . Είναι η επίγνωση του θανάτου, η πρώτη γνωριμία με την τεράστια μοναξιά στο αποκαλυπτόμενο σύμπαν.

Η ανώτερη σκέψη έχει τις ρίζες τις στις σκέψεις του θανάτου. Εδώ έχει τις ρίζες της η φιλοσοφία, η θρησκεία, η φυσιογνωσία. Από την αναπόφευκτη πορεία της ύπαρξης προέρχεται και κάθε βιωνόμενη ιστορική αίσθηση. Μέσα στη βαθιά απορία για το θάνατο γεννιέται η ανάγκη της κατανόησης της παντοδύναμης αιτιοκρατίας που διέπει τον φυσικό κόσμο με τα αδυσώπητα, διαρκώς παρόντα όρια. Έτσι το πρόβλημα του χρόνου και της κατεύθυνσης του γίνεται πιο απτό μέσα από την ιδέα του ατομικού πεπρωμένου. Με λίγα λόγια το βίωμα του βάθους αισθητηριακά συνδέεται με μια συνειδητοποίηση εντελώς ακούσια και αναγκαία αλλά δημιουργική. Τελικά η έκταση προς το βάθος μεταμορφώνει την αίσθηση σε εποπτεία. Ο χώρος και ο χρόνος παρατάσσονται αντιστικτικά. Ο δεύτερος γεννά τον πρώτο πριν εξοντωθεί από εκείνον. Στο στιγμιαίο παρόν ο χώρος αιχμαλωτίζει ένα απονεκρωμένο κομμάτι χρόνου. Στην πραγματικότητα της γιγνόμενης ύπαρξης συστεγάζονται δύο κόσμοι, δύο πτυχές, δύο αλληλοσυμπληρούμενες προοπτικές , η παρατήρηση και η εγκαρτέρηση...

*Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου*