Κυριακάτικο-ο Θεός να το κάνει-ποιήμα

και για να μην νομιζετε οτι δεν καταλαβαινουμε απο τεχνη, δημοσιευω ενα ποιημα που μας εστειλε μια πολλα υποσχομενη μορφη


Ειμαι η κυρια Λιζελότε Σούλτς
Καθε Κυριακη γύρω στις 14.οο πέρνω τα μπατόν μου και πάω βόλτα στους παρακάτω δρόμους
Βίζενστρασε, Πάνκστρασε και Χόχστρασε
Όταν χιονίζει φοράω και τα πέδιλα του σκί, οπότε ολοκληρώνεται η αμφιεσή μου ως σκιέρ.
Τα μπατόν τα βάζω όταν είμαι σπίτι, μαζί με τις 2 αγαπημένες μου ομπρέλες
Μια φοορά ξέχασα την μωβ ομπρέλα στο σπίτι της Ίνκε και αναγκάστηκα να ανυσηχήσω για 2 μέρες, μέχρι να μου φέρει ένα απόγευμά η φίλη μου την ομπρέλα πίσω γιατί έβρεχε και την χρειάστηκε.
Μετά βέβαια μαλώσαμε γιατί θεωρούσε ότι μπορούσε να την πάρει πάλι πίσω με πρόφαση ότι έβρεχε και η στάση του Μπους ήταν μακρυά αλλα της είπα, κοίτα Ίνκε, εσύ αν ξεχάσεις την βέρα σου σπίτι μου θα στην φέρω με το σκεπτικό, ότι μετά θα στην πάρω πίσω?
Η Ίνκε θεώρησε το παράδειγμα μου ανεπιτυχές, εκνευρίστηκε και έφυγε...μα, με την μώβ ομπρέλα μου! Την κυνήγησα φυσικά με το που το κατάλαβα... την πήρα πίσω αλλά βραχήκαμε και οι δυό!!!

Μιράντα Γαλιλαίου Πρώην δυτικό Βερολίνο, Απρίλιος 2005