Νέα νίκη για το εργατικό κίνημα (και τον Αλέκο Αλαβάνο προσωπικώς)

Ελάχιστες μέρες έχουν περάσει από τότε που η ελληνική Αριστερά και οι καρατζαφέρηδες δήλωναν την ικανοποίηση τους για τα δύο "όχι" στο ευρωσύνταγμα. Και εντάξει, για το ΚΚΕ δεν τίθεται θέμα, είναι εδώ και δεκαετίες εκτός πραγματικότητας και πάντα υποστήριζει σχεδόν ενστικτωδώς ο,τιδήποτε συντηρητικό, σκοταδιστικό, αντιεκσυγχρονιστικό. Αυτό που είχε ξενίσει περισσότερο ήταν η στάση του Συνασπισμού- ο κυρ Αλέκος Αλαβάνος έκανε σαν να ήταν περίπου προσωπική του υπόθεση το γαλλικό "όχι". Τι στις τηλεοράσεις έβγαινε πριν το δημοψήφισμα, τι πορείες οργάνωνε στην γαλλική πρεσβεία, τι συνεντεύξεις τύπου έδινε υπέρ του "όχι" (για να επηρεάσει ποιον άραγε; τον γαλλικό λαό;). Μετά δε το δημοψήφισμα, ξέφυγε κανονικά. Έβγαινε στα κανάλια να κάνει δηλώσεις νυχτιάτικα, με ύφος αλαφιασμένο, με τα λίγα του μαλλιά ανακατεμένα (για να τονίσει ότι κάτι συνταρακτικό, κάτι έκτακτο έχει συμβεί, σαν να έχει γίνει επανάσταση ή κάτι τέτοιο), με κάτι γαλλικά αυτοκόλλητα κολλημένα στο καρό του σακκάκι, περιχαρής σαν ο γαλλικός λαός να ψήφισε αυτόν προσωπικά.
Μάθαμε λοιπόν, από τους πανηγυρισμούς των ελλήνων αριστερών εκείνες τις μέρες, ότι το "όχι" ήταν καλό και προοδευτικό, διότι θα οδηγούσε σε ένα νέο, πιο δημοκρατικό και προοδευτικό ευρωσύνταγμα. Ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ θα έπαιρναν το μήνυμα από την λαϊκή εξέγερση, θα έσκιζαν τις "νεοφιλελεύθερες ντιρεκτίβες" τους και θα οδηγούσαν σε μια πιο σοσιαλδημοκρατική, αν όχι σοσιαλιστική, ευρώπη.
Κάποιοι λίγοι έλεγαν ότι αυτά είναι μαλακίες, ότι στην ουσία νέο σύνταγμα δεν πρόκειται να υπάρξει (κι αν ακόμη υπήρχε πολιτική βούληση για νέο σύνταγμα, οι διαδικασίες θα έπαιρναν χρόνια). Οι άνθρωποι που έλεγαν αυτές τις αρλούμπες περί νεου πιο προοδευτικού συντάγματος, απλώς δεν ήξεραν τι έλεγαν. Οι συλλογισμοί τους δεν στηρίζονταν πουθενά. Το αν η ευρώπη θα πάει σε πιο φιλελεύθερη ή πιο "αριστερή" κατεύθυνση, είναι και θέμα συσχετισμών. Μετά το "όχι", το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα βγαίνει αποδυναμωμένο- και φαίνεται ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) ο Σαρκοζί θα τα σαρώσει όλα. Στην Γερμανία το SPD αποδυναμώνεται επίσης και μάλλον το φθινόπωρο θα παραχωρήσει την εξουσία στους χριστιανοδημοκράτες. Οι δύο μεγάλες χώρες, που εκφράζουν την "καρδιά" της ευρωπαϊκής υπόθεσης, τραβάνε προς τα "δεξιά" (όπως το έχουν στο μυαλό τους οι αλαβαναίοι). Με αυτό το δεδομένο, από ποιον περιμένουν οι προοδευτικοί διανοούμενοι (δηλαδή ο Ζουράρις και ο Δελαστίκ) να οδηγήσει την ευρώπη σε πορεία αντίθετη του φιλελευθερισμού; Από τον Τόνι Μπλερ; Από τον Μπερλουσκόνι; Από τους πολωνούς, τους τσέχους, τους μαλτέζους;
Χρειάστηκαν μόλις 10 μέρες για να αποδειχθούν πόσο αβάσιμοι ήταν οι "αριστεροί" πανηγυρισμοί για το "όχι". Το ευρωσύνταγμα παγώνει χωρίς κανείς να συζητάει για ένα νέο σχέδιο ευρωσυντάγματος, ο κοινοτικός προυπολογισμός δεν αυξάνεται, οι διαρθρωτικές αλλαγές στις ευρωπαϊκές οικονομίες εξαπλώνονται πιο γρήγορα, και η φιλελεύθερη προσέγγιση που επικαλείται ο Μπλερ κερδίζει έδαφος (ενώ η Ελλάδα ειδικότερα, θα πάρει λιγότερα από το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης- γύρω στα 14-18 δισ ευρώ όταν από το Γ' ΚΠΣ είχε πάρει κάπου 25 δις- ενώ θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να απορροφηθούν αυτά τα κονδύλια, αφού οι κανονισμοί που θα συνοδεύουν την απορρόφηση τους γίνονται πολύ πιο αυστηροί).
Αυτό είναι το κέρδος "των λαών" από το "όχι" στο ευρωσύνταγμα.
Ακούσατε εσείς κανέναν σοβαρό άνθρωπο στην ευρωπαϊκή ένωση να συζητάει για "ευρώπες των λαών" και άλλες τέτοιες ασυναρτησίες που λέει εδώ ο κυρ Αλέκος και ο κυρ Λαφαζάνης;
Και ποια είναι η απάντηση των βελούδινων αυτών διανοούμενων; Μήπως να ξανασκεφτούν το ενδεχόμενο να λένε μαλακίες; Όχι βέβαια! Αντί να βγουν και να πουν ότι έκαναν λάθος εκτίμηση για το πού θα οδηγηθούν οι εξελίξεις μετά το "όχι", οργανώνουν σήμερα το απόγευμα διαδήλωση (ο Συνασπισμός και κάποιοι άλλοι) έξω από τα γραφεία της ευρωπαϊκής ένωσης στην Αθήνα με αίτημα, μεταξύ άλλων, την ..."αύξηση του κοινοτικού προϋπολισμού στο 5%".
Δηλαδή αφού καταγάγαμε λαμπρή νίκη ενάντια στο διευθυντήριο των βρυξελλών, (τους ξεφτιλίσαμε μιλάμε) τώρα απλώνουμε πάλι το χεράκι για να ζητιανέψουμε παραπάνω λεφτουδάκια.
Από νίκη σε νίκη πάει το κίνημα...