Συγγνώμη ...λάθος!

Αν ακούσετε αυτή την έκφραση από το τηλέφωνο, μάλλον το κακό θα είναι μικρό. Το πολύ πολύ ένα λάθος τηλεφώνημα να σας έβγαλε από τον ύπνο σας.

Αν όμως ακούσετε μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που σας αθώωνει για μια λανθασμένη καταδικαστική απόφαση, τότε μάλλον η ζημιά που σας προκάλεσε η καταδίκη θα είναι τεράστια.

Πριν μερικές μέρες αθωώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ η λογιστική εταιρία Arthur Andersen. H Arthur Andersen, που ήταν κάποτε η πέμπτη μεγαλύτερη εταιρία στον κλάδο της παγκοσμίως, συνδέθηκε με το σκάνδαλο της Enron και κατηγορήθηκε ότι παράνομα απέκρυψε στοιχεία για την υπόθεση. Αυτό οδήγησε στην δίωξή της από το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ και στην καταδίκη της από ένα σώμα ενόρκων στο Τέξας τον Ιούνιο του 2002.

Όλη η περιπέτεια της καταδίκης είναι γνωστή. Προβλήθηκε από τα media, γράφτηκαν βιβλία ολόκληρα, έγινε κλασικά αφορμή για αφοριστικές κατηγορίες εναντίον των ΗΠΑ και του κφαλαιοκρατικού συστήματος κτλ κτλ Όμως η απόφαση αυτή ακυρώθηκε από το Ανώτατο δικαστήριο στα τέλη Μαίου 2005. Αυτό πάλι δεν ακούστηκε καθόλου, γιατί δεν συμφέρει να εκτεθεί το κράτος, που κατέστρεψε κατά λάθος μια εταιρία, όσους ζητούν αυστηρότερη και πιο παρεμβατική πολιτική στην ρύθμιση της λειτουργίας των εταιριών, όσους επωφελήθηκαν από την κατάρρευση της συγκεκριμένης εταιρίας, όσους χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο παράδειγμα για να μας πείσουν για τη βαρβαρότητα και τα λοιπά γραφικά του καπιταλισμού κλτ

Το ζήτημα είναι όμως ότι η εταιρία έχει πια καταστραφεί. Οι περισσότεροι πελάτες της την εγκατέλειψαν όταν άρχισαν οι κατηγορίες και οι διώξεις, τα κυριότερα στελέχη της έφυγαν και σήμερα είναι μια σκιά του παλιού της εαυτού. Πώς θα μπορέσει ποτέ η εταιρία να αποζημιωθεί για την καταστροφική παρέμβαση του κράτους και των γραφειοκρατικών μηχανισμών του; Που πήρε μια υγιή εταιρία και την έριξε στο λάκο των δικαστικών λεώντων, σπιλώνοντας τη φήμη και την αξιοπιστία της, από τα σημαντικότερα assets μιας εταιρίας αυτού του κλάδου, που χρειάστκαν πάνω από 80 χρόνια υποδειγματικής λειτουργίας για να τα αποκτήσει.

Το θέμα επιπλέον είναι, πού θα πρέπει να σταματά η δικαιοδοσία του κράτους στην επέμβασή του στην οικονομία; Αν οι ιδιωτικές εταιρίες, και ο κάθε ενεργός οικονομικά πολίτης, είναι υπόλογοι κάθε στιγμή των πράξεών τους, πώς γίνεται το κράτος να λειτουργεί σαν ένας ασύδοτος, ανεύθυνος και επικίνδυνος cowboy που σκοτώνει και δεν πληρώνει;