Συντεχνίες και Μεσαίωνας

Διαβάζοντας ειδησεογραφία στο in.gr έπεσα σε ένα άρθρο χτες στη γωνία. Ο,τι οι συντεχνίες ζουν και βασιλεύουν στην Ελλάδα είναι κάτι που το ήξερα αλλά δεν φαντάστηκα ότι φτάνουν σε τέτοιο σημείο παρανομίας, σε σχέση με το κοινοτικό Δίκαιο.

Στους Λειψούς (κάποιο νησί κάπου στην Ελλάδα) υπήρχε ένα φαρμακείο το οποίο είχε ανοίξει ένας Ιταλός φαρμακοποιός, ο οποίος έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο νησί. Για να ανοίξει αυτό το φαρμακείο χρειάστηκε την παρέμβαση της Ιταλικής πρεσβείας, γιατί ενώ έχει την απαιτούμενη εμπειρία (και τυπικά προσόντα) οι Ελληνες φαρμακοποιοί δεν του έδιναν τη δυνατότητα με το πρόσχημα ότι δεν είναι γνώστης των Ελληνικών. Τελικά άνοιξε το φαρμακείο με Ελληνίδα βοηθό (για να μπορεί προφανώς να συννενοείται) αλλά οι συντεχνίες πάλι έκαναν παρέμβαση ώστε να κλείσει το φαρμακείο του.

Ενα φαρμακείο δεν είναι τίποτα άλλο από μια εμπορική επιχείρηση. Ομως λόγω του αντικειμένου μια και συναλλάσεται με ναρκωτικές ουσίες, όπως και πρέπει να έχει τη δυνατότητα να δίνει ο φαρμακοποιός φάρμακα για συμπτώματα, απαιτούνται προφανώς κάποιες γνώσεις (πτυχίο πανεπιστημίου φαρμακευτικής και εξέταση πιστοποίησης) τις οποίες ο φαρμακοποιός απέκτησε στην Ιταλία (όπως και πολλοί συνάδελφοι του φαρμακοποιοί). Αλλά σε κάθε φαρμακείο εργάζονται άτομα τα οποία είναι καθαρά πωλητές/ταμίες, τον ίδιο τον φαρμακοποιό σπάνια τον βλέπεις. Την ευθύνη για αυτά τα άτομα την έχει και ο φαρμακοποιός προφανώς.

Οι φαρμακοποιοί στην περίπτωση αυτή δουλεύουν συντεχνιακά και δεν επιτρέπουν κάποιον να ανοίξει το φαρμακείο του. Οπως όμοια παλιότερα οι σιδεράδες δεν άφηναν κάποιον να γίνει σιδεράς, οι φουρνάρηδες κάποιον να γίνει φούρναρης κ.ο.κ. Χωρίς κάποιον πραγματικό λόγο, απλά γιατί δεν είναι μέλος της συντεχνίας. Οπως είναι γνωστό οι συντεχνίες έπεσαν με την ελεύθερη οικονομική ανάπτυξη την οποία προφανώς δεν θέλει να αποκτήσει η Ελλάδα.