ένα καταπληκτικό άρθρο από την εφημερίδα new york times με τίτλο "The End of the Rainbow"
Here's something you probably didn't know: Ireland today is the richest country in the European Union after Luxembourg.
Yes, the country that for hundreds of years was best known for emigration, tragic poets, famines, civil wars and leprechauns today has a per capita G.D.P. higher than that of Germany, France and Britain. How Ireland went from the sick man of Europe to the rich man in less than a generation is an amazing story. It tells you a lot about Europe today: all the innovation is happening on the periphery by those countries embracing globalization in their own ways - Ireland, Britain, Scandinavia and Eastern Europe - while those following the French-German social model are suffering high unemployment and low growth...
Ireland's turnaround began in the late 1960's when the government made secondary education free, enabling a lot more working-class kids to get a high school or technical degree. As a result, when Ireland joined the E.U. in 1973, it was able to draw on a much more educated work force.
By the mid-1980's, though, Ireland had reaped the initial benefits of E.U. membership - subsidies to build better infrastructure and a big market to sell into. But it still did not have enough competitive products to sell, because of years of protectionism and fiscal mismanagement. The country was going broke, and most college grads were emigrating.
"We went on a borrowing, spending and taxing spree, and that nearly drove us under," said Deputy Prime Minister Mary Harney. "It was because we nearly went under that we got the courage to change."
And change Ireland did. In a quite unusual development, the government, the main trade unions, farmers and industrialists came together and agreed on a program of fiscal austerity, slashing corporate taxes to 12.5 percent, far below the rest of Europe, moderating wages and prices, and aggressively courting foreign investment. In 1996, Ireland made college education basically free, creating an even more educated work force.
The results have been phenomenal. Today, 9 out of 10 of the world's top pharmaceutical companies have operations here, as do 16 of the top 20 medical device companies and 7 out of the top 10 software designers. Last year, Ireland got more foreign direct investment from America than from China. And overall government tax receipts are way up.
"We set up in Ireland in 1990," Michael Dell, founder of Dell Computer, explained to me via e-mail. "What attracted us? [A] well-educated work force - and good universities close by. [Also,] Ireland has an industrial and tax policy which is consistently very supportive of businesses, independent of which political party is in power. I believe this is because there are enough people who remember the very bad times to de-politicize economic development. [Ireland also has] very good transportation and logistics and a good location - easy to move products to major markets in Europe quickly."
Finally, added Mr. Dell, "they're competitive, want to succeed, hungry and know how to win. ... Our factory is in Limerick, but we also have several thousand sales and technical people outside of Dublin. The talent in Ireland has proven to be a wonderful resource for us. ... Fun fact: We are Ireland's largest exporter."
Intel opened its first chip factory in Ireland in 1993. James Jarrett, an Intel vice president, said Intel was attracted by Ireland's large pool of young educated men and women, low corporate taxes and other incentives that saved Intel roughly a billion dollars over 10 years. National health care didn't hurt, either. "We have 4,700 employees there now in four factories, and we are even doing some high-end chip designing in Shannon with Irish engineers," he said.
In 1990, Ireland's total work force was 1.1 million. This year it will hit two million, with no unemployment and 200,000 foreign workers (including 50,000 Chinese). Others are taking notes. Prime Minister Bertie Ahern said: "I've met the premier of China five times in the last two years."
Ireland's advice is very simple: Make high school and college education free; make your corporate taxes low, simple and transparent; actively seek out global companies; open your economy to competition; speak English; keep your fiscal house in order; and build a consensus around the whole package with labor and management - then hang in there, because there will be bumps in the road - and you, too, can become one of the richest countries in Europe.
"It wasn't a miracle, we didn't find gold," said Mary Harney. "It was the right domestic policies and embracing globalization."
14 σχόλια:
Εντάξει αυτοί, εμείς τι θα κάνουμε...
Μηπως να τυπωναμε το αρθρο,να το καναμε leaflets και να το μοιραζαμε την Βουλη, ΓΣΕΕ κλπ..... Μπορει οι ανθρωποι να ειναι απλως ανημερωτοι....
αμφιβάλλω ότι το πρόβλημα της ελλάδας είναι ότι η γσεε και η βουλή είναι ανενημέρωτοι. το πιο πιθανό είναι να μη θέλουν ή να μη τολμούν να αλλάξουν τα πράγματα. αρχικά, για να πετύχει το μοντέλο ιρλανδίας χρειάζεται πάνω απ'όλα μακροπρόθεσμη συνεπής στρατηγική. εδώ αλλάζει υπουργός της ίδιας κυβέρνησης και φέρνει τα πάνω κάτω, πως θα πετύχει η χώρα κάτι που θέλει από τους πολιτικούς συστηματική και σύνθετη δουλειά και σύμπνοια, ενώ παράλληλα η μισή χώρα (τουλάχιστον) θα πιστεύει ότι θα χάσει αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν και θα πιέζει αποπνικτικά?
Δεν ειναι θεμα ενημερωσης, το παραδειγμα της Ιρλανδιας το εχουν ακουσει ολοι λιγο πολυ.
αλλα δεν εχουν καταλαβει ΓΙΑΤΙ τα καταφερε η Ιρλανδια. χρειαζεται πραγματισμος και λογικη, συνεπεια στις πολιτικες μας και σοβαροτητα. Πραγματα που οπως ειπε η πινκυ δεν υπαρχουν στην χωρα του αρπα-κολλα.
Πολύ θα ήθελα να ζω στον κόσμο του Thomas Friedman. Βγαίνει και για Xbox; =)
Κοιτάξτε. Δεν διαφωνώ οτι το Ιρλανδο-Αγγλικό μοντέλο μπορεί να είναι πιο "συμβατό" με τις διεθνείς επιταγές και άρα πιο ελκυστικό, άλλα ας δούμε λίγο τα πράγματα πιο προσεκτικά.
Το να μπει η Ελλάδα και όλες οι χώρες που εμπνέονται απο το Γαλλο-Γερμανικό άξονα σε ένα παγκόσμιο χρηματιστήριο φοροελαφρύνσεων είναι μεγάλο ρίσκο και απαιτεί ενδελεχείς μελέτες καθώς κάτι τέτοιο ενδέχεται να γονατίσει οικονομικά τις χώρες αυτές.
Η Ιρλανδία βρίσκεται σε μια πολύ καλή στρατηγική θέση στο παγκόσμιο χάρτη. Επίσης όλοι μιλάνε Αγγλικά. Το ζήτημα της γλώσσας είναι πολύ σοβαρό στον επιχειρηματικό τομέα και κατά περίεργο λόγο υποτιμάται συχνά.
Τέλος, η Ιρλανδία συνορεύει με την Αγγλία. Πολύ σημαντικός παράγοντας επιρροής κατα τη γνώμη μου.
Πώς ακριβώς θα γονατίσει μια χώρα λόγω των φοροελαφρύνσεων;
Αν αρχίσει ένα παγκόσμιο παιχνίδι ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών με σκοπό να προσφέρουν όσο γίνεται πιο ελκυστικό φορολογικό καθεστώς για τις εταιρίες και τις πολυεθνικές, τότε προφανώς τα λεφτά που θα μπαίνουν στα "ταμεία" του κράτους θα γίνονται όλο και λιγότερα.
Και μη ξεχνάς πως το Ελληνικό κράτος έχει πολλές υποχρεώσεις. Παιδεία, Εκκλησία, Αστυνομία, κλπ
Προφανώς θα μπαίνουν λιγότερα (και πρέπει να μπαίνουν λίγότερα). Γιατί όμως μια χώρα να γονατίσει αν το κράτος της δεν έχει λεφτά για να σπαταλά; Μια χώρα έχει μόνο να κερδίσει, στο σημερινό περιβάλλον, από τον περιορισμό του ρόλου του κράτους και της παρέμβασής του (είτε με διοικητικά μέτρα, είτε με φόρους κτλ) στην οικονομία.
Η Εκκλησία δεν μπορεί να θεωρείται σε καμία φιλελεύθερη κοινωνία υποχρέωση του κράτους.
Οι υπόλοιπες βασικές υποχρεώσεις ενός κράτους (παιδεία, ασφάλεια, δικαιοσύνη κτλ) μπορούν να καλυφθούν με ένα κλάσμα των σημερινών πόρων που σπαταλούνται.
Η μείωση των φόρων άλλωστε δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για ταχύτερη ανάπτυξη και η αύξηση του ΑΕΠ καλύπτει μεγάλο μέρος από τις απώλειες από την μείωση των συντελεστών.
Ποιά κοινωνία γονατίζει; Η Ιρλανδία των 42.000 $ κατα κεφαλήν εισοδήματος με συντελεστές 12 και 12,5% ή εμείς με κατά κεφαλήν γύρω στα 20.000 $ και φορολογία 35 και 40%;
Roark + Turquoise δε διαφωνώ εντελώς, απλά στην Ελλάδα ένα τόσο φιλελεύθερο μοντέλο είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί. Φαντάσου μόνο τι θα γίνει την επόμενη μέρα που θα αποσπάσουν την εκκλησία απο το κράτος (αμήν και πότε).
Όσον αφορά το χρηματιστήριο των φοροελαφρύνσεων εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι στα χέρια τον άπειρων σε διεθνή οικονομικά ζητήματα ελλήνων.
Θεωρώ πως η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί κάποια πράγματα απο το Ιρλανδικό σύστημα (με πρώτα την προώθηση των φοροελαφρύνσεων και την ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας) άλλα όχι να την εφαρμόσει εξ' ολοκλήρου.
Αυτό το λέω γιατί πιστεύω πως υπάρχουν διαφορές στη νοοτροπία απο κράτος σε κράτος και ορισμένα πράγματα στην Ελλάδα θα παραμείνουν Ταμπού για πολλά χρόνια ακόμα.
@xpan: η κάθε χώρα σίγουρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. ωστόσο, οι αρχές στις οποίες βασίζεται το ιρλανδικό μοντέλο παραμένουν ίδιες και η ελλάδα βρίσκεται πολύ μακριά από τις αρχές που έθεσε η ιρλανδία για να πάει μπροστά. το ιρλανδικό μοντέλο δεν εφαρμόζεται σε μία νύχτα ούτε είναι copy,paste η εφαρμογή του. αν όμως δεν μελετηθεί, αν όμως δεν αποφασίσουν όλοι οι "υπεύθυνοι" ότι αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί - λαμβάνοντας υπ'όψιν πάντα τα ελληνικά δεδομένα, και αν στη συνέχεια δεν ξεκινήσει μια επικοινωνιακή πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση, we're not going anywhere near the rainbow που λέει και το άρθρο.
ως προς την εκκλησία, αν γίνουν τα παραπάνω, θα γίνει κι'ο διαχωρισμός. αρκεί να θελήσουν οι πολιτικοί, η γσεε, κλπ κλπ να κάνουν τις απαραίτητες τομές για να απελευθερωθεί η χώρα.
θάταν μεγάλη αφέλεια να πίστευε κανείς ότι αυτός ο δρόμος είναι εύκολος. είναι όμως μονόδρομος στον οποίο η ελλάδα προς το παρόν πάει ανάποδα
Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ αναφέρει: «Η ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης αναμένεται σήμερα να καλέσει σε διάλογο τους κοινωνικούς εταίρους με βασικό ζήτημα συζήτησης τη διευθέτηση και τη μείωση του κόστους των υπερωριών. Η ΓΣΕΕ την περασμένη εβδομάδα ομόφωνα αποφάσισε εφόσον κατατεθεί νομοσχέδιο με μεταβολές που βλάπτουν τις εργασιακές σχέσεις να πραγματοποιήσει 24ωρη πανελλαδική απεργία. Κατά τη ΓΣΕΕ καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Σύμφωνα με πληροφορίες η ΓΣΕΕ θα ανταποκριθεί στην πρόσκληση του υπουργείου ωστόσο δεν σχεδιάζει να παραμείνει τονίζοντας ότι τα θέματα του διαλόγου αφορούν μόνο τους κοινωνικούς εταίρους». obviously, we are nowhere near even the beginning of the rainbow
Ούτε γω έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα σε μια μέρα (στην Ελλάδα ζω). Ο μαξιμαλισμός είναι εχθρός της βελτίωσης. Όμως βλέπω ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά αν βάλουμε ξεκάθαρους στόχους και τους κυνηγήσουμε με συνέπεια.
Αυτό όμως που παρτηρώ στην χώρα μας είναι, όπως σωστά επισημαίνει και η Pinky, ότι δεν είμαστε ούτε καν κοντά στο να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε έστω και ψήγματα μιας ανάλογης πολιτικής.
Αντί για μείωση των δαπανών τρέχουν με ρυθμούς αύξησης πάνω από 10%!
Αντί για περιορισμό του κράτους ιδρύθηκαν πέρισυ πάνω από 50 δημόσιοι οργανισμοι!
Αντί να αφήνονται οι εταιρίες να λειτουργήσους ελεύθερα σε επιβάλλον ανταγωνισμού, το κράτος ετοιμάζεται να επιδοτήσει με 1,6 δις τον ΟΤΕ!
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Είναι ενδεικτικός όμως του γεγονότος ότι αυτό που μας απειλεί σήμερα δεν είναι η υπερβολική εφαρμογή νέων καινοτόμων μέτρων, αλλά η πλήρης απουσία τους!
και η παραπληροφορηση ειναι τετοια που πολλοι οπως η Ελευθεροτυπια λενε οτι τα "νεοφιελευθερα μετρα απετυχαν"
Ποια φιλελευθερα ρε παιδια??? Ο βρωμοΟΤΕ εν ετει 2005 δεν ειναι ακομα πραγματικα ιδιωτικος. Και χειροτερα η αγορα τηλεπικοινωνιων ειναι ακομα 95% κλειστη. Να μην μιλησω για την ΔΕΗ.
Κιαν πραγματικα οι δαπανες ανεβουν 10% θα ειναι σαν να φτυνουν στα μουτρα ολους μας. ποτε θα σταματησουν να μοιραζουν τα λεφτα μας σε αυτους που τα αξιζουν λιγοτερο και φωναζουν περισσοτερο?
Δημοσίευση σχολίου