Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

Φυσικές καταστροφές και αγορά

Με αφορμή την τραγωδία του τυφώνα Κατρίνα και την απαράδεκτα κακή αντίδραση του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού σε όλα τα επίπεδα, θα ήταν εξίσου εύκολο με τις κραυγές από τα αριστερά (περί ρατσισμού, αυταρχισμού, ιμπεριαλισμού κτλ) ή τις αστειότητες των υπερσυντηρητικών και των θρησκόληπτων να προσθέσουμε κι άλλες κατηγορίες απέναντι στο σύγχρονο αμερικανικό κράτος, που όπως όλα τα κράτη ούτε είναι τέλειο ούτε θα γίνει ποτέ. Οι κατηγορίες όμως αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα όφελος. Όταν δεν κατευθύνονται από πολιτικές σκοπιμότητες, γίνονται περισσότερο για ιδεολογική αυτοεπιβεβαίωση του κατήγορου και την κολακεία όσων ήδη συμπλέουν μαζί του. Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των κατηγοριών. Δεν έχουν τίποτα θετικό να προτείνουν πέρα από γενικόλογα ευχολόγια.

Τα προβλήματα προετοιμασίας για φυσικές καταστροφές είναι ένα ιδιαίτερα περίπλοκο αντικείμενο. Ακόμα και στο πλουσιότερο κράτος στο κόσμο οι πόροι είναι πεπερασμένοι. Ποτέ δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν όλες οι ανάγκες και να είναι παντού προετοιμασμένοι για τα πάντα. Είναι δεδομένο ότι με βάση τους υφιστάμενους πόρους (που δεν μπορεί να είναι υπερβολικοί ώστε να στραγγίζουν μια οικονομία από την δυναμικότητά της και τις αναπτυξιακές της προοπτικές) πρέπει να γίνει η καλύτερη δυνατή αξιολόγηση των αναγκών, ιεράρχηση των προτεραιοτήτων και κατανομή των κονδυλίων. Η Λουϊζιάνα ή η Φλόριντα πρέπει να δώσουν μεγάλυτερη σημασία στην αντιμετώπση των τυφώνων, η Ιαπωνία ή Ελλάδα στους σεισμούς, η Καλιφόρνια στις πυρκαγιές (και τους σεισμούς) κτλ.

Με ποιό κριτήριο όμως θα κατανεμηθούν οι πόροι; Αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε ο εύκολος λαϊκισμός των ΜΜΕ (που ειδικά μετά από εντυπωσιακά και συναισθηματικά φορτισμένα γεγονότα διαπράτει εγκλήματα σε βάρος της προσπάθειας ορθολογικής διαχείρησης των κινδύνων). Ούτε οι απαιτήσεις της κάθε γραφεικρατικής υπηρεσίας που υπερβάλλει και υπερτονίζει την σημασία της για να αποσπάσει μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις.

Το απαραίτητο κριτήριο που θα ορίσει τις προτεραιότητες και τις ενέργειες των μηχανισμών προστασίας είναι το οικονομικό κόστος κάθε καταστροφής. Σε μια Πολιτεία που απειλείται από τυφώνες, το οικονομικό κόστος τους (που αντικατοπτρίζεται στις ασφαλιστικές αποζημιώσεις, τα έξοδα της κινητοποίησης των σωστικών μέσων, την διαταραχή των οικονομικών μεγεθών κτλ) είναι αρκετά μεγάλο ώστε να δικαιολογεί επενδύσεις για την προστασία από αυτούς. Είναι ένα κόστος που μπορεί να μετρηθεί εκ των προτέρων όταν η ασφαλιστική υπολογίζει το ενδεχόμενο ρίσκο και όταν ο πελάτης το αποδέχεται*. Ειδικά σε μια εποχή σαν την δική μας με την ταχύτατη διάδοση της γνώσης, οι ενδεχόμενοι κίνδυνοι και οι τεχνολογικές προσαρμογές μπορούν ταχύτατα να εκτιμηθούν και να ενσωματωθούν στο ρίσκο.

Σε μια άλλη περιοχή, όπου οι τυφώνες είναι ανύπαρκτο φαινόμενο, η επένδυση στην προστασία από αυτούς είναι μια προκλητική σπατάλη πόρων. Αν το χρήμα ήταν κρατική θρησκεία, τότε το κράτος θα έκανε ότι είναι δυνατόν να πετύχει βέλτιστη κατανομή πόρων, για να εξασφαλίσει τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις των φυσικών καταστροφών (που αυξάνουν τα έξοδά του και μειώνουν τα έσοδά του). Αντίθετα όταν είναι έρμαιο ομάδων πίεσης, ιδεολογικών παρωπίδων, ανίκανων πολιτικών ή διαφθοράς τότε μόνο η τύχη σώζει από την καταστροφή.

Σε μια περιοχή αυξημένων τυφώνων, τα ασφάλιστρα για την κάλυψη της περιουσίας κάποιου για τους τυφώνες είναι πολύ ανεβασμένα (αφού είναι σίγουρο ότι η εταιρεία θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να πληρώσει αποζημιώσεις). Το κόστος των ασφαλίστρων είναι ευθέως ανάλογο με τον κίνδυνο που διατρέχει το κάθε περιουσιακό στοιχείο. Και το κόστος των ασφαλίστρων έχει άμεση σχέση με την άνοδο του κόστους χρήσης του (πχ σπίτια, αυτοκίνητα, επιχειρήσεις κτλ). Σε μια ελεύθερη αγορά θα εντελώς αντιοικονομικό να μένει κανείς ή να στήνει την επιχείρησή του σε μια περιοχή απροστάτευτη από φυσικές καταστροφές, το κόστος των ασφάλιστρων τα καθιστά απαγορευτικά.

Μια τέτοια οικονομική συμπεριφορά θα είχε ως αποτέλεσμα την επένδυση από το κρατικό μηχανισμό της περιοχής σε μέτρα προστασίας της περιουσίας των πολιτών (αποτέλεσμα της πολιτικής πίεσης των κατοίκων αλλά και του ίδιου του μηχανισμού που βλέπει την πτώση εσόδων του), που θα είχε ως συνέπεια την μείωση του κόστους ζωής. Το πρόβλημα είναι όμως ότι ούτε παρατηρείται μια τέτοια ακριβώς συμπεριφορά, ούτε η αγορά είναι εντελώς ελεύθερη. Υπάρχουν όμως επιδράσεις που μεταβάλλουν τα δεδομένα.

Πχ. η επιδότηση για φτηνότερη κατοικία ή το πρόγραμμα εργατικών κατοικιών μπορεί να φαίνεται ένα πολύ αλτρουϊστικό πρόγραμμα κοινωνικής αλληλεγγύης. Κι όμως μπορεί να αποδεχτεί καταστροφικό και εγωϊστικό. Μειώνοντας τεχνητά το κόστος ζωής με αυτόν τον τρόπο, κάνει εκλυστική την διαβίωση σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον παρά την ανυπαρξία προστασίας. Έτσι μειώνεται η πολιτική πίεση από τους κατοίκους για προστατευτικά έργα, δίοτι η παρέμβαση του κράτους κατήργησε την συσχέτιση του κινδύνου από τις καταστροφές με την οικονομική τους πραγματικότητα. Το έτσι κράτος αφήνεται ανενόχλητο να αποσπά πόρους για άσχετα θέματα (πχ μείωση των κονδυλίων του Μηχανικού για χρηματοδότηση του πολέμου ή παραμέληση των υπηρεσιών διάσωσης). Θα μπορούσε να ρίξει την τιμή, όχι μόνο τους φτωχούς αλλά για όλους, με την αύξηση της ασφάλειας και την μείωση του κόστους ασφάλισης.

Οι πολίτες δεν είναι δυνατόν να έχουν πλήρη γνώση της κάθε παραμικρή λεπτομέρειας που επηρεάζει την ζωή τους. Ούτε μπορούν οι αποφάσεις τους να έχουν πάντα πρόβλεψη όλων των δεδομένων που τους αφορούν. Έτσι γεννιέται ο μεγάλος πειρασμός του κρατικού πατερναλισμού, της αφαίρεσης δικαιωμάτων και ελευθεριών στο όνομα της ασφάλειας ή της προστασίας. Όμως το κράτος έχει αποδειχτεί ότι παράγει πολύ φτωχά αποτελέσματα. Η αποτυχία της πρόληψης και της αντιμετώπισης του πρόσφατου τυφώνα Κατρίνα είναι η αποθέωση του αναποτελεσματικού σχεδιασμού, της ευθυνοφοβίας και της σύγκρουσης αρμοδιοτήτων που είναι χαρακτηριστικά οποιουδήποτε γιγαντωμένου κράτους.

Η λύση δεν μπορεί να βρεθεί στους διαδρόμους του γραφειοκρατικού σχεδιασμού και στην ενίσχυση της κρατικής παρεμβατικότητας αλλά στην μετατροπή των προβλημάτων σε άμεσες οικονομικές επιλογές, αντιληπτές και με επίδραση στη ζωή του κάθε πολίτη. Για τον ίδιο λόγο πχ υπάρχει το bonus-malus στην ασφάλιση των αυτοκινήτων. Για να καθίστατα την σωστή συμπεριφορά οικονομικά συμφέρουσα. Μια πρόταση θα μπορούσε να είναι η υποχρεωτική ασφάλιση των βασικών περιουσιακών στοιχείων και υποχρεωτική ασφάλεια ζωής. Έτσι, αν η κατασκευή φραγμάτων που να άντεχαν σε τυφώνα κλίμακας 5, μείωνοντας τους κινδύνους μείωνε ταυτόχρονα και το κόστος ζωής (από την μείωση του ύψους των υποχρεωτικών ασφαλίστρων), τότε δεν θα ήταν δυνατόν για την κυβέρνηση να πάρει έστω και μισό δολλάριο για την χρηματοδότηση του πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για την σωστή οργάνωση των υπηρεσιών αντιμετώπισης της καταστροφής. Αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες θα λειτουργούσαν πιο υπεύθυνα. Ενώ η Νέα Ορλεάνη έχει χτυπηθεί και άλλες φορές από τυφώνες, επέμεναν να χτίζουν εύθαυστα ξύλινα σπίτια. Αν όμως έπρεπε να πληρώνουν μεγλύτερα ασφάλιστρα σε σχέση με πιο ασφαλείς κατασκευές, θα είχαμε πιο υπεύθυνη οικιστική συμπεριφορά, μικρότερες ζημιές και λιγότερα θύματα.

Τα υποχρεωτικά ασφάλιστρα εισάγουν μια ρεαλιστική εκτίμηση των επιπτώσεων κάθε οικονομικής συμπεριφοράς. Ουσιαστικά η επιδίωξή μας είναι ο περιορισμός του κόστους της πληροφορίας και των ανταλλακτικών εξόδων, που είναι οι λόγοι της μειωμένης αποτελεσματικότητας της αγοράς. Ο πολίτης που έρχεται σε άμεση επαφή με τα αποτελέσματα των ενεργειών του, γίνεται αναγκαστικά πιο υπεύθυνος, αφού δεν μπορεί τόσο εύκολα να κρυφτεί ως λαθρεπιβάτης. Αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις των ενεργειών του στους γύρω του ως δικό του οικονομικό κόστος. Γίνεται πιο ενεργός στην πολιτική του συμμετοχή, και δεν αφήνει άλλους να ορίζουν ανεύθυνα τους πόρους του.

Η δημοκρατική διακυβέρνηση, τα αυστηρά καθορισμένα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, ο περιορισμός του κράτους από ρυθμιστικές παρεμβάσεις που να καταστρέφουν την ελευθερία της αγοράς και ειδικά η υγιής εύρωστη ασφαλιστική αγορά είναι οι μηχανισμοί που λειτουργούν εξισορροπιτικά αποτρέπουν τις ανεύθυνες κρατικές επιλογές. Αν το κράτος δεν αντιμετωπίζει επαρκώς τον κίνδυνο, τότε τα ασφάλιστρα είναι υψηλά. Αν σπαταταλά χρήματα δυσανάλογα πολλά, τότε η αυξημένη φορολογία πάλι καθιστά την διαβίωση και την επιχειρηματικότητα δύσκολη. Έτσι η κάθε κοινωνία θα επενδύει για την προστασία της ακριβώς όσα χρήματα είναι διαθετιμένη να δώσει σε κάθε κίνδυνο, και αυτά θα αντικατοπτρίζουν την ζημιά που είναι μπορεί να προκαλέσει.

Οι τυφώνες δεν πρόκειται να σταματήσουν να χτυπάνε ανθρώπινες πόλεις. Η μεγιστοποίηση της δυνατής προστασίας από αυτούς, χωρίς αυτό να βαίνει σε βάρος της προστασίας από άλλους κινδύνους ή αντιμετώπισης άλλων προβλημάτων, είναι μια πάρα πολύ δύσκολη προσπάθεια, στον οποίο οι κραυγές που ακούμε γύρω μας δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν παρά μόνο εμπόδια.


* Βέβαια η αγορά έχει ατέλειες, οι οποίες προκύπτουν όπως απέδειξε ο R. Coase, όχι στις εξωτερικότητες (των οποίων η λύση ήταν η ενσωμάτωση με μορφή φόρου όπως πρότεινε ο A.C.Pigou στα Οικονομικά της Ευημερίας του) αλλά στα ανταλλακτικά κόστη των συναλλαγών. Το περίφημο θεώρημα το Coase μας λέει ότι: If transaction costs are zero then any initial definition of property rights leads to an efficient outcome. Η σημασία είναι ότι όσο περισσότερο το νομικό σύστημα καθορίζει έτσι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα ώστε να μειώνονται τα πιθανά ανταλλακτικά κόστη, τόσο αποτελεσματικότερα λειτουργεί η αγορά. Παρά τις όποιες ατέλειές της, έχει πολύ λιγότερες από κάθε άλλο θεωρητικό ή εφαρμοσμένο μέχρι τώρα τρόπο ρύθμισης της οικονομικής δραστηριότητας. Σε κάποιο άλλο post θα μπούμε στο κόσμο του Coase.

Update (7/9/05, 23:22): Πάρα πολύ παρόμοιο είναι και το νόημα του "Παράδοξου του Καλού Σαμαρείτη" στο The Becker-Posner Blog (από το Reality Tape)

14 σχόλια:

Old Boy είπε...

"Το απαραίτητο κριτήριο που θα ορίσει τις προτεραιότητες και τις ενέργειες των μηχανισμών προστασίας είναι το οικονομικό κόστος κάθε καταστροφής".

Και όχι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, ε;

avatar είπε...

@Old Boy

Και όχι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, ε;

Δεν ξέρω πόσο κι αν διάβασες το ποστ. Αν εννοείς ένα μεταφυσικό "κόστος" σε ανθρώπινες ζωές τότε η απάντηση είναι προφανώς (και δυστυχώς αν θες) ΟΧΙ και αυτό είναι κάτι που προκύπτει και από τα πρόσφατα γεγονότα.

Ακόμη και το λεγόμενο "πολιτικό κόστος" μπορεί να μετριασθεί με το κατάλληλο PR machine.

Για αυτό και ο Roark προτείνει να προσθέσουμε ακόμη μία παράμετρο (υποχρεωτική ασφάλιση βασικών περιουσιακών στοιχείων και υποχρεωτική ασφάλιση ζωής) έτσι ώστε να εξορθολογιστεί η κατανομή των πόρων. Η οποία Γιάννη Μπερεδήμα κάθε άλλο παρά ορθολογική αποδείχτηκε όσον αφορά την πρόληψη του τυφώνα Κατρίνα. Περιγράφεται λοιπόν ένα εν δυνάμει κίνητρο παραπάνω για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Αν έχετε λόγους να διαφωνείτε ή να συμφωνείτε με τη συγκεκριμένη πρόταση πείτε το. Μην απαντάμε όμως άλλα ντ' άλλων...

Ανώνυμος είπε...

Winston Churchill's quote from the British Parliament, 1930's:

"The responsibility, of government", for the public safety is absolute and requires no mandate. It is in fact, the prime object for which governments come into existence."

Για περισσότερα εδώ
κάτω απ' τον τίτλο "The "city" of Louisiana".

Roark είπε...

Νομίζω ότι είναι κατανοητό ότι ο στόχος είναι να σωθούν ζωές. Το κριτήριο με βάση το οποίο θα μπορέσουμε να μεγιστοποιήσουμε την αποτελεσματικότητα των ενεργείων μας για να πετύχουμε αυτό τον στόχο, εξηγώ κατά την άποψή μου ότι είναι το οικονομικό κόστος της καταστροφής. Τα εναλλακτικά κριτήρια δεν είναι η ανθρώπινες ζωές, είναι το πολιτικό κόστος, οι ομάδες πίεσης, οι ιδεολογικές ιδεοληψίες κτλ Αν κάποιον πιστεύει ότι αυτά μπορούν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα να το συζητήσουμε. Τα υπόλοιπα ναι είναι λαϊκισμοί.

DiS, το αγαπητός Ουίνστον μπορεί να έλεγε ότι ήθελε, αλλά όταν οι πόροι δεν είναι απεριόριστοι, το safety δεν μπορεί να είναι absolute.

Roark είπε...

Ναι, ίσως πρέπει να κάνω λιανά ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι απαραίτητη για να να υπάρχει οποιαδήποτε προστασία, και ότι ο περιορισμός της ανάπτυξης τελικά εμποδίζει την ίδια την προσπάθεια προστασίας. Θα μου πάρει άλλο ποστ από ότι φαίνεται για να γίνω κατανοητός (αν και αμφιβάλλω).

Για τους τυφώνες της Καραϊβικής και τις επιπτώσεις του θα σε παραπέμψω στον Πάσχο Μανδραβέλη.

Τα σχόλια περί αδιαφορίας τα σχολιάσαμε και σε άλλα post. Αν υπήρχε προμελετημένη αδιαφορία τότε δεν υπήρχαν σχέδια εκκένωσης που να επιβάλλουν την υποχρεωτική καθολική εκκέωνση της Νέας Ορλεάνης. Σχέδια όμως υπήρχαν και τα δείξαμε. Και δείξαμε ποιανού απόφαση όφειλε να είναι. Γελοιότητα δεν είναι η ρεαλιστική αποτίμηση και ο καταλογισμός των επιμέρους ευθυνών. Γελοιότητα είναι οι ισοπεδωτικές γενικεύσεις.

Πάντως μου κάνει εντύπωση με πόση ευκολία χαρακτηρίζεται γελοιότητα οποιαδήποτε ορθολογική διαχείρηση πόρων από τη στιγμή που αφορά άλλους.

Επίσης οι φυσικές καταστροφές χτυπάνε συνήθως μεμονομένες περιοχές και όχι όλη την χώρα-αγορά, για να δημιουργείται αυτομάτως ταυτόχρονη απαίτηση αποζημιώσεων. Ακόμα και τώρα στην Νέα Ορλεάνη, το 47% της πόλης πλημμύρισε. Δεν υπάρχει καμία νομοτέλεια που να οδηγεί σε κατάρρευση το ασφαλιστικό σύστημα.

avatar είπε...

Γιάννη για την Κούβα και τους τυφώνες της έχει ένα απολαυστικό άρθρο ο Πάσχος Μανδραβέλης.

Roark είπε...

Τέλος πάντων, μες στη νύστα μου μπέρδεψα τα link.

Σύγκριση με υποθέσεις (γιατί δεν ξέρουμε τι ακριβώς χτύπησαν οι τυφώνες στην Κούβα) δεν είναι ακριβώς λογική. Και όχι μόνο από που ακριβώς πέρασαν αλλά και με πόση ακριβώς ένταση από το κάθε σημείο, διότι οι τυφώνες δεν έχουν σταθερή ένταση. Η Κατρίνα ήταν ένταση 1 όταν πέρασε από την Φλόριντα, χτύπησε με ένταση 4 την Νέα Ορλεάνη και έφτασε με ένταση 1 στο Μισισίπι. Επιπλέον διατηρώ επιφυλάξεις για τις κουβανικές ανακοινώσεις (οι ανακοινώσεις ενός ολοκληρωτικού κράτους που δεν μπορούν να ελεγχούν από κανένα αφού υπάρχει πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ). Φαντάζεσαι να μην υπήρχαν αναξάρτητα ΜΜΕ στην Νέα Ορλεάνη; Πιθανόν να μην μαθαίναμε καν ότι πλημμύρισε!

Η εντολή εκκένωσης δόθηκε μια μέρα πριν χτυπήσει ο τυφώνας. Έπρεπε να είχε δωθεί 3 μέρες νωρίτερα. Η ευθύνη γι'αυτό ήταν το δημάρχου. Ας μην ανακυκλωνόμαστε σε εκτός post θέματα. Ανοίξαμε τόσα post για να πιάσουμε διαφορετικές οπτικές της τραγωδίας.

Η ενέργειες δεν ήταν καθόλου ορθολογικές. Το τελικό κόστος ήταν πολλαπλάσιο. Αν είχε εκκενωθεί εγκαίρως και καθολικώς η Νέα Ορλεάνη δεν θα χρειαζόταν όλη τεράστια προσπάθεια που έγινε εκ των υστέρων και κόστισε τα πολλαπλάσια.

Δεν είναι γελοίο να καταλογίζει κανείς αναποτελεσματικότητα στις αρχές γιατί οι πράξεις τους μιλάνε από μόνες τους. Είναι όμως γελοίο να τους αποδίδεται εσκεμένη πρόθεση και ρατσιστικά κριτήρια να αφήσουν κυνικά τους μαύρους να πνιγούν. Διότι αν ήταν εσκεμένη δεν θα έμπαιναν σε όλο αυτόν τον κόπο μετά την καταστροφή.

Roark είπε...

Κοίτα, αυτό για τους σολωμούς είναι βλακεία εν μέρει. Θα ήταν σωστός αν έλεγε ότι ο καπιταλισμός και η επιχειρηματικότητα που έφτιαξαν εκτροφεία σολωμών έφερε τον εκδημοκρτισμό της κατανάλωσής του.

Το ότι τα καπιταλιστικά κράτη είναι πιο μολυσμένα είναι όμως λάθος, και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την σχέση του Environmental Sustainability Index με το κατακεφαλήν ΑΕΠ όπως φαίνεται στο γράφημα εδώ (τα στοιχεία από το World Economic Forum, Environmental Sustainability Index, 2002 και World Bank, 2000 World Development Indicators).

Ακόμα πιο καθαρά φαίνεται η σχέση μεταξύ οικονομικής ελευθερίας και περιβαλλοντικής ποιότητας (με βάση το ESI) σε αυτό το γράφημα εδώ.

Ή εδώ μια κατάταξη των χωρών με βάση το Environmental Performance Index (παρόμοιος δείκτης του Yale).

Roark είπε...

Κοιτάξτε και αυτήν την εικόνα με πλημμυρισμένα σχολικά λεωφορεία. Υπάρχει λογικός άνθρωπος να πιστεύει ότι το να σαπίζουν μέσα στα νερά είναι οικονομικότερο από το να τα γεμίζαν με όσους δεν είχαν μεταφορικά μέσα και να έφευγαν;

Ελένη είπε...

Κοιτάξτε και αυτήν την εικόνα με πλημμυρισμένα σχολικά λεωφορεία. Υπάρχει λογικός άνθρωπος να πιστεύει ότι το να σαπίζουν μέσα στα νερά είναι οικονομικότερο από το να τα γεμίζαν με όσους δεν είχαν μεταφορικά μέσα και να έφευγαν;

Συζητάμε πάνω σε μια λαθεμένη (κατά την γνώμη μου) βάση. Εσύ Roark θεωρείς ότι η κυβέρνηση (κρατική ή τοπική) των ΗΠΑ επιλέγει την φτηνότερη οικονομικά για το κράτος λύση. Αυτό θα ήταν μια λογική επιλογή από τους κυβερνήτες ενός κράτους. Έλα όμως που τα κράτη σήμερα δεν τα κυβερνάνε οι κυβερνήσεις τους, αλλά οι "έχοντες".
Εσύ στην φωτογραφία βλέπεις σπατάλη πόρων. Εγώ βλέπω μια ωραιότατη εργολαβία που θα πάρει κάποιος για να τα αντικαταστήσει. Το ίδιο βλέπω και για τα κατεστραμένα κτίρια και υποδομές. Ενώ η διάδωση των (φτωχών) ανθρώπων σε ποιόν θα προσφέρει οικονομικό κέρδος; έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν έχουν καν τα λεφτά να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Όσοι επιζήσουν από τις επιδημίες, θα ζητάνε μετά βοήθεια από την κυβέρνηση για να το κάνουν (κάφροι :p).
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες αφέθηκαν στην τύχη τους. Δεν είναι το χρώμα τους, είναι η κοινωνική τάξη τους.

Roark είπε...

Την φωτογραφία την έβαλα για να δείξω ότι δεν στέκει η λογική ότι δεν έγινε καθολική εκκένωση επειδή θα κόστιζε. Το ότι δεν έγινε κόστισε περισσότερο!

Εγώ δεν πιστεύω ότι το κράτος λειτουργεί με οικονομικά κριτήρια. Ούτε με ανθρωπίστικά, ούτε με ταξικά. Είναι ένας γραφεικρατικός οργανισμός που παράγει αναποτελεσματικότητα.

Η αντικατάσταση των σχολικών λεωφορείων θα βγει πληρθεί με δημόσια χρήματα. Από που θα βρεθούν αυτά; Από τους φόρους. Ποιοί πληρώνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα των φόρων στις ΗΠΑ; Οι "έχοντες". Όπως μπορείς να δεις εδώ και ειδικά σε αυτό το διάγραμμα, όχι απλά οι φτωχοί αλλά το κατώτερο 50% του πλυθησμού δεν συμβάλει παρά στο 6-7% των συνολικών φορολογικών εσόδων (αυτά στην "νεοφιλελεύθερη" Αμερική, αντίθετα στην κοινωνικά ευαίσθητη Ελλάδα ξέρουμε ποιοί πληρώνουν το μάρμαρο).

Τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα λοιπόν θα κληθούν να πληρώσουν με τους φόρους τους αυτά που τόσο απερίσκεπτα άφησε η γραφειοκρατεία να καταστραφούν. Σου φαίνεται λογικό να θέλουν να σπαταλούνται έτσι τα χρήματά τους; Όλοι σχεδόν αυτοί οι έχοντες ζούνε και κερδίζουν χρήματα από την ελεύθερη αγορά, όχι κρατικές προμήθειες.

Το επιχείρημα είναι εξίσου λογικό με το προσπαθεί ένας πωλητής να ζήσει από τις προμήθειες των πωλήσεων που κάνει στον εαυτό του!

Η θεωρία όταν άφησαν τους φτωχούς επίτηδες να πνιγούν γιατί δεν υπήρχε οικονομικό όφελος, δεν μας εξηγεί γιατί μετά έγινε τόσο μεγάλη κινητοποίηση που κόστισε τα πολλαπλάσια.

Όσοι αφέθηκαν στην Νέα Ορλεάνη είναι θύματα ενός αναποτελεσματικού, ευθυνόφοβου και άτολμου γραφειοκρατικού συστήματος που πελάγωσε. Σήμερα ο ένας κατηγορεί τον άλλον, όμως σχέδια υπήρχαν (ορίστε το επίσημο σχέδιο του Δήμου της Νέα Ορλεάνης από το επίσημο site του, όχι μεροληπτικά blog) και ήταν ευθύνη κάποιων να τα εφαρμόσουν.

Ελένη είπε...

Εγώ δεν πιστεύω ότι το κράτος λειτουργεί με οικονομικά κριτήρια. Ούτε με ανθρωπίστικά, ούτε με ταξικά. Είναι ένας γραφεικρατικός οργανισμός που παράγει αναποτελεσματικότητα.

Και τι θέλεις; την κατάργηση του κράτους; αναρχικός είσαι;;; Καλά αναφέρθηκε σε προηγούμενο post...αυτό το blog έχει κρίση ταυτότητας :p

Επί της ουσίας, δεν απαντάω στο σχόλιό σου, διότι έχουμε διαφορετική βάση εκκίνησης. Εγώ το θεωρώ λογικό όσο περισσότερα (λεφτά) παίρνεις από την κοινωνία (γιατί τα λεφτά δεν φυτρώνουν, τα παράγουν οι άνθρωποι με σωματική ή πνευματική εργασία), τόσο περισσότερα πρέπει να δίνεις πίσω. Άρα όσο μεγαλύτερο το εισόδημά σου (το οποίο προέρχεται από την δραστηριότητα του συνόλου των συνανθρώπων σου και όχι μόνο από την δικιά σου, άσχετα εάν εσύ το κατέχεις δίκαια ή άδικα) τόσο μεγαλύτερο και το ποσοστό φόρου (ανταπόδωση) που πρέπει να δίνεις.

avatar είπε...

Ελένη ο ακραίος φιλελευθερισμός (αναρχο-καπιταλισμός) θεωρείται από πολλούς παρακλάδι της αναρχικής σκέψης. Το κείμενο της wikipedia που παραθέτω είναι μία πολύ καλή εισαγωγή στη θεωρία και περιλαμβάνει παραπομπές και σε αντιρρήσεις άλλων αναρχικών.

libertarian είπε...

"Εγώ το θεωρώ λογικό όσο περισσότερα (λεφτά) παίρνεις από την κοινωνία (γιατί τα λεφτά δεν φυτρώνουν, τα παράγουν οι άνθρωποι με σωματική ή πνευματική εργασία)"

Λαμβάνεις διότι δίνεις σε κάποιους κάτι άλλο ως αντάλλαγμα, που θεωρούν ότι έχει μεγαλύτερη αξία από αυτό που σου έδωσαν. Κάθε συναλλαγή λαμβάνει χώρα μονάχα αν και τα δύο μέρη θεωρούν ότι κερδίζουν. Δεν στα χαρίζουν.

"Άρα όσο μεγαλύτερο το εισόδημά σου... τόσο μεγαλύτερο και το ποσοστό φόρου (ανταπόδωση) που πρέπει να δίνεις."

Εγώ το βρίσκω άδικο, κανονικά όλοι πρέπει να πληρώνουμε το ίδιο ποσοστό σε φόρους, και λογικό είναι ότι αυτό έχει ως αποτέλεσμα όσα περισσότερο κερδίζεις τόσο πιο πολύ να συνεισφέρεις, δίχως να σε τυμωρούν επειδή παράγεις περισσότερο (παίρνοντας το 50% του εισοδήματος σου). Πέρα του ότι αυτό είναι το πιο δίκαιο σύστημα είναι και το πιο πρακτικό. Αποδίδει.

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner
















Join the Blue Ribbon Online Free Speech Campaign








Referrers

Based on original Visionary template by Justin Tadlock
Visionary Reloaded theme by Blogger Templates | Distributed By Magazine Template

Visionary WordPress Theme by Justin Tadlock