Κατάργηση Επιδοτήσεων = Μοχλός Ανάπτυξης

Μια από τις μεγαλύτερες πλάνες της κοινής γνώμης στη Ευρώπη είναι ότι πρέπει να διατηρούμε τις αγροτικές επιδοτήσεις και την (εγκληματική) πολιτική προστατευτισμού στα αγροτικά προϊόντα. Το ότι η κατάργηση των επιδοτήσεων θα διαλύσει τους αγροτικούς πληθυσμούς είναι ένας μύθος. Αυτό που θα κάνει είναι θα ασκήσει μια ισχυρή πίεση να εξελιγχθούνε, να προσαρμοστούνε στις νέες συνθήκες, να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, να βελτιώσουν την ποιότητα και τις μεθόδους της παραγωγής τους.

Οι επιδοτήσεις το μόνο που κάνουν είναι να επιβραβεύουν την χαμηλή παραγωγικότητα και την μέτρια ποιότητα. Η κατάργησή τους θα αναγκάσει τους παραγωγούς να στραφούν στην δημιουργικοτητα, τη φαντασία, την επινοητικότητα, το ρίσκο και όλα εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν στην καινοτομία και την βελτίωση.

Η ανταγωνιστηκότητα της ελληνικής οικονομίας καταποντίζεται περισσότερο κάθε χρόνο και είναι πλέον παράλογο να πετιούνται χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Παραπονιόμαστε για χρήματα που επενδύσαμε σε υποδομές για tην Ολυμπιάδα, και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα τρις δρχ που σπαταλούνται για να διατηρούμε αντιπαραγωγικό ένα τεράστιο τομέα της οικονομίας μας!

Οι κάθε λογής Μποβέ και Πατάκηδες δεν μπορούν να κρατούν τις ευρωπαικές οικονομίες ομήρους της δικής τους αντιπαραγωγικής ανικανότητας.

Να προσθέσω ένα άρθρο του καθηγητή Γ.Μπήτρου από το ΒΗΜΑ (15-08-2004):

Μαθήματα από τη Νέα Ζηλανδία

Στο σημερινό μάθημα αναφορικά με τις επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις που έγιναν στη Νέα Ζηλανδία κυρίως κατά τη δεκαετία του 1980 θα αναφερθώ στην πλέον επαναστατική πολιτική που εισήγαγαν, η οποία δεν είναι άλλη από την κατάργηση όλων των κρατικών επιδοτήσεων προς τους επί μέρους τομείς της οικονομίας. Μάλιστα, επειδή στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ενωση γενικότερα η κατάργηση των επιδοτήσεων στον κατ' εξοχήν υποστηριζόμενο κλάδο της γεωργίας θεωρείται αδιανόητη, αξίζει να στραφούμε σε αυτόν ακριβώς τον κλάδο. Ιδού λοιπόν τι αναφέρει σχετικά ο κ. Maurice Ρ. McTigue.

«Ως το 1984 η προβατοτροφία στη Νέα Ζηλανδία ελάμβανε περίπου το 44% των εισοδημάτων της από κυβερνητικές επιδοτήσεις. Το κύριο προϊόν που παρήγε ήταν πρόβειο κρέας το οποίο στις διεθνείς αγορές πουλιόταν προς 12,5 δολάρια το σφάγιο, ενώ η κυβερνητική επιδότηση ανερχόταν σε άλλα 12,5 δολάρια. Το 1987 καταργήθηκαν όλες οι επιδοτήσεις προς την προβατοτροφία. H απόφαση αυτή, φυσικά, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση μεταξύ των ενδιαφερομένων. Αλλά όταν κατάλαβαν και αποδέχθηκαν ως γεγονός ότι οι επιδοτήσεις δεν επρόκειτο να επανέλθουν, ανέθεσαν σε μια ομάδα ειδικών να τους συμβουλεύσει τι έπρεπε να κάνουν προκειμένου να μπορέσουν να πωλούν κάθε σφάγιο προς 30 δολάρια. Υστερα από λίγο η ομάδα των ειδικών αποφάνθηκε ότι το ζητούμενο ήταν δύσκολο αλλά όχι αδύνατον. Αυτό το οποίο απαιτείτο ήταν η παραγωγή ενός διαφορετικού προϊόντος, το οποίο να επεξεργάζεται με διαφορετικές διαδικασίες και να πωλείται σε διαφορετικές αγορές. Πράγματι, μέσα σε δύο χρόνια, δηλαδή το 1989, πέτυχαν να μετατρέψουν ένα προϊόν το οποίο πωλούσαν προς 12,5 δολάρια σε ένα προϊόν το οποίο απέφερε 30 δολάρια. H τιμή του νέου προϊόντος το 1991 ήταν 42 δολάρια, το 1994 ανήλθε σε 74 δολάρια και το 1999 έφθασε τα 115 δολάρια. Με άλλα λόγια, η προβατοτροφία της Νέας Ζηλανδίας απευθύνθηκε στη διεθνή αγορά και βρήκε καταναλωτές οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν πολύ υψηλές τιμές. Αν επισκεφθείτε τα καλύτερα εστιατόρια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και παραγγείλετε αρνί Νέας Ζηλανδίας», γράφει, «θα το πληρώσετε σήμερα κάπου μεταξύ 35 και 60 δολάρια τη λίβρα!..».

«Είναι περιττό να επαναλάβω», τονίζει, «ότι εξαιτίας της κατάργησης των επιδοτήσεων πάρα πολλοί προέβλεπαν ότι θα προκαλούνταν μαζική έξοδος κτηνοτρόφων από τον κλάδο της προβατοτροφίας. Αλλά τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Προς επιβεβαίωση αρκεί να αναφερθεί ότι σταμάτησαν να εκτρέφουν πρόβατα μόνο τρία τέταρτα του ενός εκατοστού από τις επιχειρήσεις του κλάδου και αυτές ήταν επιχειρήσεις οι οποίες δεν έπρεπε να βρίσκονται στην προβατοτροφία έτσι κι αλλιώς. Επιπλέον, πολλοί επιχειρηματολογούσαν ότι η κατάργηση των επιδοτήσεων θα ευνοούσε την ανάπτυξη μεγάλων μονάδων εις βάρος των μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι μεγάλες εκτροφικές μονάδες εγκατέλειψαν τον κλάδο και οι οικογενειακές επεκτάθηκαν, πιθανώς γιατί οι οικογενειακές μονάδες είναι διατεθειμένες να δουλέψουν με μικρότερα περιθώρια κέρδους από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Τελικά, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί. H πολιτική αυτή κατέδειξε ότι, αν δεν επιτρέπεις άλλα περιθώρια στους πολίτες παρά να είναι δημιουργικοί και καινοτόμοι, συνήθως βρίσκουν λύσεις».

H ανταγωνιστικότητα των ελληνικών αγροτικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση. Αυτό σημαίνει ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ των επιδοτήσεων από κοινοτικούς και εθνικούς πόρους που κατευθύνθηκαν στη γεωργία τα τελευταία 20 χρόνια δεν έπιασαν τόπο. Μήπως έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου να δοκιμάσουμε την πολιτική που εφήρμοσε η Νέα Ζηλανδία;