The first years...

Όταν ήμουν μικρός, η αγαπημένη μου σειρά στην τηλεόραση ήταν το "Όλα για το Πτυχίο" (The Paper Chase). Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να χάσω επεισόδιο. Ήταν η ιστορία ενός φοιτητή Νομικής, του James Hart, σε κάποιο Ivy League πανεπιστήμιο της Αμερικής από το πρώτο έτος μέχρι την αποφοίτησή του. Υπό την καταλυτική επιρροή ενός πραγματικά λαμπρού αλλά και δύστροπου καθηγητή, του καθηγητή Kingsfield, ο ίδιος και οι φίλοι του (που συνιστούσαν μια ομάδα μελέτης) ξεκινούν ως άγγουροι πρωτοετείς φοιτητές και καταλήγουν ολοκληρωμένοι δικηγόροι. Με είχε επηρεάσει τόσο πολύ που για ένα καλοκαίρι ήθελα να γίνω δικηγόρος (ευτυχώς μου πέρασε γρήγορα).

Η διαφορά σε σχέση με όλες τις παρόμοιες τηλεοπτικές σειρές ήταν ότι δεν εστίαζε στην καλοπέραση, τα αισθηματικά, την ανεμελιά, τα πάρτυ, τις πανέμορφες μοντέλες, τα εντυπωσιακά αυτοκίνητα, τον επιδεικτικά σπάταλο τρόπο ζωής. Παρουσίαζε ανθρώπους που αγαπούσαν αυτό που σπούδαζαν, που αφοσιώνονταν στην μελέτη, στην δουλειά και στην προσπάθεια, που είχαν όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους στη ζωή τους. Μέσα σε ένα περιβάλλον που προωθούσε την μάθηση και την δημιουργία , όχι την τεμπελιά, την ελάχιστη προσπάθεια και την πνευματική ανεντιμότητα.

Τίποτα δεν ερχόταν εύκολα και ανέξοδα ως κάποιο αυτονόητο δικαίωμα. Τα δικαιώματα στην γνώση, στην καταξίωση, την εργασία και την προσωπική επιτυχία τα κέρδιζε η επιθυμία, η αφοσίωση, η προσύλωση, η αποφασιστικότητα και η εργατικότητα και όχι οι "αγώνες", τα καφενεία και το τάβλι.

Σε περιβάλλον που η κάθε μέρα μέτραγε όχι, για τον χαβαλέ ή την δισκέδασή της, αλλά επειδή ήταν ενταγμένη σε ένα μεγαλύτερο πλάνο και κατευθυνόταν σε ένα παραγωγικό στόχο. Η ικανοποίηση από την προσωπική επίτευξη των στόχων που θέτει κάθο άτομο δεν συγκρίνεται με οποιαδήποτε εφήμερη διασκέδαση. Αυτό που εντυπωσίαζε σε εκείνη την σειρά ήταν ακριβώς αυτή η ηθική της προσωπικής φιλοδοξίας, της προσπάθειας και της επιτυχίας. Παρουσίαζε φοιτητές όπως θα μπορούσαν και όπως όφειλαν (στον εαυτό τους) να είναι ο κάθε μέτοχος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Συγκρίνοντας τις αναμνήσεις της σειράς, αλλά και τις πραγματικές εμπειρίες συγγενών και φίλων σε ιδρύματα της Αμερικής, με τις εμπειρίες που από τα 6 χρόνια σε ελληνικό ΑΕΙ, φτάνει για να πάθεις κατάθλιψη. Όχι μόνο για την σπατάλη χρόνου, ταλέντου και προσπάθειας των Ελλήνων φοιτητών, όχι μόνο για την σπατάλη των πόρων των Ελλήνων φορολογούμενων και της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο για το βόλεμα ανεπαρκών και επικίνδυνων εκπαιδευτικά και επιστημονικά καθηγητών, όχι μόνο για την δίχως αιτία επαναστατικότητα και τον καταστροφικό εκτός πραγματικότητας συνδικαλισμό (όταν δεν είναι μέσο συναλλαγής και προσωπικών εξυπηρετήσεων) κτλ, αλλά και για την δηλητηρίαση κάθε φιλοδοξίας και στόχου (πέρα από το βόλεμα) της νεολαίας και την μετατροπή της σε μια μάζα στερημένη εφευρετικότητας, δημιουργικότητας, διαφορετικότητας, ανταγωνιστικότητας και εργατικότητας.

Λυπάμαι που νεανικά χρόνια τα δικά μου, της γενιάς μου και των προηγούμενων δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που όφειλαν και θα έπρεπε να είναι...

First years are hard years.
Much more than you know.
With good friends to love us,
we'll fill every row.

Stay open to all things,
Unknown and new,
Then one day, we'll all say
"Hey look, we've come through
The first years."