Χάντρες, καθρεφτάκια και διαγραφή χρεών

Ο παρουσιαζόμενος πόλεμος έναντια στη φτώχεια δεν είναι τελικά από άλλον έναν πόλεμο ενάντια στον ορθολογισμό. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό που ζητάνε οι λαοί του Τρίτου Κόσμου, δεν είναι η -σταγόνα στον ωκεανό- ελεημοσύνη μας, αλλά την δυνατότητα να αναπτύξουν τις δικές τους οικονομικές δυνατότητες. Και αυτό που χριεάζονται από μας δεν είναι ούτε συναυλίες, ούτε συναισθηματισμούς, ούτε πολέμους ενάντια στη φτώχεια. Ας πάψουμε επιτέλους να τους αντιμετωπίζουμε τους πολίτες του Τρίτου Κόσμου ως άχρηστους, κάφρους ιθαγενείς που μπορούμε να κοροϊδεύουμε με "συμπαράσταση", χάντρες και καθρεφτάκια. Αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι ανοιχτές αγορές και ελεύθερη πρόσβαση για προϊόντα τους.

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα πέρυσι στην Ντόχα. Δεν είναι τυχαίο που οι χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά κοινής γνώμης υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Μόνο αν επιτρέψουμε την ελεύθερη εισαγωγή των κατά βάση αγροτικών προϊόντων τους μπορούμε να θέσουμε σε ανατυξιακή τροχιά τις οικονομίες τους. Δίνοντας χρήματα για να ενισχύσουμε την παραγωγική τους βάση, όχι τους καταπιεστές δικτατορίσκους ή οικονομικές ολιγαρχίες που παρασιτούν χάρη στην κρατική εύνοια.



Πέρα από την έλλειψη πρόσβασης σε αγορές για διάθεση των προϊόντων τους, δεν πρέπει να υποτιμάμε την καθοριστικής σημασίας γραφειοκρατική ασφυξία και έλλειψη καθορισμένων ισχυρών ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, όπως έχει δείξει ο Hernando de Soto.

Μερικά ακόμα στοιχεία από την έκθεση του ΟΗΕ για την παγκόσμια ανάπτυξη το 2003 (Human Development Report 2003).

Η έκθεση τονίζει μια πεγάλη ποικιλία προβλημάτων που εμποδίζουν τις αναπτυσσόμενες χώρες. Κυρίαρχο είναι η έλλειψη πρόσβασης στην παγκόσμια αγορά και οι άδικοι εμπορικοί κανονισμοί σε βάρος τους, ενώ χρειάζεται μακροοικονομική σταθερότητα, μείωση της διαφθοράς και βελτίωση της διακυβέρησης, συμμετοχή των πολιτών (civil societies) αλλά και αντιμετώπιση προβλημάτων όπως βία και συγκρούσεις αλλά και ζητήματα όπως κακές κλιματολογικές και γεωγραφικές συνθήκες, φυσικές καταστροφές και επιδημιες.

Μαντέψτε ποιά χώρα προσφέρει το μεγαλύτερο ποσοστό από την άμεση οικονομική βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες; Μα φυσικά οι γνωστοί φονιάδες των λαών, αυτοί που πίνουν το αίμα με το καλαμάκι σαν κοκα-κόλα. Οι ΗΠΑ Με 11,429δις$. Ακολουθεί η Ιαπωνία με 9,847δις$ και μετά Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία όλες με λιγότερα από 5δις$. Παρεπιπτόντως η Ελλάδα μας, η πατρίδα των ευαίσθητων και η χώρα έχει μια από τις χειρότερες επιδόσεις με μόλις 202εκ$ και από τα πιο χαμηλά ποσοστά σε σχέση με το ΑΕΠ της μόλις 0,17% . Για να λέμε την αλήθεια και οι ΗΠΑ δίνουν χαμηλό ποσοστό του ΑΕΠ τους σε άμεση βοήθεια και θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερα (έχουν ήδη υποσχεθεί μονομερώς να αυξήσουν σημαντικά την ήδη μεγάλη βοήθειά τους). Αλλά, σε αντίθεση με μας, δεν είναι μόνο άμεση βοήθεια που προσφέρουν.



Όπως φαίνεται και στο παραπάνω γράφημα, είναι η χώρα με τους χαμηλότερους δασμούς στα προϊόντα από τον αναπτυσσόμενο κόσμο (μόλις 9,7%) πράγμα που καθιστά την αγορά τους την πιο προσβάσιμη ανάμεσα στις πλούσιες χώρες για τους παραγωγούς του Τρίτου Κόσμου. Αυτό είναι μια τεράστια ώθηση για την ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών των φτωχότερων κρατών. Και πράγματι, το 46% των εισαγωγών των ΗΠΑ έρχεται από αναπτυσσόμενες χώρες. Να βράσω λοιπόν την ευαισθησία των Σκανδιναβών και λοιπών Ευρωπαίων όταν διατηρούν τέτοιους απαράδεκτους δασμούς. Τι να κάνω το ότι οι Δανοί δίνουν πολλαπλάσιο ποσοστό του ΑΕΠ τους σα βοήθεια όταν είναι μέσα στην πεντάδα με τις μικρότερες εισαγωγές από των αναπτυσσόμενο κόσμο;

Η πραγματική βοήθεια στον αναπτυσσόμενο κόσμο δεν είναι να του προσφέρουμε μια άμεση βοήθεια, ένα εμβόλιο ή ένα πιάτοφαί. Είναι να βοηθήσουμε να στήσουν οικονομίες υγιείς που θα μπορούν από μόνες τους να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής όσως υποφέρουν. Και τα παραδείγματα είναι πολλά και πετχυμένα. Οι χώρες πχ της Ανατολικής Ασίας έχουν ξεφύγει οι περισσότερες (δε μιλάμε για τη Λαοκρατική -ο Θεός να την κάνει- Δημοκρατία της Βορείου Κορέας) από τον κύκλο της ανέχειας και προσφέρουν στους πολίτες τους πλέον υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, διαβίωση κτλ) ανεπτυγμένων χωρών χάρη στον εξαγωγικό προσανατολισμό τους (αρχικά αγροτικός που δημιούργησε τις δυνατότητες να γίνει πλέον βιομηχανικός). Γι’αυτό η Ανατολική Ασία είναι η μόνη περιοχή που έχει υπερκαλύψει τους στόχους που θέτει ο ΟΗΕ για την ανάπτυξη ενώ οι υπόλοιποι, παρά τη βελτίωση, ακόμα υστερούν.

Αντίθετα, αυτό που δυσκολεύει αφάνταστα την προσπάθεια για ανάπτυξη είναι οι επιδοτήσεις στα αγροτικά κυρίως προιόντα του ανεπτυγμένου κόσμου. Όχι το μεγάλο κεφάλαιο, οι ιμπεριαλιστές που πίνουν το αίμα του κόσμου με το καλαμάκι, αλλά όλοι εκείνοι οι αντιπαραγωγικοί "παραγωγοί" που ζητούν κλειστές αγορές και προστατευτισμούς. Αυτό που επιτυγχάνουν οι πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης είναι να στερούν την πρόσβαση στους φτωχούς παραγωγούς σε ανεπτυγμένες αγορές και έτσι η διατήρηση των ανισοτήτων. Και έχουν και το θράσσος μετά να μιλάνε τη φτώχεια και την πείνα στον Τρίτο Κόσμο.

Μία απλή σύγκριση των χρημάτων που ξοδεύει η Ε.Ε. για να επιδοτεί τους αντιπαραγωγικούς (αλλά αρκετά δυναμικούς σε διαδηλώσεις και σε μπλόκα) αγρότες της σε σχέση με τη βοήθεια στην Υποσαχάρια Αφρική (αρκετά λογικό αφού οι αφρικανοί αγρότες δεν μπορούν να κλείσουν την Βιοκαρπέτ, ούτε το μισό γαλλικό οδικο δίκτυο όπως ο ανεκδιήγητος Μποβέ)!