Υπάρχει θρησκευτική ελευθερία για τους στρατιωτικούς;

Πριν από λίγες ημέρες εμφανίστηκε ένα πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και σε μια συνέντευξη του σε μία εφημερίδα δήλωσε ότι δεν πιστεύει στον χριστιανισμό, στην έλευση του Χριστού στη γη κλπ.

Αυτό από μόνο του σε μια δημοκρατική κοινωνία που θέλει να υπερασπιστεί αρχές όπως η ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της έκφρασης δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο ένα ζήτημα που θα απασχολούσε τον ίδιο το ναύαρχο σε ένα υπαρξιακό ίσως επίπεδο και φιλοσοφικό. Αντ’ αυτού έγινε μεγάλος ντόρος γύρω από τη συγκεκριμένη δήλωση από διάφορους εθνοπατέρες και εθνοσωτήρες οι οποίοι ορμώμενοι από τα δικά τους πιστεύω (απόλυτα σεβαστά) κραύγαζαν για το περιεχόμενο αυτών των δηλώσεων και έμειναν άφωνοι από το θράσος του πρώην Α-ΓΕΝ να διατυπώνει μια τέτοια άποψη δημόσια. Άφωνοι δηλαδή από το γεγονός ότι ένας άνθρωπος, που η πατρίδα τον επέλεξε να την υπερασπιστεί εν καιρώ πολέμου και να φροντίσει για το αξιόμαχο των δυνάμεών της εν καιρώ ειρήνης, είπε ότι εγώ δεν πιστεύω στο χριστιανισμό.

Απορώ για την υποκρισία μερικών ανθρώπων και επίσης για το βαθύτατο συντηρητισμό που κάθετα και οριζόντια διαποτίζει την ελληνική κοινωνία. Σε μία χώρα με 2.500 χρόνια δημοκρατίας δεν είναι ακόμα δυνατό κάποιος να υποστηρίζει κάτι ενάντια σε μια θρησκόληπτη πλειοψηφία. Υπενθυμίζω, γιατί έγινε και σχετική ερώτηση στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας για να καθαιρεθεί από το τιμητικό αξίωμα επίτιμου Α-ΓΕΝ ότι το αξίωμα το τιμητικό που έχει ο ναύαρχος είναι ακριβώς αυτό του Α-ΓΕΝ και όχι του επίτιμου αρχιεπισκόπου, μητροπολίτη (sic) ή όποιο άλλο αξίωμα διαθέτει η εκκλησία της Ελλάδας.

Ο άνθρωπος δεν βγήκε στα κανάλια για να μας πείσει για το δίκαιο ή το άδικο των πιστεύω του. Βγήκε και είπε τι πιστεύει και όλοι αυτοί που του επιτέθηκαν δεν το έκαναν για το δίκαιο ή το άδικο των απόψεων του αλλά ουσιαστικά γιατί τόλμησε να τις ξεστομίσει.

Πιστεύω ότι είναι καιρός η ελληνική κοινωνία να μάθει να ζει και να ενσωματώνει απόψεις απ’ όπου και αν προέρχονται και να τις αναλύει αν χρειάζεται, αλλά πάνω απ’όλα να τις δέχεται, χωρίς να τις χαρακτηρίζει αιρετικές, βλάσφημες και επικίνδυνες ρίχνοντας τες στην πυρά όπως στον μεσαίωνα τις «μάγισσες».

Μήπως δεν ήταν και ο χριστιανισμός μία αιρετική άποψη επί εποχής ρωμαιοκρατίας? Θυμάστε που τους τάιζαν τους πρώτους χριστιανούς που τολμούσαν να λένε αυτά που πίστευαν? Δεν θα έπρεπε σαν κοινωνία να έχουμε προχωρήσει λίγο από το Κολοσσαίο?

Μιχάλης Πρίντζος
Αθήνα

Σημείωση e-rooster: Το παραπάνω σχόλιο είναι επιστολή αναγνώστη, την οποία δημοσιεύουμε αυτούσια, για ένα θέμα πάνω στο οποίο η στάση των περισσότερων ΜΜΕ ήταν απαράδεκτη (πλην των συνηθισμένων εξαιρέσεων, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης).