Κι όμως, μπορούμε και χειρότερα

Η θέση της Ελλάδας στην κατάταξη διαφάνειας ως αφορά την διαφθορά είναι γνωστό ότι είναι τραγική για χώρα της ΕΕ (είμαστε οι δεύτεροι χειρότεροι στους 25). Το ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει προβλήματα διαφθοράς, εκτεταμένης γραφειοκρατείας και αντιαναπτυξιακού, αντιεπενδυτικού και αντιεπιχειρηματικού κλίματος είναι επίσης γνωστά και παραδεκτά από όλους σχεδόν τους πολιτικούς.

Το κρίσιμο θέμα δεν είναι απλά η αναγνώριση της τραγικής μας κατάστασης (που φυσικά αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε προσπάθεια αντιμετώπισής της), αλλά και διαπίστωση των αιτιών της καθώς και η σοβαρή και σταθερή προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος. Και εδώ σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς έχει αποτύχει πλήρως και έχει διαψεύσει όσους πίστεψαν στην κούφια, όπως αποδεικνύεται, ρητορική της περί επανίδρυσης του κράτους. Ναι, παρέλαβε ένα γιγαντωμένο, διεφθαρμένο, γραφεικρατικό κράτος διαπλοκής, προσωπικών εξυπηρετήσεων και εκβιασμών του πολίτη. Μετά όμως από 2 χρόνια εξουσίας, το μόνο που έκανε είναι να αντικαταστήσει το πράσινο κράτος της διαπλοκής με το γαλάζιο, ενώ κατάφερε να ρίξει την κατάταξη της χώρας, μέσα σε 2 χρόνια, από την 46η θέση στην 54η!

Για άλλη μια φορά επαληθεύθεται η αντίληψη που θέλει τα δύο κόμματα εξουσίας να αντιμετωπίζουν το κράτος και τους πόρους του, ως την τροφό των κομματικών τους στρατών και των παρασιτικών τους μηχανισμών. Ασχέτως ρητορικής, προθέσεων ή ιδεολογιών, τα δύο κόμματα στην Ελλάδα το μόνο που κοιτάνε είναι πώς να εξασφαλίσουν ψήφους με τα κρατικά χρήματα. Γι'αυτό όχι απλά αποφεύγουν να συγκρουστούν με τις προσοδοθηρικές ομάδες που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, αλλά αποφεύγουν και να καταργήσουν όλες τις παράλογες παρεμβατικές ρυθμίσεις που επιτρέπουν σε κρατικούς υπαλλήλους (σε εφορίες, πολεοδομίες, νοσοκομεία, ΚΤΕΟ, δικαστήρια, νομαρχίες, ασφαλιστικά ταμεία, εγκρίσεις επιδοτήσεων με κοινοτικά κονδύλια κτλ) να εκβιάζουν τον πολίτη προκείμενου να τον εξυπηρετήσουν.

Και το κόστος αυτού του εκβιαστικού μηχανισμού διαφθοράς είναι τεράστιο, αφού ουσιαστικά πνίγει την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία στη χώρα μας, καθώς είναι απίστευτα δύσκολο να σταθεί μια νέα μικρή επιχείρηση όταν επιβαρύνεται με τόσα επιπλέον κόστη και κρατικά εμπόδια που βάζει η γραφειοκρατεία. Όπως είχε καταδείξει παλαιότερη έρευνα του ΙΟΒΕ, η απασχόληση που απαιτείται για την προσαρμογή των επιχειρήσεων στις απαιτήσεις του κράτους αποτελεί το 8,91% της απασχόλησης για μία μεγάλη επιχείρηση, το 14,62% της απασχόλησης για μία μεσαία και το 53,11% της απασχόλησης για μία μικρή επιχείρηση! Για τις μεσαίες επιχειρήσεις το κόστος της γραφειοκρατίας φθάνει στο 3,7% της προστιθέμενης αξίας και για τις μεγάλες στο 1,6%. Αυτά τα τεράστια κόστη γεννούν τα περιθώρια της διαφθοράς, αφού το όφελος από την συναλλαγή είναι τέτοιο που κάνει το ρίσκο της παρανομίας συμφέρουσα επιλογή, και μάλιστα όσο μικρότερη η επιχείρηση τόσο πιο έντονος ο εκβιασμός για συναλλαγή και διαφθορά. Ελάχιστοι νέοι επιχειρηματίες, με μικρά κεφάλαια αλλά καινοτόμες ιδέες, τολμούν να επενδύσουν σε ένα τόσο αντιαναπτυξιακό περιβάλλον (διαφθοράς, παρανομίας, ανασφάλειας ή αν πάνε νόμιμα του τεράστιου επιπλέον κόστους). Τα βασικά αίτια της υπανάπτυξής μας έχουν όνομα: είναι η γραφειοκρατεία, η διαφθορά και το κράτος που τις επιβάλλει.

Η οικονομική ελευθερία δεν είναι ένα σχήμα λόγου, ούτε μια ουτοπική επιδίωξη. Είναι το πετυχημένο αντίδοτο σε αυτά τα αναπτυξιακά δηλητήρια, και η επιτυχία της είναι μια ορατή πραγματικότητα, που αποδεικνύεται γενικά και υπερβαίνει την όποια περιπτωσιολογία. Αποσύροντας το κράτος από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, περιορίζοντας τις παρεμβατικές του ρυθμίσεις και μειώνοντας την διαθφορά μέσω του αφοπλισμού της εξουσίας των γραφειοκρατών και των προσοδοθηρικών ομάδων του επί του πολίτη, μηδενίζονται αυτά τα κόστη και απελευθερώνεται η δημιουργικότητα, η καινοτομία και η ανάληψη ρίσκων. Δεν είναι τυχαία η ευθεία συσχέτιση της οικονομικής ελευθερίας με την μειωνένη γραφειοκρατία ή την μειωμένη παραοικονομία:





Οι μεταρρυθμίσεις για τον περιορισμό της γραφειοκρατείας, της φορολογίας, του ρόλου του κράτους ως επιχειρηματία και των μονοπωλίων του, των κανονιστικών ρυθμίσεων, των παρεμβάσεων στην αγορά, η κατοχύρωση των ιδιοκτηισιακών δικαιωμάτων και την αύξηση της οικονομικής μας ελευθερίας, δεν είναι επιλογές. Είναι αναγκαιότητες.