Περιβαλλοντική κουλτούρα για τα σκουπίδια

Με αφορμή τη διεθνή μας πια αναγνώριση, ας αναφέρω επιγραμματικά κάποιες μικρές ή μεγάλες δραστηριότητες στην ελλάδα που είναι τρόποι έκφρασης ασυνειδησίας όσον αφορά τις συνέπειες των πράξεών μας στο περιβάλλον:
1. πού πηγαίνετε αν θέλετε να ανακυκλώσετε χαρτί? Πόσο μακριά χρειάζεται να πάει κανείς? Έχουν όλοι οι δήμοι κατάλληλους κάδους και αν έχουν χρησιμοποιούνται όπως πρέπει? Τόσα κιλά χαρτί έχουν οι κυριακάτικες εφημερίδες…
2. Γυαλιά πού ανακυκλώνουν? Τρελάθηκα που είχα δει στη γερμανία να έχουν σημεία ανακύκλωσης όχι μόνο κάθε λίγα τετράγωνα αλλά και για κάθε ξεχωριστό γυαλί (πράσινο, καφέ, άσπρο) ή χαρτί (χαρτόνι, χαρτί απλό, χαρτί με βούλες πουά κλπ κλπ). Είναι επιστημονική φαντασία αυτό να γίνει στην ελλάδα ή όχι?
3. Λέει η οδηγία ‘περί ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών αποβλήτων’. Το άλλο με τον τοτό?
4. Η ΔΕΗ προσφέρει όντως πάμφθηνο ρεύμα (κάτι καλό). Έχει συνειδητοποιήσει κανείς (εκτός αν μένει κοντά σε κανένα λιγνιτωρυχείο της ΔΕΗ) με τι καταστροφικό για το περιβάλλον παράγεται το φτηνό αυτό ρεύμα (από ένα καύσιμο μικρής θερμογόνου αξίας, το οποίο χρειάζεται τεράστιες ποσότητες εκμετάλλευσης και τεράστιες περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις για να είναι αξιοποιήσιμο). Δε συζητώ τι μπορεί να γίνει στα επόμενα χρόνια με το χρηματιστήριο ρύπων που λέγεται ότι θα λειτουργεί με την εφαρμογή της συνθήκης του Κυότο – μιλάμε για τρελές οικονομικές πια επιβαρύνσεις.
5. Πόσα εκατομμύρια αυτοκίνητα περιδιαβαίνουν σ’ αυτή την καταραμένη περιοχή της αθήνας? Γιατί υπάρχει η νοοτροπία να μετακινηθεί κανείς με αυτοκίνητο οπουδήποτε κι αν είναι να πάει? Ακόμα κι αν είναι πιο σύντομο το να χρησιμοποιήσει ΜΜΜ για την ίδια διαδρομή. Πού διάολο θα παρκάρουν όλ’ αυτά? Γιατί γουστάρει ο κόσμος να θέλει να παρκάρει ‘ακριβώς απ’ έξω’? μην τυχόν δηλαδή και περπατήσει 10 μέτρα παραπάνω γιατί καταστραφήκαμε… Έχει δει κανείς την παραλιακή κυριακή απόγευμα στο ρεύμα για αθήνα τι γίνεται? Μια φορά το είδα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Υπάρχουν άνθρωποι που ανέχονται τέτοιο ‘πήδημα’ μόνο και μόνο για να είναι στο αυτοκίνητό τους? Πάμε καλά? 2-3 φορές τέτοιας εμπειρίας είναι πιστεύω συγκρίσιμες με 2-3 μέρες εγκλεισμού στην πτέρυγα ανιάτων ενός ψυχιατρείου.
Στο κέντρο και τα προάστια της αθήνας ο πιο νορμάλ οδηγός έχει στην καλύτερη περίπτωση το αλλόκοτο-αγχωμένο βλέμμα της Σιγκούρνι Γουίβερ στην ταινία ‘Άλιεν – Η επιστροφή’ όπου κανείς δεν ξέρει από πού θα ΄σκάσει μύτη΄το πράγμα. Στη χειρότερη, άστα…
6. Με τους ΧΥΤΑ και τις λυματολάσπες? Τι σκατά (κυριολεκτικά) θα κάνουμε? Ούτε ξέρει κανείς (τα συζητήσαμε και εδώ).
7. Τα σκουπίδια που αφήνει ο κάθε ‘οικογενειάρχης’ (οικογενειάρχης: μια φράση που κλαψιάρικα προσπαθεί να δικαιολογήσει την κάθε χυδαιότητα) όπου πάει – στις παραλίες και στο δρόμο ‘στεγνά’ απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Και άλλες ων ουκ εστι αριθμός.